Categoriearchief: Bekenden

Barry

 

Afgelopen week werd ik ge contact door Irma, haar broer overleed ook met xtc in zijn lijf.
3 juli 2010…. prachtige mooie zomervakantie…. Nederland voetbal EK werd gespeeld. Rond de klok van 19.00 zie ik ( zus ) Barry rijden op zijn scooter. Ik reed in de auto… over en weer getoeter en gezwaai naar elkaar. Waarop ik Barry bel om te vragen waar hij de voetbal wedstrijd gaat kijken. Hij zei ik weet het nog niet… denk bij vrienden.
Ik heb hem gezegd waar ik ging kijken, bij vrienden in de tuin en dat hij ook kon komen mocht hij dat willen. Is goed zus ik zie wel even……. nooit gedacht dat dat zijn laatste woorden waren tegen mij.
Die avond was ik rond 01.00 thuis en ben naar bed gegaan.
Ik werd die ochtend wakker van gebel aan de voordeur om 06.00 uur… ik dacht jesus wat is dit nou… keek uit het raam en zag 2 mannen voor de deur staan waarop ik nog zei wat is dit allemaal zo vroeg op zondag ochtend…. de heren vroegen of ik Irma was.. ik zei ja dat klopt en of ik even naar beneden wilde komen.
Heren melden dat zij van de recherche zijn en lieten hun passen zien. Ik schrok op dat moment… dacht jeetje is Barry opgepakt of iets aangezien alleen Barry nog niet thuis was gekomen. Ik ging er van uit dat hij bij zijn vrienden was blijven slapen.
We zijn naar binnen gegaan en de mannen namen plaats op de bank. Ik ondertussen trillend in de woonkamer.. of ik wilde gaan zitten… toen werd er verteld dat Barry helaas door een noodlottig ongeval was overleden. Vanaf dat moment weet ik alleen nog dat ik keihard heb staan schreeuwen dat dat niet kon…. stuk daarna ben ik compleet kwijt.
Onze moeder was in maart 4 maanden voor Barry zijn dood overleden aan kanker.
Een ander recherche team is naar onze vader gegaan ( ouders gescheiden ) om dezelfde melding te doen waarop papa meteen naar mij is gekomen.
Recherche vertelde ons dat we vanaf 11 uur in het mortuarium mochten komen.
Daar aangekomen lag Barry op een brancard onder een wit laken…. ik kon mijn ogen niet geloven. Mijn moeder kwijt en nu ook mijn broertje. Mijn broertje waar ik zo ontzettend gek op was… 4 handen op 1 buik… weg gewoon weg.
Ik begreep niet wat er was gebeurt….
Nadat we Barry gezien hadden mochten we in gesprek met degene van het mortuarium die Barry heeft onderzocht.
Mijn vader was helemaal in een roes… zei niets meer….. ik daarin tegen had heel veel vragen. Wat is er gebeurt…. waarom Barry… wat heeft zich er die nacht afgespeeld.
Wat al snel duidelijk was is dat Barry en zijn vrienden drugs hadden gebruikt. Waar ik al bang voor was aangezien ik wist dat er een aantal drugs gebruikte…
Barry slikte wel eens een pilletje maar alleen op grote feesten… dacht ik….
Wat er gebeurt bleek te zijn is dat Barry onwel is geworden op het moment dat hij naar het toilet ging. Helaas tegen een deur aan gevallen waar glas in zat… zijn slagader en luchtpijp waren direct doorgesneden door het brekende glas. Binnen een paar sec was Barry overleden.
Zijn vrienden die erbij waren, zijn na het ongeluk direct mee genomen voor verhoor. Allen hebben zij verklaart dat hij zich niet lekker voelde en flauw viel… door het raam heen.
Drank was nauwelijks in het spel. Misschien 3 a 4 biertjes op en verder niets.
Mijn vader en ik hebben 3 weken na overlijden een gesprek gehad met de officier van justitie. Al onze vragen konden we stellen.
Ik wilde precies weten wat er in Barry zijn bloed was gevonden.
Een grote hoeveelheid MDMA… die hoeveelheid kwam niet overeen met 2 XTC pilletjes…. maar aangezien zij allen hetzelfde verklaard hadden, werd er vanuit gegaan dat dat de waarheid was…. en de pillen dus veel te veel MDMA bevatte.
Barry zat na het overlijden van onze moeder uiteraard niet goed in zijn vel. Miste mama vreselijk…. at niet heel best…. de gehele rompslomp van het huis waar wij woonden met onze moeder wat leeg gehaald moest worden en wij eigenlijk geen nieuw huis zouden krijgen…. zat Bar ontzettend mee. Dit allemaal…. en dan op een snikhete dag… niet gegeten… er was geen voedsel gevonden in zijn maag… in combinatie met pillen is totaal verkeerd uitgepakt.
Ik heb jaren lang met boosheid gezeten.
Onvoorstelbaar vond ik het… en nog trouwens!!! Begrijpen doe ik het niet!!
Boosheid is nu voorbij… maar het verdriet blijft altijd!
Lieve Nicolette ik heb enorm veel respect voor jou…. hoe je je inzet nadat je je dochter bent verloren.
Het is vreselijk.
Ik ben nu bijna 10 jaar verder… er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan Barry denk.
Ik wens jou en je gezin het allerbeste. En hou vol met wat je bezig bent! Hopelijk gaan mensen beseffen dat het heel verkeerd af kan lopen 😓
Liefs Irma

 

 

 

Presentatie agenda

Regelmatig geef ik presentaties door heel Nederland, deze zijn vaak op scholen, maar ook openbare gelegenheden.
Ook worden er door mij avonden georganiseerd op een nader te bepalen locatie.

U kunt mij ook uitnodigen om een presentatie in uw woonplaats te geven, kijk hiervoor bij presentaties.

Voor de maanden:

  • Augustus 2019
  • September 2019
  • Oktober 2019
  • November 2019
  • December 2019

is het niet mogelijk om presentaties voor scholen te boeken, wel geef in deze periode besloten presentaties.

Mochten er presentaties zijn die u bij zou kunnen wonen, dan vermeld ik dit op deze pagina.

