Lois

Als (inmiddels ex 😉) vriendinnetje van de neef van Daniëlle heb ik haar dood twee jaar geleden van heel dichtbij meegemaakt. Ik vergeet nooit meer dat Mitch en ik tijdens onze zomervakantie gebeld werden met de mededeling dat het echt helemaal niet goed ging met Daniëlle en we rekening moesten houden met het ergste. Het ene moment ben je met een cocktail in je hand vakantie aan het vieren op Zakynthos en het andere moment zit je veel eerder dan gepland in het vliegtuig naar huis zaten om bij de crematie van Daniëlle aanwezig te kunnen zijn. Heel onwerkelijk en bizar, maar vooral ook mega heftig.
Sinds Nicolette haar presentaties geeft, wilde ik hier heel graag al een keer bij aanwezig zijn. Puur om te zien welk verhaal Nicolette precies vertelt maar zeker ook om de reactie van een klas op een verhaal als deze eens mee te maken. Vandaag was Nicolette in mijn woonplaats, op de school waar mijn vader werkt en dit was dan ook de uitgelezen kans om hier eens bij aanwezig te zijn. Ik heb twee presentaties bij kunnen wonen en ben echt onwijs onder de indruk van hoe rustig en duidelijk Nicolette haar verhaal vertelt en hoe ze het voor elkaar krijgt om alle kinderen (biiiiijjnnaaaa) muisstil te krijgen.
De kids waren (op een goede manier) onwijs geïnteresseerd en stelden hele goede vragen, die Nicolette allemaal perfect en geduldig wist te beantwoorden. Toen een meisje aan het einde van de presentatie aangaf dat ze dit echt ‘de beste en interessantste gastles die ze ooit had gehad’ vond, weet je dat het ook echt helemaal goed is overgekomen. Zelf heb ik stiekem af en toe wel met een kleine traan in m’n ogen gezeten maar vond het zo fijn om hier nu eindelijk een keer bij aanwezig te kunnen zijn. En ben vooral zo ontzettend blij dat er nog zoiets goeds en belangrijks wordt gedaan met wat Daniëlle is overkomen. Hopelijk kunnen er nog héél veel meer klassen gaan luisteren naar het verhaal van Nicolette.
Na de presentaties was ik thuis aan het werk en keek ik naar mijn vensterbank waarin het roze kaarsje van Daniëlle altijd staat. Eigenlijk brand ik deze nooit, maar vandaag leek het me een goed moment om dat wel te doen. Voor Daan en voor haar lieve, lieve familie. Ik mag dan ‘officieel’ dan wel geen deel meer uitmaken van deze familie, in mijn hart blijft dat voor altijd wel zo voelen