Wederom schrijf ik een blog naar aanleiding van een reactie van iemand. Het zinnetje galmt nu al de hele middag door mijn hoofd heen, “Mooi gebaar, en natuurlijk absoluut vervelend en dit gun je niemand. Geen vader, geen moeder, geen kind!!! ”

Ik vind alleen dat het gebruik van drugs / xtc heel zwart wit neergezet wordt …

Dat zinnetje dat doet het hem, ik heb hier nu al enige uren over nagedacht. Hoe zet ik xtc en of drugs neer………….. Mijn eigen mening geef ik niet, mijn kind is er wel aan overleden. Ik schrijf over wat ik gehoord heb wat het je brengt, ik schrijf over wat ik ondertussen weet wat het je brengt. Hoe zwart is zwart dan? Zwart is in dit geval de negatieve kant, de dood van mijn bloedeigen kind en met met haar nog veel anderen. Wit, de mooie kant van xtc, feestjes, fijne gevoelens en nog veel meer. Maar zonder dat ik mijn eigen mening hier neer wil zetten kan ik nooit maar dan ook nooit wit denken, mijn bloedeigen kind ging op een niet nader te benoemen manier dood. En dat duurde 2,5 dag, dagen die ons als gezin tussen hoop en vrees lieten leven.

Ik ben dan ook bang dat ik de schrijfster van deze regel niet tegemoet kan komen. Zij als mogelijk witte denkster en ik dan toch als zwarte denkster.

Ik zet het liedje van Marco Borsato hieronder, heel toepasselijk in de kleuren zwart met witte letters. Ook nu zal ik niet zeggen wat je wel en niet moet doen, dat mag je lekker zelf weten. Vandaag hoorde ik dit liedje en de tekst is dan zo autobiografisch, want wat als er nooit meer een  morgen zal zijn? Ik heb het hele proces van a tot z meegemaakt en zoals al eerder beschreven wat dat het meest helse wat ik ooit meegemaakt heb. Ik als zwarte denkster denk dan wel en daar zal ik eerlijk over zijn, hoe kan het nou dat mensen dit dan toch gokken?

Maar dat zal ik nooit begrijpen, want ik zal nooit slikken.

Nicolette