Maandelijks archief: oktober 2016

Een gewaarschuwd mens……

Ik word dit weekend tot 2x aan toe aangesproken door bekenden die de afgelopen tijd geconfronteerd werden met de onbekendheid van xtc.

De gebruikers trachtte bovengenoemde bekenden te overtuigen van de volgende zaken:

  • Ik heb ze laten testen, dus ze zijn veilig…….
    Eerder heb ik hier over geschreven, wat is veilig? Ik zal je binnenkort precies benoemen wat erin zit, goed? Ik heb je al eerder gezegd dat er zoutzuur in zit, maar ik zal je ook de rest benoemen.
    Als je de pillen hebt laten testen, dan weet je dat er naar een beperkt aantal zaken is gekeken (oa hoe veel mdma erin zit). Heb je hem verder laten testen, dan heb je na en week een rapportje gehad met de gegevens van de volledige pil.
    XTC wordt gemaakt in een eigen gemaakt stookcentrum. Buiten de gebruikelijke ingredienten kunnen mensen er ook eigen ingredienten indoen, deze staan normaal in je keukenkastje met een kruis erop. Hier kom je alleen achter als je je pillen laat testen en na een week het rapportje terug krijgt.
  • Ik haal ze altijd bij dezelfde dealer, dus ik weet dat ze goed zijn.
    Hoe dan? Je weet dat het een middel is dat niet ok is, maar omdat het vaker goed dan fout gaat denk jij dat het goed is?
    Jouw dealer, of maker weet precies wat erin gaat, als je het wilt weten vraag je het hem een keer.
  • Danielle had epilepsie en is daar dood aan gegaan…….. Dat ik dit (weer) hoorde hoopte ik werkelijk dat degene die dit durfde te beweren, spoedig bij mij op de stoep staat, graag spreek ik een keer face to face met JOU!
    Nogmaals, Danielle is NIET overleden aan de gevolgen, of door de gevolgen van epilepsie. Gelukkig was ik ondanks de stress zo slim om dit te vragen.
  • Je kan makkelijk elke week een pilletje slikken………
    Ik hoor dit regelmatig, als je jezelf er iets meer over had ingelezen, dan lees je dat je lever 3 maanden nodig heeft om de stoffen welke in xtc zitten weer af te breken.
  • Als mijn kind slikt, dan doet ze dit met mij erbij……
    Ik heb toen ik in het ziekenhuis kwam van A tot Z meegemaakt wat er met je kan gebeuren als het niet goed gaat met xtc. Stel je nou voor dat we dit thuis af hadden gehandeld, nou dan kan ik je vertellen dat ze binnen 3 uur dood was. Hoe denk je het te ondervangen als het pilletje anders uitvalt dan dat je wilde? Denk hier eens over na………..over na gedacht?
    Je snapt toch zelf ook wel dat je met deze opmerking de plank volledig mis slaat? Je kan namelijk HE LE MAAL niets meer als het pilletje niet goed uit valt. In het ziekenhuis hebben ze bij mijn dochter alles, maar dan ook alles gedaan om haar erbij te houden. Zoals jullie weten is dit niet gelukt. Ik heb van A tot Z mogen aanschouwen hoe dat werkt, zal ik je wat verklappen……………. dat is het heftigste dat ik in mijn leven meegemaakt heb. Wil jij dat dan ook meemaken? Ik ga ervan uit dat je NEE zegt, wees dan zo wijs en probeer er dan voor te zorgen dat je kind andere uitdagingen in het leven zoekt.
  • Hoe herken ik nou dat mijn kind xtc slikt?
    Ik heb dit persoonlijk niet bij mijn kind herkend, maar nu kan ik je de volgende zaken meegeven.
    * zeer grote pupillen
    * zonnebril op, op als het niet zo zonnig is C:
    * waterijs, lolly’s, suikerspin, er is grote trek in zoetigheid
    * water, veel dorst.
    * zeer laat naar bed (0600) niet kunnen slapen, vroeg er weer uit
  • Mijn kind doet dat niet……..
    Dat vind ik echt heel fijn voor uw kind en ook voor u. Mocht u nou toch twijfelen, praat eens met uw kind, kijk eens in de foto.s op FB en instagram etc.
    Vaak komen er dan toch kiekjes tevoorschijn die u toch aan het twijfelen zetten.
  • Mijn kind gebruikt xtc, en nu?
    Ik ben ervan overtuigd dat je het 9 van de 10 x niet kan voorkomen. Als ik dit op mijn eigen opvoeding betrek, het was en is een bespreekbaar onderwerp. Ik heb haar bevraagd, maar ik kreeg altijd het antwoord, nee maaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaam. Weet dat hoe echt dit ook klinkt, dit dus niet alles zegt.
    Praat met je kind, veroordelen is nutteloos, hier gaan jullie niet mee in contact komen.
    Je kan altijd contact met instanties innemen die je hierbij kunnen helpen, Jellinek, Brijder, GGD.
  • Xtc, 4fmp, het is levensgevaarlijk, weet dat je jezelf waanzinnig voor de gek houdt met de gedachte dat jouw vrienden het ook gebruiken en dat dit altijd goed gaat. Op een goede dag ben jij of zijn zij aan de beurt, en dat kan je voor zijn.
  • Nu nog een berichtje voor de mensen die net als ik kinderen hebben. Jullie maken mij soms nog het meest aan het schrikken. Toen jij vanmorgen wakker werd, met je kinderen aan de tafel zat, naar het zwembad ging? Is het je waard dat jij door xtc deze dingen niet meer mee kan maken? Dat jouw kinderen zonder jou verder moeten? Of wil jij weten hoe het is om zonder jouw kind verder te moeten? Ik zal jullie hier zeggen, dat het iedere dag weer een klus is om verder te gaan. Jij wil niet mij zijn in dit geval, jij wil jouw kind toch groot zien worden? Jij wil toch ook als het je gegeven is, je kind zien slagen, trouwen, kinderen krijgen, van elkaar genieten tot jullie oud en grijs in het bejaardentehuis komen?
    Hoor ik hier nou een JA? Dan weet je wat jullie te doen staat, word wakker en maak keuzes waarbij je dit met al je bewustzijn doet.
  • En dan de jeugd, wat moet ik nou toch tegen jullie zeggen?
    Waarom moet je nou altijd tot het gaatje gaan? Ik heb dat wel eens aan mijn dochter gevraagd, en dat deed ik terwijl ik niet wist dat zij xtc slikte. Ik weet dat er een groot aantal van jullie de xtc nog opleuken met een snuif cocaïne of een snuf poppers. Ik ben zo benieuwd waar het einde ligt, wanneer vinden jullie iets nu klaar? Je kan toch moeilijk de hele gootsteen in je bakkes stoppen om tot een bepaalde gemoedstoestand te komen?
    Het kan toch ook ergens een keer klaar zijn? 0300 kan ook leuk zijn om te stoppen, slaap je een paar uur voordat je verder gaat. Nee het moet tot 0600 of 0700, dan nog maar een snuit of stukje pil extra om door naar je werk te gaan. Als je dit nou zo leest, denk je dan zelf niet van mmmm dat lijpe wijf heeft best een soort van gelijk? Weet je, later als je groot bent, en jullie in een andere fase van het leven terecht komen, ga je nog een aan mij denken. En is het niet aan mij, dan is het wel aan je eigen moeder die jou ook zo ontzettend graag wil behoeden voor alle shit op de wereld. Iedere keer als er aan jou gevraagd wordt, is alles goed liefje, denk jij kut mam, maar ik wil je geen verdriet doen. Dus zeg je ja, alles goed mam, je geeft elkaar een kus of iets dergelijks en jullie vervolgen jullie wegen. Je moeder blij dat jij dit zei, jij even een k#t gevoel omdat je haar niet kon zeggen wat je wilde zeggen.

