Auteursarchief: itdezaan

Barry

Afgelopen week werd ik ge contact door Irma, haar broer overleed ook met xtc in zijn lijf.
3 juli 2010…. prachtige mooie zomervakantie…. Nederland voetbal EK werd gespeeld. Rond de klok van 19.00 zie ik ( zus ) Barry rijden op zijn scooter. Ik reed in de auto… over en weer getoeter en gezwaai naar elkaar. Waarop ik Barry bel om te vragen waar hij de voetbal wedstrijd gaat kijken. Hij zei ik weet het nog niet… denk bij vrienden.
Ik heb hem gezegd waar ik ging kijken, bij vrienden in de tuin en dat hij ook kon komen mocht hij dat willen. Is goed zus ik zie wel even……. nooit gedacht dat dat zijn laatste woorden waren tegen mij.
Die avond was ik rond 01.00 thuis en ben naar bed gegaan.
Ik werd die ochtend wakker van gebel aan de voordeur om 06.00 uur… ik dacht jesus wat is dit nou… keek uit het raam en zag 2 mannen voor de deur staan waarop ik nog zei wat is dit allemaal zo vroeg op zondag ochtend…. de heren vroegen of ik Irma was.. ik zei ja dat klopt en of ik even naar beneden wilde komen.
Heren melden dat zij van de recherche zijn en lieten hun passen zien. Ik schrok op dat moment… dacht jeetje is Barry opgepakt of iets aangezien alleen Barry nog niet thuis was gekomen. Ik ging er van uit dat hij bij zijn vrienden was blijven slapen.
We zijn naar binnen gegaan en de mannen namen plaats op de bank. Ik ondertussen trillend in de woonkamer.. of ik wilde gaan zitten… toen werd er verteld dat Barry helaas door een noodlottig ongeval was overleden. Vanaf dat moment weet ik alleen nog dat ik keihard heb staan schreeuwen dat dat niet kon…. stuk daarna ben ik compleet kwijt.
Onze moeder was in maart 4 maanden voor Barry zijn dood overleden aan kanker.
Een ander recherche team is naar onze vader gegaan ( ouders gescheiden ) om dezelfde melding te doen waarop papa meteen naar mij is gekomen.
Recherche vertelde ons dat we vanaf 11 uur in het mortuarium mochten komen.
Daar aangekomen lag Barry op een brancard onder een wit laken…. ik kon mijn ogen niet geloven. Mijn moeder kwijt en nu ook mijn broertje. Mijn broertje waar ik zo ontzettend gek op was… 4 handen op 1 buik… weg gewoon weg.
Ik begreep niet wat er was gebeurt….
Nadat we Barry gezien hadden mochten we in gesprek met degene van het mortuarium die Barry heeft onderzocht.
Mijn vader was helemaal in een roes… zei niets meer….. ik daarin tegen had heel veel vragen. Wat is er gebeurt…. waarom Barry… wat heeft zich er die nacht afgespeeld.
Wat al snel duidelijk was is dat Barry en zijn vrienden drugs hadden gebruikt. Waar ik al bang voor was aangezien ik wist dat er een aantal drugs gebruikte…
Barry slikte wel eens een pilletje maar alleen op grote feesten… dacht ik….
Wat er gebeurt bleek te zijn is dat Barry onwel is geworden op het moment dat hij naar het toilet ging. Helaas tegen een deur aan gevallen waar glas in zat… zijn slagader en luchtpijp waren direct doorgesneden door het brekende glas. Binnen een paar sec was Barry overleden.
Zijn vrienden die erbij waren, zijn na het ongeluk direct mee genomen voor verhoor. Allen hebben zij verklaart dat hij zich niet lekker voelde en flauw viel… door het raam heen.
Drank was nauwelijks in het spel. Misschien 3 a 4 biertjes op en verder niets.
Mijn vader en ik hebben 3 weken na overlijden een gesprek gehad met de officier van justitie. Al onze vragen konden we stellen.
Ik wilde precies weten wat er in Barry zijn bloed was gevonden.
Een grote hoeveelheid MDMA… die hoeveelheid kwam niet overeen met 2 XTC pilletjes…. maar aangezien zij allen hetzelfde verklaard hadden, werd er vanuit gegaan dat dat de waarheid was…. en de pillen dus veel te veel MDMA bevatte.
Barry zat na het overlijden van onze moeder uiteraard niet goed in zijn vel. Miste mama vreselijk…. at niet heel best…. de gehele rompslomp van het huis waar wij woonden met onze moeder wat leeg gehaald moest worden en wij eigenlijk geen nieuw huis zouden krijgen…. zat Bar ontzettend mee. Dit allemaal…. en dan op een snikhete dag… niet gegeten… er was geen voedsel gevonden in zijn maag… in combinatie met pillen is totaal verkeerd uitgepakt.
Ik heb jaren lang met boosheid gezeten.
Onvoorstelbaar vond ik het… en nog trouwens!!! Begrijpen doe ik het niet!!
Boosheid is nu voorbij… maar het verdriet blijft altijd!
Lieve Nicolette ik heb enorm veel respect voor jou…. hoe je je inzet nadat je je dochter bent verloren.
Het is vreselijk.
Ik ben nu bijna 10 jaar verder… er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan Barry denk.
Ik wens jou en je gezin het allerbeste. En hou vol met wat je bezig bent! Hopelijk gaan mensen beseffen dat het heel verkeerd af kan lopen 😓
Liefs Irma

Presentatie agenda

Regelmatig geef ik presentaties door heel Nederland, deze zijn vaak op scholen, maar ook openbare gelegenheden.
Ook worden er door mij avonden georganiseerd op een nader te bepalen locatie.

