Ik zit, ik lees, ik voel.
Vanmorgen en vanmiddag na een drukke week zit ik op de bank.
Hier lees ik tijdschriften, folders, kranten, volg ik het nieuws.
Muziek op de achtergrond, Bastille ….
Hoe zit het nu toch in elkaar?
De wereld, het leven, mijn leven?
Ik lees over toename Ketamine, ik denk aan gedachtes van mensen over xtc.
Ik lees over vervuilde cocaïne…….
Mijn missie is bewustwording……in de krant lees ik over mijn strijd tegen xtc….
Zucht….ik strijd maar om 1 ding…
Bewustwording, ik strijd niet tegen xtc.
Het verschil zit hem in 1 woord…..

21 jaar, blonde haren, moedervlek op je lip.

Al vaker schreef ik over het afscheid dat ik van Danielle moest nemen.
In de bloei van haar leven, een leven vol dromen.
Daar gaat ze….
21 jaar, donkere haren, moedervlek op je wang.
Voor 8 maanden vertrek jij op dit moment naar jouw droom in het buitenland.
In de bloei van je leven, een leven vol dromen.
Daar gaat ze……
1 kind in de hemel…..
1 kind in de wolken…..

De wereld draait door, pinrecords worden verbroken, en ik….ik huil.
Een bewogen jaar laat ik achter mij, een jaar waarin mijn stichting de vorm kreeg die ik bedacht had.
Mooie mensen mocht ik ontmoeten.
Geweldige presentaties mocht ik geven.
Prachtige reacties mocht ik ontvangen.
Mooie tv verscheen er over mij.
Geweldige nominatie ben ik voor in de strijd.
Lotgenoten mocht ik ontmoeten.
Lotgenoten die net als ik moeten vechten om niet kopje onder te gaan.
Lotgenoten die net als ik een lege stoel aan tafel hebben.
Lotgenoten die ouders zijn, ouders van een zoon of dochter die overleden is.
Lotgenoten die op wat voor manier dan ook horror hebben meegemaakt en nu zoeken naar “hoe overleef ik”?
Zoute tranen op mijn ziel, die ik soms open en bloot leg, om anderen te laten zien dat het is zoals het is.
Of ik nou bij de staatssecretaris, de burgemeester of de school van jouw (klein)kind kom, jullie (kinderen) hebben een stukje bewustwording ontvangen.
Dat kan misschien net genoeg zijn om te weten wat je doet en vooral waarom?
Want xtc blijft linke soep, of je het nou links of rechtsom draait.
Zoute tranen…..god wat waren het er veel.
Sommige dachten dat ik nooit huilde, het laat zich niet dwingen, ik huil als ik moet huilen. En ja ik lach als ik moet lachen.
Zoute tranen op mijn ziel…….

Dit lees ik zojuist in een artikel op de rtl site. Totaal ander verhaal, zelfde strekking.
Dit weekend lees ik(wederom) over lachgas en gevolgen. Meerdere malen is hierover geschreven en gewaarschuwd. Ik lees allerlei meningen en vooral “mij zal dat NOOIT gebeuren”……totdat de engeltjes op zijn.
Hoeveel mensen roken stug door, wetende wat de gevolgen kunnen zijn. De gedachte ” mij zal dat niet overkomen” geldt ook hier, totdat de engeltjes op zijn…..
Dagelijks lees ik kranten, volg het nieuws over alles wat ik kan volgen over drugs.
Gezonde leefstijl en id weekenden “los gaan” was het laatst gelezen artikel.
Reacties die ik veel lees zijn dat dit toch moet kunnen, hun zal vast niets overkomen……totdat de engeltjes op zijn…….
Zoals jullie weten ben ik zo.n engelenmoeder, en man oh man wat had ik dat nooit mee willen maken!
En ja, mijn kind zal absoluut gedacht hebben, dat gaat mij vast niet overkomen……totdat de engeltjes opwaren…..
Nicolette