 

De foto hieronder is de laatste hartslag van Danielle voordat zij overleed, ik heb hem op mijn arm laten zetten, graag had ik haar hart nog horen kloppen.

 

hartslag-danielle

 

 

Een gewaarschuwd mens telt voor 2………….

 

 

Nicolette

Dood gewoon…………..

26 juli 1140, de laatste hartslag heeft plaats gevonden, de laatste ademhaling is uitgeblazen, Wat was ik bang voor dit moment, HET moment, Het moment waar ik al vaker mee bezig was geweest, maar wat toch weer vertrok. Nu was het er, en het vertrok niet eerder voordat jij meegenomen werd.

Dood, gewoon f#cking dood, hoe moest ik dit nou toch aan je zussen en broer vertellen? Aan je oma Siene, je tantes, hoe moest het nu verder?

De zuster en dokter die tot en met dit moment bij ons bleven condoleren ons, zij staan er ook wat beteuterd bij, het zal je beroep maar zijn………
De slangen waar je aanligt mogen er nog niet vanaf, omdat het een niet natuurlijke dood is moet er een speciale lijkschouwing plaats vinden. Ik wil je zo graag in mijn armen houden en niet meer loslaten, een bataljon slangen staat tussen ons in. Wel had ik je linker hand al een poos vast, deze laat ik niet eerder los dan dat het echt niet meer kan. Bij het loslaten weet ik dat dit het meest letterlijke loslaten is. Je hand was nog lekker warm toen hij in mijn hand lag, nu ik hem los liet zou hij in een rap tempo afkoelen .

Je was gewoon prachtig, dat was je al toen je nog leefde, je mooie moedervlek op je lip, je sproeten, je krullen, allemaal dood gewone kenmerken die jou zo typeerde.
Ik blijf alle momenten bij je, kus je, huil en kijk veel naar je, dood……………….

De zusters halen alle spullen van jou af na de schouwing, ik mag weer bij je, de zuster vraagt wat ik wil doen? Ik wil je haren wel kammen, ze zijn zo verschrikkelijk in de tis, ik ga een poging wagen. Ondertussen zie ik dat er op jouw linkerschouder een streepjes code is geplakt, boing die had ik even niet aan zien komen. Ik pak een doekje en leg deze over deze code heen, dat je dood bent, dat weet ik nu wel. Op het plankje verder op zie ik een kaartje met een touwtje, jezus dat zie je toch alleen in films, een touwtje om je teen? Ik pak het touwtje, ja hoor het gaat straks vast om jouw teen, jouw naam staat erop.
Ik borstel je haren, plukje voor plukje probeer ik de grote bos op je hoofd te ordenen, mijn god wat een klus!
Dan komt het moment dat ik naar huis moet, ik wil niet, ik moet je achter laten. Lichte paniek komt over mij heen, ik vraag nog een keer of ik het allemaal goed begrepen heb. Je wordt straks opgehaald, ik begin over zo.n zwarte zak, dat stuk wil ik echt niet meemaken. Ik word gerust gesteld, dat stuk vindt buiten mijn gezicht plaats.

We rijden naar huis, ik kan alleen nog maar huilen, dood, dood, dood, Danielle is dood. Hoe vaak heb ik de afgelopen jaren niet met mijn vriendinnen gesproken over mijn angst dat ze dood zou gaan? Heeeeeeeeeeeeeeeel vaak heb ik deze gesprekken gehad, maar iedere keer bleef ik ook tegen mijzelf zeggen dat ik positief moest zijn.
Bij het aanrijden van onze woonplaats hoor ik Marco Borsato op de radio, we kijken elkaar aan. Dit liedje op dit moment, hoe is het mogelijk, breng mij naar het water………..

Savonds zie ik je weer, zoals eerder beschreven lag je op de NCIS snijtafel, je was koud, je kleur was de kleur van de dood.
De dagen die volgen komt de dood steeds verder in beeld, je verkleurd per dag. Voor mij maakt het niet uit, je bent mooi en je blijft mooi.
De kist zou met de uitvaart open blijven, vlak daarvoor is het toch nog even spannend, kan het nog?
Wij vonden dat het wel kon, pff gelukkig, we kunnen je nog steeds zien en voelen.

Als de uitvaart voorbij is en wij met ons allen de kist gaan sluiten is het gevoel sluitend.
Ik weet dat dit het moment is dat alle zichtbare dood gewone zaken afgesloten worden, letterlijk en figuurlijk.
Ik heb je smorgens nog een grote kus gegeven, een snuffel in je haren, mijn god wat rook je toch altijd lekker.

Mijn kind was net als jouw kind een doodgewoon kind
Jouw vriendin was net als jij een doodgewoon kind
Jouw klasgenote was net zoals jij een doodgewoon kind
Mijn kind was jouw kleinkind, een doodgewoon kind
Mijn kind was jouw neef of nicht, een doodgewoon kind
Mijn kind was jouw buurmeisje, jouw werkneemster, jouw passagier in de bus, jouw leerling op school…………………………………………………………………………..

Mijn kind nam net zoals jij xtc, jij hebt de mazzel dat je het na kan vertellen, mijne kan dat niet meer.

Hoe gewoon is doodgewoon?

 

De dood en je brood

Hoe vaak heb ik samen met mijn schoonzussen schaterlachend geroepen wat een ieders rol zou zijn als wij een eigen bedrijfje zouden beginnen?
Koopen en de dood, uw dood is ons brood…………..

26 juli, enige minuten na het inslapen van Danielle opper ik om Patty Duijn te bellen voor de uitvaart. Ik had al veel van haar gehoord en gelezen, en ik had het vermoeden dat zij de aangewezen persoon voor onze uitvaart kon zijn.
Mijn partner is gaan bellen, en vanaf dat moment is alles ons uit de handen genomen.

Er werd een tijd afgesproken om elkaar in de middag te zien, dit werd tot 2x aan toe door ons verzet in verband met tijdsnood, geen probleem was het antwoord.

1630 spraken wij een medewerkster van Patty, met haar de eerste zaken doorgenomen, daarna kwam Patty. Geen dame in het zwart, geen plechtig gebeuren, nee gewoon een leuk mens, sneakers aan, spijkerbroek, blond haar en hallo ik ben Patty!

1915 Danielle zou in het uitvaartcentrum aankomen, wij mochten hier uiteraard bij zijn. Patty verteld alles maar dan ook alles wat wij gaan aantreffen. De ruimtes worden beschreven, de geur, temperatuur etc. Vlak voor het betreden van de ruimte wordt dit nog een keer gedaan, daar ligt ze dan, mijn kind.
Ik schik toch nog, het is een ncis snijtafel, zo.n kille zilveren tafel. Ik ben zonder partner, hij kon het allemaal even niet meer handelen en blijft thuis. Ik voel mij alleen, ook al ben ik dat niet.
Dat ze dood was wist ik die morgen, maar nu is het wel heel definitief, de snijtafel, mijn kind erop, een doek over haar heen, de kleur, de kilheid van de omgeving.