U kunt mij ook uitnodigen om een presentatie in uw woonplaats te geven, kijk hiervoor bij presentaties.

Voor de maanden:

Augustus 2019
September 2019
Oktober 2019
November 2019
December 2019

is het niet mogelijk om presentaties voor scholen te boeken, wel geef in deze periode besloten presentaties.

Mochten er presentaties zijn die u bij zou kunnen wonen, dan vermeld ik dit op deze pagina.

Knalroze

Dat was de kleur van jouw kist, je had mij twee maanden voor jouw overlijden toen wij samen op een uitvaart waren nog lachend toegefluisterd dat als jij ooit zou overlijden jij een roze kist wilde.
Twee maanden later op 29 juli hebben wij jou gekist…..in een knalroze kist.
Jouw zussen droegen op 1 augustus tijdens de uitvaart knalroze jasjes, ikzelf een knalroze lint.
De uitvaart….wat een verschrikkelijke verdrietige dag, Ilse die haar allesie achter moest laten, Maaike die zich zo dapper door de dag heen werkte.
Wessel die zijn grote zus zo stil en koud zo vreselijk eng vond….
Nu…..de kleur van de stichting….roze!
Zelfs mijn fb achternaam is…….
Zo starte ons week felblauw, werd gitzwart om vervolgens roze te eindigen.
Helaas was dit alleen de kleur want eronder is het zwarter dan zwart.

Gitzwart

26 juli 2016 de dag waarin wij tussen hoop en vrees leefde.
0200 er is hoop op leven.
0600 ze wordt nu geopereerd.
0830 mijn telefoon gaat “sorry mevrouw, er is geen enkele kwaliteit van leven meer” ik weet nog waar ik stond, hoe rustig ik bleef,wat ik tegen mijn man zei.
Nadat ik de kinderen naar beneden had gehaald om ze te vertellen wat er ging gebeuren snelde wij ons naar het ziekenhuis.
Bij het naar binnen lopen besefte ik dat ik bij het verlaten mijn kind kwijt zou zijn.
1140 het tijdstip dat de dood officieel zijn entree deed, dood gewoon f#cking dood.
Vandaag mis ik mijn kind al 3 jaar en dat is echt dik kut.

Felblauw

Zo herrinner ik mij 23 juli 2016, zeer zonnig, de perfecte dag voor het starten van de vakantie.
Wessel was die week geopereerd en samen waren hij en ik vele uren op de EHBO om zijn ontstoken wond te laten behandelen.
Die middag gingen wij op vakantie, Ilse was al op vakantie (met Kristi en haar ouders), Maaike en Daniëlle gingen niet meer mee, Wessel ging met ons mee.
Rond 1700 waren wij eindelijk in Brabant, caravan neergezet en steggelen over het avondeten.
1830 telefoon “het gaat niet goed met Danielle”, mijn vraag was of ik naar huis moest komen, dit hoefde niet.
Weer gesteggel over het avondeten, en weer telefoon, het was ondertussen 1930…..
“Ambulance is gebeld, ze loopt er zelf in, ik vroeg nog of ze aan de telefoon kon komen, nee dat kon niet ” zei de ambulancebroeder.
Nu was de boodschap of ik zo snel mogelijk naar huis wilde komen…..de boel werd de boel gelaten en snel reden wij naar Beverwijk.
2145 SEH, lawaai, drukte, veel zusters en dokters en de vraag ” heeft uw kind drugs gebruikt”?
“Uh nee” antwoord ik, “dat doet zij niet”
Een uur later wist ik beter, MDMA en Amfetamine werd er in haar bloed gevonden.
Haar temperatuur 42.7 graden, schuim uit haar mond, draaiende ogen, geluiden maken (bijna dierlijk) en nog veel meer.
Wat gebeurde er nou toch allemaal, de lucht was vandaag toch felblauw?
De vakantie was begonnen en nu zat ik in het ziekenhuis en was alles anders.
23 juli was het begin van de grootste nachtmerrie in mijn, ons leven

Recensie

Beste Nicolette,

Wat een bijzondere ervaring. Hartelijk dank voor je energie en doorzettingsvermogen.

Onderstaand stukjes van mij en mijn leerlingen.

Met vriendelijke groet,
Laura van Bruggen

Team Daniëlle,

Met kippenvel heb ik mogen luisteren naar het verhaal van Nicolette. Het was net of wij met zijn allen in de film stapte. Een film over een verschrikkelijke gebeurtenis. Door alle verhalen van Nicolette leek het alsof wij Daniëlle al jaren kende.
Tijdens het verhaal heeft Nicolette ontzettend goed ingespeeld op de doelgroep (praktijk onderwijs). Door haar taalgebruik, mimiek en herhaling zorgde Nicolette voor een totaalervaring zonder daadwerkelijk onderdeel te zijn van deze verschrikkelijke gebeurtenis.
Leerlingen werden actief en laagdrempelig bij het onderwerp XTC betrokken. Dagen na de presentatie praten wij nog steeds na over deze indrukwekkende ervaring.
Nicollete is een echte inspirator.