Bericht van een ouder

Het is het persoonlijke verhaal van een ouder wiens kind verslaafd is en bij Yes We Can clinics opgenomen is.
Met groot respect plaats ik dit stukje.
Het liep al een tijdje niet zo lekker met onze zoon.
In 2015 (hij was toen net 17) moest hij stoppen met zijn opleiding in verband met een vervelende blessure, zijn droom viel in duigen.
Hij ging tijdelijk werken totdat hij kon beginnen aan een nieuwe studie maar ik merkte dat hij wat veranderde. Hij ging vaker weg en rondhangen met vrienden waarvan ik de meeste eigenlijk nooit gekend heb…
In die zelfde periode kwam ik erachter dat hij de ADHD medicijnen van een vriend slikte, zelf vertelde hij me dat hij dat deed om rust in zijn hoofd te krijgen.
Op de lagere school was weleens aangekaart dat hij misschien ADHD had maar we hebben er eigenlijk nooit iets mee gedaan…
Ik was hier zo van geschrokken dat ik uiteindelijk zelf een afspraak heb gemaakt om hem te laten testen.
Hij bleek inderdaad ADGH te hebben en een vrij hoog IQ, dit betekende dat hij nu zelf Ritalin voorgeschreven kreeg van een psychiater.
Gedurende de periode van de testen kwam ook naar boven dat hij zich regelmatig depressief voelde dus werden er afspraken met een psychologe ingepland.
Het leek wat beter te gaan en hij vertelde dat de medicijnen goed hielpen. Doordat hij stiekem de medicijnen van zijn vriend had geslikt was ik toch wel achterdochtig geworden maar probeerde hem te vertrouwen.
Inmiddels was zijn nieuwe studie begonnen en moest hij op kamers i.v.m. de reisafstand. Hij sloot zich aan bij een studentenvereniging maar van studeren kwam niet veel, er werd volop gefeest en heel erg veel gedronken.
Hij kwam ook minder vaak thuis en als ik hem erop aansprak wist hij het zo te brengen dat ik een soort van gerustgesteld was.Hij heeft zijn 1e jaar uiteindelijk niet gehaald en gaf aan zich erg eenzaam te voelen dus hebben we hem weer naar huis gehaald.
Steeds vaker was hij weg en kreeg ik het gevoel dat het mis was. Ik ging zijn kamer doorzoeken als hij weg was en keek wel honderd keer per dag via de app op zijn rekening om te kijken waar hij gepind had. Altijd wist hij zich eruit te kletsen en ik wilde hem geloven, maar diep van binnen wist ik dat het de verkeerde kant op ging. Bij het doorzoeken van zijn kamer vond ik een paar keer een klein zakje waar wiet in had gezeten, maar hij vertelde altijd dat dat van vrienden was. Met zijn vader durfde ik het niet goed te bespreken want drugs zijn voor hem een “no go”, hij heeft altijd gezegd dat hij ze het huis uit zou schoppen als hij erachter kwam dat ze ook maar iets gebruikten.
Ook ik ben totaal tegen drugs maar hield het toch voor me en probeerde hem te beschermen en maakte mezelf wijs dat weleens wiet roken vast geen kwaad kon.
Langzaamaan merkte ik dat hij achteruit ging, hij ging vaak niet douchen en lag hele dagen op bed, sliep tot laat in de middag uit en was dan snachts in de weer zodat ik niet kon slapen en heel vaak wakker lag.
Ik was inmiddels moe van alle discussies die hier uit voort kwamen en kreeg altijd te horen “sorry mam”
Toch had hij ook dagen dat alles goed leek en dan maakte ik mezelf wijs dat het vast allemaal over was.
Nog steeds checkte ik 100x per dag zijn rekening en kwam erachter dat hij regelmatig in de coffeeshop kwam.
Toen ik hem hier op wees biechte hij op dat hij heel af en toe weleens een jointje rookte gewoon met vrienden.
Nog durfde ik het thuis niet aan te kaarten en dat wist onze zoon, dit was voor hem een soort van vrijbrief om er gewoon mee door te gaan.
Langzaam ging hij steeds vaker weg, even naar buiten zei hij dan.
Ik merkte dat hij ook steeds vaker en meer ging drinken, maar alles wimpelde hij weg, ik wilde denk ik niet inzien dat onze zoon langzaam afgleed. Elke keer een tree verder naar beneden.
Ik kreeg het vermoeden dat hij wel meer gebruikte dan alleen wiet maar had er geen bewijs voor. Regelmatig had hij ’s avonds of ’s nachts een onverklaarbare bloedneus. Vaak heb ik gedacht dat hij misschien wel iets snoof maar wilde het eigenlijk niet weten, niet mijn kind.
Inmiddels was ik moe van alle slapeloze nachten, altijd maar proberen te checken wat hij deed en waar hij was, ik was nergens anders meer mee bezig….
De rest van het gezin ging hier ook onder lijden.
Steeds vaker ging hij niet douchen en zag er vies en onverzorgd uit.
Regelmatig moest ik hem ’s nachts troosten omdat hij zich verdrietig en leeg voelde.
Steeds vaker ging hij ook niet meer naar school, je raakt elkaar een soort van kwijt.
Als hij bij een vriend bleef slapen was ik blij dat hij niet naar huis kwam, eindelijk had ik dan ook eens een goede nachtrust!
Toen hij in februari 2018 na een avond stappen mij totaal van de kaart en dronken ’s nachts uit bed belde en zei dat hij het niet meer zag zitten was voor mij de maat vol.
We zijn hem gaan zoeken en hebben hem gelukkig gevonden, de volgende ochtend zat ik met hem bij de huisarts.
Hij vond het beter contact op te nemen met zijn psychologe en psychiater omdat hij daar al een paar jaar in behandeling was.
Voor mij was dit een keerpunt een soort van noodkreet van zijn kant om hulp.
Ik had een jaar eerder als eens een artikel uit een tijdschrift bewaard over de Yes We Can Clinic.
Ik wist dat ik mijn gevoel moest volgen en dat hij echt intensieve hulp nodig had.
Gelukkig stond hij ervoor open en hebben we via psychiater en psychologe de verwijzing gekregen voor een intake bij de kliniek.
Wat was ik dankbaar dat na de intensieve intake gesprekken bleek dat er een plekje voor hem in de kliniek was.
Dankbaar maar ook onzeker en verdrietig, zo voelde onze zoon zich ook.
De dag dat hij voor 10 weken richting Hilvarenbeek vertrok was heel zwaar, de eerste vijf weken is er geen enkel contact. Je hoopt zo dat alles goed komt maar tegelijkertijd is er de angst voor de dingen die boven tafel zullen komen.
Na 5 weken was er een “verbindingsdag”; wij gingen een hele dag naar de kliniek en dan krijg je na 5 weken je kind voor het eerst weer te zien, zenuwslopend vond ik het.
En toen kwam het moment van opbiechten: onze zoon mocht dingen opbiechten die hij gedaan heeft zodat hij met een schone lei weer verder kan.
Dat hij blowde wist ik al en ik vermoede nog wel andere dingen maar toen hij een hele was lijst opnoemde met allerlei soorten drugs die hij gebruikte (waaronder ook xtc) was het alsof de vloer onder mijn voeten wegzakte.
Mijn eerste gedachte was dat hij wel dood had kunnen zijn….
Maar hij mocht ook zijn verdriet met ons delen en de dingen die hij moeilijk vond en anders zou willen, want ook ouders maken fouten.
De dagen erna heb ik me als verdoofd gevoeld, alsof ik overreden was door een vrachtwagen.
Maar ik was en ben vooral moe, moe van het constant met hem bezig zijn.
Het wordt een soort van tweede natuur en dat moet ik nu zien los te laten .
Ik heb aan mezelf getwijfeld en me schuldig gevoeld maar we moeten verder.
Hij werkt keihard aan zijn herstel en daar ben ik trots op. Ik schaam me niet voor hem om de verkeerde keuzes die hij heeft gemaakt, maar ik bewonder zijn dapperheid om er iets aan te doen.
Er zijn zo ontzettend veel jongeren die kampen met problemen zoals o.a. verslaving..
Toen ik het stukje van Nicolette las over haar bezoek aan de Yes We Can Clinic was ik heel erg geraakt, wetende dat mijn zoon daar op dit moment ook zit.
Voor veel mensen is het misschien de “ver van hun bed show” maar als je er zelf mee geconfronteerd wordt besef je ineens hoe belangrijk het is dat er goede voorlichting is.
Dat er mensen zijn als Nicolette die ondanks hun verdriet zo’n ontzettend belangrijke boodschap verspreiden onder jonge mensen…
En dat er plaatsen zijn zoals Yes We Can waar ze terecht kunnen voor Hulp.
Het is zo belangrijk dat ze werken aan zichzelf en erachter komen waarom ze zijn gaan gebruiken.
Onze zoon komt over 2 weken naar huis en dat vinden we allemaal heel spannend…
Ik probeer er vertrouwen in te hebben dat het goed komt maar weet ook dat hij nog een lange weg te gaan heeft….