Patty en de meneer die er ook bij was vertellen wat de gang van zaken is, met een portie Amsterdamse humor wordt er ook gelachen.
Haar ondergoed doen we aan, dan haar broek, demmmmn een skinny bij iemand die niet meer mee kan werken is bijna een workout in uitvoering, het was een hele klus.
Shirtje, hemdje, jasje en het wordt steeds meer Danielle.

Ik heb angst dat ik iets breek, Patty blijft keer op keer uitleggen wat er wel en niet kan gebeuren. Kort samengevat, er kan niets gebeuren.

De route die hierna volgt wordt uitgelegd, de kinderen worden er nu bij betrokken. Ik ga ze eerst vertellen wat ik heb gezien en waar Danielle er toch anders uitziet dat ze gewend zijn.
Ook Sylvia is hierbij, zij is bij de kinderen gebleven.

Danielle lag op de vrouw, in een mooie groene wade, kussentje onder haar hoofd.

De kinderen schrikken als ze haar zien, ik laat ze geen seconde alleen, blijf uitleggen wat er is.
Met de jongste wordt haar make up uitgezocht en samen met Patty doet zij Danielle haar make up. Ook doet zij de haren van haar zus, zoals haar zus en zij het al zo vaak samen gedaan hadden, alleen is het nu anders……..

Als alles klaar is gaan we naar huis, hier zijn vrienden en familie.
Met Patty spreken we voor de dag erna af, de kaart moet gemaakt worden.
Met geweldige ideeën van Patty is de kaart er met een poep en een zucht, de tekst is er ook vrij snel.
Zo zien wij haar iedere dag, kunnen wij alle vragen stellen die wij willen, is niets te gek.

De dag voor de condoleance nog een gesprek met de kinderen, zonder ons erbij. Alles wordt aan ze uitgelegd, vragen worden beantwoord.

De condoleance is op zondag, mooie kaartjes liggen bij de schatkist, de eerste gasten komen al spoedig, de rij is op een gegeven moment tot buiten! Handen worden geschut, knuffels, kussen, en Patty die komt vragen of we nog wat willen drinken.

Maandag spreken we een tijd af om bij het uitvaartcentrum te zijn.  Weer wordt alles uitgelegd, de bloemen, de kist etc. Bij het naar buiten gaan vraag ik of ik bij Danielle in de auto mag zitten?
Tuurlijk mag dat, niets is gek, alles mag. Patty gaat bij mijn partner in de auto en ik bij de chauffeuse.
Een lieve vrouw met wie ik samen in de auto huil om het verhaal wat ons deze dagen is overkomen.

Bij het uitvaartcentrum staan er mensen buiten aan weerszijden van het pad. Ik durf niet meer uit de auto, Patty komt mij halen en brengt mij naar mijn gezin.

Het programma is meerdere malen met ons doorgenomen, maar nu is het echt zover.
Ik wilde perse niet dat de kist er al stond en wij al snotterend achter een gordijn vandaan zouden komen, nee dat was niet hoe ik het wilde.
Dus kwamen wij gewoon via buiten met Danielle in mijn hand en met ons allen binnen lopen, ik heb geen idee waar Patty op dat moment is, maar vertrouw erop dat het goed komt.

We komen vooraan en dan gaat het vanzelf, de muziek, de verhalen, Patty die rechts zit en knikt als het nodig is.

Als iedereen uit de ruimte is, legt Patty wederom uit wat ons te wachten staat. Er wordt gehuild en gelachen, ik merk dat er een tijdsdruk is, maar ook dat de tijd er is. Dat klinkt tegenstrijdig, maar voor de broer en zussen en ook Kelly moesten de zaken zo afgesloten worden dat het goed was. Dit konden we maar 1x zo doen, en dat was nu.

De kinderen gaan wat drinken, wij brengen Danielle weg. Weer wordt er uitgelegd wat we gaan zien, voelen en of ruiken. Het is niet eng, geen seconde zelfs.
We luisteren naar dat wat er komen gaat, ik kijk nog in de oven nadat ik hoorde dat het anders was dan in mijn gedachtes. Ik had een beeld van een deur die open ging, een groot vuur, maar wat er was was een zilveren rolluik, hete stenen en verder niets.

De dood en je brood, ik heb diep respect voor het beroep uitvaart begeleiding.
Er komt zoveel bij kijken, daar heb je geen idee van. Ik wist van zoveel dingen niet dat een uitvaartleidster dat allemaal deed.
Het organiseren van de ruimte, auto, crematorium, maar ook alles wat met het lichaam te maken heeft.

Dat ik nou door de uitvaart van mijn eigen dochter een ander beeld van de dood moest krijgen is een zure ervaring, maar het is voor ons allemaal een ervaring geworden die wij kunnen plaatsen. Zonder overgebleven vragen zijn wij door de periode heen gegleden.

De dood, die wil je niet tegen komen, maar het in onvermijdelijk in het leven.

Ik draag deze blog op aan Patty Duijn, door jou heb ik mijn kind op een manier kunnen gedenken waar ik nog iedere dag aan terug denk, dank je wel voor dat wat jij voor ons gedaan hebt.

 

Nicolette

De kist en de dood.

Danielle en ik hadden het regelmatig over de dood, geen zware gesprekken maar wel zo van, als ik dood ga dan….. Zelf hoopte ik natuurlijk nooit dat deze dag onderdeel van mijn leven ging worden. Toen Danielle in de ochtend overleed en het geregel omtrent de uitvaart begon, kwam uiteraard de kist ook voorbij.
Dankzij de vele gesprekken wist ik dat zij een roze kist wilde, je weet wel, zo.n knalroze!

Deze wens met de dame van de uitvaart besproken, ook ervoor gezorgd dat het een hippe kist werd. Hip hield voor mij in, niet van die rare handgrepen erop, maar op de kop en kont een grip. Tot aan de dag dat de kist klaar was werd Danielle op de Vrouw opgebaard, een prachtige “plank” ontworpen door de uitvaartleidster.

Op vrijdag was de kist klaar, wij werden voorbereid op hoe deze eruit zag en waar deze zou staan. In de kamer waar Danielle lag stond inderdaad een knalroze kist, hij was echt prachtig. Dat klinkt best gek, een prachtige kist, die dingen zijn te walgelijk voor woorden, maar hij was echt mooi!

Ik voelde de kist helemaal na met mijn handen, er zaten geen scherpe stukken aan, hij was mooi afgewerkt. Toen rees de vraag bij mij, mag ik erin liggen voordat Danielle erin gaat?
De uitvaartleidster antwoordde, ja natuurlijk, alles mag en kan.
De kist werd op de grond gezet en ik ben er eerst in gaan zitten, vond het toen toch wel wat vreemd, maar wilde het perse. Daarna ging ik liggen, er lag een kussentje in, ik kon mijn armen nog naast mij neerleggen, schouders kwamen tegen de randen aan. Het voelde alsof ik in de MRI lag, het was in ieder geval niet eng.