Als het 0000 is geweest, 2018 het nieuwe getal is, is het in dat jaar 2 jaar dat Danielle dood is.
Ik kan er niet aan wennen, de stilte, de narigheid die zij uithaalde, de kusjes.
2017 heb ik haar 365 dagen gemist.
2017 heb ik ontzettend veel presentaties gegeven.
2017 heb ik mijn doel na haar overlijden ingezet, # bewustwording.
2017 bracht mij in contact met veel nieuwe mensen.
2017 was ik op tv bij de EO te zien.
2017 was ik bij NH tv te zien
2017 was ik op seaport FM te zien.
2017 was ik op vrouw TV te zien.
2017 was ik bij Ineke Preuter te zien.
2017 gaf ik intervieuws aan studenten van diverse opleidingen.
2017 schreef ik wekelijks.
2017 ontmoette ik John vd Heuvel.
2017 bezocht ik de Brijder stichting.
2017 bezocht ik het trimbos.
2017 bezocht ik de staatssecretaris.
2017 schreef ik de koning.
2017 zat ik bij de gemeenteraad.
2017 sprak ik op scholen, sportverenigingen, bij mensen thuis.
2017 reed Tom mij van Leeuwarden tot Den Bosch.
2017 kwam ik in de documentaire lijp of lam.
2017 brachten machtig mooie Kusje van Daan.
2017 werd jij prachtig begraven, zon, een lach en een traan en jouw eigen plek.
2017 werd ik genomineerd voor IJmonder van het jaar.
2017 was ik thuis de mama van Wessel, Ilse en Maaike, de vrouw van Peter.
2017 bleek dat ik super lieve vrienden en vriendinnen had.
2017 werkte ik bij mijn werk, de laatste weken 43 uur pw.
2017 was een bewogen jaar, een jaar waarin ik veel moest laveren.
Waar ik leerde voor mijzelf te kiezen.
2018 is bijna een feit.
In 2018:
Zal ik blijven schrijven
Zal ik presentaties blijven geven
Zal ik van mij laten horen, met als doel tv en radio.
Zal ik blijven koesteren wat ik heb.
Zal Maaike 8 maanden naar Spanje gaan.
Gaat Ilse examen doen
Hoor ik of ik IJmonder van het jaar mag worden.
Zal ik de burgemeester verblijden met een bezoek.
Gaat de staatssecretaris wederom van mij horen.
Breng ik een boek uit.
Wordt er aan mijn magazine gewerkt.
Zal ik elke dag aan Danielle denken.
Kortom, een bewogen jaar laat ik achter mij, een nieuw jaar vol uitdagingen ligt er voor mij.
Rest mij te zeggen, wees voorzichtig met dat wat je doet.
Liefs Nicolette

Vanmorgen bij het sporten gebeurt onderstaande:
Na de workout vandaag zegt er iemand “ja dacht eerst nog zal ik een pilletje van m’n zoon innemen vanmorgen”. Ik dacht nog een Ritalin ofzo, maar nee, gewoon zeggen dat hij wel wat xtc heeft liggen.
Dat is nog eens een slimme opmerking!
Moet u doen mevrouw, kunt u heerlijk lang door gaan.
Dit gebeurt gewoon in mijn eigen dorp, waar weinig mensen niet weten wat ons overkomen is.
Deze mevrouw wens ik een fijne kerst samen met haar zoon, helaas mevrouw, mijn dochter kan er niet meer bij zijn.
Oh u wist het niet?
Nou weet u, zij moest werken, was zo moe en nam xtc, zoals u het vmo wilde nemen voor het sporten.
Zij is nu voor de 2e kerst niet meer bij ons, en ik kan u zeggen dat ik daar kapot van ben.
Weet u wat ik nou zo jammer vind, de nonchalance waarmee u hiermee omgaat.
Want wat mijn kind overkwam, kan u of uw kind ook overkomen!
Fijne kerst.