Met vriendelijke groet,

Laura van Bruggen

Beste team Daniëlle,

Afgelopen donderdag hebben we met de klas geluisterd naar Nicolette. Het verhaal over haar dochter Daniëlle.

Daniëlle was een leuke en spontane meid dat blijkt uit de verhalen van haar moeder.

Ze begon het verhaal met een paar foto’s van haar dochter.

Wij dachten als klas: zo’n leuke meid zou nooit XTC pillen gebruiken.

Als moeder zijnde lijkt het ons heel moeilijk om zo open over dit onderwerp te praten.

Ze vertelde het zo goed op haar manier en haar woorden waardoor iedereen zo geïnteresseerd naar haar luisterde.

We vinden het ook zo knap wat ze nu allemaal doet en verteld over haar dochter.

We hebben er zelf ook veel van geleerd en niet alleen geluisterd.

We hebben geleerd wat de pillen inhouden, wat het met je doet en dat je het beter niet kunt doen.

Met haar verhaal wou ze dat ook graag duidelijk maken wij denken dat bij iedereen het wel is doorgedrongen.

We vonden het ook heel bijzonder dat we bepaalde foto’s zagen die je normaal niet zo snel zou zien.

Hele bijzondere foto’s van de begrafenis en foto’s van haar met haar zusjes en broertje.

Verder was het onwijs bijzonder verhaal en hoe iemand dat zo kan vertellen maakt het extra bijzonder.

Verder hebben wij met respect geluisterd en waren we allemaal erg onder de indruk.

Groetjes,

Klas 3C van het Futura College

Recensie

Dag Nicolette, ben je gisteren goed thuisgekomen? Wat fijn dat Tom bij je is, een mooi team! De dames waren/zijn allemaal nog onder de indruk. Toch die bewustwording! Alle goeds en veeel succes met alles wat erop je agenda staat!

Hartelijke groet

Recensie

Hoi Nicolette,

Ik zou jou nog een terugkoppeling geven van mijn Turn Over deelnemers. En het lukt me steeds niet om op het goede moment te bellen. Dus vandaar even via de mail, kunnen we altijd nog bellen.

We hadden in Haarlem 5 deelnemers aanwezig tijdens je presentatie. Ik heb met alle vijf even gezeten 2 weken na jouw komst. Het waren rommelige 2 weken ivm met de Sevens, het grote rugbytoernooi. Er vielen wat dagen uit en ik vond 2 weken ook wel een mooi moment om te horen of en wat er nog was blijven hangen.

Deelnemer 1 heeft PDD NOS en weinig inlevingsvermogen. Hij gaf dus ook aan geen interesse in het onderwerp te hebben en had daar niets aan toe te voegen.
Deelnemer 2 is een HBO student en vond de presentatie heftig. Jouw presentatie heeft hem iets bewuster gemaakt in zijn keuzes. Hij had in de 2 weken ook wel een paar keer aan de presentatie gedacht. Jouw persoonlijke verhaal raakte hem. Hij had daarna nog wel meer informatie willen hebben wat een pil nou met je doet.
Deelnemer 3 vertelde dat hij het echt klote vond wat er met Danielle was gebeurd. Hij heeft het er thuis ook over gehad (hij vertelt niet zoveel thuis, dus dat was best uniek). Hij vertelde dat een vriendin van het gezin Danielle had gekend.
Deelnemer 4 wist al heel veel over drugs, maar hij vond dat je echt door moet gaan met de presentaties. Hij vindt dat anderen dit ook moeten horen. Jouw persoonlijke verhaal had een groot impact op hem. Hij vond het ontzettend droevig. Hij wenst je veel sterkte.
Deelnemer 5 vond het zo’n verdrietig verhaal. Hij heeft er ook echt nog over nagedacht. Hoe zou het zijn als Danielle om dit mee te maken? Hij vroeg zich ook af of Danielle alcohol had gebruikt. En of de combinatie alcohol en pil niet extra slecht is. Het feit dat hij vroeg om een knuffel zegt wel genoeg.

Mocht je nog meer van gedachten willen wisselen, je weet me te vinden. Maar jouw presentatie heeft grote impact gehad op de deelnemers en ongetwijfeld ook op deelnemer 1.

Groeten,

Margreet

Recensie

Bij deze een korte evaluatie vanuit de leerlingen van Kentalis Compas College:

TOPS: Heldere, duidelijke presentatie afgestemd op de leerlingen. Maakte gebruik van Power Point. Vroeg aan leerlingen bij moeilijke woorden of ze de betekenis wisten. Betrok de leerlingen bij de presentatie. Leerlingen waren 1,5 uur lang gefocust op haar verhaal (had nog langer mogen duren). Leerlingen erg geïnteresseerd, stelden ook goede vragen. Super goede presentatie. Geen tips!