Nadat ik eruit was geklommen, ging de kist op een verhoging en tilden wij Danielle van de Vrouw af in de kist. Dat was toch weer anders zoals zij er nu bij lag, op de Vrouw lag zij heel makkelijk benaderbaar, nu in de kist lag zij lager en dit was toch echt De kist.

Mensen vragen mij waarom ik nou in godsnaam in die kist wilde, dat is eigenlijk heel simpel, ik heb ieder bed voor haar uitgezocht. Haar wiegje (daar kon ik niet in liggen) , haar ledikantje, bed, en de bedden die mogelijk nog volgde. Ik had het liefste naast haar gaan liggen in de kist, dat klinkt misschien wat luguber, maar zo heb ik het niet ervaren. Want of ze nou dood was of niet, het was gewoon MIJN kind. Het kind dat onder mijn hart is gegroeid, die ik groot heb zien worden en nu dood was. Koud was ze, maar dat maakte mij helemaal niets uit, was gewoon Danielle.

Zo heb ik de kinderen ook kennis laten maken met de dood.
Het was iets waar wij niet omheen konden, maar maak het maar hap klaar voor kinderen……. Ik vond dat het zo moest zijn dat ze Danielle herkende, en niet eng vonden. Daarom heb ik veel met ze gepraat, ging ik aldoor eerst zelf naar binnen om de situatie in te schatten en hun te vertellen wat ik zag. Ik legde uit dat zij koud was, mogelijk een andere uitdrukking had, wat voller was van het vocht etc etc. Hierdoor konden alle kinderen en ook anderen ervaren dat Danielle wel dood was, maar niets meer dan dat. Je kon gewoon nog tegen haar praten, ook al zei ze niets terug. Je kon gewoon aan haar handen of wangen zitten, daar gebeurde geen rare dingen door. Ongedwongen liepen kinderen rondom de kist, werd er gepraat, zelfs gelachen, gehuild en wat je ook maar wilde, niets maar dan ook niets was vreemd.
Door mijn werk als hulpverlener heb ik vaker met situaties te dealen gehad, maar nu het mijn eigen kind was, vond ik dit toch een andere soort materie.

De dag van de crematie ging de deksel voor het eerst op de kist, dit omdat de kist in de rouwauto moest. Nadat ik zelf eerst achterin ben gaan zitten (wilde ook hier weten hoe dit eruit zag en voelde) ging Danielle in de auto. De deksel wordt dan los erop gelegd, de bloemstukken van ons ouders gingen bovenop.
Bij het crematorium ging de deksel er weer vanaf, en liepen wij met Danielle naar binnen om haar daar neer te zetten.
Na de plechtigheid toen iedereen weg was, wij allen tot het moment waren gekomen wat onvermijdelijk was, ging de witte rand naar binnen en kwam de deksel erop.
Dit was een van de heftigste dingen voor de kinderen, je ziet nog gauw de hand van mijn zoon naar Danielle haar wang gaan, nog even aanraken. De jongste raakt erg van slag van dit ritueel, staat aan haar hoofdeinde en ziet haar nog als laatste.

Hierna volgt een stuk wat wij zonder de kinderen hebben gedaan, zij gaan naar de mensen in de andere ruimte.

Voordat het ovenritueel ingezet wordt, leg ik mijn zakdoek op de kist, dit was het dan.
Het leven dat ik haar op een mooie dag in 1995 schonk, was nu echt ten einde, wat ooit begon met getrappel onder mijn hart, eindigde hier.

Nicolette

 

Firma list en bedrog

Wat ik de laatste tijd veelvuldig ben tegen gekomen zijn liegende mensen.

Naar nu bleek, heeft Danielle zo nu een dan een andere waarheid aan mij als moeder verteld. Mijn onderbuikgevoel zei dat het niet klopte, maar mijn vinger kreeg ik er niet opgelegd. In de laatste week voordat zij stierf heb ik haar het vuur aan de schenen gelegd en zei ze dat ze zag dat het anders moest en haar leven zou verbeteren.

Vanaf de nacht dat het fout ging heb ik veelvuldig visite gehad van “vrienden” van Danielle. Dit waren mensen die ik een paar keer eerder had gezien, of van naam had gehoord.
Dikke tranen werden er gehuild, nee zij wisten dit allemaal niet……………………
Nu ben ik ondertussen een soort van handig met een aantal zaken, en zodoende kwam ik in het bezit van enkele foto.s van Danielle met waaracht en warempel de personen in kwestie.
Gezellig aan een watertje, zonnebril op ondanks dat er geen zon was, en ach die lolly en ijsje waren voor de zoete trek. Nou zo naïef als ik in het begin was, was ik dat nu niet meer. Samen gebruiken, dit op de foto, en bij mij staan huilen want och en wee wat vreselijk.

Dat laatste is echt zo, het is vreselijk!
Vreselijk dat Danielle dood is
Vreselijk dat je tegen mij hebt staan liegen
Vreselijk dat je hier thuis over liegt
Vreselijk dat na de dood van Danielle door gegaan bent met slikken

Weet je, ik ben op niemand boos, ja ik ben wel teleurgesteld, dat dan weer wel.
Ik begrijp heus wel dat je als vriendinnen / vrienden elkaar dekt in geval van, maar je zal toch ook moeten weten wanneer je ingrijpt?

Nu hebben jullie een nieuwe vriendengroep, want Danielle is er niet meer, jullie zien elkaar nog wel. Ik weet dat jullie nog steeds naar feesten en partijen gaan met soms de zakken vol.
Ik weet ook dat sommige van jullie echt geschrokken zijn, bij mij zijn komen praten en gestopt zijn, met de tekst: weet je Nicolette, als Danielle niet dood was gegaan had ik 100% nog een keer (of wat) geslikt.

Wat nou als het Danielle niet was geweest, maar jouw eigen broer of zus?
En voor de ouders, wat als het jouw kind zou zijn geweest?

Want nog steeds hoor ik, dat doet die van mij niet hoor…………….. Lees mijn stuk xtc dat doet die van mij nie…………..t eens.
Veel mensen denken werkelijk dat het hun niet kan overkomen, want procentueel gezien…….jaja die ken ik ook. Het gaat gelukkig vaker goed dan fout, maar weet dat praktisch alle zaken in de doofpot worden gestopt. Je leest en hoort al helemaal niets van de doden, depressieve mensen, comateuze en wat voor slachtoffers dan ook.
Ook Danielle haar verhaal was nergens gemeld, ja de recherche en mijn huisarts wisten mij te vertellen dat er nog 2 slachtoffers waren ten tijde van het overlijden van Danielle. Nergens heb ik hierover ook maar iets gelezen of nog gehoord.

De firma list en bedrog is een groot bedrijf met vele medewerkers.

