Ik kijk en luister zojuist naar een fragment van het programma spreekrecht. Ik hoor deze dappere moeder en ik huil, ik huil om dat wat zij zegt en om dat wat ik herken.
Ons leven is volledig op de kop gezet, de dood van je kind, de dood die voorkomen had kunnen worden. Nee ze is niet door een misdrijf in de zin van een wapen omgekomen, ja ze heeft er zelf voor gekozen om drugs te nemen.
Er bleek iemand in de omgeving van mijn Danielle , en ja ik weet nu wie dat is, wie drugs verkocht. De shock toen Danielle dood was, het dood gaan, de dagen daaraan voorafgaand, het was de hel.
De zaterdagavond toen ik buiten zat om even de geluiden en de bewegingen te ontlopen ben ik meteen op jacht gegaan naar……….
Het is moeilijk, want het is HAAR keuze geweest, maar er mensen die dit in dit geval verkopen. Je weet wat je verkoopt, je wet wat het met mensen kan doen, en toch doe je het.
Ik kwam er redelijk snel achter in welke hoek ik kon gaan zoeken, ben gaan bellen. Na enige tijd werd dat wat ik dacht werkelijkheid. De persoon die haar verkocht was een bekende van haar. en hij had bekend dat hij haar verkocht had.
Ik hoor de moeder op het fragment vertellen over het geluk en de hel die in een paar uur over elkaar heen schoven. Geluk is zo fragiel, voordat je het weet is het weg.
De kelder zoals zij zei waar zij niet aan haar zoon mocht komen, ik die Danielle niet in mijn armen kon nemen omdat er zoveel slangen aan haar zaten. Ik voel wat deze mevrouw zegt, ieder woord dat er gesproken wordt, iedere emotie die er vrij komt.
Ik hoor haar over haar andere zoon praten, de strijd die hij moet leveren om te (over)leven. Hier binnen het gezin is dit ook herkenbaar en heb ik hier grote zorgen over (gehad).
Mensen staan er niet bij stil wat ze een ander aandoen, Mensen staan er niet bij stil wat zij zichzelf aan kunnen doen.
Mensen staan er niet bij stil wat ze de achterblijvende mensen aan doen.
Verbitterd ben ik niet, maar verpletterd ben ik wel.
Mijn leven is geen dag meet hetzelfde geweest, mijn verdriet is soms zo groot dat ik mijzelf afvraag of dat nog over gaat?
Je kiest bewust voor een kind, als het je gegeven is een kind te krijgen, dan ben je de koning te rijk. Nu, bijna 14 maanden later heb ik net gehuild om deze dappere moeder, heb ik bloemen gemaakt voor mijn prachtige kind en mis is het gelukt dat ik 14 maanden geleden nog had.
Maar nu kom ik terug op spreekrecht…….. Helaas werkt het verhaal met drugs iets anders, heb ik geen aangifte gedaan omdat ik niet kon bewijzen dat mijn kind van zijn drugs dood was gegaan. Had hij al een keer eerder een boete gekregen omdat hij toen gepakt was met verkopen (600 euro boete). De politie kwam na een paar dagen toen bleek dat er nog 2 slachtoffers waren, maar verdwenen nog sneller toen er niets gevonden kon worden. Ook niet terwijl ik ze vertelde wie haar dealde. De wijkagent fietst vrolijk door mijn dorp heen, ook hier heb ik nooit een woord van gehoord.
Spreekrecht…….. wat zou ik nog moeten zeggen?
Nicolette