Lieve Nicolette, wij kennen elkaar niet, dat wil zeggen, u kent mij zeker niet, ik ken u alleen van wat ik op Facebook voorbij zie komen over Daniëlle.
Sterker nog, ik kende Daniëlle ook niet, alleen als serveerster van V W waar wij veel kwamen. En toch, toch volg ik uw stukjes op Facebook op de voet.
Het overlijden van Daniëlle heeft veel indruk op mij gemaakt, ik werk in een Ziekenhuis en ook daar was zij onderwerp van gesprek. Hoe het mogelijk was dat zo’n jonge meid plotseling overleed na het gebruik van verkeerde drugs.
Voor mij zelfs is drugs een ver van mijn bed show, zelf heb ik nooit de behoefte gevoeld van alles uit te proberen (op een jointje na) en mijn kinderen (2 en 3,5) zijn nog lang niet op de leeftijd dat dat gaat spelen. En toch fascineert het me wat u allemaal laat zien over de drugs.
Ik wil u laten weten dat ik enorm veel bewondering heb voor wat u allemaal doet met stichting Team Daniëlle, en hoe u het overlijden van Daniëlle gebruikt om mensen bewust te maken van de gevaren van drugs. Heel bijzonder dat u het verdriet om kan zetten in al deze energie.
Ik wil u een hart onder de riem steken, omdat de feestdagen er aan komen en deze periode vaak moeilijker is, zonder de dierbaren om ons heen.
Weet dat er aan u en Daniëlle gedacht wordt.
Liefs

De afgelopen dagen kroop het afschuwelijke gevoel wederom in mijn lijf.
Pijn, verdriet, misselijkheid.
God allemachtig wat kan je iemand missen.
Missen zit hem in zoveel dingen.
Het kopen van de kerstcadeautjes voor de kinderen.
Het dekken van de tafel, iedere dag weer.
Het willen delen van nieuwtjes
Het ……
Ik ontmoet de afgelopen dagen mede hartezeer ouders, allen verloren wij ons kind
Zij mogen zeggen ” ik snap wat je zegt en of voelt”.
Ik lees van veel ouders de pijn van het gemis, het is zo herkenbaar.
Hoe gezellig ik mijn huis ook maak, ik word er niet blij van.
Natuurlijk heb ik de andere kinderen (godzijdank) om mij heen.
Uiteraard ben ik heel blij met ze, maar ik mis mijn andere kind.
Waar is ze?
Met wie?
Hoe gaat het met haar?
101 vragen gaan door mijn hoofd, tranen blijven over mijn wangen rollen.
Vrolijk kerstfeest, hoe dan?
2 zusjes en 1 broer, een bonusvader en ik, ALLES is anders.
Zoals ik al vaker las, KerstMIS……..
Morgen zet ik zoals iedere week een nieuwe kaars bij Danielle neer, mocht je nou niets te doen hebben, zet er dan ook 1 bij haar neer.

Als je drugs gebruikt neem je risico’s.
Die risico’s weet je waarschijnlijk niet, toch loop je ze.
Als ouders heb je het nakijken, vaak weet je er niets van, word je ermee geconfronteerd.
De ouders van Jovi, Myrthe en nog heel veel anderen werden net als ik geconfronteerd met drugsgebruik.
Niets vermoedend werd ons leven ruw en nooit meer repareerbaar kapot gemaakt.
Horror in het kwadraat heb ik gezien, gehoord, gevoeld en geroken.
Oneerbaar sterven is niet humaan, niet voor de persoon in kwestie, maar zeker niet voor ons ouders.
Je ziet je kind, je vlees je bloed, je alles……je ziet je kind sterven of ziet je kind gestorven.
Sta je daar wel eens bij stil?
Dat die kant er ook is?
Is dat dan eigen schuld dikke bult?
Bewustwording is een lange weg, ik zal een ieder die weg op blijven duwen.
En waarom…..zodat jullie niet in een mortuarium, kist en oven eindigen.
Dat jullie ouders, broers en zussen niet de dupe hoeven te zijn van de narigheid die er ook kan volgen.
Fijne feestdagen.
Nicolette