Het blijft altijd gisteren……

Ik was zo blij toen ik zwanger van je was, het liet op zich wachten, maar ik weet nog hoe blij ik was.
Ik weet nog dat jij geboren werd, een pittige klus, maar meer dan de moeite waard.
Ik herinner mij nog dat je ging lopen, je was er echt laat mee, met 16 maanden stapte je de wereld in.
Wat was ik verdrietig toen jij met je vier jaar oud naar de basisschool ging, je eerste schoolreisje huilde ik tranen met tuiten.
Groep 8 namen we afscheid van jouw basisschoolperiode, ik weet het nog als de dag van gisteren.
Toen jij je eerste vriendje mee naar huis nam, herinner ik mij nog hoe jullie ’s morgens aan tafel kwamen.
Jouw serieuze tweede vriendje was een jongen die lang bleef, de zondagavonden die we met ons allen doorbrachten. De gourmet die wekelijks op tafel kwam, die muziek die hard aanging, wat hebben we gelachen op de zondagavonden.
Zevenhonderddertig dagen geleden was je nog onder ons, hadden wij met enige regelmaat contact, waren er wel momenten dat ik mij zorgen maakt.
Jij belde mij met de boodschap dat je met mij wilde praten, ik weet nog dat ik dacht, NU gaat zij met mij praten over dat wat zo ingrijpend in jouw en ons leven was.
Niets van dat alles werd er besproken, wel weet ik nog dat ik jou wees op je alcohol gebruik, de borreltjes na het werk waren best vaak. Het viel allemaal wel mee zei je tegen mij, ik geloofde je. Mijn vraag die daarop volgde was of jij drugs gebruikte, ik hoor wel eens wat in ons dorp. Jij sloeg met je hand op tafel, “jezus mam, ik niet, maar het is veel erger dan jij ook zal weten”..
Zevenhonderddertig dagen gelden, het lijkt allemaal als de dag van gisteren.
Toen wisten we niet dat we vrij snel in de periode van nooit meer morgen zouden komen.
Het is altijd gisteren gebleven, en dat maakt mij iedere dag verdrietig.
Ik mis je lieverd xx mama

Recensie

Twee dagen lang heb ik, als docent van het Huygens College, bij de presentaties van Nicolette mogen zijn.
Het heeft mij geraakt hoe bijzonder Nicolette dit doet. Uit het hart, weloverwogen, zorgvuldig, informatief, soms schokkend en hard. De leerlingen waren er stil van. Ik ook.
Hammy Draaistra

Groepsdruk

Onlangs ontmoette ik jou, gezellig kletspraatje over diverse onderwerpen.
Het onderwerp feesten komt ter sprake, jij zegt tegen mij ” al mijn vrienden nemen xtc als we weggaan”.
Ik kijk hem aan en vraag hem wat hij dan doet ” ik neem het ook omdat zij ook nemen”. Hij kijkt mij aan en zegt direct ” de een neemt mee en zegt dat het goed is”.
De afgelopen dagen heb ik hier regelmatig aan terug gedacht, 50 jaar was deze persoon, en dan is er ook nog groepsdruk.
Maandag, dinsdag en woensdag heb ik bijna 300 kinderen een presentatie mogen geven.
Ook met hun besprak ik groepsdruk, legde ze uit dat je vooral jezelf moest zijn.
Of dat nou met 13 jaar of met 50 is.
Jij springt toch ook niet van de flat omdat jouw vrienden dat ook doen?
Nicolette

Recensie

Net bij de presentatie van Nicolette geweest op het Huygens college in Heerhugowaard. Lieve Facebook vrienden met kids op het voorgezet en/of middelbaar onderwijs in heel Nederland.
Informeer jullie school over de stichting Team Danielle.
De presentatie is confronterend, duidelijk en een waardevolle waarschuwing over XTC en andere drugs.
Belangrijk dat zoveel mogelijk tieners deze voorlichting krijgen!! @kusjevanDaan @stichtingteamdanielle

Recensie

Indrukwekkende les
De eerste klassen van de locatie Umbriëllaan ontvingen gisteren tijdens de projectweek Nicolette, moeder van overleden dochter Daniëlle.
Samen met huisvriend Tom kwam ze naar school om haar verhaal te doen over haar dochter, en leerlingen te wijzen op de gevaren van XTC/gebruik van drugs.
Daniëlle is twee jaar geleden overleden na het gebruik van XTC. De opeenstapeling van gebeurtenissen waarna haar dochter werd opgenomen, het weekend op de intensive care, tot aan het bericht dat artsen niets meer konden doen, hebben een vreselijke impact op naaste familie en vrienden.
Nicolette is ambulant begeleider en weet daarmee op professionele wijze de gevaren van drugs uit te leggen. Zowel de lichamelijke gevaren, maatschappelijke impact en ook de milieugevaren komen aan de orde.
De klassen waren een en al oor en luisterden aandachtig: ze kwamen met vragen, opmerkingen en er viel soms een traantje. Het verhaal en de bewustwording van de gevaren van drugs hebben hopelijk hun werk gedaan!

Trots

Danielle
Vol bewondering kon ik naar je kijken als je aan het werk was, gedreven rende je in de rondte, alles in je vizier.
Het was een van de momenten dat ik mij een trotse moeder voelde.

Maaike
Je draai in je leven zoekend, met je eigen vizier.
Aangenomen worden in de zorg, liefdevol voor je zusje, mooi mens ben je.
Het is een van de momenten dat ik mij een trotse moeder voel.

Wessel
Ubersociaal en ook een eigen koers, humor xl en gewoon je theorieexamen in 1x halen.
Door jou voel ik mij vaak trots.

