Maandelijks archief: maart 2017

Luisteren…..

Ik kom de school binnen en weet even niet wat ik zie, poortjes, pasjes, beveiliging……….dus………………… Na aanmelden meld ik mij boven in de leraren kamer waar mijn contactpersoon ons komt ophalen. In de klas zet ik alles klaar en wacht op de leerlingen die er komen gaan. Er komen een aantal dames en heren binnen, mobiel in de ene hand, tas aan de schouder, oortjes in en kauwgom in hun mond.

Ik start mijn presentatie met de vraag mobieltjes op te ruimen, sommige kijken mij aan, opruimen………..eggggggggggggggg nie. De docente loopt meerdere malen heen en weer en verzoekt keer op keer de leerlingen de mobieltjes op te ruimen. Een enkele blijft mogelijkheden zoeken en apt er op een gegeven moment nog flink op los. Ik loop naar haar toe en wijs met mijn hand op haar scherm, huh oh uh ja ik ruim hem zo op, ik zeg lachend, nee dat doe je nu. De telefoon verdwijnt voor even om vervolgens na enige minuten weer voorzichtig tevoorschijn te komen, en weer zeg ik er wat van.

Achter in de klas zitten 2 meiden, geblondeerde haren, mooie toet en vol in de “ik wil het niet horen hoor, want dat verhaal over die xtc gaat mij echt niet overkomen”. Je ziet ze wel kijken, maar als er foto.s voorbij komen zie ik ze een beetje zakken en kijken ze elkaar aan. Andere leerlingen zitten uitgeblust op hun stoel, ik moet er werkelijk om lachen. Ik krijg wel goede vragen en als de kusjes gemaakt worden ontvang ik de meest mooie kusjes.

Na 90 minuten nemen we afscheid, vele rokers waren erg blij met de aansteker van team Danielle, de andere blij met een lippenbalsen.

Ik drink een theetje en bereid mij voor op de nieuwe klas. Een half uur later komt deze, nu komt de een na de ander binnen, hebben we bijna nog stoelen te weinig en met een kleine 35 mensen beginnen we. Telefoons allemaal weg, direct val jij daar op, meisje met het hoofd naar beneden. Als ik iets vertel en er komt een foto bij, kijk jij de andere kant op, het lijkt erop dat jij denkt, als ik niet kijk bestaat het niet. Je zit vooraan en kan geen kant op, je zit de zit uit en nadat ik de kaartjes, kusjes terug heb gekregen deel ik de lippenbalsem uit en krijg ik een prachtig applaus, hier word ik bijna stil van, dank jullie wel wil ik eigenlijk zeggen. Jij verdwijnt na dit alles uit de klas en nu vanavond denk ik even aan jou. Ik denk eigenlijk aan jouw hele klas, jullie klassen.

Ik had het er vandaag nog met jullie over, ik had jullie moeder kunnen zijn, jullie hadden mijn kinderen kunnen zijn. Hoe kan een leven lopen, jullie zitten allemaal in de klas, mijn kind is er niet meer. Het moment dat duidelijk was dat Danielle dood was in mijn verhaal van de presentatie hoor ik huuuuuuuuuuuuuuuuuuuuhhhhhhhhhhhhhhh (schrik geluiden). De vraag als ik aan xtc denk benoem ik nog eens, is dit waar je aan denkt als je aan xtc denkt? Ik lees de kaartjes nog eens door en lees mooie dingen, de zin van een van de leerlingen raakt mij:  Denk ik dat ik voortaan 10x ga nadenken voordat ik iets doe. De zin waar iemand zegt: “iemand zoals iedereen, hoop dat mensen hier van leren” is een mooie.

Na de presentatie staan er 3 meiden op mij te wachten, allen met een eigen vraag. De ene met een spreekbeurt vraag en de volgende met een vraag voor iemand die haar naaste is en verslaafd is, hoe kan ik hier in helpen mevrouw? Ik leg haar uit dat je zoiets zonder hulp eigenlijk niet kan en verwijs naar de Jelinek of de Brijder stichting. Er staat nog een dame, zij wil mij helpen, maar weet niet hoe. Zij als meisje die ook xtc had geslikt wil haar verhaal graag opschrijven en door mij laten plaatsen, dat kan en mag altijd. Zij vraagt mij nog hoe zij de stichting kan ondersteunen, hier geef ik wat mogelijkheden bij en we nemen afscheid.