Mail van een ouder

Zojuist ontvangen…….
Beste Nicolette,
Wil je hartelijk bedanken voor je inzet en energie die je investeert in bewustwording van de gevaren van Xtc.
Heb ademloos je website gelezen en was met tranen geroerd..
Afgelopen december 2017 hebben wij ons kind van 23 jaar ook verloren door Xtc gebruik.
Ons kind heeft helaas suicide gepleegd.
Wat een pijn en verdriet..
Ons kind had vele vrienden was zeer geliefd op school, werk, bij zijn vrienden en vooral thuis.
Ons kind was spontaan, vriendelijk,
alert, lief, sympatiek en wilde iedereen goed doen..
Onze kind gebruikte zonder dat wij ouders dat wisten xtc op hardstyle feesten, jarenlang.
Ons kind leefde doordeweeks gezond. Fitness, gezond eten, op tijd naar bed.
Tot het mis ging. Ons kind werd stiller het laatste half jaar en vertelde een paar weken van te voren over ernstige hoofdpijn en beeldde in dat alle mensen wat van ons kind wilde, er waren hallicunaties..
Naar de dokter, test gemaakt, depressief. Afspraak met psycholoog gemaakt op maandag 11 december, de nacht ervoor is ons kind gestorven..
Als dat bij jouw past zou ik graag n keer contact opnemen of n lezing van je bij willen wonen.
Vind t geweldig wat je doet!
Hartelijke groet
*omwille van privacy heb ik een aantal zinnen aangepast met de woorden:
Ons kind.

