Maandelijks archief: november 2016

Nicht

My dearest, dearest Danielle.

25th of December 2012, the first day I met you, Maaike and Aunti – and a day I never would have been without. I remember how nervous I was, and how big that day acually was for me. I finally got to meet more of my family on the dutch side- which I didn’t knew about earlier.

We kept in touch through facebook and whatsapp, and I still remember one of our first messages- the day after new years eve 2013; we were dicussing who of us that had the worst hangover and concluded that we both were laying straight out in bed with headacke. Haha girl, you and I figurated that we were quite similar.

February 2013 I came over for the winterholidays, and we had an amazing time. You took me out with your wonderful friends, at 023 and trust me- when a girl from Norway suddenly can drink when she’s under 18 in Holland, hallelujaaah! . But here comes the big hatch, the big question, the unbelievable “3 years from now, you’re gonna be dead- xtc are gonna take your life”, and so on – because the words from auntie before we went out, are still knocked into my head. She said to us; if you’re smoking or doing drugs, non of you will take a step over the doorline when you get back home- I won’t have you in my house and you will have to sleep outside. Auntie was a tiger when it camed to things like that, and 26.07.16 you swallow a pill that ends your 21 year long life? I still don’t get it, I really don’t.

You were a rebell, a girl who practically were living her own way of life- a girl with a strong mind (and ego), but also a girl with a big heart and values everyone appriciated. You were only 9 days older than me, so I saw a lot of myself in you – and I still do.

You wanted to see Norway, to meet my family – to go skiing and sleeping at my cabin in the mountains – none of that happened, the time didn’t reached out – you’re not here anymore , and that hurts and sucks. I had so much to show you.

I remember the times you tried to learn me dutch – hehe, and laughed so hard when I spelled the words totally wrong. I remember when you tought I was lesbian since I were in a kidding relationship with a girl on fb- and I was gonna sleep in the same bed as you when I was at visit. Haha, I don’t forget it , you were totally freaking out. I remember when you texted me; did you get your drivinglicense??? and I confirmed it and your answer back was “we can tour aaaaaall day long when you’re here or I’m there! ” . That roadtrip never came, but sometimes when I drive- I think of you, and singing out loud until I get voicecrack. Cause in my head, that’s how our roadtrip would be like.

25.07.16 – I texted you and that was a text you didn’t see, a text you didn’t reply on, a text I never got an answer to and the last message of our whole conversation. You were fighting for your life, and the day after I got a call from mum- saying that you passed away. The tears came, a pressure in my chest came, the pulse went up and I were crowling my body. You were gone, in an age of 21,5 .

I came to your funeral with my mum , and she met auntie and the rest of the family in real life for the first time, what a moment- and I’m sure you would have loved it.

Aunti and Maaike went with me into the room- and there you were, laying in a pink box, dead. Dead, Danielle. I hadn’t seen you for two years, and only met you twice – and the third time was at your funeral? For all the years we’ve been talking about visits, this was the end station? You had a beautiful ceremony – I was sitting at second row- watching, listening, and crying. I don’t understand a lot dutch, but when people had speachs- I understood that you were loved.

I miss you, Danielle. Slaap lekker, rust zacht and ik hou van jou ❤️❤️
Xxxx your niece in Norway

 

14702476_10211363582271307_7096277088577140997_n 14720568_10211363582791320_4991480845018616573_n 14724355_10211363583791345_7066128862556688444_n 14725545_10211363582751319_4536662441979495072_n

Noa

Als ik aan Danielle Denk dan Denk ik aan haar lach en haar gezelligheid. En wat ik het meeste mis is dat als ze binnen kwam dat ze me optilde en zij hey noatje. En als we weggingen,vroeg Danielle altijd of ik mocht blijven slapen. En ik heb het luchtje van Danielle.