Lieve kinderen die ik vandaag mocht spreken, denk goed na over de dingen die je doet, weet dat ik jullie nooit zal zeggen dat je het niet moet doen, maar weet dat je altijd een keuze hebt. Want je weet het hé, als Pietje in de sloot springt, springen jullie er echt niet achterna!

 

Nicolette

 

 

 

 

Recensie blog na een presentatie

Ik XTC ze, zoals ik ze nooit zag

“Yes! Geen les!” Dat was wat het grootste deel van mijn leerlingen deze week dacht. Klas drie is ‘relaxt’ op stage om er gedurende de week terug te verlangen naar het relaxte leven van school.

Klas twee blijft wel op school maar volgt geen lessen van de docenten. Het is projectweek en studenten, stichtingen en mensen uit het bedrijfsleven verzorgen deze week workshops over allerlei onderwerpen die te maken hebben met gezond verstand. De workshops gaan over verstandige keuzes maken in het verkeer, met drank, drugs, discriminatie, voeding, social media en nog veel meer aspecten van het leven.

Ze worden aan het denken gezet over de keuzes die ze maken en het leven van andere mensen, mensen met een verslaving, vluchtelingen, transgenders of de ouder van een meisje overleden aan XTC.

Wij hebben als docenten de eer om mee te kijken in deze bijzondere workshops over (soms) nieuwe werelden voor onze leerlingen. Ze schrijven raps, spelen toneel, geven presentaties en luisteren super goed. Het is pas dinsdag en ik ben nu al een tikje zenuwachtig. Je kan het je misschien voorstellen, die ene klas die bestaat uit allemaal leuke kinderen. Allemaal leuke kinderen die alleen niet het beste uit elkaar naar boven halen. Die klas waar ik alleen op mijn best kan zijn omdat het anders mis gaat. Die klas waar ik aan het begin van het jaar voor koos om ze voor twee vakken te hebben. Juist die klas heb ik voor een blokuur bij een luister “workshop”.

Mijn collega is net geweest en spreekt mij moed in. Ze gaan het super doen en ik weet ook dat ze dat kunnen maar het ze niet altijd lukt en juist tijdens een projectweek wil je geen politieagent zijn. Mijn collega is er al, de klas is er al en ik stap binnen. Ze zitten muisstil te wachten tot de spreker begint. Op tafel liggen kaartjes met de afbeelding van vrolijk uitziende pillen.

Nicolette, de spreker, begint te spreken. Vanaf woord één hangen ze aan haar lippen terwijl ze zelf waarschijnlijk nog niet weten waarom ze zo geboeid zijn vanaf minuut één. De naam van de workshop, Team Daniëlle verraadt ook niets. Ze schrijven druk over waar zij aan denken bij XTC. Dan begint het eigenlijk pas echt. Er volgen foto’s van de familie van Nicolette. Op elke foto staat Daniëlle en je ziet in de ogen van enkele leerlingen het besef ontstaan. Ze beginnen een voorgevoel te krijgen waar dit heen gaat.

Dan zegt ze het: “en toen ging ze dood, doordat dat ene XTC-pilletje haar van binnen kapot had gemaakt”. Ik voel de tranen nu al branden, maar kijk op mij heen en zie het bij anderen nog niet. Ik denk aan mijn niet waterproofmascara en kan door deze droge gedachten het ook droog houden. Ondanks dat een moeder van een pubergezin, zeven (!) maanden na de dood van haar 21jarige dochter hier over kan spreken voor mijn klas.

Ze vertelt verder, ze heeft in de afgelopen maanden veel gedaan. Onderzoek gedaan, drugslabs bezocht, informatie gegeven, andere families opgevangen, geld ingezameld en heel heel héél veel voorlichting gegeven. We beleven met haar de laatste dagen van het leven van haar dochter. We horen de stem van haar dochter. We horen over de schade aan het lichaam van haar dochter. En mijn leerlingen luisteren nu al meer dan een uur geboeid. De tussentijdje bel gaat en ze reageren niet eens, geen leerling die opkijkt of bedelt om een toiletbezoek. Ze willen blijven.