Ilse
Jouw weken zijn aangebroken, alles waar Daniëlle en jij plannen over maakte zijn deze week werkelijkheid geworden, maar wel zonder je grote zus.
Vanavond kreeg jij je diploma……
Je eigen gespaarde scooter staat klaar in de tuin…..
En gisteren liet jij de sterfdag van je zus voor eeuwig op je arm zetten.
Jij maakt mij een trotse moeder!
Ik zie de komende 4 dagen (vrij, ma, di, wo) 23 klassen kinderen voor presentaties.
Tom zal mij vergezellen, trots ben ik op onze samenwerking!
Tien die vol geduld het Kusje van Daan dagelijks maakt.
Trots ben ik op jou!

Het schoolseizoen eindigt volgende week, 2000 kinderen hebben in het eerste half jaar geleerd wat je aan basiskennis over xtc moet weten.
De geslaagde kinderen in mijn regio heb ik de hand geschud en een cadeautje overhandigd, ook Tien heeft aardig wat brievenbussen gevuld.
En dan mijn partner, mopperen heeft hij veel gedaan, en doet hij nog steeds.
Geduldig beantwoord hij mijn berichtjes als ik later dan gepland thuis kom, kookt hij dagelijks en steunt mij.
Hij zegt regelmatig dat hij trots op mij is, het zal niet altijd meevallen om met mij samen te leven.
Ik durf te zeggen dat ik intens moe ben, onwijs trots ben.
Weken van 70 uur heb ik gemaakt, ik snak naar rust!
Op naar de laatste presentaties!
Nicolette

