Lieve Daniëlle,
Hier staan we dan, 26 juli 2017, een jaar na je overlijden en je crematie later en vandaag hebben we je vanmorgen toch ook begraven. Want dat is nodig Daan, zeker voor je zussen, broer, je moeder en Peter, je vader en Rivka, maar ook voor veel anderen. Om een plek te hebben om naar je toe te gaan om zo tegen je te kunnen praten, bij je te huilen, verhalen te vertellen of wat dan ook.
Want wat is het een jaar geweest. Ik weet niet of je ons van bovenaf kunt zien maar het is een rollercoaster geweest. Een jaar met zo veel emoties, zoveel intens verdriet, bijzondere gebeurtenissen en ook nieuwe dingen.
Je moeder heeft bijvoorbeeld Stichting Team Daniëlle opgericht. Een stichting waarmee ze de bewustwording van xtc aan iedereen gaat bijbrengen. En dat doet ze goed, heel goed. Ze heeft een tomeloze energie en drive hiervoor. Het is echt bewonderenswaardig. Ze organiseert allerlei activiteiten waar ze sponsors voor werft om zo geld voor de Stichting op te halen. Met dit geld wordt allerlei promotie materiaal geregeld die ze op presentaties uitdeelt. Ze geeft presentaties op scholen, sportverenigingen en allerlei organisaties die daar behoefte aan hebben. Want wat is er veel onbegrip en onwetendheid bij het gebruik van xtc. Echt wat ze al heeft bereikt is ongelofelijk. Maar ze is ook moe, zo moe door haar inzet voor de Stichting maar ook van verdriet.
Want er is een verdriet en gemis Daan, heel veel. Je kon jezelf wellicht niet voor stellen hoeveel. Maar ik zie het om me heen en lees het op facebook. Je moeder en Ilse schrijven er over op facebook, het is hartverscheurend. Maar ook je tante Francis en je familie hebben zo veel verdriet.
En je weet, we staan geregeld in de poort bij ons achter, bij jullie voor, met buurtjes een borreltje te drinken. En weet je, soms is het net of je zo de hoek om kunt komen en dan met een kreet; “hallo, staan jullie er weer”!!!
Je moeder had laatst een opgeslagen gesproken bericht van jou gevonden en liet dat horen toen we achter stonden. Niet normaal, we zagen je in gedachten al aankomen. Echt ongelofelijk, ergens kwam er een glimlach bij ons; het was zo des jou maar aan de andere kant was er ook een zwaar gevoel; dit komt nooit meer!
Pff en dan deze periode. De herinnering en beleving van vorig jaar, het komt zo boven. Wat een afschuwelijke dagen waren dat na je opname in het ziekenhuis, met de spanning; ga je het redden? Het was een zenuwslopende tijd waarin je het helaas hebt moeten opgeven, ze hebben je moeten laten gaan. Het ergste wat er kon gebeuren is gebeurd Daan, je bent niet meer hier.
En het leven van je ouders, jullie gezin, van je familie; het is niet meer hetzelfde, wordt nooit meer hetzelfde. Er is altijd een gedachte aan jou. Jij hoorde er gewoon bij, je was altijd zo aanwezig, zorgde voor levendigheid. Je moeder zegt ook wel; “het is gewoon oorverdovend stil “ zo zonder jou. Ja meis, er is veel veranderd nu je er niet meer bent.
En ik ben blij dat er nu een graf van je is. Voor de herinnering aan jou is het niet nodig ; we zullen je nooit vergeten, je wordt nooit vergeten maar er is behoefte om bij je te zijn, je nabijheid te voelen.
Ik hoop dat je alle verhalen die verteld gaan worden kunt horen. En dat het kunnen vertellen, de mensen verlichting geeft en kracht geeft om door te gaan, door te gaan zonder jou, lieve Daan…..
Liefs van Conny
