Het blijft altijd gisteren……

Ik was zo blij toen ik zwanger van je was, het liet op zich wachten, maar ik weet nog hoe blij ik was.
Ik weet nog dat jij geboren werd, een pittige klus, maar meer dan de moeite waard.
Ik herinner mij nog dat je ging lopen, je was er echt laat mee, met 16 maanden stapte je de wereld in.
Wat was ik verdrietig toen jij met je vier jaar oud naar de basisschool ging, je eerste schoolreisje huilde ik tranen met tuiten.
Groep 8 namen we afscheid van jouw basisschoolperiode, ik weet het nog als de dag van gisteren.
Toen jij je eerste vriendje mee naar huis nam, herinner ik mij nog hoe jullie ’s morgens aan tafel kwamen.
Jouw serieuze tweede vriendje was een jongen die lang bleef, de zondagavonden die we met ons allen doorbrachten. De gourmet die wekelijks op tafel kwam, die muziek die hard aanging, wat hebben we gelachen op de zondagavonden.
Zevenhonderddertig dagen geleden was je nog onder ons, hadden wij met enige regelmaat contact, waren er wel momenten dat ik mij zorgen maakt.
Jij belde mij met de boodschap dat je met mij wilde praten, ik weet nog dat ik dacht, NU gaat zij met mij praten over dat wat zo ingrijpend in jouw en ons leven was.
Niets van dat alles werd er besproken, wel weet ik nog dat ik jou wees op je alcohol gebruik, de borreltjes na het werk waren best vaak. Het viel allemaal wel mee zei je tegen mij, ik geloofde je. Mijn vraag die daarop volgde was of jij drugs gebruikte, ik hoor wel eens wat in ons dorp. Jij sloeg met je hand op tafel, “jezus mam, ik niet, maar het is veel erger dan jij ook zal weten”..
Zevenhonderddertig dagen gelden, het lijkt allemaal als de dag van gisteren.
Toen wisten we niet dat we vrij snel in de periode van nooit meer morgen zouden komen.
Het is altijd gisteren gebleven, en dat maakt mij iedere dag verdrietig.
Ik mis je lieverd xx mama