De navelstreng 2

Na maanden van voorafgaande pret is het vandaag dan zover, de Londen reis…… Ilse had het hier al regelmatig met Danielle over gehad, in oktober zou zij naar Engeland gaan.
Samen liggend op Ilse haar bed, gierend van het lachen werden alle scenario’s die er maar te bedenken vielen.

Vandaag was het dan zover, wekker om 0500 en samen naar school om je daar af te zetten, uit te zwaaien is het op deze leeftijd niet meer.
Ikzelf zie er beetje tegen op, Danielle vandaag 10 weken dood, Maaike 4 weken en 2 dagen weg, Ilse nu 4 dagen naar Londen, tis best veel vond ik.
Maar het mag duidelijk zijn dat het niet om mij gaat, het plezier, geluk van mijn kinderen gaat boven (bijna) alles.
Met je adidas badslippers, gestijlde haren, wenkbrauwen in de plooi gaven wij elkaar nog even een kus voordat je de bus inging.
Ik tik de docente nog even op haar arm, doe je voorzichtig met haar weet ik er nog uit te persen. Ik loop naar mijn auto en ga naar huis, partner en zoon slapen nog, ik zet mijn laptop aan.

De navelstreng is vandaag weer een stukje verder losgelaten, kleine meisjes worden groot. Misschien zeg ik het in mijn geschreven stukjes niet voldoende, daarom nu nog maar een keer extra. Ik ben een zeer trotse moeder van 4 kinderen, trots op Maaike die ondanks alles waar wij nu als gezin mee te maken hebben en haar eigen dingen een geweldige stage heeft.
Trots op Ilse, haar allessie al 10 weken weg, ze doet het hartstikke goed met haar verdriet op de loer. Ik zie dat ze in een rap tempo groot aan het worden is, groter dan ze soms zou moeten, willen zijn.
Wessel die zich zo moeilijk kan concentreren door alle toestanden, zijn zussen nu allemaal weg, hij houdt zich groot en staande. Gisteren kwam hij thuis, ik vraag hem hoe zijn dag was, aan het einde van dit gesprek komt hij bij mij zitten, slaat zijn arm om mij heen, hoe gaat het nu eigenlijk met jou mam?

Nicolette

 

2 gedachten over “De navelstreng 2

  1. Ellen Midjek

    Tranen in mijn ogen. Wat hebben jullie het toch zwaar en hoe moeilijk moet het zijn om je 3 kinderen te laten doen wat ze willen/moeten doen zonder er de hele dag met je vangnet achteraan te lopen. Dat is al lastig genoeg als je geen kind kwijt bent weet ik uit ervaring. Ik denk iedere dag aan jullie. Dikke kus. ❤

  2. Marjolijn Weststrate Hermans

    Je bent een ” moeder ” dat betekend dat je verzorgt en zorgt om je kinderen. Heb er 3 en het loslaten is het moeilijkste. Intussen 40, 37 en 23 jaar oud. Verena, Larissa en Peter Paul. Verena , lerares en net gescheiden met twee kinderen , 12 en 8 jaar oud. Daarom ben ik weer terug in haar leven om de kinderen op te vangen als mama werkt. Larissa, geboren met Hazelip en 90% blind .Na 54 operaties volkomen zelfstandig , studeert Sozial Pädagogik, eigen woning en doet alles alleen ..zo heb ik haar opgevoed .Haar vader verliet ons omdat ” zoiets niet zijn kind kon zijn ” en dan Peter Paul , kok en spanjaard geboren in Tenerife en mijn zorgenkind. Gebruikt drugs ..heeft ALLES uitgeprobeerd en rookt Hash om rustig te zijn, vaak en neemt andere dingen ook , soms!. En ik probeer los te laten en zit met een dichtgeknepen keel vaak. Mijn oudste tegt altijd ” Mama alles komt goed maak je geen zorgen , we zijn volwassen Ja…en toch??? Ik lees jouw berichten en zie mezelf…Ik vindt het geweldig dat je zoveel doet om wakker te maken…om te laten weten hoe gevaarlijk drugs zijn . Bewonder je echt …en stuur veel sterkte en liefs .Je bent echt een topper ?

Reacties zijn gesloten.