Categoriearchief: Familie

Zo stil

Zo stil begon deze dag, wakker wordend in ons nieuwe huis. Denkend aan Wessel zijn verjaardag waarop Ilse, Maaike en Wessel ons nieuwe huis kwamen binnen rennen en oeps wat miste ik die vierde, Danielle. Wat zal het raar zijn geen herinneringen maken daar waar wij ons nu al thuis voelen. Soms wordt het gewoon zomaar heel erg stil.
Soms is het gewoon heel erg stil na een feestje bij een dierbare vriendin. 40 jaar getrouwd. Genoten. André Hazes die zingt over de manier waarop hij zijn eigen leven leefde.
Soms is het stil, na ruim een jaar waarin ik vaarwel moest zeggen tegen twee geweldige jonge vrouwen die mij Trauma mochten noemen.
Soms ben ik stil omdat mijn moeder zo broos en kwetsbaar is.
Soms ben ik stil omdat mijn broer, schone zus, lieve nichten en stoere neef zo ontzettend verdrietig zijn. Ik een foto voorbij zie komen waarbij ik denk zijn ze echt wel blij.
Soms ben ik zo stil omdat mijn mooie zonen zo ontzettend hun prachtige nicht missen.
Soms ben ik gewoon zomaar even stil…….

 

De kist

De kist…..

Vorig jaar kon ik het niet opbrengen om de kist voor mijn Pellie te maken.
Via de uitvaart organisatie kwam er een prachtige kist.

Een aantal weken geleden begonnen onze kinderen over begraven van Danielle. Hier hadden wij het vorig jaar al over gehad. Geen urnen graf, maar een gewoon graf. In de kist zal Danielle haar urn gaan en de herinneringen die mensen mee willen geven.

Nicolette is een plek uit gaan zoeken, heeft alles geregeld. Aan mij de vraag of ik een kist wilde maken…….

De afgelopen weken heb ik geschuurd en geschilderd, dit viel niet altijd mee. Ookal zeg ik niet veel, mijn gedachtes zijn iedere dag bij Danielle.
Ik heb met mijn ziel en zaligheid de kist gemaakt, Wessel en Ilse zijn beide meegeweest en hebben ook meegewerkt aan dit bijzondere project.

Binnenkort zal Danielle een laatste rustplaats krijgen.
Ook hier zal ik een mooie rustplaats voor haar maken.

Peter

foto van Nicolette Roze.
foto van Nicolette Roze.
foto van Nicolette Roze.

Ik leef mijn eigen leven

Ik kijk naar de beste zangers van Nederland en dan komt dit nummer van Dre Hazes voorbij. Morgen is het 23 juli, de dag waarop we als familie gingen leven tussen hoop en wanhoop en het steeds duidelijker werd dat wij onze lieve, sprankelende, soms keiharde, humoristische, zorgende nicht moesten gaan loslaten. Op dit nummer namen we afscheid van haar als familie. Lieve Danielle, het gemis is enorm, onze familie is nooit meer hetzelfde, wij missen je ieder op haar / zijn eigen wijze. Wij gaan door met leven en doen dit net als jij op onze eigen manier. Je bent een voorbeeld voor ons hoe het niet, maar vooral wel moest. Haal er vooral uit wat er uit te halen valt en leef het leven. Dikke kus waar je ook bent. 💞

Kijk voor meer optredens uit alle seizoenen van ‘De Beste Zangers van Nederland’ op: http://www.sterren.nl/bestezangers Zondag 28 september zong André Hazes …
WWW.YOUTUBE.COM

Tranen

26 juli 2016, de zwaarste ochtend van mijn leven. Samen met Sylvia, mijn moeder, Maaike, Wessel, Ilse, Jolanda, Tom en heel veel andere lieve mensen wachtten wij op de dood van Danielle. Hoe hartverscheurend was het verdriet van haar zussen en broer op het moment dat het telefoontje kwam van haar overlijden. Nooit heb ik slechter nieuws gebracht…….lieve Danielle Bervoets wat een gemis, wat een tranen…..