Een workshop moet de leerlingen ook actief maken en dat gaat hier dus ook gebeuren. Nicolette, namens Team Daniëlle, heeft een eigentijdse manier gevonden om haar voorlichting te verspreiden via social media. Als een soort Loesje-posters maakt zij Kusje van Daan. De boodschap verspreiden om te zorgen dat de ouders van onze leerlingen niet hoeven mee te maken wat zij heeft meegemaakt, dat onze leerlingen niet meemaken wat Daniëlle heeft meegemaakt.

De leerlingen gaan eigen Kusjes van Daan schrijven. Ze krijgen tien minuten de tijd en de mooiste teksten ontstaan. Elke zin begint met “XTC, …” en mijn leerlingen vullen dit prachtig aan. Nicolette leest ze vervolgens voor aan de klas en dat is de tweede keer tijdens deze twee uur durende workshop dat ze even werd overmant door de emotie. Het moment dat ze moest vertellen dat het zusje van Daniëlle afscheid moest nemen van haar zus en tijdens het voorlezen van een paar Kusjes geschreven door mijn leerlingen.

Dit raakt mij. Ze doet er nog een schepje bovenop en leest voor wat haar dochter Ilse schreef aan haar zus 222 dagen na het overlijden van Daniëlle afgelopen zondag. Er huilen leerlingen, mijn collega hoor ik ook snikken. Voordat we het weten is het tijd voor de vragenronde. Ze hebben geen vragen, maar veel grijpen deze kans om Team Daniëlle te bedanken, om Nicolette te bedanken. Ik kan niet anders dan beamen en benadrukken dat ik het bewonder en knap vind dat ze er zo over kan spreken na pas zeven maanden, terwijl ik mij besef dat dit haar manier is. Haar manier van verwerken, haar manier van rouwen.

Mijn collega verwoordt het prachtig: “natuurlijk hebben wij docenten wel eens onenigheid met jullie, onze leerlingen. Maar wij willen zo graag voorkomen dat zo iets met jullie gebeurt. We willen zo graag het beste voor jullie. En van ons nemen jullie deze boodschap logischerwijs niet aan.”. Sommige leerlingen blijven na het einde nog even, even de emoties onder controle krijgen, de emotie een plek te geven en na te praten.

Ik sta achter in het lokaal nog even na te denken, confronteren wij deze jonge leerlingen teveel met zo’n heftig verhaal. Ik weet dat het goed is, terwijl ik ook bang ben om ze pijn te doen. Nicolette kijkt mij aan, leest mijn gedachten en zegt: “Hopelijk is dit het eerste wat op hun harde schijf komt over XTC en spiegelen ze alles wat ze hier later over horen en denken ze dan terug aan vandaag.” Ik besef mij dat juist door de emotie dit goed blijft hangen en al helpt Nicolette maar één van mijn leerlingen, al is er maar één van mijn leerlingen hierdoor gered dan is haar missie terecht geslaagd.

Ik denk terug en glimlach. Ik heb mijn leerlingen gezien zoals ik ze niet vaak zag of nog nooit gezien gehad. Dat was prachtig, moeilijk, zwaar en geweldig tegelijkertijd. Gelukkig bleven ze ook dicht bij zichzelf en werd de pen die de jongens kregen door een paar al gauw gesloopt. En zal de doorgeefarmband die de meiden ontvingen zeker gedragen en doorgegeven worden. Zo zijn ze en dat is mooi.

Terwijl ik dit schrijf lees ik wat Nicolette op Facebook schreef over haar workshops op onze school en moet ik dit stukje aan mijn blog toevoegen:

“Een ieder gaat de klas uit en ik ruim mijn spullen op, de deur gaat weer open, 3 jongens komen terug met een vraag. Ik geef antwoord en we praten samen nog na over dat wat zij mij vragen. Ik had ze al een potlood gegeven, maar de vraag of zij ook een armbandje mochten hebben kan ik geen nee op zeggen, ik geef ze een bandje en met een lieve zin en dag mevrouw gaan ze de klas uit.

Drie presentaties gaf ik vandaag, drie klassen met kinderen voor wie alles in het leven op experimenteren nog moet gaan beginnen of net is begonnen. Ik zie al die koppies vandaag, hoor zulke mooie vragen en weet dat ik dit met al mijn liefde die ik ook voor mijn kinderen heb via mijn presentaties aan hun geef. Ik heb ze voorbereid op de vragen die ze gaan krijgen, de druk die ze opgelegd gaat worden en hoop dat ik ze een beetje meer kracht heb gegeven om zo bewuste keuzes te maken heb gegeven.