14937300_326847767689742_7972846705842394967_n

Nikkie

Lieve Daan,

Ongeveer 17 jaar geleden leerde ik je kennen in de kleuterklas, wat jou een van mijn oudste vriendinnen maakt. Vanaf dag 1 dikke vriendinnen, de hele basisschool door. Slaapfeestje hier, tussendemiddag eten daar, mee naar de camping en weet ik veel wat allemaal nog meer. Na de basisschool gingen we alle twee naar een andere middelbare school. Ondanks dat we elkaar niet meer elke dag spraken toch even goede vriendinnen. Zo ben ik nog een keer mee geweest naar de camping en was mijn eerste keer echt dronken zijn met jou.

Maar ook in minder leuke tijden stond je voor mij klaar. Bijna 8 jaar geleden overleed mijn vader, waarbij ook jij zo mee kon lachen. Je was er voor me. In de jaren daarna hebben we het vaak over mijn vader nog gehad, ook samen met jou mama. Je hebt me nog getroost toen het nummer dochters voorbij kwam, toen we bij jou aan de eettafel zaten. Je bent er voor me geweest in goede en slechte tijden, zoals een echte vriendin er voor je is! Na de middelbare school ging ik een jaar na het buitenland en daarna is het contact verwaterd. Ik zag je nog wel eens in de bus of ergens met drankje in ons handen, en dan was het alsof we elkaar gister nog gesproken hadden. De laatste keer dat ik jou koppie mocht zien was vlak voordat ik naar Mauritius ging voor 5 maanden in februari, in de bus. We zouden in die week nog wat gaan drinken, maar dat ging niet door omdat je twee hele mooie tattoos ging laten zetten. De vlinder en je tattoo voor Maaike, Wessel en Ilse. Nja, dan zou dat drankje nadat ik terug was wel komen toch?

Ik was net twee weken terug toen ik hoorde dat je in het ziekenhuis lag en dat het niet goed met je ging. Ik kon het niet geloven, en ik kon niet stoppen met huilen. JIJ?! WAAROM JIJ? Dit gevoel heb ik nog steeds. Ik was een paar weken geleden naar ADE, en ik trok het niet. Iedereen met grote ogen, en het enige wat ik kon denken was waarom leef jij nog wel?! En waarom mijn lieve, eigenwijze vriendinnetje niet meer? Ik snap het niet, en ik wil het niet snappen. Het is gewoon fucking oneerlijk.

Maar lieve lieve Daan, je hebt ervoor gezorgd dat ik nu ben zoals ik ben, en ik draag je altijd met mij mee. Ik hoop dat je daarboven een mooi plekje hebt (dat kan natuurlijk niet anders), en misschien dat je nog een keer tussendemiddag een broodje kan eten met mijn papa. Het nummer dochters heeft nu voor mij twee betekenissen, waarvan jij er nu een bent. Voor alles wat je helaas niet meer hebt mee mogen maken.

Ik hou van je, je zit in mn hart ❤️❤️

Schoonzus

Tijd om iets te schrijven over de vrouw achter Team Danielle, Nicolette.

Als ik aan Nicolette denk, denk ik aan de vrouw van mijn broer . Zij denderde een jaar of 18 geleden onze familie binnen zoals ze is. Wij konden niet om haar heen, zij was binnen.

Als ik denk aan Nicolette, denk ik aan de schoondochter van mijn steeds kwetsbaarder wordende moeder. Altijd zorgzaam, betrokken en respectvol is zij er voor haar. Niet altijd makkelijk, maar de deur staat altijd open.

Als ik aan Nicolette denk, denk ik aan haar als schoonzus. Twee sterke vrouwen bij elkaar, wij zijn het zeker niet altijd met elkaar eens, maar bij bijna geen ander weet ik waaraan ik toe ben. Zij is degene die in Mei tegen mij zei: “Francien je rent maar door, altijd maar druk, misschien wordt het eens tijd om na te denken wat je echt wilt in je leven.”