De feestdagen hebben hun entree gedaan.
Vrolijke mensen, lachende gezichten en volle tassen.
Ik loop ertussen en kijk om mij heen.
Wat is er voor mij een hoop veranderd de afgelopen jaren.
De feestdagen waren altijd 1 groot feest, sint met schoonfamilie en ons hele gezin, kerst met schoonfamilie en ons hele gezin.
Oud en nieuw met onze vrienden en alle kinderen in de nacht thuis.
Sint hebben wij ook dit jaar gevierd, dikke tranen bij vele van ons, wat missen wij Danielle allemaal.
Volgende week ben ik jarig, ik heb besloten het niet / nooit meer te vieren.
Geen zin meer, zie het nut er niet meer van in.
De kerst komt eraan, beide dagen hoef ik niets te organiseren.
Heb ik zin in de kerst…..nee, maar thuis in je verdriet zitten gaat het ook niet worden.
Oud en nieuw zitten wij zwaar afgelegen van alles en iedereen vandaan. Daar kan ik naar uitkijken, even helemaal niets.
Klinkt allemaal best heavy als ik het terug lees, maar het is zoals het is.
Met plezier doe ik mijn werk (40 uur pw). Iedere dag mag ik mensen helpen met hun doelen te verwezenlijken, echt een super job!
Team Danielle doe ik met al mijn energie en 1000% inzet.
Dinsdag mag ik 3 presentaties in Breda en 1 presentatie in Amsterdam geven.
Hoe mooi is dat?
Mijn gezin, vrienden en familie, ik koester het allemaal.
Vandaag 1030 rij ik tussen 2 gezinnen in en word gebeld…..de ijmuidrcourant……”meerdere mensen hebben u genomineerd voor ijmonder van het jaar”.
Woensdag komt er een artikel in de krant, dat is nou een leuk verjaardagscadeau!
Ook hebben veel (heel veel) mensen een wens voor mij ingestuurd naar radio 538….mijn wens is om op woensdag 20 december op de radio over mijn team Danielle te mogen praten.
Voor een ieder gezellige dagen.
Nicolette

Ik lig in bed en kijk tv, ik zap wat en zie een film.
Scène van een moeder die met haar kind op de ehbo binnen komt.
Paniek, schokkende bewegingen bij het kind.
23 juli 21.40 kom ik het ziekenhuis in, jij ligt er hevig schokkend, ik voel paniek.
De volgende scène is dat het kind dood gaat, ik zie de apparatuur en “zie” dat het kind in de film dood gaat.
26 juli 11.40 ben jij officieel dood, ik zag je wegglijden, gewoon in mijn handen. Je bewoog niet meer, de apparatuur die jouw adem regelde is al een paar minuten uit. Zonder het apparaat kon jij niet meer adem halen.
De eerst volgende scène, moeder zit aan het bed en houdt de linkerhand van haar kind vast.
26 juli 11.45 ik heb je linker hand vast, kijk naar je, voel paniek, dood……dood is nooit meer leven, dood is afscheid nemen, dood is…..
Vandaag heb ik je grafsteen besteld, het ligt als een blok op mijn maag.
Ook een bevestiging van het einde.
Ik besluit de film toch uit te kijken, de moeder zet zich in om andere kinderen te helpen, zodat zij niet sterven.
Het is haar missie.
Enkele weken na de dood van mijn Danielle is stichting Team Danielle ontstaan.
1 missie….bewustwording, met als hoop dat anderen niet overkomt wat ons is overkomen.