Lieve kinderen die ik tot nu toe mocht ontmoeten, dank jullie wel!

Nicolette”

Stichting Team Daniëlle heeft haar missie vandaag behaald. Het is bijna jammer dat ik volgende week zelf weer les moet geven. Ik zal een stuk harder moeten werken voor hun aandacht, maar ik hoop ook dat dit hun verder helpt – al is dit op een totale andere manier.

 

 

klik hier

Bonus vader

Als klein grietje van nog net geen 4 jaar kwam jij in mijn leven, ik alleenstaande man kwam jouw moeder tegen en mocht bonusvader worden van twee meiden. In een heel rustig tempo werd je aan mij voorgesteld, kwam je na een paar maanden voor het eerst met mama bij ons slapen en kwamen jullie vervolgens bij ons wonen (en bij je papa). Mama en ik kregen samen ook nog twee kinderen, jouw grote wens kwam uit, een broertje en een zusje

Vakanties, feestjes, alles hebben we samen meegemaakt, hoe groter jij werd hoe leuker wij het samen hadden. Ik moest altijd wel om je lachen (als ik eerst pislink op je was geweest), want je haalde nog wel eens wat uit.

De laatste jaren veranderde je, je werd volwassen, maar je gedrag was niet altijd even volwassen……….. Als je mot met je moeder had apte je mij op vrijdagavond, waar ben je vanavond? Jij wist dat ik dan een biertje dronk met jouw ome Rich of Remco. Hoe vaak ben je niet langs gekomen om toch nog even dat ene wijntje te drinken?

Je kreeg een vriend, een leuke gozer die ook nog eens goed kon werken en met mij mee ging werken. Jullie verdriet heeft mij heel erg geraakt, huilen daar ben ik niet zo van, maar gehuild heb ik.

In jouw laatst levende week hadden we nog even contact over je broer, jij was druk met van alles en nog wat en wij gingen op vakantie. We hebben nog geapt en niet veel later kreeg je moeder het eerste telefoontje, ik mopperde nog wat van “wat nu weer”? Een uur later het tweede telefoontje, nu vloekte ik, wat had je nu uitgevreten?

Je moeder, Wessel en ik reden naar het ziekenhuis, een lange rit waarvan we niet wisten wat we aan gingen treffen. Daar aangekomen wist ik niet wat ik zag en uiteindelijk hoorde, je zal toch niet dood gaan? Je moeder zei tegen mij, die gaat dood Peet, ik zeg nog Nic niet zo negatief, komt goed. Ik dacht aan 1000 andere dingen, denken was bijna onmogelijk maar er gierde van alles door mijn hoofd heen.

Dat weekend, dat vergeet ik nooit meer, je moeder was reëel, maar oh zo verdrietig, je broertje wanhopig, je zus van slag en je kleine zusje……, Pellie what te f@ck! Ik heb nog nooit zo veel gehuild als om jou Pellie, jij die als kleine kanebraaier bij mij binnen kwam (je bijnaam c:) en nu als mooie grote vrouw dood aan het gaan was, dat kon toch niet?

Op dinsdagochtend ging je dood, ik zag je gaan, riep nog tegen je moeder “daar gaat ze” en daar ging je, mijn Pellie……want zo noemde ik je altijd Pellie. Ik heb je nog lieve dingen gezegd, kusjes gegeven en je moeder, zussen en broer op alle mogelijke manieren gesteund. Die avond kon ik het niet opbrengen om jou in het mortuarium te zien, ik ben thuis gebleven met de mensen die daar waren. Mama ging met je broer en zussen en Sylvia heen, dat zat wel goed.

Die hele week was heel bijzonder, al onze lieve vrienden die voor ons kookte, bloemen kwamen brengen en wat al niet meer. Ik ben meerdere keren bij je geweest, kon en kan het nog steeds niet bevatten. Ik zag je liggen, het was zo stil, geen gebleeeeeer, alleen het gezoem van het koelende apparaat dat onder jou lag.

En nu, 7 maanden verder is het moeilijker dan ooit, de avondjes in de kroeg kloppen niet meer, ik wil je appen waar je blijft. De zondagavonden waar wij altijd met ons allen aten, ze zijn akelig stil. De apjes die jij en ik naar elkaar stuurde, hoe het was, maar ook zeker mijn ongenoegen over je gedrag, ze staan allemaal nog in mijn telefoon.