Als ik aan Nicolette denk, denk ik aan de schoonzus van Erik, Mirian en Paul. Wat hebben we vele mooie momenten met elkaar gedeeld. Heel veel lachen, eten, drinken, feestjes en verjaardagen, wandelen, irritaties en soms ook tranen.

Als ik aan Nicolette denk, denk ik aan de tante van Patrick, Mitchell en Noa. Zij kunnen niet om haar heen. Soms leidt dit tot felle discussies met Pat en Mitch, maar ze kunnen ook ongelooflijk met elkaar lachen. Bij tante Nicolette is the fun in the house.

Als ik aan Nicolette denk, denk ik vooral aan de moeder van Maaike, Wessel, Ilse en Danielle. Onvoorwaardelijk is haar liefde voor haar kinderen. Zij is een oermoeder die zorgt, beschermt en omarmt.
Hoe ongelooflijk verdrietig dat zij haar oudste, Danielle, op 26 juli heeft los moeten laten.

Maar Nicolette zou Nicolette niet zijn als ze niet Team Danielle vorm zou hebben gegeven, als ze niet door gegaan zou zijn met leven, als ze niet geïnteresseerd zou blijven in die ander, als ze niet haar grote neef Patrick zou troosten, als ze niet blijft zorgen voor haar kinderen, als ze niet praat over al die risico’s van het slikken van XTC, als ze niet praat met haar nichtje Noa over de dood van Danielle, als ze niet in gesprek gaat met Daan haar vriendinnen, als we niet samen een fles Cava drinken midden in de nacht en samen met Peter tranen met tuiten huilen bij het prachtige lied van Frank Boeijen: Zeg Me Dat Het Niet Zo Is.

Als ik aan Nicolette denk, denk ik aan die kwetsbare vrouw met haar immense verdriet. Aan die vrouw met haar soms ‘harde’ buitenkant, maar oh zo zachte binnenkant.

Lieve zus

Lieve zus, je bent al 109 dagen dood. Al 109 dagen weg. Al 109 dagen naar de hemel. Ik vraag me af hoe het daarboven is, hoe het eruit ziet, of je veel bekende hebt, of je daar ook naar school gaat, of je daar ook zoveel aan ons denkt? Ik weet het niet. Ik heb een hele zware week gehad, een week waarin me hoofd is ontploft. Me gedachtes sloegen op hol, iedere dag weer, iedere dag moest ik huilen van verdriet, huilen om jou. Ik vraag me af of je je ooit heb beseft hoe het zou zijn als ik of iemand anders die dierbaar voor je was er niet meer zou zijn. Zou jij nu ook zoveel verdriet hebben? Zoveel aan me denken? Zo veel huilen? Ik weet het niet, en ik ga het nooit te weten komen zolang ik hier nog ben. Het is 12 november en dit is de allereerste sint intocht geweest zonder jou en zonder de Snapchats over sinterklaas. Binnenkort komt de eerste kerst en oud en nieuw zonder jou. De eerste december zonder jou. December was altijd onze lievelings maand, altijd zo gezellig. Altijd keek ik er naar uit, maar nu? Zo geen zin in. Ik blijf het liefst uren, dagen en zelfs wekenlang in me bed liggen en aan jou denken, foto’s kijken en netflixen. Maar ik moet, ik moet het doen zoals wij het altijd samen deden. Ookal doe ik het nu alleen. Daan nog 18 dagen voor december, nog 23 dagen voor pakjesavond, nog 38 dagen voor de verjaardag van mama, nog 44 dagen voor KERST, en nog zoveel dagen voor ik jou ooit weer zie. Daan, ik mis je. Je zit altijd in me hart en ik vergeet je nooit. Ik hou van je.