Bericht van een ouder

Het is het persoonlijke verhaal van een ouder wiens kind verslaafd is en bij Yes We Can clinics opgenomen is.
Met groot respect plaats ik dit stukje.
Het liep al een tijdje niet zo lekker met onze zoon.
In 2015 (hij was toen net 17) moest hij stoppen met zijn opleiding in verband met een vervelende blessure, zijn droom viel in duigen.
Hij ging tijdelijk werken totdat hij kon beginnen aan een nieuwe studie maar ik merkte dat hij wat veranderde. Hij ging vaker weg en rondhangen met vrienden waarvan ik de meeste eigenlijk nooit gekend heb…
In die zelfde periode kwam ik erachter dat hij de ADHD medicijnen van een vriend slikte, zelf vertelde hij me dat hij dat deed om rust in zijn hoofd te krijgen.
Op de lagere school was weleens aangekaart dat hij misschien ADHD had maar we hebben er eigenlijk nooit iets mee gedaan…
Ik was hier zo van geschrokken dat ik uiteindelijk zelf een afspraak heb gemaakt om hem te laten testen.
Hij bleek inderdaad ADGH te hebben en een vrij hoog IQ, dit betekende dat hij nu zelf Ritalin voorgeschreven kreeg van een psychiater.
Gedurende de periode van de testen kwam ook naar boven dat hij zich regelmatig depressief voelde dus werden er afspraken met een psychologe ingepland.
Het leek wat beter te gaan en hij vertelde dat de medicijnen goed hielpen. Doordat hij stiekem de medicijnen van zijn vriend had geslikt was ik toch wel achterdochtig geworden maar probeerde hem te vertrouwen.
Inmiddels was zijn nieuwe studie begonnen en moest hij op kamers i.v.m. de reisafstand. Hij sloot zich aan bij een studentenvereniging maar van studeren kwam niet veel, er werd volop gefeest en heel erg veel gedronken.
Hij kwam ook minder vaak thuis en als ik hem erop aansprak wist hij het zo te brengen dat ik een soort van gerustgesteld was.Hij heeft zijn 1e jaar uiteindelijk niet gehaald en gaf aan zich erg eenzaam te voelen dus hebben we hem weer naar huis gehaald.
Steeds vaker was hij weg en kreeg ik het gevoel dat het mis was. Ik ging zijn kamer doorzoeken als hij weg was en keek wel honderd keer per dag via de app op zijn rekening om te kijken waar hij gepind had. Altijd wist hij zich eruit te kletsen en ik wilde hem geloven, maar diep van binnen wist ik dat het de verkeerde kant op ging. Bij het doorzoeken van zijn kamer vond ik een paar keer een klein zakje waar wiet in had gezeten, maar hij vertelde altijd dat dat van vrienden was. Met zijn vader durfde ik het niet goed te bespreken want drugs zijn voor hem een “no go”, hij heeft altijd gezegd dat hij ze het huis uit zou schoppen als hij erachter kwam dat ze ook maar iets gebruikten.
Ook ik ben totaal tegen drugs maar hield het toch voor me en probeerde hem te beschermen en maakte mezelf wijs dat weleens wiet roken vast geen kwaad kon.
Langzaamaan merkte ik dat hij achteruit ging, hij ging vaak niet douchen en lag hele dagen op bed, sliep tot laat in de middag uit en was dan snachts in de weer zodat ik niet kon slapen en heel vaak wakker lag.
Ik was inmiddels moe van alle discussies die hier uit voort kwamen en kreeg altijd te horen “sorry mam”
Toch had hij ook dagen dat alles goed leek en dan maakte ik mezelf wijs dat het vast allemaal over was.
Nog steeds checkte ik 100x per dag zijn rekening en kwam erachter dat hij regelmatig in de coffeeshop kwam.
Toen ik hem hier op wees biechte hij op dat hij heel af en toe weleens een jointje rookte gewoon met vrienden.
Nog durfde ik het thuis niet aan te kaarten en dat wist onze zoon, dit was voor hem een soort van vrijbrief om er gewoon mee door te gaan.
Langzaam ging hij steeds vaker weg, even naar buiten zei hij dan.
Ik merkte dat hij ook steeds vaker en meer ging drinken, maar alles wimpelde hij weg, ik wilde denk ik niet inzien dat onze zoon langzaam afgleed. Elke keer een tree verder naar beneden.
Ik kreeg het vermoeden dat hij wel meer gebruikte dan alleen wiet maar had er geen bewijs voor. Regelmatig had hij ’s avonds of ’s nachts een onverklaarbare bloedneus. Vaak heb ik gedacht dat hij misschien wel iets snoof maar wilde het eigenlijk niet weten, niet mijn kind.
Inmiddels was ik moe van alle slapeloze nachten, altijd maar proberen te checken wat hij deed en waar hij was, ik was nergens anders meer mee bezig….
De rest van het gezin ging hier ook onder lijden.
Steeds vaker ging hij niet douchen en zag er vies en onverzorgd uit.
Regelmatig moest ik hem ’s nachts troosten omdat hij zich verdrietig en leeg voelde.
Steeds vaker ging hij ook niet meer naar school, je raakt elkaar een soort van kwijt.
Als hij bij een vriend bleef slapen was ik blij dat hij niet naar huis kwam, eindelijk had ik dan ook eens een goede nachtrust!
Toen hij in februari 2018 na een avond stappen mij totaal van de kaart en dronken ’s nachts uit bed belde en zei dat hij het niet meer zag zitten was voor mij de maat vol.
We zijn hem gaan zoeken en hebben hem gelukkig gevonden, de volgende ochtend zat ik met hem bij de huisarts.
Hij vond het beter contact op te nemen met zijn psychologe en psychiater omdat hij daar al een paar jaar in behandeling was.
Voor mij was dit een keerpunt een soort van noodkreet van zijn kant om hulp.
Ik had een jaar eerder als eens een artikel uit een tijdschrift bewaard over de Yes We Can Clinic.
Ik wist dat ik mijn gevoel moest volgen en dat hij echt intensieve hulp nodig had.
Gelukkig stond hij ervoor open en hebben we via psychiater en psychologe de verwijzing gekregen voor een intake bij de kliniek.
Wat was ik dankbaar dat na de intensieve intake gesprekken bleek dat er een plekje voor hem in de kliniek was.
Dankbaar maar ook onzeker en verdrietig, zo voelde onze zoon zich ook.
De dag dat hij voor 10 weken richting Hilvarenbeek vertrok was heel zwaar, de eerste vijf weken is er geen enkel contact. Je hoopt zo dat alles goed komt maar tegelijkertijd is er de angst voor de dingen die boven tafel zullen komen.
Na 5 weken was er een “verbindingsdag”; wij gingen een hele dag naar de kliniek en dan krijg je na 5 weken je kind voor het eerst weer te zien, zenuwslopend vond ik het.
En toen kwam het moment van opbiechten: onze zoon mocht dingen opbiechten die hij gedaan heeft zodat hij met een schone lei weer verder kan.
Dat hij blowde wist ik al en ik vermoede nog wel andere dingen maar toen hij een hele was lijst opnoemde met allerlei soorten drugs die hij gebruikte (waaronder ook xtc) was het alsof de vloer onder mijn voeten wegzakte.
Mijn eerste gedachte was dat hij wel dood had kunnen zijn….
Maar hij mocht ook zijn verdriet met ons delen en de dingen die hij moeilijk vond en anders zou willen, want ook ouders maken fouten.
De dagen erna heb ik me als verdoofd gevoeld, alsof ik overreden was door een vrachtwagen.
Maar ik was en ben vooral moe, moe van het constant met hem bezig zijn.
Het wordt een soort van tweede natuur en dat moet ik nu zien los te laten .
Ik heb aan mezelf getwijfeld en me schuldig gevoeld maar we moeten verder.
Hij werkt keihard aan zijn herstel en daar ben ik trots op. Ik schaam me niet voor hem om de verkeerde keuzes die hij heeft gemaakt, maar ik bewonder zijn dapperheid om er iets aan te doen.
Er zijn zo ontzettend veel jongeren die kampen met problemen zoals o.a. verslaving..
Toen ik het stukje van Nicolette las over haar bezoek aan de Yes We Can Clinic was ik heel erg geraakt, wetende dat mijn zoon daar op dit moment ook zit.
Voor veel mensen is het misschien de “ver van hun bed show” maar als je er zelf mee geconfronteerd wordt besef je ineens hoe belangrijk het is dat er goede voorlichting is.
Dat er mensen zijn als Nicolette die ondanks hun verdriet zo’n ontzettend belangrijke boodschap verspreiden onder jonge mensen…
En dat er plaatsen zijn zoals Yes We Can waar ze terecht kunnen voor Hulp.
Het is zo belangrijk dat ze werken aan zichzelf en erachter komen waarom ze zijn gaan gebruiken.
Onze zoon komt over 2 weken naar huis en dat vinden we allemaal heel spannend…
Ik probeer er vertrouwen in te hebben dat het goed komt maar weet ook dat hij nog een lange weg te gaan heeft….