Lieve Pellie, een prater ben ik niet, dat is wel eens onhandig. Het verdriet overvalt mij regelmatig vanuit het niets, als ik ergens sta of ben en diegene vragen mij, hoe is het Peter? Want hoe het nu is, ja dat is moeilijk te zeggen, praten is niet mijn ding, dat moet ik wel en probeer ik ook.

Ik ben dan wel niet jouw biologische vader, maar zoals jij zo lief zei: jij bent mijn bonusvader” En zo is het, ik ben jouw bonusvader en dat zal ik altijd blijven.

Vanavond drink ik in de Wildeman een biertje op jou!

 

x Peter

 

 

Afscheid

De drukte in huis was enorm, iedereen kwam binnen om ons op wat voor manier dan ook hun condoleances aan te bieden. Enter en Shift waren beide totaal verschillend in deze situatie, Enter was extreem druk, maar Shift niet, hij lag maar in zijn bench, wilde niet eten enz. Je hoort wel eens dat honden aanvoelen dat er iets aan de hand is, zou Shift vanwege de dood van Danielle zo stil zijn?

Ik ga naar het uitvaartcentrum, naast mij 2 honden die totaal druk zijn, niet te temmen zo druk. Ik twijfel nog of ik ze wel mee naar binnen mag nemen, maar dacht heee schijt aan, mijn kind, mijn honden….. ik doe het.

Binnen trekken de honden erg, ik vraag mij serieus af of dit nou wel zo’n goed idee is geweest. Ik open de ruimte waar Danielle ligt en loop zoals iedere keer eerst alleen naar binnen om te kijken hoe zij erbij ligt. Nu mogen de honden naar binnen, eerst Enter, hij is zo ontzettend druk, blaft zelfs, piept en jankt. Ik til hem op en praat tegen hem over Danielle, dat zij dood is, hij wil het liefst boven op haar klimmen, maar ik kan het niet gokken dat zij beschadigd door zijn nagels. Hij mag snuffelen, ik laat hem dicht bij haar komen en blijf praten. Maaike neemt hem daarna mee naar buiten, hij is zooooo druk. Dan Shift, hij kan zo druk zijn, maar nu was het toch anders, thuis lag hij maar te liggen in zijn bench, nu had ik hem bovenop Danielle haar borst en liet hem ruiken, hij rook heel voorzichtig aan haar hals, kin, normaal zou hij je likken (wat ik vies vind en niet mag, maar hij zou het zeker proberen) nu rook hij alleen maar. Ik vertelde hem ook dat Danielle dood was en hoe gek het toch allemaal was. Hij bleef maar snuffelen aan haar, ik hield hem wel vast en ivm zijn nagels heb ik hem ook niet op haar lijf gezet. Shift zou met alle gemak als Danielle lager had gelegen bij haar in de kist zijn gaan liggen, maar je bent als dood persoon zo kwetsbaar met je huid, dat ik niets wilde gokken.

Na deze dag was Shift weer gewoon Shift, ging niet meer extra in zijn bench liggen en at ook weer.

Nicolette

 

Enter en Shift

Presentatie

Ruim voor de afgesproken tijd kom ik op de plaats van bestemming zodat ik mijn spullen in alle rust neer kan zetten. De bel gaat en de kinderen / jongeren komen binnen, een ieder gaat achter in de klas zitten, de kinderen die daarna komen gaan meer voorin zitten.  Er liggen kaartjes op de tafels, als ik aan xtc denk dan……………………….. Ik hoor de meest wilde praatjes, PILLUHTJES, hahahahahaha.

Dan vraag ik de aandacht, stel mijzelf namens team Danielle voor en vraag ze om de kaartjes in te vullen. Degene die met mij mee is, haalt de kaartjes op, ik kijk ze snel even door en zorg dat de muziek aangaat. Je ziet de jongeren om zich heen kijken, muziek, het ging toch over xtc? De muziek stopt en ik ga mijn presentatie starten, vertel wie ik ben en waar ik over ga praten. Er volgen plaatjes, foto’s en de eerste tranen volgen. Er wordt getroost, er is aandacht voor elkaar, ik praat rustig verder. De kaartjes die in het begin ingevuld zijn worden nu aangetikt, dit is niet waar ik zojuist over sprak, wat zij invulde ging toch over feesten enzo? De volgende foto’s volgen, ik zie vingers omhoog met goede vragen die volgen. Dan eindig ik na nog meer praten met weer een muziekje, en weer een kaartje wat ingevuld mag worden.