Reactie

Deze reactie wilde ik hier plaatsen, zo waar wat deze moeder hier op een ander stuk schreef.
Ik werd met normen en waarden opgevoed! Werd gewaarschuwd en kreeg uitleg. En ik was 34!! Toen ik xtc ging proberen, had toen een vriend die het dagelijks gebruikte.. ik was eerst in shock en daarna werd ik nieuwsgierig.. en wilde óók. Niet zijn schuld, maar MIJN keuze!! Hoe stom om op die leeftijd nog zo’n onnozele keuze te maken. Ben nu 48 dus héél wat jaartjes later, gelukkig. Maar het hád zéker niéts met mijn opvoeding te maken. Had eerder in mijn jeugd nog nóóit íets van drugs willen proberen, nóóit de behoefte gehad.. en nu.. nu deed ik het wel..
Zelf denk ik óók nog dát het spul in deze tijd vele malen sterker is als toen. Niet als excuus bedoeld hoor. En nú ben ik godsgelukkig dat hét stééds goed afliep, maar zou het ook nóóit meer proberen. Maar óók IK dacht mij overkomt zoiets niet, “want ik wéét dat ik véél water moet drinken.. zorgen dat ik nóóit alléén ben, het moet opbouwen” ( wat een bullshit allemaal achteraf gezien)
Zó heb ik het de zoon van mijn man (12 jaar) óók uitgelegd. Want doen alsof je het zo goed weet allemaal, zonder je eigen fouten toe te geven maakte voor mij mijn uitleg zinloos. Hij was totáál in shock.. jij?? Jij maakte zo’n domme keuze..? Ja ik jongen en voor hetzelfde geld had ik hier niet meer gezeten.. Dat maakte indruk! Zelfs Danielle haar verhaal erbij gehaald.
En nóg zullen wij nóóit zeggen, dat zal onze niet doen. Want de sociale “druk” wordt vele malen belangrijker als mijn uitleg straks.
Het énige dat je kunt is HOPEN dat ze sterker zijn als de sociale druk.
Want je kunt ze onmogelijk in een glazen kastje stoppen. En zeggen, mijn zoon of dochter doet zoiets niet, is mijns inziens je kop in het zand steken.
En roepen dat jij wél weet hoe je het béter zou doen vind ik bijna beledigend! Want je wéét het als ouders gewoon ECHT niet.
Ik werd met normen en waarden opgevoed! Werd gewaarschuwd en kreeg uitleg. En ik was 34!! Toen ik xtc ging proberen, had toen een vriend die het dagelijks gebruikte.. ik was eerst in shock en daarna werd ik nieuwsgierig.. en wilde óók. Niet zijn schuld, maar MIJN keuze!! Hoe stom om op die leeftijd nog zo’n onnozele keuze te maken. Ben nu 48 dus héél wat jaartjes later, gelukkig. Maar het hád zéker niéts met mijn opvoeding te maken. Had eerder in mijn jeugd nog nóóit íets van drugs willen proberen, nóóit de behoefte gehad.. en nu.. nu deed ik het wel..
Zelf denk ik óók nog dát het spul in deze tijd vele malen sterker is als toen. Niet als excuus bedoeld hoor. En nú ben ik godsgelukkig dat hét stééds goed afliep, maar zou het ook nóóit meer proberen. Maar óók IK dacht mij overkomt zoiets niet, “want ik wéét dat ik véél water moet drinken.. zorgen dat ik nóóit alléén ben, het moet opbouwen” ( wat een bullshit allemaal achteraf gezien)
Zó heb ik het de zoon van mijn man (12 jaar) óók uitgelegd. Want doen alsof je het zo goed weet allemaal, zonder je eigen fouten toe te geven maakte voor mij mijn uitleg zinloos. Hij was totáál in shock.. jij?? Jij maakte zo’n domme keuze..? Ja ik jongen en voor hetzelfde geld had ik hier niet meer gezeten.. Dat maakte indruk! Zelfs Danielle haar verhaal erbij gehaald.
En nóg zullen wij nóóit zeggen, dat zal onze niet doen. Want de sociale “druk” wordt vele malen belangrijker als mijn uitleg straks.
Het énige dat je kunt is HOPEN dat ze sterker zijn als de sociale druk.
Want je kunt ze onmogelijk in een glazen kastje stoppen. En zeggen, mijn zoon of dochter doet zoiets niet, is mijns inziens je kop in het zand steken.
En roepen dat jij wél weet hoe je het béter zou doen vind ik bijna beledigend! Want je wéét het als ouders gewoon ECHT niet.

Als ik aan Danielle denk…..

Als ik aan Daniëlle denk…
Dit kaartje kreeg ik in handen op de crematie van Daniëlle. Als ik aan Daniëlle denk, denk ik aan een vlinder, fladderend van bloem tot bloem, vol van leven en spontaniteit.
Dit kaartje werd ook uitgedeeld aan de ouders van een school, waar ik woensdag een presentatie van Nicolette bijwoonde. Als ik aan Daniëlle denk, denk ik meteen ook aan haar familie, die nog zoveel verdriet heeft maar ook dapper doorleeft en leuke dingen doet.
Ik denk aan Nicolette, moeder van Daniëlle “en drie andere kanjers”, zoals zij het zelf verwoordt tijdens haar presentatie.
Nicolettes doel is bewustwording voor de gevaren van xtc en dat lukt!
De zaal luistert 1,5 uur naar Nicolettes verhaal, dat zij begint met de foto’s van een mooie, sprankelende Daniëlle. Alles wordt verteld, hoe Nicolette gebeld werd op vakantie, over hoe Daniëlle stierf met haar hand in haar moeders hand, en dat ze ook op die manier de zaal van het crematorium in werd gereden, met haar hand in haar moeders hand…
maar ook de gesprekken met Daniëlle over evt drugsgebruik, over hoe de broer en zussen van Daniëlle er mee omgaan, hoe xtc gemaakt wordt, hoe makkelijk het is om er aan te komen en natuurlijk over hoe gevaarlijk het kan zijn, en hoe slecht het sowieso voor je gezondheid is.
De ouders in de zaal reageren volop, met vragen en opmerkingen, je hoort uitroepen van schrik, gelach om de grapjes die Nicolette maakt, en je ziet af en toe iemand een traan wegvegen…
Nicolette houdt haar presentatie zo professioneel, zo begrijpelijk voor iedereen, zo menselijk.
Op het moment dat er een filmpje over Daniëlle, met de pakkende kusjes van Daan, en foto’s van Daniëlle te zien is, met de muziek van “Sunny days” van Armin van Buuren is het muisstil in de zaal, “No more butterfies ‘cause they don’t never last”, huil ik in stilte en waarschijnlijk vele anderen met mij.
En wil ik naar Nicolette lopen, die daar zo dapper aan de kant staat te kijken naar de foto’s van haar mooie dochter. Ik wil haar het liefst gaan knuffelen, maar de presentatie gaat weer verder, Nicolettes stem klinkt iets zachter dan voor het filmpje.
Ze sluit af met een zelfgeschreven stuk over de dood van Daniëlle, over de nog warme hand van Daniëlle, over het kaartje voor aan haar teen, over de normaal zo prachtige krullenbos die nu zo verward is, over hoe mooi Daniëlle is en blijft.
Ze eindigt met de opmerking dat Daniëlle een doodgewoon kind was, net als al onze kinderen, dat helaas het gebruik van xtc niet meer kan na vertellen.
De kaartjes die door de ouders zijn ingevuld worden opgehaald, samen met de kaartjes als ik aan xtc denk… en de door de ouders gemaakte kusjes.
Wij zijn met acht personen naar de presentatie gekomen. Het is al laat en tijd om naar huis te gaan, maar dat lukt niet zomaar! Er zijn nog zoveel ouders die Nicolette nog even willen spreken.
We vangen een paar dingen op, zoals een vrouw die Nicolette even wil bedanken voor haar verhaal en haar persoonlijk het kaartje over Daniëlle wil geven, er staat een erg lieve tekst op. Er is een vrouw die zegt dat ze Nicolette niet kent, maar toch trots op haar is. Een omhelzing volgt. Er zijn nog veel meer omhelzingen en lieve aanrakingen.
Dit is wat Nicolette losmaakt bij mensen, bewustwording is een feit!

