Ik kom de school binnen en weet even niet wat ik zie, poortjes, pasjes, beveiliging……….dus………………… Na aanmelden meld ik mij boven in de leraren kamer waar mijn contactpersoon ons komt ophalen. In de klas zet ik alles klaar en wacht op de leerlingen die er komen gaan. Er komen een aantal dames en heren binnen, mobiel in de ene hand, tas aan de schouder, oortjes in en kauwgom in hun mond.

Ik start mijn presentatie met de vraag mobieltjes op te ruimen, sommige kijken mij aan, opruimen………..eggggggggggggggg nie. De docente loopt meerdere malen heen en weer en verzoekt keer op keer de leerlingen de mobieltjes op te ruimen. Een enkele blijft mogelijkheden zoeken en apt er op een gegeven moment nog flink op los. Ik loop naar haar toe en wijs met mijn hand op haar scherm, huh oh uh ja ik ruim hem zo op, ik zeg lachend, nee dat doe je nu. De telefoon verdwijnt voor even om vervolgens na enige minuten weer voorzichtig tevoorschijn te komen, en weer zeg ik er wat van.

Achter in de klas zitten 2 meiden, geblondeerde haren, mooie toet en vol in de “ik wil het niet horen hoor, want dat verhaal over die xtc gaat mij echt niet overkomen”. Je ziet ze wel kijken, maar als er foto.s voorbij komen zie ik ze een beetje zakken en kijken ze elkaar aan. Andere leerlingen zitten uitgeblust op hun stoel, ik moet er werkelijk om lachen. Ik krijg wel goede vragen en als de kusjes gemaakt worden ontvang ik de meest mooie kusjes.

Na 90 minuten nemen we afscheid, vele rokers waren erg blij met de aansteker van team Danielle, de andere blij met een lippenbalsen.

Ik drink een theetje en bereid mij voor op de nieuwe klas. Een half uur later komt deze, nu komt de een na de ander binnen, hebben we bijna nog stoelen te weinig en met een kleine 35 mensen beginnen we. Telefoons allemaal weg, direct val jij daar op, meisje met het hoofd naar beneden. Als ik iets vertel en er komt een foto bij, kijk jij de andere kant op, het lijkt erop dat jij denkt, als ik niet kijk bestaat het niet. Je zit vooraan en kan geen kant op, je zit de zit uit en nadat ik de kaartjes, kusjes terug heb gekregen deel ik de lippenbalsem uit en krijg ik een prachtig applaus, hier word ik bijna stil van, dank jullie wel wil ik eigenlijk zeggen. Jij verdwijnt na dit alles uit de klas en nu vanavond denk ik even aan jou. Ik denk eigenlijk aan jouw hele klas, jullie klassen.

Ik had het er vandaag nog met jullie over, ik had jullie moeder kunnen zijn, jullie hadden mijn kinderen kunnen zijn. Hoe kan een leven lopen, jullie zitten allemaal in de klas, mijn kind is er niet meer. Het moment dat duidelijk was dat Danielle dood was in mijn verhaal van de presentatie hoor ik huuuuuuuuuuuuuuuuuuuuhhhhhhhhhhhhhhh (schrik geluiden). De vraag als ik aan xtc denk benoem ik nog eens, is dit waar je aan denkt als je aan xtc denkt? Ik lees de kaartjes nog eens door en lees mooie dingen, de zin van een van de leerlingen raakt mij:  Denk ik dat ik voortaan 10x ga nadenken voordat ik iets doe. De zin waar iemand zegt: “iemand zoals iedereen, hoop dat mensen hier van leren” is een mooie.

Na de presentatie staan er 3 meiden op mij te wachten, allen met een eigen vraag. De ene met een spreekbeurt vraag en de volgende met een vraag voor iemand die haar naaste is en verslaafd is, hoe kan ik hier in helpen mevrouw? Ik leg haar uit dat je zoiets zonder hulp eigenlijk niet kan en verwijs naar de Jelinek of de Brijder stichting. Er staat nog een dame, zij wil mij helpen, maar weet niet hoe. Zij als meisje die ook xtc had geslikt wil haar verhaal graag opschrijven en door mij laten plaatsen, dat kan en mag altijd. Zij vraagt mij nog hoe zij de stichting kan ondersteunen, hier geef ik wat mogelijkheden bij en we nemen afscheid.

Lieve kinderen die ik vandaag mocht spreken, denk goed na over de dingen die je doet, weet dat ik jullie nooit zal zeggen dat je het niet moet doen, maar weet dat je altijd een keuze hebt. Want je weet het hé, als Pietje in de sloot springt, springen jullie er echt niet achterna!

Nicolette