Bericht van een ouder

Het is het persoonlijke verhaal van een ouder wiens kind verslaafd is en bij Yes We Can clinics opgenomen is.
Met groot respect plaats ik dit stukje.
Het liep al een tijdje niet zo lekker met onze zoon.
In 2015 (hij was toen net 17) moest hij stoppen met zijn opleiding in verband met een vervelende blessure, zijn droom viel in duigen.
Hij ging tijdelijk werken totdat hij kon beginnen aan een nieuwe studie maar ik merkte dat hij wat veranderde. Hij ging vaker weg en rondhangen met vrienden waarvan ik de meeste eigenlijk nooit gekend heb…
In die zelfde periode kwam ik erachter dat hij de ADHD medicijnen van een vriend slikte, zelf vertelde hij me dat hij dat deed om rust in zijn hoofd te krijgen.
Op de lagere school was weleens aangekaart dat hij misschien ADHD had maar we hebben er eigenlijk nooit iets mee gedaan…
Ik was hier zo van geschrokken dat ik uiteindelijk zelf een afspraak heb gemaakt om hem te laten testen.
Hij bleek inderdaad ADGH te hebben en een vrij hoog IQ, dit betekende dat hij nu zelf Ritalin voorgeschreven kreeg van een psychiater.
Gedurende de periode van de testen kwam ook naar boven dat hij zich regelmatig depressief voelde dus werden er afspraken met een psychologe ingepland.
Het leek wat beter te gaan en hij vertelde dat de medicijnen goed hielpen. Doordat hij stiekem de medicijnen van zijn vriend had geslikt was ik toch wel achterdochtig geworden maar probeerde hem te vertrouwen.
Inmiddels was zijn nieuwe studie begonnen en moest hij op kamers i.v.m. de reisafstand. Hij sloot zich aan bij een studentenvereniging maar van studeren kwam niet veel, er werd volop gefeest en heel erg veel gedronken.
Hij kwam ook minder vaak thuis en als ik hem erop aansprak wist hij het zo te brengen dat ik een soort van gerustgesteld was.Hij heeft zijn 1e jaar uiteindelijk niet gehaald en gaf aan zich erg eenzaam te voelen dus hebben we hem weer naar huis gehaald.
Steeds vaker was hij weg en kreeg ik het gevoel dat het mis was. Ik ging zijn kamer doorzoeken als hij weg was en keek wel honderd keer per dag via de app op zijn rekening om te kijken waar hij gepind had. Altijd wist hij zich eruit te kletsen en ik wilde hem geloven, maar diep van binnen wist ik dat het de verkeerde kant op ging. Bij het doorzoeken van zijn kamer vond ik een paar keer een klein zakje waar wiet in had gezeten, maar hij vertelde altijd dat dat van vrienden was. Met zijn vader durfde ik het niet goed te bespreken want drugs zijn voor hem een “no go”, hij heeft altijd gezegd dat hij ze het huis uit zou schoppen als hij erachter kwam dat ze ook maar iets gebruikten.
Ook ik ben totaal tegen drugs maar hield het toch voor me en probeerde hem te beschermen en maakte mezelf wijs dat weleens wiet roken vast geen kwaad kon.
Langzaamaan merkte ik dat hij achteruit ging, hij ging vaak niet douchen en lag hele dagen op bed, sliep tot laat in de middag uit en was dan snachts in de weer zodat ik niet kon slapen en heel vaak wakker lag.
Ik was inmiddels moe van alle discussies die hier uit voort kwamen en kreeg altijd te horen “sorry mam”
Toch had hij ook dagen dat alles goed leek en dan maakte ik mezelf wijs dat het vast allemaal over was.
Nog steeds checkte ik 100x per dag zijn rekening en kwam erachter dat hij regelmatig in de coffeeshop kwam.
Toen ik hem hier op wees biechte hij op dat hij heel af en toe weleens een jointje rookte gewoon met vrienden.
Nog durfde ik het thuis niet aan te kaarten en dat wist onze zoon, dit was voor hem een soort van vrijbrief om er gewoon mee door te gaan.
Langzaam ging hij steeds vaker weg, even naar buiten zei hij dan.
Ik merkte dat hij ook steeds vaker en meer ging drinken, maar alles wimpelde hij weg, ik wilde denk ik niet inzien dat onze zoon langzaam afgleed. Elke keer een tree verder naar beneden.
Ik kreeg het vermoeden dat hij wel meer gebruikte dan alleen wiet maar had er geen bewijs voor. Regelmatig had hij ’s avonds of ’s nachts een onverklaarbare bloedneus. Vaak heb ik gedacht dat hij misschien wel iets snoof maar wilde het eigenlijk niet weten, niet mijn kind.