 

Els

Ervaringsdeskundige

Ervaringsdeskundige….
Aan mij werd gevraagd om vanuit mijn werkveld mijn ervaringen met alcohol en drugs binnen de samenleving te verwoorden.
Ik ben inmiddels 17 jaar werkzaam bij de landelijke politie eenheid, en altijd in Den Haag gestationeerd.
In deze periode heb ik in diverse Haagse wijken gewerkt en dat waren diverse functies voornamelijk op straat.
Buiten het feit dat ik nu een leidinggevende functie bekleed zou ik een klein boekje kunnen schrijven met als hoofdstuk alcohol en drugs onder minderjarigen. Graag wil ik een boodschap meegeven die ik uit ervaring wil verwoorden.
Het is goed dat er steeds meer aandacht van de overheid komt over het dit onderwerp. Je ziet gelukkig steeds minder commercials. Partners van de politie die meewerken aan alcohol en drugsproblematiek onder de jeugd om deze te reduceren of te controleren verenigen met elkaar. Met partners bedoel ik scholen, GGD, halt, jongerenwerkers en jeugdzorginstellingen en meer.
De politie maakt verplicht meldingen op naar jeugdzorg wanneer blijkt dat een jeugdige zichzelf aan deze drugs aan het verliezen is of dat er misbruik van wordt gemaakt. De ouders worden hier vervolgens over ingelicht en er kunnen gepaste maatregelen worden opgelegd.
Een groot stuk van de verantwoordelijkheid ligt mijn inziens bij de opvoeders van deze kinderen.
Het verbaast mij dat bij ouders de controle over het kind al verloren gaat op zeer jonge leeftijd. Wie hoort het niet in winkels,”wat zullen we eten vandaag”, en dan zie je een kindje van drie jaar in een karretje van een supermarkt zitten staren naar twee zakken groente.
In mijn tijd ging dit heel anders, je had geen keus in wat we gingen eten. Behalve wanneer je jarig was.
Wat ik hiermee wilt aangeven is dat de controle weg is en het kind nu al mag bepalen wat er gebeurd.
Als je dit doortrekt en het kind is 15 jaar, gaan dezelfde ouders trachtte deze controle terug te winnen.
Te laat, het kind is mogelijk door de jaren heen al gewend dat hij steeds mag kiezen en bepalen binnen het gezin wat en hoe het gebeurd.
Mijn boodschap die ik mee wil geven. Houdt de leiding over je kind, ‘jij bent de baas’, klinkt grof echter is dit de basis voor controle over je puber.
In mijn werkveld heb ik zeer jonge kinderen coma zien drinken waarbij we in de nacht aan de deur moesten gaan om de ouders in te lichten. Nagenoeg altijd hebben de ouders geen controle, weten niet waar hun kind écht is. ‘hoe kan dat nou, ze zou logeren bij..”, controle verliezen betekent dat de puber hier gemakkelijk misbruik van kan maken, ook uw kind! Geef ze aandacht, luister naar je kind, vang signalen op!
Alex

Stel………………………geschreven door Lonneke Schaap

Stel het was jouw broer, zus of kind
XTC wordt onterecht als onschuldige drug gezien
Veel jongeren zien ecstasy (xtc) vaak als een onschuldige partydrug. Maar volgens onderzoeken van Het Trimbos-instituut is de drug een stuk minder onschuldig dan jongeren denken. Het aantal xtc-vergiftigingen en doden stijgt jaarlijks.
“Als ik mijn dochter omschrijf, dan was ze altijd opgewekt, sociaal en het middelpunt van mijn gezin”, zegt Nicolette Koopen. Op zaterdag 23 juli 2016 kreeg Nicolette een telefoontje of ze zo snel mogelijk naar het ziekenhuis wilde komen. Het ging niet goed met haar dochter Daniëlle: “Ik had geen idee wat ik aan zou treffen in het ziekenhuis. Ik schrok vreselijk toen ik haar zag, het leek net op een epileptische aanval, maar dan twintig keer zo erg. Mijn dochter lag daar op het ziekenhuisbed met 42,7 graden koorts en een enorm hoge hartslag. De enige manier waarop ik nog contact met haar kon maken, was als ik vroeg of ze in mijn hand kon knijpen.”

Nicolette Koopen met haar dochter Daniëlle.