15027373_690458051129594_3771124074423462129_n 15032851_690458057796260_9098115878394054837_n 15055729_690458117796254_2695302785327934121_n 15027476_690458124462920_8882498538716335533_n

Beste jij

De afgelopen weken heb ik met jou,  jou en jou gesproken.
Ik sprak je bij de winkel, sportschool, de kroeg, tijdens een chat op facebook, whats app, eigenlijk overal.
Je wist niet dat datgene dat ik vertelde zo was, soms wreef je in je ogen van emotie, schraapte je je keel en waren wij in gesprek.
Hoe kan het nou toch dat je niet wist wat je deed? Ja je wist dat je een leuke avond van dat pilletje had, of kon hebben. Maar toen ik je vertelde dat Danielle dood was, krabbelde je jezelf achter je oren. Huh kan dat ook dan? Jazeker, dat kan ook. Oh nee hoorde ik, dat is echt heftig Nicolette! Ja dat klopt, het is hartstikke heftig, niet alleen voor mij, maar ook voor de andere gezinsleden.
Ik blijf niet voor niets hameren op het stuk dat jullie niet weten! Keer op keer zal ik het jullie vertellen, zodat jullie het verder kunnen vertellen. Sommige van jullie heb ik al een Team Danielle armband gegeven. De armband mag je houden, maar ook weggeven, zo kwam er gisteren iemand naar mij toe die zei: kijk eens wat ik heb! De armband was doorgegeven, en tijdens een gesprek dat er had plaats gevonden was degene uit het gesprek met de opmerking gekomen, hé heb jij ook een armband van Team Danielle?

Met enige regelmaat krijg ik de vraag waarom ik dit in godsnaam toch doe?
Met niets wat ik doe krijg ik mijn kind terug, mijn kinderen hun zus terug, mijn familie hun nichtje terug, en vrienden hun vriendin terug.
Wel kan ik hopelijk een andere kijk op een aantal zaken geven, want ik ben tot op heden nog NIEMAND tegen gekomen die wist wat ik vertelde. Dat houdt dus in dat er nog een hoop werk aan de winkel is, en ik voel mij geroepen dit te doen.
Heb je er wel eens aan gedacht je zus te verliezen? Met jou sprak ik hier gisteren over, je raakte geëmotioneerd toen ik je dit vroeg. Jezus daar moet ik niet aan denken, vol trots liet jij mij jouw tatoeages zien waar jouw broers en zus hun letters in prijkte.
Heb je er wel eens aan gedacht je nicht te verliezen? Met jou sprak ik 2 weken geleden, vol tranen hadden we het over die gekke nicht van jou, met haar gekke avonturen.
Heb je er wel eens aan gedacht je tante zegger te verliezen? Met jou spreek ik regelmatig over je nicht, haar uitspraken, wie zij was, en wat voor invloed zij op jouw leven had.
Heb je er wel eens over gedacht je beste vriendin te verliezen? Met jou sprak ik hier van de week nog over, samen hadden we het over het leven, de avonturen en de dood.
Heb je er überhaupt wel eens over nagedacht hoe het is om iemand te verliezen? Misschien moet je daar nog eens goed over nadenken.
Heb jij er wel eens over nagedacht hoe het is om je kind te verliezen? Hier heb ik de afgelopen weken, maanden veel met jullie over gesproken. Jullie schrokken jullie rot, vroegen mij hoe nu verder? Hoe kan ik mijn kind helpen, wat moet ik doen?

Voor jullie allemaal doe ik dit wat ik nu doe, ik zou graag zien dat jullie er met elkaar over praten, en weten waar jullie mee bezig zijn.

Lees de vorige blogs eens door, zoals iemand schreef:

“PFF wat heftig zeg die blogs, jongen jongen ik ben zelf een goede vriend verloren aan XTC en uit deze verhalen haal je zoveel antwoorden op vragen en gedachtegangen die je hebt. Echt petje af voor Nicolette en haar gezin”.

Ik wens jou en jou en jou een mooi weekend!

 

Nicolette

Ik vind, jij vindt.

Ik vind…..
Jij vindt…..

