Daar lag je dan…..ik rook direct een luchtje, melde dit. Het was chemisch, vermengd met ontlasting qua lucht. Ik bedacht mij steeds maar hoe ijdel jij was en wat jij hiervan vond. De dokters update ons, je spieren namen af, het zag er verder beter uit.

Als ik je wat vroeg kneep je in mijn hand om antwoord te geven. Toen ik je vroeg of je wist wie ik was zei je “ja natuurlijk mijn moeder”. Dit mompelde je, maar ik verstond je wel.

Je had een neussonde, wel nog steeds te hoge temperaturen, maar hė je ging vooruit! Ventilatoren hingen om je heen, een laken over je heen.

Na het bezoek weer naar huis veel bellen regelen en een paar uur later weer heen. Je hand vast houden, in je haren kriebelen en kleine verhaaltjes aan je vertellen. Ik sprak niet over de xtc, spanning gaf een negatieve fysieke en ook psychische druk. Wel had ik bedacht wat ik tegen je ging zeggen als je weer thuis kwam…….

Ondertussen contact met Ilse die bijna in Frankrijk was. Bewust hadden wij haar niet over dit alles verteld, wat was dat moeilijk.
Savonds had je bezoek van je papa, wij aten bij mijn schoonzus. Ik werd ge update over hoe dit bezoek verliep, het zag er nog steeds goed uit.

Thuis nog weer met het ziekenhuis gebeld, er was vla gegeten en ze had gepraat. Dat was allemaal een stuk positiever dan s middags.

Ilse was ondertussen op de plaats van bestemming en zo blij dat haar lang gekoesterde droom in vervulling was gegaan.

We besluiten op tijd naar bed te gaan, zijn doodop.
Wederom kon ik de slaap niet vatten, draaien en draaien, denken en malen over dat wat ons overkwam.
Rond 0300 (nadat ik nogmaals naar het ziekenhuis had gebeld) kon ik de slaap vatten.

Onrustig droomde ik over van alles om rond 0700 wakker te worden.