 

hands

Team Danielle bandjes

Iedere dag doe ik ze opnieuw om, iedere dag geef ik ze opnieuw weg.
De team Danielle bandjes.
Als ik ergens ben en in gesprek raak over team Danielle, dan geef ik mijn bandje weg aan diegene met wie ik praat.
Eergisteren nog aan de eigenaar vd modezaak waar ik was. Gesprek over onze kinderen en xtc.
Vlak voor vertrek geef ik hem mijn bandje en doe mijne bij hem om.
Hij zei dat hij met zijn dochter over ons gesprek zou praten en haar het bandje zou geven.
Heb jij nou ook een bandje bij mij gekocht, geef jij hem ook weg na een gesprek over team Danielle?
Dan mag jij kosteloos een nieuwe komen halen.
Je deelt dat wat onder de aandacht moet komen, team Danielle!
Over 10 dagen kunnen de bandjes gekocht en/of verstuurd worden, wil jij dit ook?
Stuur mij dan een inbox.
De bandjes kosten 2 euro per stuk, opbrengst is volledig voor team Danielle.
Op de website www.teamdanielle.nl lees je wat er met dit geld gebeurt.
Delen van dit bericht is fijn.
Mooie dagen!
X Nicolette

 

14695404_1374985752553630_7077265699478294498_n

Wanhoop deel 2

Mijn wanhoop zal ik onderbouwen.

Het besef dat ik nooit meer met Danielle in bijv de primarkt zal lopen, geen h en m.
Geen theetje bij welk zaakje dan ook.

Dat met het gevoel wat ik eerder beschreef maakt mij wanhopig.
Geen blinde paniek, maar verdriet die mij als een deken omhelst.

Als ik dan die jonge knullen en meiden zie dan overvalt mij dat.
Het besef dat ik de wereld niet kan redden heb ik volledig!
En ja ik geniet van mijn vakantie!
En God wat ben ik trots en blij met en op mijn andere kinderen!

Maar ik mis haar! En dat maakt mij op zo.n dag als vandaag wanhopig.
Dat komt gewoon weer goed, maar vandag was dat even niet zo.

Bedenk maar dat je een kinderwens had en iedereen zwanger was behalve jij.
Of jij een miskraam en de rest kreeg een kind.

Ik besef dat Danielle dood is, maar als je het beseft……….

14702469_1375246452527560_1562329669804802576_n

De dag dat alles anders werd

Zo eindigde ik 11 weken geleden mijn eerste stuk.

Danielle was toen overleden, het hele proces van de dagen tot aan de crematie waren gepasseerd.
4 dagen na de crematie eindigde ik met de zin dat mijn leven vanaf dat moment anders zou zijn.

Hoe anders anders was wist ik toen nog niet.
Je beland in een soort achtbaan waarvan de persoon achter de knoppen in de war is. De ene keer ga je razendsnel de andere keer tergend traag.
Die achtbaan zijn je emoties, ik heb er vaak geen grip op, als het gaat gaat het.

De dagen werden weken en nu zelfs al maanden. Ongelooflijk snel razen de weken voorbij.

Ik schrijf niet vaak over mijn andere gezinsleden, maar zal vandaag ook over mensen om mij heen schrijven.

Mijn partner Peter, een man van weinig woorden. Als bijna 4 jarige kwam Danielle onder zijn hoede. Na het telefoontje dat er iets niet ok is, rijden wij vol ongeloof naar het ziekenhuis. Samen praten en huilen wij hele dagen over alles wat ons bezig houdt. Het besef dat hij en zij oa nooit meer op vrijdagavond gaan borrelen er geen apjes meer heen en weer komen raakt hem erg. Stilte en Danielle worden nu in 1 adem genoemd. Dit was een niet te matchen combinatie.

De impact van het overlijden van Danielle heeft een groot bereik.
In het ziekenhuis arriveerde mijn lieve schoonzus op de dag dat het erg fout ging. Samen namen wij afscheid van Danielle alvorens zij Wessel mee nam.
Vorige week spraken wij zeer geëmotioneerd over de stilte en het besef haar nooit meer te zien of horen.
Samen huilen we.

Mijn lieve vriend die naar Frankrijk reed om Ilse te halen en savonds voor haar overlijden om 2215 aankwam. Nadat ik met Ilse afscheid van Danielle had genomen, gingen hij en ik afscheid van haar nemen. Geen apjes meer van: zullen we wat drinken ome Tom? Samen huilen we.

Danielle haar bff is overal bij geweest. Samen hebben wij afscheid van haar genomen toen zij naar het andere ziekenhuis werd gebracht.
Ook bij het proces ih uitvaartcentrum en het sluiten vd kist was zij bij mijn gezin.
Samen praten zij en ik veel over Danielle.

Mijn bff Sylvia, zij komt ala minute van de andere kant vh land. Samen huilen en praten we veel en neemt zij min moederrol met alle gemak over als ik er niet ben.

Mijn schoonmoeder, zeer broos zien wij elkaar. Veel mensen heeft zij weg moeten brengen, maar je kleinkind wegbrengen….het verdriet geeft haar tot op de dag van vandaag een vreselijk gevoel.

Dan komen al onze vrienden en ook een nicht uit alle windstreken naar huis.
Vol ongeloof praten en huilden we met elkaar.

De vriendinnen van Danielle komen langs, appen en bellen met mij. Samen praten en huilen we.

De eerste toneelspelers verschijnen ook. Vol “ongeloof” huilen zij bij mij. Nee niemand wist iets, later bleek dat samen xtc gebruiken de vriendschapsband was.
Deze mensen heb ik niet meer gezien.

Dan komt enige weken geleden een voor Danielle zeer belangrijk persoon thuis. Hoe vaak hadden wij samen in betere tijden aan tafel gezeten? Herinneringen worden opgehaald, samen staren wij vol ongeloof naar de urn.

Ondertussen bezoek ik een notaris, 21 dagen na haar overlijden zit ik daar aan de tafel. Ik zeg letterlijk als hij verneemt dat Danielle pas 21 dagen dood is dat ik haast heb. De stichting moet staan zeg ik tegen hem. Dit staat ondertussen als een huis, alles ligt nu bij de kvk.

De sponsorloop is ondertussen in werking gezet, de flyer wordt uit onverwachtse hoek door een geweldige vrouw ontwikkeld.

Mensen bieden hun diensten aan, de bal rolt.

Ondertussen krijg ik diverse mogelijkheden om te praten.

De krant
Het nieuws
Het internet

Ik besluit een interview aan de telegraaf te geven en doe dit onder een andere naam. Dit had zo zijn redenen, het was een mooi geschreven stuk.

Mijn blog wordt bij een blogsite gepost.

De website komt in de lucht.

De fb pagina groeit wekelijks.

De presentaties voor scholen worden bedacht.

Nieuwe aanbiedingen komen, ik overweeg er een aantal en kijk wat ik ermee wil.

Mijn werk ben ik weer gaan doen, heerlijk om ook hier weer mee bezig te zijn.

Vrienden brengen wekelijks bloemen, tot op de dag van vandaag krijg ik kaarten.

Ik regel dat alle kinderen de hulp daar krijgen waar nodig.
Zelf ben ik hier ook voor mijzelf achteraan gegaan.

Ondertussen sport ik weer, drink een bakkie met deze en gene.
Savonds ben ik als ik niet werk thuis.

De damtotdam loop was er, Haarlems halve en een tocht in Westerbork.

Nu 14 dagen vrij, geen afspraken, rust.

Na deze dagen ga ik starten met de scholen. Verder zetten diverse mensen en bedrijven sponsoracties op touw.
Mensen bieden hun diensten aan, geweldig!

Als gezin gaan wij de volgende periode van het nieuwe leven in, de feestdagen.
Altijd met ons zessen hebben wij de sint en kerst gevierd, dit gaat wennen worden……

Kortom, een nieuw leven met uitdagingen ligt voor ons.