Vorige week zou ik hier eigenlijk over schrijven, het werd een week later.
Verdrugst, ik denk niet dat het een bestaand woord is, wel denk ik dat een ieder snapt waar ik het over heb.
Alles lijkt om drugs te draaien.
Vorige week gedonder vlakbij mijn woonplaats.
Kijk een serie, hoe vaak gaat het om drugs?
Gisteren las ik het boek Paul Roozendaal, uit de goot.
Helemaal maar dan ook helemaal naar de kloten geweest.
Met enorme wilskracht en de juiste mensen op zijn pad is hij afgekickt.
De impact op zijn ouders en zussen was enorm.
Thuis las ik : we regelen het zelf wel van
Bram Endedijk. De xtc en wiet verhalen uit Brabant en omstreken. Verhalen om bang van te worden, en aan de orde van de dag.
Bijna uit heb ik het boek van Dirk Boterblom, u haalt de veertig niet.
Gepokt en gemazeld is het hem gelukt om te stoppen.
Alle drie de boeken over mensen, gezinnen en drugs.
Kijk eens om je heen, wie drinkt, blowt, slikt, snuift……….
Steeds meer en vaker, het lijkt bijna normaal.
Hoeveel jongeren en volwassenen zijn er verslaafd aan blowen?
Hoeveel mensen drinken er niet teveel?
Kunnen niet meer zonder xtc of nemen steeds meer?
Hebben speed nodig om verder te kunnen?
Of snuiven nog even gauw dat lijntje weg?
Maar hee, jullie weten wat jullie doen, toch?
Heb jij grip op je trip?
Hieronder een mailtje wat ik eergisteren ontving.
Nicolette

Wekelijks ontvang ik inbox berichten van mensen die ik niet ken.
Deze mensen “volgen” mij in stilte via social media en besluiten soms om mij te contacten.
Zo ook nu, dit bericht ontving ik zojuist.
Hallo Nicolette,
Ik volg uw pagina nu al een tijdje. Ik ben een stille volger zoals men dat noemt. Ik ben zelf 23 jaar oud, en een niet slikkend persoon. Ik ben er simpelweg nooit nieuwsgierig naar geweest. En ik hoop dat dit ook zo zal blijven.
Wel heb ik vrienden in mijn omgeving die zo nu en dan wel is wat gebruiken. Mede dankzij de informatie die ik tot me neem van team stichting Danielle kan ik wel mijn vriendenkring informatie geven hierover. Ik blijf ze doorverwijzen naar de facebook page.
Ik zelf heb al 6,5 jaar geen moeder meer. Niet door drugsgebruik maar verloren aan kanker. Ik weet wat rouwen en gemis inhoudt en ik bewonder echt uw kracht en doorzettingsvermogen voor alles waar u nu voor staat en doet om bewustwording te creëren.
Wat ik met dit berichtje eigenlijk duidelijk wilde maken is dat ik me heel erg bewust ben van wat er kan gebeuren, en dat ik als jong persoon uw informatie ook deel met de mensen om mij heen. Ik hoop dat dit soort berichten dan ook een motivatie zullen zijn om door te gaan na dit tragische verlies.
Ontzettend veel sterkte en succes met alles. Lieve groet…….
Ik ben er stilletjes van……

Eerder schreef ik over het moment dat je dood ging.
Dood in mijn handen, gewoon dood!
Deze foto maakte wij op mijn verzoek.
Je was net overleden, ik hield jou net zolang vast als dat ik kon.
De verpleegster vroeg mij of ik nog gips afdrukken wilde, het antwoord was ja.
Ik vroeg of zij crêpe papier hadden, roze……dat vond je een mooie kleur.
Jouw hand en mijn hand samen in het gips, jouw hand en mijn hand samen in elkaar. Jouw leven en mijn leven voor eeuwig bij elkaar, maar stoffelijk voor eeuwig uit elkaar.
De foto van alle handen zijn van alle kinderen……
Toen ik jou 6 dagen later het crematorium in reed, had ik jouw linkerhand vast, de hand die ik ook op 26 juli vast had.
Mama

Het seizoen is weer begonnen
Vanavond was ik bij Kenter jeugdzorg. Een kwetsbare groep jongens en meiden die om welke reden dan ook (tijdelijk) niet meer thuis kunnen wonen.
In de huiskamer 120 minuten 14 jongeren….
* zitten
* praten
* luisteren
* lachen
* huilen
Wat een bijzondere avond was dit, met als afsluiting het filmpje van Danielle met de kusjes erbij.
Bij vertrek allen een armbandje, lippenbalsem of sleutelhanger mee.
Morgen 0900 spreek ik bij de Brijder met de medewerkster die namens hun de presentaties op scholen verzorgd.
Ook werd ik vna door Ronald en Cecilia Kooiman gecontact. Zij gaan voor een goed doel ontzettend veel landen doorreizen, mijn stichting is hun goede doel……
Nicolette