Hierna hebben we het over de kusjes van Daan, ik vertel ze wat ik doe en vraag ze op het internet naar mijn website te gaan. Ondertussen zet ik een muziekje op, muziek die Danielle zo lekker vond. Tien minuten later krijg ik alle papiertjes terug en zie ik de mooiste kusjes voorbij komen. Deze jongeren hebben het goed begrepen, ik lees geweldige quotes, waarbij een aantal mij ontroeren.

De telefoons worden allemaal weer opgeruimd, iedereen zit weer op zijn plek en ik vraag de aandacht nog even. De laatste blog van Ilse die net zo oud als deze leerlingen ga ik ze voorlezen, op het scherm zien ze de foto van Ilse die Danielle haar haren vlecht. Wederom hoor ik gesnotter en zie ik meiden elkaar vast houden. Bij het voorlezen van de laatste woorden start ik het laatste liedje en is iedereen muisstil, jongens en meiden…..iedereen.

Ik vraag 2 kinderen om snoepjes die ik mee heb uit te delen, ik kom ondertussen ook bij ze langs met een bandje of een vulpotlood van team Danielle. De kinderen zijn stil, nog onder de indruk van dat wat ze gehoord en gezien hebben.

Ik eindig met een vragen rondje, we praten nog na over de vragen en de antwoorden die er volgen en na 90 minuten nemen wij afscheid van elkaar. Een ieder gaat de klas uit en ik ruim mijn spullen op, de deur gaat weer open, 3 jongens komen terug met een vraag. Ik geef antwoord en we praten samen nog na over dat wat zij mij vragen. Ik had ze al een potlood gegeven, maar de vraag of zij ook een armbandje mochten hebben kan ik geen nee op zeggen, ik geef ze een bandje en met een lieve zin en dag mevrouw gaan ze de klas uit.

Drie presentaties gaf ik vandaag, drie klassen met kinderen voor wie alles in het leven op experimenteren nog moet gaan beginnen of net is begonnen. Ik zie al die koppies  vandaag, hoor zulke mooie vragen en weet dat ik dit met al mijn liefde die ik ook voor mijn kinderen heb via mijn presentaties aan hun geef. Ik heb ze voorbereid op de vragen die ze gaan krijgen, de druk die ze opgelegd gaat worden en hoop dat ik ze een beetje meer kracht heb gegeven om zo bewuste keuzes te maken heb gegeven.

Lieve kinderen die ik tot nu toe mocht ontmoeten, dank jullie wel!

 

Nicolette

 

 

 

Pieken en dalen

Pieken en dalen

Ik ben onlangs in Spanje geweest, mee naar de oude stageplek van Maaike. Na een goede vlucht en een rit in de huurauto van 3 uur komen wij aan. Ik zie veel paarden een beek en mensen die ik niet ken. Behalve 1 iemand, Laura, haar ken ik van Facebook, zij was degene die Maaike deze zomer, enkele weken na het overlijden van Danielle opving. Stichting paard in nood in Spanje heet haar stichting (klik hier). Laura ontfermt zich over ontheemde paarden, en dit doet zij met alles wat zij in zich heeft. Ook komen hier mensen die even op adem moeten komen, zo ontmoete ik een leuke vrouw met een burn out en een man die 9x in zijn leven het hoogst haalbaar op sportgebied kon halen (wereldkampioen). Ellenlange gesprekken heb ik gehad over het leven, de pieken en dalen in het leven. Vooral de man die ik sprak kon mij een schat aan informatie geven. Hij als beste van de hele wereld had alles wel zo’n beetje meegemaakt wat een mens mee kon maken. Hij hoorde van mijn stichting en had een mening over mij als niet gebruiker met een missie. Deze stelde hij ala minute bij toen wij in gesprek raakte. Ik kon dan wel niet voelen wat een gebruiker voelde, maar ik wist wel alles te benoemen en luisterde naar alles wat er te horen was, dat intrigeerde hem.