De zorg

De zorg.
Daar waar jij zo graag in wilde werken, maar wat je niet gegund werd. Werken in de zorg, daar waar jij goed in was, daar waar jouw kracht lag.
De zorg.
Daar waar ik in ga werken, waar ik mijn plekje wil gaan vinden. Gister kreeg ik te horen dat ik ben aangenomen bij de zorgbalans, vandaag kwam daarbij dat ik ook officieel ben aangenomen als student Verzorgende-IG.
Binnenkort ga ik starten, een opleiding van 1.5 jaar om mijzelf om te scholen, om de zorg in de gaan.
Laatst viel het kwartje, mijn paardenstudie was niet waar ik de rest van mijn tijd wil werken maar meer mijn hobby. Na een gesprek met Colinda kwam de vraag waarom ik niet de zorg in ging. Na wat opzoeken kwam de interne opleiding voorbij, want fulltime studeren met een eigen huis ging het niet worden. Op naar de informatieavond. En hoe…ouderenzorg, zorgen voor anderen. Aangemeld, toetsen gemaakt en vandaag de aanname.
In de auto naar huis kwam het besef. Dat ik de studie(s) ga doen, die jij zo graag wilde doen.
Om te beginnen dus als verzorgende, daarna hopelijk kraamhulp en misschien wel Hbo-v.
Het was vandaag zo’n dag, Tijger(mijn kat) onder narcose bij de dierenarts..daar begon het gevoel al, onder narcose. Nu wachten op het telefoontje dat ze goed en wel wakker is geworden. Zenuwen.
Daarna het goede nieuws over de studie.
En om het af te maken, onderweg 2 ambulances die met gillende sirenes langskwamen.
Weer alles wat me aan jou doet denken.
Ik kom zo even bij je langs, langs je graf. Ik kom er regelmatig, minstens eens in de week. Om je bij te praten, een bloemetje te brengen of om een kaarsje aan te steken.
Ik kan alleenmaar hopen dat je trots op me bent.
Over 22 dagen ben je 2 jaar dood, maar weet dat we dan op je proosten. Op jou en op het leven. Dat we ons leven maar mogen leven, dat is wat ik zal doen. Leven.
Weet dat ik je mis, en dat ik hoop dat je trots op ons bent.
Dikke kus Maaike

P.s. je hebt er weer een gedachtenreis bij. Marion Bloemendal Stolwijk heeft jou meegenomen tijdens haar wandeling de Alpe d’Huzes op.