Een week lang voel ik mij nu niet ok.
Ik praat vd week met mijn collega die aankomende week wederom oma mag worden. Toen zij aangaf hoeveel verdriet zij had toen haar moeder en broer overleden, vroeg zij zich hardop af hoeveel verdriet het overlijden van je eigen (klein)kind gaf.
Samen spraken wij hierover, ik ben helaas met dat wat zij zei bekend.
De overleefstand is heftig aanwezig, ik doe alles wat ik moet doen, maar het gaat niet van harte.
De presentaties komen eraan, het klinkt gek, maar ik heb er zin in.
De afgelopen weken contact met diverse instanties gehad. De komende maand zal ik twee maal voor ouders op een school spreken. Ouders die vaak denken “dat doet die van mij niet”.
Ouders die menen te weten hoe zaken zitten, enorm benieuwd ben ik hoe zij op de presentatie reageren.
De komende week start het ADE, vanuit heine en verre komen mensen naar Amsterdam om te genieten van dat waar zij voor komen.
Mocht je dit nou lezen en ook heerlijk uitgaan;
Weet dat je met testen test op
* mdma
* zuren
* kleur, grote, diameter.
Er wordt niet gekeken wat er nog meer in zit.
Dat kan je wel laten testen als je je pil inleverd. Na 1 week krijg je keurig je papiertje met inhoud, je pil krijg je niet terug.
Onthoud het verhaal over hele en halfjes, een halve pil zegt niets over de inhoud!
Geniet van dat waar je voor komt en wees voorzichtig.
Want je wil toch niet dat de volgende tekst voor jou van toepassing is:
Dans jij vanavond de sterren van de hemel, of ben jij vanavond een ster aan de hemel?
Nicolette

3x word ik deze week geconfronteerd met een verhaal over veilig gebruik van xtc.
Ik hoor dat er gezegd wordt; ik heb liever dat ze gebruiken met mij (ouder) erbij.
Hoe kan dit nou?
Stel dat het fout gaat, wat wil je dan doen?
112 bellen?
En dan, het proces is zelden omkeerbaar, de dood volgt spoedig bij het proces.
Voordeel is dan dat je erbij was en het nooit maar dan ook nooit meer in je hoofd haalt zoiets te doen.
Ik werd gebeld toen Danielle naar het ziekenhuis was, er was nog niet bekend wat er aan de hand was.
Stel je nou voor dat ik wist dat zij slikte, was het proces dan anders geweest?
NEE!
Toen ik binnen kwam trof ik de hel op aarde aan die zoals een ieder bekend is dodelijk afliep.
Ik weet wat de adviezen zijn;
Zorg dat je uitgerust bent
Zorg dat je gegeten hebt
Neem niet meer dan 1x per 2 a 3 MAANDEN
Begin met een kwart
Maar wat nou als je lijf er anders over denkt?
Je geest er de geest aan geeft?
Nou?
Veilig gebruiken bestaat NIET.
Die discussie hoef je met mij niet te voeren.
Als je meent te weten wat je doet, dan hoop ik dat je de mooiste hallucinaties uit je leven mee maakt.
Als je het wilt gaan gebruiken, lees mijn blogs eens op www.teamdanielle.nl
Alles wat ik schrijf is uit eigen ruif, helaas ben ik door schade en schande wijs geworden.
Illusies daar heb ik niets mee, de werkelijkheid, dat is waar ik in leef.

Ik moest nadat ik zelf net het slechte nieuws had gekregen mijn kinderen hetzelfde nieuws brengen.