Al snel blijkt dat xtc de oorzaak is van Daniëlle haar aanval. Daniëlle heeft waarschijnlijk thuis in de middag gebruikt. Zij is een van de velen in Nederland die in het ziekenhuis is beland door xtc-gebruik, vertelt Eva Ehrlich, specialist drugs, roken en alcohol van Het Trimbos. Zij geeft aan dat er tussen 2009 en 2015 meer dan achtduizend xtc-gerelateerde incidenten plaatsvonden. En er zijn maar twee politiediensten en acht ziekenhuizen in heel Nederland die het Trimbos van deze cijfers voorziet. In deze periode namen de matige en ernstige vergiftigingen (coma, psychoses en hartproblemen) door xtc enorm toe van 7 naar 28 procent.
Het was een totale verrassing voor Nicolette dat er MDMA en Amfetamine werd gevonden in Daniëlles lichaam: “Het enige wat op dat moment door mijn hoofd spookte was het liedje van Lil’ Kleine, ‘Alle Tieners zeggen ja tegen MDMA’ en ja, mijn kind dus ook…”
De meeste mensen die op de EHBO belanden, praten niet over hun slechte ervaring met xtc. Hierdoor ontstaat een rooskleurig beeld over xtc-gebruik. Daarnaast wordt er door jongeren vaak het excuus gebruikt, dat mensen vroeger ook al xtc slikte. Trimbos geeft hierbij aan dat er in xtc grotendeels MDMA zit. Dit middel werkt stimulerend en je krijgt er energie van. Tegenwoordig is de dosering van MDMA vele malen hoger dan vroeger. Na een langer gebruik van xtc is de kans dat je de effecten voelt minder, waardoor men de neiging heeft meer te nemen. Maar deze hoog-gedoseerde tabletten versterken meestal niet de gewenste effecten, ze verhogen wel het risico op acuut toxische effecten, zoals oververhitting en een hoge bloeddruk.
Als iemand door xtc-gebruik overlijdt, is er meestal sprake van oververhitting. Xtc verhoogt de lichaamstemperatuur waardoor je lichaam ontregeld raakt. De signalen die je lichaam doorgeeft over dorst, vermoeidheid en warmte zijn onbetrouwbaar. De nieren en de lever zijn schoonmakers van je lichaam. De kans op schade aan deze organen neemt toe naarmate je lichaamstemperatuur stijgt. Daarnaast ontstaan er soms ernstige problemen met hart en vaten.
Na een onrustige nacht in het ziekenhuis leek het beter te gaan met Daniëlle. Volgens doctoren was ze bijna buiten levensgevaar. Maar die dag erna wordt Nicolette gebeld dat plots de lever van Daniëlle ermee was opgehouden.
“Ze moest naar een academisch ziekenhuis worden gebracht voor een levertransplantatie. Die ochtend heb ik mijn drie andere kinderen verteld wat er ging gebeuren. Ze moesten afscheid nemen van hun grote zus. Het was hartverscheurend om te zien, mijn kinderen die afscheid nemen van elkaar. Toen mijn jongste dochter naast haar op het kussen kwam liggen, deed ze haar ogen wijdt open en viel weer weg. Dat was de laatste keer dat Daniëlle een teken van leven heeft gegeven.”
Dood. Uit mijn leven gerukt.
Daniëlle kwam maandagnacht in aanmerking voor een levertransplantatie, dinsdagochtend rond negen uur was het zover. “’We gaan nu de operatiekamer in. Wens ons geluk.’ zei de dokter nog tegen me. Na een uur werd mij al verteld dat alle ingewanden zo waren beschadigd door oververhitting dat er geen enkele mogelijkheid meer was om mijn dochter te helpen.”

Nicolette die de hand van Daniëlle vasthoudt op de dag dat ze wordt begraven

Ehrlich, zegt dat Trimbos mensen duidelijk probeert te maken dat ze zo verantwoord mogelijk met drugs moeten omgaan. Bijvoorbeeld door hun drugs te laten testen. Dit geeft geen honderd procent garantie dat de pil veilig is. “Het gebruik van XTC is een soort Russisch roulette. Sommige mensen zijn heel gevoelig voor de effecten en raken bijvoorbeeld oververhit bij een lage dosering. Als je geen risico wil lopen moet je gewoon niet gebruiken.”
Dinsdagmiddag is Daniëlle op 21-jarige leeftijd in de armen van haar moeder overleden. “Het moment dat ze van de medische apparatuur werd losgekoppeld en alle knopjes een voor een werden uitgedaan, brak ik. Mijn kind is uit mijn leven gerukt.”

23 september, verhaal van een moeder

23 september, de mooiste dag van t jaar, de Veense kermis
Het hele jaar leeft iedereen hier naar toe.
Zo ook onze zoon, net 15 jaar oud.
Hij gaat met zijn vrienden de kermis op.
Vrijdag 22 september slaapt hij bij een vriend van hem.
Zoals gezegd zaterdag is de dag van t jaar, bloemcorso, iedereen vroeg aan de drank, want ja das de Veense kermis, zo gaat dat hier.
S,middags loop ik op de kermis met onze dochter van 5 en zie ik mijn zoon, opstandig en niet zichzelf, ik had t toen moeten zien.
Wij komen thuis om half negen, gezellig nog met vrienden, om 21.39 gaat mijn telefoon, het is een agent die vraagt of ik de moeder van Leroy ben, ja dat ben ik.
Hij ligt in de ambulance, hij is out gegaan, hij heeft de politie in burger nog net verteld dat hij speed heeft gebruikt, daarna gaat hij neer. Door een vriend in de stabiele houding gelegd.
Ik woon 5 minuten af van waar de ambulance staat, heb m zelfs horen rijden, niet wetende dat deze voor mijn zoon was.
Ik stap op mijn brommer kom aan maar mag niet bij hem.
Wanneer ze klaar zijn mag ik bij hem, maar hij is weg van onze wereld, helemaal out.
Aangekomen op de SEH wordt hij vreselijk beroerd en spuugt hij alles onder, zonder dat hij bij is.
Op mijn aandringen wordt er een katheter ingebracht om via zijn urine vast te kunnen stellen wat hij tot zich genomen heeft.
De uitslag is bizar, XTC, Speed, Weed en een alcohol promilage van 3,6.
Ik ben verslagen, hoe kan dit, hoe heb ik dit laten gebeuren, wat heb ik gemist.
Hij wordt over gebracht naar de kinderafdeling, wij gaan naar huis, want we kunnen niets doen.
Nog geen 10 minuten thuis, de kinderarts, leroy moet naar de IC in overleg met de kinderarts van het LUMC is besloten Leroy naar de volwassene IC te brengen van het Alrijne in Leiderdorp.
Hij raakt onderkoeld en zijn ademhaling verloopt stroef.
Ik en mijn moeder zitten bij hem, hopende dat hij wakker wordt.
Dit gebeurt om half 6 in de ochtend, nadat hij vanaf half tien de avond ervoor is out gegaan.
Hij is er goed vanaf gekomen, geen blijvende schade, godzijdank.
Hij is nu thuis, erg moe, slaapt veel.
Het drugsprobleem is erg groot hier in Roelofarendsveen.
Op iedere hoek kun je t krijgen.
Het is absurd hoe makkelijk drugs te krijgen zijn.
Ik wilde zo graag mijn verhaal doen maar geen gehoor.
Liefs