Ik kan onmogelijk iedereen bedanken, daarom doe ik het maar zo!

Lieve vrienden, kennissen, buren en anderen, dank jullie wel!

Tot gauw x Nicolette

 

14725487_1375246582527547_4966659627591649077_n14702469_1375246452527560_1562329669804802576_n14732343_1375246669194205_8023115949574798434_n14610957_1375246532527552_5988801850340925067_n

Veilig gebruiken deel 2

Vele artikelen heb ik de afgelopen weken gelezen, allen hadden betrekking op xtc of 4fmp.

Een veel gelezen zin is: ik begin met een kwart…..

Deze fout zal ik trachten uit te leggen.

Xtc wordt gemaakt in een omgeving die niet gelijk is aan een omgeving waar bedrijven hun medicijnen laten maken.
Met eigen gefabriceerde middelen wordt xtc of 4fmp gemaakt.
Daar waar je met paracetamol met 100% zekerheid kan zeggen dat de helft 50 en een kwart 25% is kan dit hier niet bij.

Een kwartje xtc is dus geen 25% qua inhoud, alleen qua vorm.
Het kan dus zo zijn dat jouw kwartje meer of minder dan jouw beoogde 25% is.

Veilig gebruiken bestaat niet.

Mijlpaal

 

Daar is die dan, de eerste mijlpaal, snoeihard komt ie aan.

17 oktober 2000 werden Maaike en jij de trotse zussen van een broertje, Wessel.
jullie gingen in de ochtend naar school en werden door Joyce uit de klas gehaald omdat ik bevallen was. Jij meende te horen dat je broertje zijn naam Wezel was…………later toen je al een tijdje groot was vertelde jij dit. Je vond het zo zielig voor hem, wie noemt zijn kind nou Wezel?

Als je de kans ook maar kreeg ging je met je broer op sleeptouw, optillen, vasthouden, flesje, luier, noem maar op, je was er als grote zus.
Je broer werd geopereerd, jij stond klaar om voor hem te zorgen.
Je broer voelde zich niet lekker, jij was er om voor hem te zorgen.
Hoe vaak gingen wij samen naar school om hem op te halen, of zei jij, ik ga wel even mam.

Je broer werd groter en jij bekeek dit op een afstandje.
Met de musical ging je uiteraard kijken, bij belangrijke dingen altijd een apje.

Nu is het moment daar dat dit allemaal niet meer is, het komt binnen als een  mokerslag.

Je broer slaat zich er de afgelopen weken kranig doorheen, heeft ondanks zijn vele verdriet gelukkig zijn vrienden. Hier ben ik blij mee, hij en ik hebben het regelmatig over jou, wat jou nou zo leuk maakte. Weetje mam zei hij, alles was leuk, Danielle deed altijd van die gekke dingen, daar moesten we dan zo om lachen.

Wij vieren vandaag dat Wessel 16 jaar is geworden xxx mama

 

FB_IMG_1469782825452

Jij hebt toch nog 3 kinderen………….

Wat mij veel verdriet doet is als mensen zeggen dat ik nog 3 kinderen heb en daarmee mijn verdriet op een zijspoor zetten.
Heb ik minder verdriet omdat ik 4 kinderen heb en er nu 1 dood is?

Toen ik zwanger was en Danielle kreeg, overviel het gevoel van moederliefde mij. Ik wist niet dat dit zo overweldigend kon zijn. Aan het einde van 1995 was ik wederom zwanger, alleen nu van Maaike. Ik maakte mij als moeder zorgen of ik ook van dit kind ging houden. Ik wist niet hoe dit werkte met je gevoelens. En Maaike lag op mijn buik en hop, daar was het zelfde gevoel weer, alles overheersende liefde, alleen nu voor 2 kinderen.
Enige jaren later kwamen Wessel en Ilse, bij beide bleek dit zo te werken, je hebt je kind in je armen het vermenigvuldigde zich.

Eigenlijk is dat best bijzonder dat dit zo werkt.

Ik heb het geluk en heb de keuze kunnen en mogen maken dat ik 5x zwanger ben geweest en 4 geweldige kinderen heb mogen krijgen. Dit zijn bewuste keuzes geweest, net zoals mensen dat met 1,2,3 of misschien wel 10 kinderen hebben gedaan.

Maar nu is mijn kind dood, dan werkt het gevoel dus niet van oh dood, gelukkig nog 3 over, wat gaan we vandaag doen?
Ik weet dat ik 3 kinderen over heb, waar ik iedere dag mee kan praten, knuffelen en wat al niet meer. Maar mijn andere kind is er niet meer, zij was wie zij was, met haar had ik een aparte band, met ieder kind heb ik een andere band.

Ik merk dat ik het best moeilijk vind om onder woorden te brengen, want hoe leg ik dit nou uit?
Als je een huis koopt moeten er ramen inzitten, anders is het donker.
Als je fietst doe je dit met harde banden, anders fietst het bagger.

Deze voorbeelden snappen jullie vast allemaal.

Als ik je nu zeg: je moet 1 van je kinderen morgen opofferen voor weet ik wat, in ieder geval je gaat hem of haar niet meer zien. Denk je dan, gelukkig heb ik er nog meer, dat zit wel snor?
Natuurlijk denk je dat niet, je denkt dan, jezus daar wil ik niet aan denken, toch?

Als je 1 kind hebt, ben je alles wat je hebt kwijt, dat besef ik mij ten dege, dat wat je hebt wordt je ontnomen. Als je het in die trand zegt dan begrijp ik dat.
Heb je dan meer of minder verdriet, dat weet ik niet, wel weet ik dat je je kind verloren hebt.
En ja, ik MOET mijn bed uit, ik MOET verder, want ik heb nog 3 kinderen, dat is waar.
Maar zal dat voor mij een groter feest zijn dan voor een ander?

In de eerste week overviel het gevoel mij van waar doe ik het allemaal voor op deze wereld?
Ik had de gedachte in mij om een andere levenskeuze te maken en schrok hiervan.
Ik zou dan wel bij Danielle zijn, maar ik heb nog zoveel andere dingen die ik ook graag wil, en ja….ik heb nog 3 kinderen die mij ook nodig hebben.
Ruimte voor mijn verdriet is er door de kinderen op andere tijden, ik kies ervoor om er voor hun te zijn. Als ik met hun had gepraat oid, dan was er als zij naar bed waren ruimte voor mijzelf.
Dit is mijn eigen keuze, ik wil zeker niet de sterke moeder zijn, maar wel de moeder die niet de hele dag loopt te huilen.
Dit is mijn keuze, ik uit mijn verdriet op momenten dat ik het wil, dus huil absoluut wel waar zij bij zijn, maar niet altijd.

Ik hoop dat ik dit op deze manier goed uit heb kunnen leggen, veroordeel mensen nou eens niet op wat JIJ denkt.
Weet je, het is totaal van ondergeschikt belang wat JIJ denkt of IK voel, wat brengt het?

Het is nu bijna 12 weken geleden dat Danielle overleed, zoals van de week beschreven vliegen de weken voorbij.
Als je in de rouw bent vliegen je emoties op en neer, ik ervaar het als een roller coaster.
Totaal geen grip heb ik er op, mijn lijf / geest bepalen wat er gebeurt, ik laat het dan ook maar gebeuren en vertrouw erop dat het goed komt.