Al eerder beschreef ik dat ik Maaike belde en haar naar het ziekenhuis liet komen.
Wessel wakker maakte en hem hetzelfde nieuws bracht.
Ilse moest ik bellen, telefonisch het nieuws vertellen, 12 uur in de auto en daarna haar zus zien.
Hartverscheurend was het om mijn schoonmoeder van 80 intens verdrietig te zien. Mijn schoonzus (sen) naar de bodem van de put heb zien gaan.
Hartverscheurend was het moment dat neven en nichtje afscheid namen.
Hartverscheurend was het dat haar echte vrienden die langs kwamen.
Hartverscheurend is het dat sommige mensen nooit meer iets hebben laten horen, mensen die close met haar waren.
Hartverscheurend is het dat ik mensen spreek die dikke shit met drugs hebben meegemaakt.
Hartverscheurend is het gemis, iedere dag weer. Vanavond zie ik een meisje fietsend hoesten, vuist voor haar mond, knot op haar hoofd. Zo hoeste Danielle altijd.
Hartverscheurend vind ik dat mijn kinderen hun zus moeten missen, mijn neven hun Pelleboer, Peter zijn Pellie en ik mijn lieverd.
Hartverscheurend.
De foto is met toestemming van Ilse geplaatst.
Diana Boschman maakte deze foto, een foto die meer zegt dan alle woorden op de hele wereld.

Vrijdag, gewoon vrijdag….maar wat is nu eigenlijk gewoon vrijdag?
Vanmorgen was ik vrij, ben ik eigenlijk nooit op vrijdag.
0830 fysio…..0850 kwam ik hier achter…
Vriendin Bianca kwam een bakkie doen en niet veel later reis ik met mijn jongste naar mijn moeder.
Klinkt allemaal gewoon, is het absoluut niet. Moeizame jaren liggen achter haar en mij, vandaag lunchte wij samen en spraken over vroeger. Het was ontspannen en gezellig.
Smiddags weer naar huis, eea met Ilse geregeld en naar mijn werk.
Hartstikke leuke cliënt waar ik even heerlijk mee naar buiten was. Lopend door de winkelstraat maakt hij zijn geluidjes en geniet ik van zijn aanwezigheid.
1700 ben ik klaar, stap in mijn auto en check de fb pagina’s. Er staat een bericht gepost en ik raak er geëmotioneerd door.
Ik besluit nadat ik bij de action was geweest even naar het graf te gaan.
Na een nieuwe kaars, dromenvanger en geharktp te hebben zit ik een half uur later huilend in de auto.
Bewustwording daar sta ik voor, zet ik mij voor in! Afgelopen week kreeg ik diverse malen inboxen van verschillende mensen.
Dit werden mooie gesprekken, die mij deden beseffen hoe bizar het gesteld is in ons land.
Ook ontving ik een bericht van iemand dat ik veel (mensen) bereikte zonder dat ik dat wist.
Onderstaand bericht werd vmi gepost, deze persoon vroeg zich vorige week hardop af of ik ook positieve dingen schreef? Hiertoe heb ik hem uitgenodigd, dit kwam ik vmi tegen.
Wauw heftig en heel veel sterkte. Hieruit blijkt ook weer dat jongeren de gevaren niet inzien. Uppers en downers gaan niet samen dat pheb ik ook uit ervaringen ondervonden maar nooit zo erg. Er word zoveel gerommeld met drugs tegenwoordig dat het echt niet leuk meer is.
Ik wou eigenlijk hier iets plaatsen over dat je er ook leuke dingen mee kunt maken die heb ik persoonlijk nogal vaak gehad namelijk. Maar hier kom ik dus op terug nu ik dit lees. Jongeren moeten beter voorgelicht worden.
En misschien een idee voor de overheid om het zelf te maken en te verkopen op feesten/evenementen. Het probleem zit al te diep om het uit het straatbeeld te krijgen. Ze kunnen er beter een zelf, gecontroleerd, slaatje uit slaan.
De avond doet nu zijn entree, ik doe vanavond niets!