Zomaar

Dag Nicolette,
In september een jaar geleden kwam ik je tegen bij de Dam tot Dam loop. We hebben even staan praten.. Vanaf dat moment ben je geen dag uit mijn gedachten geweest. Overal waar je iets leest of hoort over drugs en voornamelijk Xtc, schiet jij, met al je mooie acties, door mijn hoofd.
Zelfs mijn zoontje van 9, die jullie ook heeft gezien tijdens de Dam tot Dam loop, reageert gelijk als hij iets hoort of ziet over drugs. ‘Kijk mam, dat is van die mevrouw die we gezien hebben’..
Zelfs laatst kwam hij bij me.. ‘mam, die mevrouw, zij verteld over haar dochter, dat zij er niet meer is… waarom nemen mensen dan nog het risico om die drugs te nemen’?
X van nu 10 jaar..
Het enige dat ik kon uitbrengen was.. ‘vasthouden die gedachten X’..
Wat ik je eigenlijk gewoon wil vertellen is..
Ik vind het zó dapper en onwijs goed wat je doet.
Vergeet jezelf niet hè.. je bent een mooi mens.

Een “mooie” dag

 

Uitvaartbegeleiding Patty Duijn

4 augustus 2017

Een ‘mooie’ dag!
Vorige week was ik uitgenodigd bij het begraven van de as van Danielle, dochter van Nicolette Roze Haar overlijden was aanleiding tot het opzetten van Stichting Team Daniëlle . Een initiatief dat zich bezig houdt met het bewust maken van jongeren en (vooral ook!) hun ouders over het gebruik en de mogelijke gevolgen van XTC. Nicolette is een vrouw met een missie, en begrijpelijk!
Het begraven van de as van Danielle was een jaar na haar overlijden. Exact op het tijdstip van haar overlijden daalde haar kist. Het was een mooie, voor hen passende, bijeenkomst die veel emotie opriep. Logisch… rouwen is keihard werken en missen doet hartverscheurend pijn. Dat was duidelijk te zien en te voelen. Er was veel symboliek en ik keek van een afstand toe, een beetje zoekend naar de voor mij juiste plek. Ik hoorde niet bij de intimi (vond ik zelf…) en toch waren die er enkel en alleen.
21 stralend witte en wapperende ballonnen zaten vastgebonden aan haar (wederom) knalroze kist. Een kist die deze keer was gevuld met alle herinneringen die mensen haar wilden meegeven, natuurlijk de urn met haar as, een kist beplakt met prachtige foto’s en ze was omringd door kleurrijke bloemen, een kaars met haar foto erop stond aan bij het hoofdeinde. De zon scheen, een indrukwekkend aanzicht. Nicolette had een schaar in haar hand en 1 voor 1 vroeg ze geliefden een ballon vrij te laten voor Danielle.
Ik werd opgeschrikt uit mijn gedachten bij het horen van mijn naam. Er was één ballon voor mij vrij te laten? De begeleidende woorden van Nicolette klonken “Patty wil jij een ballon vrijlaten?. Want als er iemand is geweest die ons heeft geleerd met de dood te leven…” Enigszins verrast maar vooral ontroerd en geraakt nam ik de schaar in handen en liet heel bewust de ballon gaan. Een bijzonder moment… ook voor mij.
Eerder had ik getwijfeld te komen. Is het gepast daar te zijn? Was mijn rol niet klaar na vorig jaar? Nee, dat was het zeker niet en wat ben ik blij dat ik er was. Want begeleiden bij leven en afscheid is geen werk, het is mijn manier van leven.
(Note: uiteraard met toestemming van Nicolette Roze plaats ik de foto en blog)

Hilda

Voor de tweede keer werd in onze wijk een avondvierdaagse gehouden, opgezet door het wijkplatform , met als doel bewustwording van de (eigen) gezondheid . Een mooie gelegenheid om iets aan mijn gezondheid te doen, aangezien ik door mijn werk nogal veel ‘zit’. Dit keer wilde ik echter niet zomaar lopen en bedacht hierbij tevens de Stichting Team Danielle onder de aandacht te brengen en tevens geld in te zamelen door sponsors te zoeken voor de ‘gelopen’ kilometers! Ik werd daarbij ondersteund door mijn schoonzusje en haar dochter in Rolstoel. Helaas hebben 2 andere deelnemers op t laatste moment moeten afhaken ivm werkzaamheden . Dat heeft de pret niet mogen drukken. Wij hebben met ons drietjes iedere avond vijf kilometer gelopen en uiteindelijk deze vierdaagse met een mooi resultaat van €50,00 en met een heus ‘blarenbal’ mogen afsluiten . Dit bedrag heb ik namens mijn bedrijf IBeD ( individuele begeleiding en dagbesteding) verdubbeld en heeft Nicolette inmiddels mogen ontvangen. Ik hoop dat wij hiermee een ‘ruggensteuntje’ hebben kunnen leveren zodat Nicolette haar werk door haar stichting kan blijven voortzetten !! Want het zal je kind maar zijn, die dit overkomt. En voorkomen is beter dan …toch? Ik wens iedere betrokkene en/of werkzaam bij deze stichting ontzettend veel succes voor de toekomst. Dat jullie maar heel veel uitnodigingen mogen ontvangen om te komen spreken waardoor jullie doel bereikt mag worden!! En voor Nicolette heb ik diep, zeer diep respect hoe zij met dit ontzettend grote verdriet , dat een mens nooit hoopt mee te hoeven maken, omgaat, verwerkt( als je t zo kunt noemen) en omgezet heeft in een ontzettend mooi initiatief. Nogmaals heel veel succes aan allen, met name aan Nicolette, de mamma van Danielle ❤️

foto van Hilda Helena.
foto van Hilda Helena.
foto van Hilda Helena.

www.kantoor10.nl

Het eerste boekjaar van Stichting Team Daniëlle is afgelopen. Alles op een rijtje gezet (digitaal) en de stukken gearchiveerd voor degene die de jaarrekening gaat maken.
Nu we een ANBI status hebben, zijn we sowieso verplicht om de financiën te verantwoorden Bijkomend voordeel is dat we inzicht krijgen in wat het resultaat is geweest van de verschillende acties en evenementen.
#voldaan #kijkjeindekeuken

foto van Tien Heuvel.