Yes We Can

0715 reed ik gisteren naar Hilvarenbeek, Yes We Can clinics hadden mij daar uitgenodigd.
0915 zit ik aan de thee met H, begeleider bij YWC. Ik heb overal toegang toe binnen de setting, mag alles vragen.
0930 komt een ieder naar de huiskamer waar ik zit, 57 jongens en meiden met ieder hun eigen verhaal. Ik schud bij een ieder de hand en meng mij tussen de groepjes.
1000 ochtendactiviteit in het bos, hier ontmoet ik jou, jong en een leven achter de rug waar je u tegen zegt.
We praten over alles en vinden elkaar meerdere malen tijdens activiteiten.
Ook spreek ik met jou, en jou en jou en jou. Jullie vertellen stuk voor stuk waarom jullie in behandeling zijn, hoeveel weken jullie hier zijn, en nog veel meer.
1200 slaapkamer en of huiskamertijd, de jongeren hebben een uur boven (slaapkamer) of beneden (huiskamer) zelf besteedbare tijd.
1300 lunch, allen samen aan tafel, orde, gezag, wederzijds respect en structuur, ik zie en hoor het terug.
Een van de begeleiders houdt voor het eten een praatje waarbij de focus op herstel meerdere malen benoemd wordt. Ik hoor het woord sponsor (een persoon waar je terecht kan als je voelt dat je het zwaar hebt of krijgt, een maatje).
Ik eet mee aan een tafel waar 8 jongeren zitten, leeftijden en sekse gemengd. Hier spreek ik met diverse tafelgenoten, en ook met jou…..jong kind en verslaafd aan heel veel…”weet u mevrouw wat ik zo jammer vind, dat als ik straks 18 ben, ik geen biertje met mijn vader kan doen”.
En jij…..”woensdag mag ik naar huis, ik ben zo blij dat mijn familie er voor mij is, wat ik ook uitgehaald heb”.
Ook jij en ik praten met elkaar, jij een eetstoornis en psychische klachten, en degene die naast je zit verteld mij over de sociale fobie met gameverslaving die hij heeft.
Na de maaltijd wordt door de begeleiding een praatje gehouden en wordt er tafel voor tafel afgeruimd en mag een ieder even 15 minuten los van de stof. Ik voel een tikje op mijn schouder, daar sta jij “mag ik u even spreken”, samen lopen we naar een rustige plek, daar vertel jij mij jouw verhaal, waar jij tegenaan loopt en vraagt mij om advies.
1400 “mijn” groep heeft een middagactiviteit, in een soort theatertje wordt er de komende 3 uur (met onderbreking) over oa herstel en de 10 regels gesproken. Niet 1 keer hoor ik “ja maar” ik zie respectvolle bejegening naar elkaar en hoor werkelijk bij een ieder wat zij zelf eraan kunnen doen om met hun verslaving om te kunnen gaan.
Er wordt geëindigd met muziek van youtube (laatste 10 minuten), de verzoekjes worden ingediend en los van de stof worden de rappers (wat een herrie) luidkeels meegezongen.
1700 slaapkamer en of huiskamertijd.
Ik schuif aan bij diverse groepjes in de huiskamer, luister, vraag en krijg zelf ook vragen die ik uiteraard beantwoord.
Ondertussen wordt de tafel gedekt en gaan we om 1800 aan tafel.
“Komt u bij ons zitten” vraagt een groepje, natuurlijk is mijn antwoord.
Begeleiding (veelal rond de 30 jaar) doet het woord, stelt vragen en geeft aan wat er verwacht wordt.
Met diverse tafelgenoten heb ik een gesprekje, openhartige kinderen en soms hartverscheurende verhalen komen tot mij.
1830 arriveert Tom, hij komt de spullen voor de powerpoint installeren en wordt eerst door 57 jongeren welkom geheten, “hallo Tom” hoor ik luidkeels door de ruimte.
1900 wordt de tafel met duidelijke taakverdeling tafel voor tafel afgeruimd.
1915 start ik mijn presentatie aan 57 jongeren en hun begeleiders.
Nog niet eerder heb ik zulke openhartige verhalen over xtc mogen horen. Er is niet 1x door elkaar gepraat, ik zie ook nu heel veel respect naar wie dan ook.
2045 stopt mijn presentatie, staan 57 kinderen op en hoor ik zo een hard geklap, ongelooflijk…..ik lees “doodgewoon” nog voor en krijg wederom eenzelfde applaus.
Begeleiding doet een afsluitend woord, alle kinderen (en begeleiding) staan in een kring en houden elkaar vast. Er worden regels hardop (na)gezegd, wat een energie, ik voel mij bevoorrecht dat ik hiertussen mag staan.
Met een team Daniëlle pen, kaartje en sticker van kusje van Daan vertrekt een ieder uit de zaal.
Tom ruimt de spullen op, ik sta in de gang en praat nog na, ontvang knuffels en heb huilende kinderen bij mij.
Ik knuffel, zeg nog iets en spreek dan nog even met jou……hevig geëmotioneerd sta jij voor mij….”een vriendin van mij overleed ook aan xtc, kent u …. uit …?
Ik vertel hem dat ik haar moeder heb mogen ontmoeten en met beide ouders facebookcontact heb.
2130 gaan Tom en ik weg, ik weet niet waar ik moet beginnen als hij en ik buiten staan. Mijn gedachten gaan alle kanten op, ik bel eerst naar mijn man om even met hem te praten.
2310 ben ik thuis en praat thuis nog over mijn dag, wat een enorm geweldige dag!
Lieve kinderen van vandaag, jullie maken het verschil!
Dank jullie voor jullie openhartigheid en jullie verhalen die ik mocht horen.
Liefs Nicolette

Ik huil om jou….

Vorige week overleed er een jong kind in mijn buurt.
Zijn moeder en ik zagen elkaar afgelopen zaterdag.
We spraken, omhelsde en huilde samen.
Vandaag was de uitvaart, dat wist ik, dat zag ik.
Bij het wegrijden van mijn woning werd het kleine mannetje uit zijn huis weggetild.
Ik zag de uitvaartleidster die Danielle haar uitvaart deed op de weg staan, het verkeer stopte…..mijn déjà vu kwam zeer snel. Snikkend heb ik op de rand van de stoep gewacht tot zij wegreden, om vervolgens naast elkaar bij het stoplicht te staan.
Zij linksaf naar de begraafplaats, ik rechtsaf naar mijn werk….
Zoals ik vandaag tegen mijn collega zei, het voelt nog altijd als gisteren, en nog nooit als eergisteren.

Presenteren…..

Dit leek wel de week van de presentaties.
Dinsdag togen Tom en ik op naar VSO de schakel in Haarlem. Op een ieders eigen niveau mocht ik twee presentaties aan derdejaars klassen geven. Het bijzondere op VSO is dat de kinderen vaak verschillende niveaus hebben.
Dinsdagavond de heren van de rotaryclub. Deze heren allen in een iets gevorderde leeftijd luisterde ademloos naar mijn verhaal.
Woensdag heb ik presentaties in Haarlem en Castricum gegeven.
Turn over had mij benaderd met de vraag of ik de jongeren die aan dit project gekoppeld waren een presentatie wilde geven.
Op beide locaties gebeurde er mooie dingen met de jongeren, het ontroerde mij behoorlijk.
Vandaag VSO voor dove kinderen in Brabant. Een nieuwe vorm van presenteren voor mij, samen met een tolk wordt mijn verhaal verteld.
Juist gekozen woorden, soms zoekend voor mij maakte dat de twee presentaties voorbij vlogen.
Kinderen die met de juiste informatie weer naar huis gingen maakte mijn dag goed.
Tijdens de presentatie benadruk ik altijd dat het zo belangrijk is dat je met je ouders blijft praten.
Met enige regelmaat krijg ik berichten van ouders dat hun kind na een presentatie thuis kwam en erover ging vertellen.
Voor nu is het voor even de laatste presentatie. Volgende maand gaan we weer verder