Ik koos er bewust voor om weer na enige weken te gaan werken, mijn gedachtes kon ik op andere zaken richten, dus niet mijn emoties wegdrukken maar mijzelf op andere zaken richten.
Ook was en ben ik bezig met team Danielle, dit gaf mij een goed gevoel, ik kon bezig zijn met Danielle.

Wat vele van mijn volgers niet weten is dat Danielle niet meer bij mij woonde. Enige jaren geleden hebben zij en ik de keuze gemaakt dat het beter was dat zij bij haar vader ging wonen.
Dit gaf weer nieuwe ruimte tussen haar en mij, onze band werd er beter door.
Nu dat zij overleden is, heb ik dus geen kamer met kleding, telefoon, spullen en wat al niet meer. Dit doet pijn, want je wil jezelf graag begraven in dat wat je lief had. Maar veel belangrijker is dat wat ik wel heb, ik heb zo ontzettend veel herinneringen aan haar.
Vele malen maakte zij en ik mot, ik was en bleef haar moeder en zag en wist wanneer zij de waarheid wel of niet sprak. Vaak hebben wij gelachen omdat zij iets in geuren en kleuren kwam vertellen, vriendjes of verhalen over situaties.
Samen hebben wij gehuild toen zij in 2015 de beslissing van haar leven moest maken, ik was er voor haar, zij koos, ook al had zij geen keuze.
En wat heb ik veel en vaak aan haar geroken toen zij dood ging en was, die geur zit in mijn hoofd, geest en lijf. Dat pakt niemand mij af, dat de dood haar mee nam, daar heb ik niets aan kunnen doen, maar mijn herinneringen die kan niemand mij afnemen.

Ik draag haar schoenen nog iedere dag, en ook haar ketting die zij in haar handen had toen zij dood was draag ik met trots.
Want dat ben ik, trots!

Nicolette

 

 

fb_img_1469489937606

 

 

Veilig gebruiken.

3x word ik deze week geconfronteerd met een verhaal over veilig gebruik van xtc.

Ik hoor dat er gezegd wordt; ik heb liever dat ze gebruiken met mij (ouder) erbij.
Hoe kan dit nou?

Stel dat het fout gaat, wat wil je dan doen?
112 bellen?
En dan, het proces is zelden omkeerbaar, de dood volgt spoedig bij het proces.
Voordeel is dan dat je erbij was en het nooit maar dan ook nooit meer in je hoofd haalt zoiets te doen.

Ik werd gebeld toen Danielle naar het ziekenhuis was, er was nog niet bekend wat er aan de hand was.
Stel je nou voor dat ik wist dat zij slikte, was het proces dan anders geweest?
NEE!
Toen ik binnen kwam trof ik de hel op aarde aan die zoals een ieder bekend is dodelijk afliep.

Ik weet wat de adviezen zijn;

Zorg dat je uitgerust bent
Zorg dat je gegeten hebt
Neem niet meer dan 1x per 2 a 3 MAANDEN
Begin met een kwart

Maar wat nou als je lijf er anders over denkt?
Je geest er de geest aan geeft?

Nou?

Veilig gebruiken bestaat NIET.
Die discussie hoef je met mij niet te voeren.
Als je meent te weten wat je doet, dan hoop ik dat je de mooiste hallucinaties uit je leven mee maakt.

Als je het wilt gaan gebruiken, lees mijn blogs eens op www.teamdanielle.nl

Alles wat ik schrijf is uit eigen ruif, helaas ben ik door schade en schande wijs geworden.

Illusies daar heb ik niets mee, de werkelijkheid, dat is waar ik in leef.

IMG-20160810-WA0019

De navelstreng 2

Na maanden van voorafgaande pret is het vandaag dan zover, de Londen reis…… Ilse had het hier al regelmatig met Danielle over gehad, in oktober zou zij naar Engeland gaan.
Samen liggend op Ilse haar bed, gierend van het lachen werden alle scenario’s die er maar te bedenken vielen.

Vandaag was het dan zover, wekker om 0500 en samen naar school om je daar af te zetten, uit te zwaaien is het op deze leeftijd niet meer.
Ikzelf zie er beetje tegen op, Danielle vandaag 10 weken dood, Maaike 4 weken en 2 dagen weg, Ilse nu 4 dagen naar Londen, tis best veel vond ik.
Maar het mag duidelijk zijn dat het niet om mij gaat, het plezier, geluk van mijn kinderen gaat boven (bijna) alles.
Met je adidas badslippers, gestijlde haren, wenkbrauwen in de plooi gaven wij elkaar nog even een kus voordat je de bus inging.
Ik tik de docente nog even op haar arm, doe je voorzichtig met haar weet ik er nog uit te persen. Ik loop naar mijn auto en ga naar huis, partner en zoon slapen nog, ik zet mijn laptop aan.

De navelstreng is vandaag weer een stukje verder losgelaten, kleine meisjes worden groot. Misschien zeg ik het in mijn geschreven stukjes niet voldoende, daarom nu nog maar een keer extra. Ik ben een zeer trotse moeder van 4 kinderen, trots op Maaike die ondanks alles waar wij nu als gezin mee te maken hebben en haar eigen dingen een geweldige stage heeft.
Trots op Ilse, haar allessie al 10 weken weg, ze doet het hartstikke goed met haar verdriet op de loer. Ik zie dat ze in een rap tempo groot aan het worden is, groter dan ze soms zou moeten, willen zijn.
Wessel die zich zo moeilijk kan concentreren door alle toestanden, zijn zussen nu allemaal weg, hij houdt zich groot en staande. Gisteren kwam hij thuis, ik vraag hem hoe zijn dag was, aan het einde van dit gesprek komt hij bij mij zitten, slaat zijn arm om mij heen, hoe gaat het nu eigenlijk met jou mam?

Nicolette

 

liedje 5 Ik leef mijn eigen leven

Ik leef mijn eigen leven, dit liedje was Danielle op haar lijf geschreven!

Ik hoorde dit liedje, gezongen door jongeman Hazes jr een paar jaar geleden.
Luisterend naar de tekst van het liedje kon ik niets anders meer dan huilen, ik moest mijn auto aan de zijkant van de weg neerzetten.
De tekst ging voor 95% over haar, de manier hoe zij graag haar leven leefde, het bezorgde mij nog wel eens kopzorgen.
Loslaten, dat moeten wij ouders dan doen, pff, altijd weer die angst in mijn achterhoofd houdend, stel je nou toch voor dat het fout gaat? Danielle maakte HAAR keuzes, hoe moeilijk ik dat ook kon vinden, het was okay.

Met vriendinnen besprak ik mijn angsten, gaf aan dat ik bang was haar te verliezen.
Met de woorden in mijn hoofd: als ze dan toch dood moet gaan dan heeft ze in ieder geval geleefd en een stukje gepaste afstand kon ik er beter mee omgaan.

Een paar weken voordat zij dood ging zaten zij en ik bij haar werk een theetje te doen, ze zat er doorheen zei ze. We spraken over haar drukte en dingen die haar bezig hielden.
Voorzichtig vroeg ik naar een aantal zaken, de zin: ” Jezus mam dat doe ik echt niet” moet ik nog veel aan denken.
Helaas zat ik er met mijn gevoel niet veel naast, ik voelde dat er wat was, maar kon min vinger er niet op leggen. Het was een ander gevoel dan datgene wat ik eerder had.

