MAY 2018.

Jeetje mina wat vliegt de tijd voorbij, nog ruim 2 maanden en dan ben je er al 2 jaar niet meer. Onvoorstelbaar. Wat een tranen, wat een tijd.
2 jaar geleden kon ik nog genieten van het zonnetje met je, konden we nog lachen, gieren, brullen. Konden we mekaar nog flink uitschelden en belachelijk maken en dan altijd erbij zeggen ‘gelukkig lijk je op me’! Wat een momenten, heb zelf nooit gezien dat we op elkaar leken.
Tot vandaag, ik was naar het strand, lekker even uitwaaien, zonnen, en uiteraard foto’s maken. Zonder het bewust zijn had ik kleding aan wat jij ook aan zou kunnen doen, me haar zoals jij dat vaak had, en jou zonnebril op me neus….. Toen ik vanmiddag na dat het me al zeker 5 keer gezegd was, nog een keer naar de foto keek, zag ik toch echt voor de allereerste keer dat ik aardig wat van jou weg heb.
Over een week klaar met me examens, de ‘sunny days’ zijn aangekomen. Veel vrije tijd, en veel gedachtes. Hoe zou onze band nu zijn nu ik weer wat ouder ben? Hoe zou je me het succes wensen voor me laatste examens? Wat zou ik voor me 16e verjaardag krijgen? Pffff soms denk ik dat ik gek word!
Ik merk dat ik nu in het 2e jaar van de rauw zoveel meer last van alles heb, ik vond kerst zo zwaar. Jou verjaardag? mijn God wat heb ik gehuild. Zondagen, muziek, herinneringen, en nu ook de zonnige dagen. Daan what the fack! Zo onvoorstelbaar dat ik ze nooit meer met je ga meemaken, dat ik al die 3e, 4e, 5e en ga zo maar door ook zonder jou moet doorbrengen.
Het is zo fucking oneerlijk, maar helaas gaat wat ik ook schrijf jou niet terug brengen in me leven. Ik hoop zo dat je mee gluurt, me hoort als ik bij je ben, en je trots bent. Je was een heerlijk wijf! Ik mis je lieve zus. 🖤