 

Jouw tante Francis

foto van Francis Koopen.
foto van Francis Koopen.
foto van Francis Koopen.
foto van Francis Koopen.

Afscheid nemen bestaat niet.

 

Alweer een jaar voorbij, zo snel en er is zoveel gebeurd. Niet te bevatten. Vandaag hebben we jou voor het laatst weggebracht. Heel mooi, met veel lieve mensen bij elkaar. Het was bijzonder, weer een roze kist, deze keer met veel liefde getimmerd door Peter, veel mooie bloemen, ballonnen en iedereen met zijn eigen herinneringen . Je hebt een mooi plekje gekregen tegenover oma en opa Koopen. Fijn om te weten, dat er een mooi koesterplekje voor jou is gekomen, waar jij naar ik hoop nu alle rust hebt gevonden. Toen wij na afloop nog even bij elkaar stonden, fladderde er weer een zwarte vlinder druk om iedereen heen. Een vlinder die iedereen de laatste tijd veel tegenkomt, en hoe bizar ook, zelfs een beetje troost lijkt te geven. Alsof jij op jouw manier toch nog even van je wilde laten horen, druk fladderend om ons heen. Het was mooi en goed om dit net zijn allen te kunnen en mogen doen voor Nicolette Roze, Peter Koopen, Ilse Koopen, Wessel Koopen en Maaike Bervoets. Ik hoop dat zij hieruit nog meer troost kunnen vinden in hun grote verdriet, en dat zij het nu symbolisch een mooi plaatsje kunnen geven om mee verder te leven.

 

Veel liefs (tante) Mirian 

foto van Mirian Koopen.

Bonus vader

Als klein grietje van nog net geen 4 jaar kwam jij in mijn leven, ik alleenstaande man kwam jouw moeder tegen en mocht bonusvader worden van twee meiden. In een heel rustig tempo werd je aan mij voorgesteld, kwam je na een paar maanden voor het eerst met mama bij ons slapen en kwamen jullie vervolgens bij ons wonen (en bij je papa). Mama en ik kregen samen ook nog twee kinderen, jouw grote wens kwam uit, een broertje en een zusje

Vakanties, feestjes, alles hebben we samen meegemaakt, hoe groter jij werd hoe leuker wij het samen hadden. Ik moest altijd wel om je lachen (als ik eerst pislink op je was geweest), want je haalde nog wel eens wat uit.

De laatste jaren veranderde je, je werd volwassen, maar je gedrag was niet altijd even volwassen……….. Als je mot met je moeder had apte je mij op vrijdagavond, waar ben je vanavond? Jij wist dat ik dan een biertje dronk met jouw ome Rich of Remco. Hoe vaak ben je niet langs gekomen om toch nog even dat ene wijntje te drinken?

Je kreeg een vriend, een leuke gozer die ook nog eens goed kon werken en met mij mee ging werken. Jullie verdriet heeft mij heel erg geraakt, huilen daar ben ik niet zo van, maar gehuild heb ik.

In jouw laatst levende week hadden we nog even contact over je broer, jij was druk met van alles en nog wat en wij gingen op vakantie. We hebben nog geapt en niet veel later kreeg je moeder het eerste telefoontje, ik mopperde nog wat van “wat nu weer”? Een uur later het tweede telefoontje, nu vloekte ik, wat had je nu uitgevreten?

Je moeder, Wessel en ik reden naar het ziekenhuis, een lange rit waarvan we niet wisten wat we aan gingen treffen. Daar aangekomen wist ik niet wat ik zag en uiteindelijk hoorde, je zal toch niet dood gaan? Je moeder zei tegen mij, die gaat dood Peet, ik zeg nog Nic niet zo negatief, komt goed. Ik dacht aan 1000 andere dingen, denken was bijna onmogelijk maar er gierde van alles door mijn hoofd heen.