Ik heb al eerder geschreven wat het met mij als moeder deed toen ik dat ene telefoontje kreeg, dat zij idd geleefd en al dood zou gaan.
Ik heb niet geschreeuwd, niet gegild, toen nog niet gehuild, HET telefoontje wat je nooit wil krijgen, het was er, mijn angst werd waarheid.

Op het moment dat je dan in het ziekenhuis komt, de dood daar op je wacht, dan zakt de moed je in de schoenen.  Je weet dat als je het ziekenhuis weer uitgaat, je kind dood is.
Lopend over de parkeerplaats rekende ik uit wat de datum was, welke plaats ik was< en dat dat het dan was.
De woorden van de dokter: zodra u arriveert zullen wij als u daar klaar voor bent de behandeling stoppen, met de dood als gevolg, die woorden ben ik nog niet vergeten.

Mijn mooie, stoere, knappe, grappige, drukke, grote bek hebbende dochter heeft geleefd tot zij er letterlijk bij neerviel. Ik kon haar niet opvangen, want dat is wat ik als moeder het liefste had willen doen, zij wilde doorlopen, maar werd uiteindelijk toch getackeld.

 

 

 

Dweilen met de kraan open….

Vanmiddag bij het ophalen van de spaarpotten raak ik in gesprek met een jonge man, bijna 30 en bekend met alles rondom dat waar team Danielle voor staat.
We raken in gesprek over dat waar er over gesproken wordt,en wat er onder andere in zijn dorp gebeurt.

Dweilen met de kraan open zijn zijn woorden, het heeft mij aan het denken gezet.

Als we zo blijven denken, dan zal er nooit ergens iets veranderen, want als je denkt, tja het is zoals het is dus…………………………….
Liever zou ik denken in, goh het kan dus ook zo en zo laat ik dat eens proberen……………………..

Jullie zijn degene die de verandering in werking kunnen zetten, graag kom ik met jullie praten, vertellen over wat xtc met mijn kind deed………………………………….zij ging er namelijk dood aan.
Een leuke meid, 21 jaar, grote bek, jullie kennen dat type wel, gewoon een lekker wijf als je haar gezien had. Ook zij zal gedacht hebben, dit is de BOM! Ja een bom was het, alleen was het een atoombom, alles verwoestend en dodelijk.
Danielle was buiten dat zij mijn (onze) dochter was, ook nog een zus, nicht, vriendin, collega en wat al niet meer.

Dweilen met de kraan open, dat veroorzaakt eigenlijk altijd overlast.
Zou het niet zo kunnen zijn dat we vanaf nu alleen nog dweilen als er vlekken zijn, de kraan gewoon dicht blijf?.

Sterke vrouw

Met grote regelmaat hoor ik hoe sterk ik ben…..
Eerlijk gezegd weet ik niet zo goed hoe ik hier mee om moet gaan.
Sterk is een relatief vaag begrip…..

Ik huil mij soms een suffie, hoezo sterk
Ik voel mij soms een dweil, hoezo sterk

Ik doe aan krachttraining, sterk?
Ik werk, sterk?
Ik functioneer, sterk?

Wat ik weet is dat ik niet sip in een hoek wil gaan zitten, wil blijven leven, sterk?
Gedreven om team Danielle vorm te geven, sterk?

Ik ben Nicolette en ben mijzelf, dat ben ik ook in deze tijd.
Ik ben moeder, vrouw, vriendin, buurvrouw, vage kennis, sportmaatjes en collega.

?

Het leven van een rouwende moeder

De weken vliegen voorbij, we zitten nu al op ruim 9 weken na het overlijden.
De bloemen worden nog steeds gebracht, vriendinnen appen, bellen, we praten veel over Danielle.

Maar god oh god wat is het f#cking stil

Geen gebler als je binnen kwam
Geen eindeloos gebel als je je sleutels weer eens vergeten was
Geen apjes waar ik ben en wat ik doe
Geen verhalen over wie dan ook
Geen schaterlach als je weer een verhaal had
Geen ge ren en gevlieg met je fiets, de bus

Ik ben veel bezig met de stichting en alles daar omheen. Het geeft mij een fijn gevoel om met Danielle bezig te zijn.
Je weet als iemand dood is dat je hem of haar echt niet meer levend gaat zien. Maar wat lijken er toch veel meiden op elkaar, lang haar, H en M jas aan, sneakers, skinny jeans, de halve wereld ziet er zo uit. Natuurlijk weet ik dat het Danielle niet is, maar soms maakt je lijf even een schrik momentje.

De vraag die ik met grote regelmaat krijg is, hoe is het nu?
Naar omstandigheden goed zeg ik dan.
Zo is het ook, naar omstandigheden gaat het ook goed.
Ik kan weer eten, ik werk weer volledig, sport, doe de dingen die ik wil, neem de tijd daar waar nodig en of mogelijk.
Ik zit niet op de bodem van de put en wil daar ook absoluut niet zitten, heb mijn hulpbronnen om daar niet te hoeven zijn.

Maar het grote gemis, dat is iets wat mij de hele dag achtervolgt.
Liedjes op de radio weten mij op mijn kwetsbare plek te raken, mijn moederhart.

Ik dacht vandaag nog bij het horen van het liedje daughters van John Myer wat een voorrecht ik heb om moeder te mogen zijn.
Zoals ik gisteren met iemand besprak en het zo uitlegde:

Eerst wil je graag zwanger worden, en ben je blij als dit lukt
Dan hoop je dat je 12 weken zwanger bent, soort van veilig
Daarna hoop je de 28 weken te halen ivm vroeggeboorte
Vervolgens de 40 weken om te bevallen
Dan hoop je dat de bevalling goed gaat
Vrees je daarna voor wiegendood
Moet je ze loslaten naar de peuterspeelzaal
Kleuterschool
Voortgezet onderwijs
Gaan ze een keer met vriendinnen weg
Krijgen ze een vriendje
Worden ze 18 en zijn ze voor de wet keuze bevoegd……..
Maken ze heftige dingen mee die je ze zo graag had willen besparen.
Zijn ze 21, hebben ze plannen om op zichzelf te gaan wonen

Gaat ze dood………

Het leven van een rouwende moeder is vergelijkbaar met dat van andere moeders, alleen heb ik een gat in mijn hart, en die verdwijnt nooit meer.

Ingewikkeld

Ik heb nog nooit van mijn leven iets id vorm van drugs genomen.
Geniet niet van alcohol en rook ook nog eens niet, Jezus wat een saai wijf zal ik zijn…..

Ik kan dus niet meepraten over de extase, liefde, intense gevoelens die bovenstaande middelen met zich meebrengen.

Wel weet ik wat muziek (tekst) en geluid met mij als mens doen.
Ook weet ik wat voor gevoelens mensen mij kunnen geven.

Ik dans en feest op de tafel of de vloer.

Bezoek een coach als ik het even niet meer zie zitten en mij rot voel.

Voel liefde voor hen die mij lief zijn.

Ik maak de keuze in het leven, door situaties zonder genotmiddelen aan te gaan.

Ben gekwetst, geliefd en mijzelf.

Ik zal toch geen uitstervend ras zijn?