Iedere week hoor ik wel iemand die mij goed bedoeld zegt hoe ik mijn rouw in zou moeten vullen.

Ik moet mij vooral rustig houden.
Doe niet te druk.
Neem je tijd.

Hoe lief allemaal bedoeld, maar ik doe het op mijn eigen manier.

Dus ik werk.
En ga ik mijn eigen gang.
Huil wanneer gewenst.

Het is echt heel erg lief als mensen tips hebben, maar iedereen rouwt op zijn eigen manier.
Wat voor de een werkt, wil niet zeggen dat dit ook voor de ander zo werkt.

Feit is dat je tijdens de rouw in verschillende fases terecht komt.
Deze fases doorloopt een ieder in zijn of haar eigen tempo en of manier.

De eerste weken zat ik in een totaal andere beleving als nu.
Ik merk dat ik nu sneller emotioneel ben, ook ben ik meer moe.

Eigenlijk is het een grote reis naar het onbekende.
Danielle is de reisleidster, ik volg en laat mij verassen.
Deze reis had ik niet willen maken, maar ik heb geen keuze………….

Vanavond heb ik de reis vastgelegd.

14563405_1387630597955812_1593392863590765082_n 14732229_1387630537955818_5671596809992694251_n

 

 

Moeders

 

Geboren uit onze moeders zijn wij op deze wereld gezet.
Allen zijn wij mede door onze moeders geworden wie wij zijn.
De een heeft een andere band met haar moeder dan de ander.
De een ervaart haar band met haar moeder anders.
De een vindt haar moeder leuker of liever dan de ander.
De een had graag een andere band willen hebben dan de ander.

Mijn moeder heeft mij gemaakt tot wie ik ben.
Ons contact was zoals het was en is zoals het is.
Het maakte mij tot de moeder die ik ben geworden.

Zoals mijn moeder tegen mij zei;

Jouw kinderen zijn alles voor jou
Jij bent alles voor jouw kinderen.

Onder de team Danielle vrouwen zijn er ook vrouwen die niet het voorrecht mochten of konden hebben om fysiek moeder te worden.

Moeder zijn ben je ook met een kinderwens.
Moeder ben je ook als je kind overleden is.

Ik heb ruim 21 jaar voor Danielle mogen zorgen. Dat heb ik van de geboorte tot aan haar dood gedaan.
Ik heb dat gedaan zoals ik dacht dat ik dat moest doen.
Ik zal vast dingen niet altijd even goed gedaan hebben, had haar sommige zaken graag bespaard.

Maar ben er trots op dat ik HAAR moeder mocht zijn.

Danielle wilde zelf ook heel graag moeder worden.
Danielle was in iedere vezel van haar lijf moeder.

Deze blog is voor alle moeders.

moeders4 moeders1 moeders2 moeders3

Cran Canaria 2014

Cran Canaria 2014, pff wat keken wij hier toen naar uit ! Ik ging voor het eerst vliegen, en we mochten met ze vieren in een bungalow. Uiteraard Danielle en Ilse samen en Maaike en Wessel samen, zo ging het altijd ! Want wij deden alles samen, ook daar. Samen make uppen, haren stylen, zonnen, kleding van mekaar stelen, ALLES. Na die vakantie werd onze band eigenlijk steeds hechter we deden ie vakantie zoveel samen, dat beviel ons eigenlijk wel. Samen boodschappen, shoppen ect. Na die vakantie hebben we ook iedere vakantie zelfs de 1 week vakanties tegen mekaar gezegd: ik wil naar Cran Canaria….. als ik 18 was zouden we dat ook waar maken, helaas kunnen we dat nooit samen gaan doen, ik ga je laten zien dat ik t alleen kan doen ! Met jou heel dicht bij me ❤️ morgen ven je 3 maanden niet meer hier, en het doet pijn. Ik mis je Daan ! Kusje van mij

ilse-1 ilse-2 ilse3