Alweer een jaar voorbij, zo snel en er is zoveel gebeurd. Niet te bevatten. Vandaag hebben we jou voor het laatst weggebracht. Heel mooi, met veel lieve mensen bij elkaar. Het was bijzonder, weer een roze kist, deze keer met veel liefde getimmerd door Peter, veel mooie bloemen, ballonnen en iedereen met zijn eigen herinneringen . Je hebt een mooi plekje gekregen tegenover oma en opa Koopen. Fijn om te weten, dat er een mooi koesterplekje voor jou is gekomen, waar jij naar ik hoop nu alle rust hebt gevonden. Toen wij na afloop nog even bij elkaar stonden, fladderde er weer een zwarte vlinder druk om iedereen heen. Een vlinder die iedereen de laatste tijd veel tegenkomt, en hoe bizar ook, zelfs een beetje troost lijkt te geven. Alsof jij op jouw manier toch nog even van je wilde laten horen, druk fladderend om ons heen. Het was mooi en goed om dit net zijn allen te kunnen en mogen doen voor Nicolette Roze, Peter Koopen, Ilse Koopen, Wessel Koopen en Maaike Bervoets. Ik hoop dat zij hieruit nog meer troost kunnen vinden in hun grote verdriet, en dat zij het nu symbolisch een mooi plaatsje kunnen geven om mee verder te leven.

Veel liefs (tante) Mirian