Hoe vaak heb ik samen met mijn schoonzussen schaterlachend geroepen wat een ieders rol zou zijn als wij een eigen bedrijfje zouden beginnen?
Koopen en de dood, uw dood is ons brood…………..

26 juli, enige minuten na het inslapen van Danielle opper ik om Patty Duijn te bellen voor de uitvaart. Ik had al veel van haar gehoord en gelezen, en ik had het vermoeden dat zij de aangewezen persoon voor onze uitvaart kon zijn.
Mijn partner is gaan bellen, en vanaf dat moment is alles ons uit de handen genomen.

Er werd een tijd afgesproken om elkaar in de middag te zien, dit werd tot 2x aan toe door ons verzet in verband met tijdsnood, geen probleem was het antwoord.

1630 spraken wij een medewerkster van Patty, met haar de eerste zaken doorgenomen, daarna kwam Patty. Geen dame in het zwart, geen plechtig gebeuren, nee gewoon een leuk mens, sneakers aan, spijkerbroek, blond haar en hallo ik ben Patty!

1915 Danielle zou in het uitvaartcentrum aankomen, wij mochten hier uiteraard bij zijn. Patty verteld alles maar dan ook alles wat wij gaan aantreffen. De ruimtes worden beschreven, de geur, temperatuur etc. Vlak voor het betreden van de ruimte wordt dit nog een keer gedaan, daar ligt ze dan, mijn kind.
Ik schik toch nog, het is een ncis snijtafel, zo.n kille zilveren tafel. Ik ben zonder partner, hij kon het allemaal even niet meer handelen en blijft thuis. Ik voel mij alleen, ook al ben ik dat niet.
Dat ze dood was wist ik die morgen, maar nu is het wel heel definitief, de snijtafel, mijn kind erop, een doek over haar heen, de kleur, de kilheid van de omgeving.

Patty en de meneer die er ook bij was vertellen wat de gang van zaken is, met een portie Amsterdamse humor wordt er ook gelachen.
Haar ondergoed doen we aan, dan haar broek, demmmmn een skinny bij iemand die niet meer mee kan werken is bijna een workout in uitvoering, het was een hele klus.
Shirtje, hemdje, jasje en het wordt steeds meer Danielle.

Ik heb angst dat ik iets breek, Patty blijft keer op keer uitleggen wat er wel en niet kan gebeuren. Kort samengevat, er kan niets gebeuren.

De route die hierna volgt wordt uitgelegd, de kinderen worden er nu bij betrokken. Ik ga ze eerst vertellen wat ik heb gezien en waar Danielle er toch anders uitziet dat ze gewend zijn.
Ook Sylvia is hierbij, zij is bij de kinderen gebleven.

Danielle lag op de vrouw, in een mooie groene wade, kussentje onder haar hoofd.

De kinderen schrikken als ze haar zien, ik laat ze geen seconde alleen, blijf uitleggen wat er is.
Met de jongste wordt haar make up uitgezocht en samen met Patty doet zij Danielle haar make up. Ook doet zij de haren van haar zus, zoals haar zus en zij het al zo vaak samen gedaan hadden, alleen is het nu anders……..

Als alles klaar is gaan we naar huis, hier zijn vrienden en familie.
Met Patty spreken we voor de dag erna af, de kaart moet gemaakt worden.
Met geweldige ideeën van Patty is de kaart er met een poep en een zucht, de tekst is er ook vrij snel.
Zo zien wij haar iedere dag, kunnen wij alle vragen stellen die wij willen, is niets te gek.

De dag voor de condoleance nog een gesprek met de kinderen, zonder ons erbij. Alles wordt aan ze uitgelegd, vragen worden beantwoord.

De condoleance is op zondag, mooie kaartjes liggen bij de schatkist, de eerste gasten komen al spoedig, de rij is op een gegeven moment tot buiten! Handen worden geschut, knuffels, kussen, en Patty die komt vragen of we nog wat willen drinken.

Maandag spreken we een tijd af om bij het uitvaartcentrum te zijn.  Weer wordt alles uitgelegd, de bloemen, de kist etc. Bij het naar buiten gaan vraag ik of ik bij Danielle in de auto mag zitten?
Tuurlijk mag dat, niets is gek, alles mag. Patty gaat bij mijn partner in de auto en ik bij de chauffeuse.
Een lieve vrouw met wie ik samen in de auto huil om het verhaal wat ons deze dagen is overkomen.

Bij het uitvaartcentrum staan er mensen buiten aan weerszijden van het pad. Ik durf niet meer uit de auto, Patty komt mij halen en brengt mij naar mijn gezin.

Het programma is meerdere malen met ons doorgenomen, maar nu is het echt zover.
Ik wilde perse niet dat de kist er al stond en wij al snotterend achter een gordijn vandaan zouden komen, nee dat was niet hoe ik het wilde.
Dus kwamen wij gewoon via buiten met Danielle in mijn hand en met ons allen binnen lopen, ik heb geen idee waar Patty op dat moment is, maar vertrouw erop dat het goed komt.

We komen vooraan en dan gaat het vanzelf, de muziek, de verhalen, Patty die rechts zit en knikt als het nodig is.

Als iedereen uit de ruimte is, legt Patty wederom uit wat ons te wachten staat. Er wordt gehuild en gelachen, ik merk dat er een tijdsdruk is, maar ook dat de tijd er is. Dat klinkt tegenstrijdig, maar voor de broer en zussen en ook Kelly moesten de zaken zo afgesloten worden dat het goed was. Dit konden we maar 1x zo doen, en dat was nu.

De kinderen gaan wat drinken, wij brengen Danielle weg. Weer wordt er uitgelegd wat we gaan zien, voelen en of ruiken. Het is niet eng, geen seconde zelfs.
We luisteren naar dat wat er komen gaat, ik kijk nog in de oven nadat ik hoorde dat het anders was dan in mijn gedachtes. Ik had een beeld van een deur die open ging, een groot vuur, maar wat er was was een zilveren rolluik, hete stenen en verder niets.

De dood en je brood, ik heb diep respect voor het beroep uitvaart begeleiding.
Er komt zoveel bij kijken, daar heb je geen idee van. Ik wist van zoveel dingen niet dat een uitvaartleidster dat allemaal deed.
Het organiseren van de ruimte, auto, crematorium, maar ook alles wat met het lichaam te maken heeft.

Dat ik nou door de uitvaart van mijn eigen dochter een ander beeld van de dood moest krijgen is een zure ervaring, maar het is voor ons allemaal een ervaring geworden die wij kunnen plaatsen. Zonder overgebleven vragen zijn wij door de periode heen gegleden.

De dood, die wil je niet tegen komen, maar het in onvermijdelijk in het leven.

Ik draag deze blog op aan Patty Duijn, door jou heb ik mijn kind op een manier kunnen gedenken waar ik nog iedere dag aan terug denk, dank je wel voor dat wat jij voor ons gedaan hebt.

 

Nicolette