Dat weekend, dat vergeet ik nooit meer, je moeder was reëel, maar oh zo verdrietig, je broertje wanhopig, je zus van slag en je kleine zusje……, Pellie what te f@ck! Ik heb nog nooit zo veel gehuild als om jou Pellie, jij die als kleine kanebraaier bij mij binnen kwam (je bijnaam c:) en nu als mooie grote vrouw dood aan het gaan was, dat kon toch niet?

Op dinsdagochtend ging je dood, ik zag je gaan, riep nog tegen je moeder “daar gaat ze” en daar ging je, mijn Pellie……want zo noemde ik je altijd Pellie. Ik heb je nog lieve dingen gezegd, kusjes gegeven en je moeder, zussen en broer op alle mogelijke manieren gesteund. Die avond kon ik het niet opbrengen om jou in het mortuarium te zien, ik ben thuis gebleven met de mensen die daar waren. Mama ging met je broer en zussen en Sylvia heen, dat zat wel goed.

Die hele week was heel bijzonder, al onze lieve vrienden die voor ons kookte, bloemen kwamen brengen en wat al niet meer. Ik ben meerdere keren bij je geweest, kon en kan het nog steeds niet bevatten. Ik zag je liggen, het was zo stil, geen gebleeeeeer, alleen het gezoem van het koelende apparaat dat onder jou lag.

En nu, 7 maanden verder is het moeilijker dan ooit, de avondjes in de kroeg kloppen niet meer, ik wil je appen waar je blijft. De zondagavonden waar wij altijd met ons allen aten, ze zijn akelig stil. De apjes die jij en ik naar elkaar stuurde, hoe het was, maar ook zeker mijn ongenoegen over je gedrag, ze staan allemaal nog in mijn telefoon.

Lieve Pellie, een prater ben ik niet, dat is wel eens onhandig. Het verdriet overvalt mij regelmatig vanuit het niets, als ik ergens sta of ben en diegene vragen mij, hoe is het Peter? Want hoe het nu is, ja dat is moeilijk te zeggen, praten is niet mijn ding, dat moet ik wel en probeer ik ook.

Ik ben dan wel niet jouw biologische vader, maar zoals jij zo lief zei: jij bent mijn bonusvader” En zo is het, ik ben jouw bonusvader en dat zal ik altijd blijven.

Vanavond drink ik in de Wildeman een biertje op jou!

 

x Peter

 

 

Team Danielle in Nieuw Zeeland

Wat ben ik trots! Op dit moment loopt de voltallige familie in Nieuw Zeeland een tocht. Inclusief zwager, schoonzus en mijn man.

Dank jullie dat stichting team Danielle ook in Nieuw Zeeland bekendheid heeft gekregen. Alle familieleden hebben een shirt, pet en armbandje.

 

foto van Nicolette Roze.

De mooiste plek op aarde……

De mooiste plek op aarde.

Op 23 januari jl. ben ik samen met mijn broers, Peter (de bonusvader van Danielle) en Erik op weg gegaan naar Nieuw Zeeland. Precies een half jaar nadat Danielle de voor haar fatale XTC pil nam, wij wisten toen nog niet dat dit tot haar dood zou leiden.

Bijzonder om deze reis te gaan maken met mijn broers, en dat is het zeer zeker, maar ook dat deze gewoon gemaakt kan worden.

Hier in het prachtige, ruime Nieuw Zeeland komt de dood van Danielle soms even ter sprake (mijn broers zijn geen praters), zijn de gedachten aan Danielle overal en hebben we het over de manier waarop Nicolette, Peter en hun kinderen het leven weer oppakken.
Peter vindt het heel normaal dat ze dit gewoon doen, ze gaan door met leven en dat moet ook zo. Ik zeg hem met regelmaat dat dit helemaal niet zo normaal is en dat er heel veel mensen ook nog na een half jaar onder een deken blijven liggen en figuurlijk verlamd zijn om hun leven weer op te pakken.