Zittend in het vliegtuig raak ik erg geëmotioneerd, zo hoog in de wolken zo dichtbij Danielle. Danielle de lachebek, die vandaag 2 jaar geleden met haar vriendje voor het eerst zonder mij op vakantie ging. Facebook stuurde mij vandaag een herinnering van die dag. Ik zie een super blije dochter die hevig verliefd op weg naar Parijs ging, met de auto. Oh wat was ik bezorgd, het zou toch wel goed gaan? Hoe kan het lopen, nu bijna 7 maanden later ben je dood, hartstikke dood. Ik ben vooral zoekend naar Danielle, denk veel aan de crematie, maar ook aan de uitvaart zelf. Ik heb alles gedaan wat ik wilde doen, heb haar alles bij leven gegeven en alles bij dood. Maar god oh god wat mis ik haar.

Ik was zojuist op het vliegveld, ik neem altijd iets voor mij kinderen mee. Ilse een Victoria secret cadeautje, Wessel een oreo, en dan begint het, ik voel dat ik wat ga vergeten. Want ik nam altijd voor 3 kinderen iets mee, maar dat hoeft nu  niet meer. Ik zie een prachtige roze fles prosecco, die zou ik voor haar gekocht hebben………..

Danielle zou voor geen goud mee zijn gegaan daar dit paarden gebeuren, wel zou zij met mij naar Spanje zijn gegaan, dit zou ik met mijn meiden gaan doen. Het leven is zo onvoorspelbaar, voordat je het weet is het voorbij…….. Of je nou negenvoudig kampioen bent en tot jezelf in de bergen tussen paarden moet komen met een schat aan informatie, of je gaat zoals ik met een berg verdriet een paar dagen voor jezelf weg. Pieken en dalen, dat is zoals het leven is.

Geniet van de dingen die je hebt, laat je niet gek maken van wat anderen denken dat goed voor jou is, want jij weet zelf waarschijnlijk wel wat goed voor jou is. Ook als je nu zegt, nee dat weet ik niet hoor, dan heb je toch een stemmetje in je achterhoofd die zegt, echt wel! Drugs is een uitweg, een moment los van de stof, niet na willen of kunnen denken, meedoen met de meute en ga zo maar door.

Verblijvend op een berg in Spanje, rijdend door prachtige landschappen, genietend van familie bezoek koesterde ik alles wat ik mee mocht maken. Mis ik mijn kind, geniet ik van de lieve apjes van mijn andere kinderen, ben ik ook weer blij dat ik naar huis ga.

Want thuis ga ik vol frisse moed verder met mijn stichting, blijf mij hard maken om bewustwording te creëren. Dit omdat ik stichting team Danielle onder jullie aandacht wil blijven brengen, weet dat je altijd een keuze hebt, en wat dat ook moge zijn, neem hem bewust.

 

 

 

Nicolette

Lieve Daan,

Het is weer zondag, 5 maart 2017. Dit is de 222ste dag zonder jou, jeetje mina dat gaat zo snel…..

Als ik s’avonds in me bed lig dan denk ik aan je, kijk ik naar onze foto’s & bedenk ik hoe mooi wij het samen gehad hebben.

Vandaag hebben we geschaatst voor de stichting, maar voornamelijk voor jou!

Ik draag iedere dag je armband, ik draag iedere dag jou bij me. Ik mis je bij zoveel dingen, soms bedenk ik me waar je nu bent, of er echt iets is na de dood? Of je veel lieve mensen bij je hebt?

Ik heb gister door me galerij gesnuffeld & zag de foto’s van 25 & 26 juli, ik vind het zo oneerlijk.

Waarom kon je niet gewoon bij ons blijven? Hoezo moest je zoon stom pilletje nemen? Waarom gaat de wereld door terwel jij niet meer door mocht gaan? Waarom slikken bekende Nederlanders? Weet de politie dat en doen ze er niets mee? Het is toch zo verboden? Waarom zijn die niet dood gegaan door 100e pillen die ze geslikt hebben? En jij wel na 1 pil? Waarom maken mensen zo iets? En waarom wordt het in liedjes genoemd dat ze het zo fijn vinden?

Ik vind het zo oneerlijk dat wij je allemaal moeten missen. Ik hoop zo dat je het super goed heb waar je bent.