Inmiddels was ik moe van alle slapeloze nachten, altijd maar proberen te checken wat hij deed en waar hij was, ik was nergens anders meer mee bezig….
De rest van het gezin ging hier ook onder lijden.
Steeds vaker ging hij niet douchen en zag er vies en onverzorgd uit.
Regelmatig moest ik hem ’s nachts troosten omdat hij zich verdrietig en leeg voelde.
Steeds vaker ging hij ook niet meer naar school, je raakt elkaar een soort van kwijt.
Als hij bij een vriend bleef slapen was ik blij dat hij niet naar huis kwam, eindelijk had ik dan ook eens een goede nachtrust!
Toen hij in februari 2018 na een avond stappen mij totaal van de kaart en dronken ’s nachts uit bed belde en zei dat hij het niet meer zag zitten was voor mij de maat vol.
We zijn hem gaan zoeken en hebben hem gelukkig gevonden, de volgende ochtend zat ik met hem bij de huisarts.
Hij vond het beter contact op te nemen met zijn psychologe en psychiater omdat hij daar al een paar jaar in behandeling was.
Voor mij was dit een keerpunt een soort van noodkreet van zijn kant om hulp.
Ik had een jaar eerder als eens een artikel uit een tijdschrift bewaard over de Yes We Can Clinic.
Ik wist dat ik mijn gevoel moest volgen en dat hij echt intensieve hulp nodig had.
Gelukkig stond hij ervoor open en hebben we via psychiater en psychologe de verwijzing gekregen voor een intake bij de kliniek.
Wat was ik dankbaar dat na de intensieve intake gesprekken bleek dat er een plekje voor hem in de kliniek was.
Dankbaar maar ook onzeker en verdrietig, zo voelde onze zoon zich ook.
De dag dat hij voor 10 weken richting Hilvarenbeek vertrok was heel zwaar, de eerste vijf weken is er geen enkel contact. Je hoopt zo dat alles goed komt maar tegelijkertijd is er de angst voor de dingen die boven tafel zullen komen.
Na 5 weken was er een “verbindingsdag”; wij gingen een hele dag naar de kliniek en dan krijg je na 5 weken je kind voor het eerst weer te zien, zenuwslopend vond ik het.
En toen kwam het moment van opbiechten: onze zoon mocht dingen opbiechten die hij gedaan heeft zodat hij met een schone lei weer verder kan.
Dat hij blowde wist ik al en ik vermoede nog wel andere dingen maar toen hij een hele was lijst opnoemde met allerlei soorten drugs die hij gebruikte (waaronder ook xtc) was het alsof de vloer onder mijn voeten wegzakte.
Mijn eerste gedachte was dat hij wel dood had kunnen zijn….
Maar hij mocht ook zijn verdriet met ons delen en de dingen die hij moeilijk vond en anders zou willen, want ook ouders maken fouten.
De dagen erna heb ik me als verdoofd gevoeld, alsof ik overreden was door een vrachtwagen.
Maar ik was en ben vooral moe, moe van het constant met hem bezig zijn.
Het wordt een soort van tweede natuur en dat moet ik nu zien los te laten .
Ik heb aan mezelf getwijfeld en me schuldig gevoeld maar we moeten verder.
Hij werkt keihard aan zijn herstel en daar ben ik trots op. Ik schaam me niet voor hem om de verkeerde keuzes die hij heeft gemaakt, maar ik bewonder zijn dapperheid om er iets aan te doen.
Er zijn zo ontzettend veel jongeren die kampen met problemen zoals o.a. verslaving..
Toen ik het stukje van Nicolette las over haar bezoek aan de Yes We Can Clinic was ik heel erg geraakt, wetende dat mijn zoon daar op dit moment ook zit.
Voor veel mensen is het misschien de “ver van hun bed show” maar als je er zelf mee geconfronteerd wordt besef je ineens hoe belangrijk het is dat er goede voorlichting is.
Dat er mensen zijn als Nicolette die ondanks hun verdriet zo’n ontzettend belangrijke boodschap verspreiden onder jonge mensen…
En dat er plaatsen zijn zoals Yes We Can waar ze terecht kunnen voor Hulp.
Het is zo belangrijk dat ze werken aan zichzelf en erachter komen waarom ze zijn gaan gebruiken.
Onze zoon komt over 2 weken naar huis en dat vinden we allemaal heel spannend…
Ik probeer er vertrouwen in te hebben dat het goed komt maar weet ook dat hij nog een lange weg te gaan heeft….