Op 31 januari gingen we heel vroeg in de morgen op weg om The Tongariro Crossing te gaan lopen. Een wandeling door een prachtig, immens vulkaanlandschap. Ik realiseerde me hoe nietig wij zijn als mens en hoe dicht het leven en de dood bij elkaar liggen. Peter had Danielle bij zich in een klein plastic zakje.
Na een zware klim (1500 meter stijgen) en een korte pittige afdaling kwamen we op misschien wel 1 van de mooiste plekken op aarde. En hier zei Peter: “dan moet het hier maar gebeuren”. Wat een lading achter deze zo simpele woorden.

Hier heeft hij zijn Pelle los gelaten, de lucht was blauw, de wind waaide, het uitzicht was overweldigend, nietig en klein opende hij die stoere grote kerel zijn hand en daar ging ze, een traan over zijn wang, mijn hart huilde, wij omarmden elkaar en liepen weg……op weg naar het leven.

Francis.

foto van Francis Koopen.
foto van Francis Koopen.
foto van Francis Koopen.
foto van Francis Koopen.

Nicht

My dearest, dearest Danielle.

25th of December 2012, the first day I met you, Maaike and Aunti – and a day I never would have been without. I remember how nervous I was, and how big that day acually was for me. I finally got to meet more of my family on the dutch side- which I didn’t knew about earlier.

We kept in touch through facebook and whatsapp, and I still remember one of our first messages- the day after new years eve 2013; we were dicussing who of us that had the worst hangover and concluded that we both were laying straight out in bed with headacke. Haha girl, you and I figurated that we were quite similar.

February 2013 I came over for the winterholidays, and we had an amazing time. You took me out with your wonderful friends, at 023 and trust me- when a girl from Norway suddenly can drink when she’s under 18 in Holland, hallelujaaah! . But here comes the big hatch, the big question, the unbelievable “3 years from now, you’re gonna be dead- xtc are gonna take your life”, and so on – because the words from auntie before we went out, are still knocked into my head. She said to us; if you’re smoking or doing drugs, non of you will take a step over the doorline when you get back home- I won’t have you in my house and you will have to sleep outside. Auntie was a tiger when it camed to things like that, and 26.07.16 you swallow a pill that ends your 21 year long life? I still don’t get it, I really don’t.

You were a rebell, a girl who practically were living her own way of life- a girl with a strong mind (and ego), but also a girl with a big heart and values everyone appriciated. You were only 9 days older than me, so I saw a lot of myself in you – and I still do.

You wanted to see Norway, to meet my family – to go skiing and sleeping at my cabin in the mountains – none of that happened, the time didn’t reached out – you’re not here anymore , and that hurts and sucks. I had so much to show you.

I remember the times you tried to learn me dutch – hehe, and laughed so hard when I spelled the words totally wrong. I remember when you tought I was lesbian since I were in a kidding relationship with a girl on fb- and I was gonna sleep in the same bed as you when I was at visit. Haha, I don’t forget it , you were totally freaking out. I remember when you texted me; did you get your drivinglicense??? and I confirmed it and your answer back was “we can tour aaaaaall day long when you’re here or I’m there! ” . That roadtrip never came, but sometimes when I drive- I think of you, and singing out loud until I get voicecrack. Cause in my head, that’s how our roadtrip would be like.

25.07.16 – I texted you and that was a text you didn’t see, a text you didn’t reply on, a text I never got an answer to and the last message of our whole conversation. You were fighting for your life, and the day after I got a call from mum- saying that you passed away. The tears came, a pressure in my chest came, the pulse went up and I were crowling my body. You were gone, in an age of 21,5 .

I came to your funeral with my mum , and she met auntie and the rest of the family in real life for the first time, what a moment- and I’m sure you would have loved it.