Daan, je was me beste vriendin maar je was ook me zus. Ik mis je zo, hoop dat je dit liedje net zo mooi vindt als ik en je het met liefde kan horen. 222 kusjes & knuffels van mij omdat ik je die al 222 dagen niet heb kunnen geven.

Loveyou, Ilse ?.

Gezicht van bewustwording

Samen waren we soms water en vuur, konden ruzie maken en heerlijk roddelen over wie dan ook. Met je zussen en broer kon je ruzie maken, ook ook heel veel lol maken. Schreeuwend de huiskamer door omdat je kleine zusje jouw make up had gejat en dat was niet de goedkoopste……. Met je broer om zijn nek hangen en hem kusjes geven en vragen naar mogelijke schoonzusjes voor jou, hij had hier zo zijn mening over en liet niets los meer los dan hij wilde.

Met Peter naar de kroeg, de apjes die dan verstuurd werden, waar ben Je? Ik kom eraan, en jullie hadden samen een heerlijke avond.

Ik mis het jij en ik, het gekibbel, de arm om mijn nek, de apjes, mijn parfum die gek genoeg steeds leger werd terwijl ik er niet aan zat. Het zijn van die kleine dingen, dingen die zo normaal waren.

Onlangs schreef een dame op de team Danielle pagina een brief aan jou, dat jij zo gemist werd en dat jij het gezicht van de bewustwording was. Dat meiden en jongens zoals jij zomaar uit het leven konden gaan. Dat niets meer normaal is, jij kijkt al deze mensen met jouw prachtige ogen aan. Want jij verteld Nederland een verhaal, het is een verhaal van een leuke meid die vol in het leven stond. Een meid die veel had meegemaakt en nog zoveel dromen had. Die zich op een goede dag over heeft gegeven aan xtc, en die hier al haar dromen heeft moeten opgeven.

Jij hebt een ieder laten zien dat ook gewone meiden dood kunnen gaan, dat gewone meiden ook maar gewone meiden zijn. Ik plaats dagelijks quotes, allen met een lading, met een kusje van jou. Want jij wilde niet dood, nee jij wilde leven!

Ik ga mij hard maken om jouw verhaal overal te vertellen en gewone jongens en meiden te informeren dan ook gewone jongens en meiden dood kunnen gaan. Dood aan een pilletje, dood, dood, dood………

 

 

Mama

nationale complimentendag.

Vandaag het interview van mij online via RTL, en dat heb ik geweten! Wat een reacties, dank jullie wel hiervoor. Het was geweldig om te lezen hoe goed de mensen op de hoogte waren, hoe goed het hen verging. De beste mensen uit Nederland melde zicht om vooraan in de rij mij eindelijk die antwoorden te geven waar ik maar niet achter kwam.

De ene heer kon D uit zijn wereld, hij wist precies van de hoed en de rand, dank je voor al je berichten. Dan was er een jonge man die mij mij muts noemde en mij wist te vertellen dat Danielle al 10 jaar slikte, en niet aan xtc maar aan 4fmp was gestorven, ook jij bedankt voor deze informatie.

Godzijdank wist iedereen dat zijn of haar dealer de beste was, zij niet zo dom waren, zij hun xtc lieten testen, en laten we vooral niet vergeten dat het Danielle haar eigen schuld was.

Als ik het zo las is Team Danielle eigenlijk overbodig, want zo erg is het toch eigenlijk allemaal niet……….

Het is vandaag nationale complimenten dag, en dat heb ik ook geweten. Lieve berichtjes heb ik mogen ontvangen over mijn vandaag geposte interview, dank jullie wel hiervoor.

Bewustwording, daar gaat het uiteindelijk allemaal over, als jij bewust bent van dat wat je doet, dan hoef ik jou niets meer te vertellen. Maar gek genoeg zijn de mensen die ik face to face of 1 op 1 spreek niet zo mondig als de anonieme facebook mensen. Ook kan niemand mij een antwoord geven als ik een vraag stel tijdens mijn presentaties, want het is een antwoord geven op een vraag waar je niet van wist dat het zo zat.

Ik heb de reacties naast mij neergelegd. En als ik dan toch iets erover wil zeggen, Danielle was een top dochter, een lieve zus en super sociaal kind. Maar dat hoef ik eigenlijk niet te zeggen, want zoveeeeeeeeeeeeeeeel mensen die vandaag iets wilde melden waren al bekend met haar………….

 

 

Nicolette