Aunti and Maaike went with me into the room- and there you were, laying in a pink box, dead. Dead, Danielle. I hadn’t seen you for two years, and only met you twice – and the third time was at your funeral? For all the years we’ve been talking about visits, this was the end station? You had a beautiful ceremony – I was sitting at second row- watching, listening, and crying. I don’t understand a lot dutch, but when people had speachs- I understood that you were loved.

I miss you, Danielle. Slaap lekker, rust zacht and ik hou van jou ❤️❤️
Xxxx your niece in Norway

 

14702476_10211363582271307_7096277088577140997_n 14720568_10211363582791320_4991480845018616573_n 14724355_10211363583791345_7066128862556688444_n 14725545_10211363582751319_4536662441979495072_n

Noa

Als ik aan Danielle Denk dan Denk ik aan haar lach en haar gezelligheid. En wat ik het meeste mis is dat als ze binnen kwam dat ze me optilde en zij hey noatje. En als we weggingen,vroeg Danielle altijd of ik mocht blijven slapen. En ik heb het luchtje van Danielle.

14937300_326847767689742_7972846705842394967_n

Schoonzus

Tijd om iets te schrijven over de vrouw achter Team Danielle, Nicolette.

Als ik aan Nicolette denk, denk ik aan de vrouw van mijn broer . Zij denderde een jaar of 18 geleden onze familie binnen zoals ze is. Wij konden niet om haar heen, zij was binnen.

Als ik denk aan Nicolette, denk ik aan de schoondochter van mijn steeds kwetsbaarder wordende moeder. Altijd zorgzaam, betrokken en respectvol is zij er voor haar. Niet altijd makkelijk, maar de deur staat altijd open.

Als ik aan Nicolette denk, denk ik aan haar als schoonzus. Twee sterke vrouwen bij elkaar, wij zijn het zeker niet altijd met elkaar eens, maar bij bijna geen ander weet ik waaraan ik toe ben. Zij is degene die in Mei tegen mij zei: “Francien je rent maar door, altijd maar druk, misschien wordt het eens tijd om na te denken wat je echt wilt in je leven.”

Als ik aan Nicolette denk, denk ik aan de schoonzus van Erik, Mirian en Paul. Wat hebben we vele mooie momenten met elkaar gedeeld. Heel veel lachen, eten, drinken, feestjes en verjaardagen, wandelen, irritaties en soms ook tranen.

Als ik aan Nicolette denk, denk ik aan de tante van Patrick, Mitchell en Noa. Zij kunnen niet om haar heen. Soms leidt dit tot felle discussies met Pat en Mitch, maar ze kunnen ook ongelooflijk met elkaar lachen. Bij tante Nicolette is the fun in the house.

Als ik aan Nicolette denk, denk ik vooral aan de moeder van Maaike, Wessel, Ilse en Danielle. Onvoorwaardelijk is haar liefde voor haar kinderen. Zij is een oermoeder die zorgt, beschermt en omarmt.
Hoe ongelooflijk verdrietig dat zij haar oudste, Danielle, op 26 juli heeft los moeten laten.

Maar Nicolette zou Nicolette niet zijn als ze niet Team Danielle vorm zou hebben gegeven, als ze niet door gegaan zou zijn met leven, als ze niet geïnteresseerd zou blijven in die ander, als ze niet haar grote neef Patrick zou troosten, als ze niet blijft zorgen voor haar kinderen, als ze niet praat over al die risico’s van het slikken van XTC, als ze niet praat met haar nichtje Noa over de dood van Danielle, als ze niet in gesprek gaat met Daan haar vriendinnen, als we niet samen een fles Cava drinken midden in de nacht en samen met Peter tranen met tuiten huilen bij het prachtige lied van Frank Boeijen: Zeg Me Dat Het Niet Zo Is.

Als ik aan Nicolette denk, denk ik aan die kwetsbare vrouw met haar immense verdriet. Aan die vrouw met haar soms ‘harde’ buitenkant, maar oh zo zachte binnenkant.