Interview door Layla

Bewustwording’ is mijn kreet; niks meer niks minder

Nicolette Koopen is moeder van de in juli 2016 overleden Danielle. Danielle overleed aan de gevolgen van XTC. Met haar stichting Team Danielle geeft ze presentaties door heel Nederland. “Ik weet nog wel dat toen zij haar ogen sloot, dat ik toen al dacht: dat moet ik anderen besparen. Dit moet anders kunnen.”

Op een zonnige dag gaan we zitten op een terrasje in Haarlem. Nicolette: kort donker haar, vlotte uitstraling en witte sneakers is zoals altijd bij interviews vergezeld door Tom. Danielle overleed aan oververhitting, met een lichaamstemperatuur van 42,7 graden en een zwaar verhoogde hartslag.

“Toen ik hoorde dat zoveel mensen XTC gebruiken dacht ik: dat kan bijna niet waar zijn! Zoveel mensen bleken XTC te gebruiken dat het ook een ‘soort van normaal’ is”. Een wereldverbeteraar is niet wat Nicolette wil zijn. Dat het anders kon, daar was ze van overtuigd.

Na de dood van Danielle begon Nicolette ‘Team Danielle’ waarmee ze presentaties geeft over XTC op scholen door heel Nederland. “Tijdens de presentaties kijk ik ook altijd even de klas rond en pik ik meteen de kinderen eruit die gebruiken. Die durven me niet aan te kijken”.

IMG_4406
Nicolette met dochter Danielle

Bewustwording
‘Bewustwording’ is mijn kreet; niks meer niks minder. Geen wijzende vinger, daar doe ik niet aan. Ik waardeer iedereen, ik respecteer iedereen. En als je wil slikken dan zeg ik altijd: dan moet je slikken. Maar mijn volgende vraag is dan wel altijd: weet je ook wat je slikt?”

Het onderwerp ‘drugs’ was binnen het gezin van Nicolette altijd bespreekbaar. Ondanks dat heeft dochter Danielle altijd gezegd dat zij dat niet deed. “Ik heb helemaal geen idee waarom ze zei dat ze geen drugs gebruikte. Het was ook niet in de verwijtende sfeer dat we het daarover hadden, we zijn heel open binnen het gezin. Maar ja, het bleek dus anders te zitten”.

Naast presentaties schrijft Nicolette ook stukken die ze plaatst op de website van Team Danielle. Deze stukken zijn voor ouders een aanknopingspunt om met hun kinderen over drugs te praten. Wat Nicolette ouders altijd meegeeft is: “Praat erover! Het is verschrikkelijk moeilijk wat ik nu zeg, maar probeer je kind niet te verwijten”.

Laat jezelf informeren
Een andere tip van Nicolette is: ‘weet waar je over praat, laat jezelf informeren’.
Om zichzelf goed te laten informeren over XTC is Nicolette onder anderen in laboratoria geweest om het maakproces van dichtbij te bekijken.

“Als je weet waar je over praat, kan je daar met je kinderen over praten”. Nicolette benadrukt nog even dat het niet zo is dat kinderen tegenover een goed geïnformeerde ouder niet gaan gebruiken, maar dat het voor een opening zorgt over het gespreksonderwerp. “Het zorgt er in ieder geval wel voor dat kinderen tegen hun ouders zeggen: “Hé mam, dat heb ik ook weleens gedaan, of: oh mam, dat doe ik ook”.

Hoe weet je als ouder dat je kind drugs gebruikt?
“Ik had niet verwacht dat mijn kind drugs gebruikte. Maar nu ik het terug ga kijken: de zonnebril, het flesje water, de suikerspinnen en de lolly’s op feestjes. Wanneer je ze ’s morgens tegenkomt als ze thuiskomen en ze hebben grote pupillen, kaken die nog bewegen en ze niet kunnen slapen ’s nachts, het altijd maar doorgaan. Dat zijn de kenmerken zeg maar”.

IMG_4407
Een van de kusjes van Daan

Verbieden?
“Ik zou drugsgebruik zelf niet stimuleren, maar dat is een persoonlijk iets. Ik zeg ook niet dat het niet mag. Het is mooi als je het een beetje in het midden kan laten. Het is de keus van je kind in dit geval”.

Kan een ouder iets doen om drugsgebruik te voorkomen?
“Nou ja, in deze tijd… Het is heel moeilijk, de druk is hoog. Social Media is killing. Als er op Social Media staat dat je er alleen maar bij hoort als je lange haren hebt, of je moet een tatoeage, dan wil iedereen dat want je moet er allemaal bij horen. De lat wordt gewoon heel hoog gelegd. Het zou zo mooi zijn als je mocht zijn wie je bent. Ik denk als je eenmaal weet wie je bent je jezelf kunt afvragen of je die middelen nodig hebt. Er zal altijd een groep blijven die het wel nodig heeft”.
Foto’s: Nicolette Koopen

Ben je net als ik ook onder de indruk van het verhaal van Nicolette? Like en deel het bericht voor meer bewustwording!

www.meerdansandra.nl

XTC – echt geen onschuldig pilletje

Je ziet ze vaak staan, koppen in de krant: “Meisje overleden na het slikken van XTC” – of – “Levensgevaarlijke XTC-pillen in omloop”. Ver van mijn bed-show of toch dichterbij dan je denkt? Mijn kind doet dit niet of ons gebeurt dit niet…. dat is ook wat Nicolette Roze dacht maar helaas…. helaas was dit niet het geval…. en is haar dochter Danielle, 21 jaar oud, op 26 juli 2016 overleden na het slikken van XTC. De nachtmerrie van elke ouder werd voor haar de harde realiteit.

Dood, gewoon f#cking dood, hoe moest ik dit nou toch aan je zussen en broer vertellen? Aan je oma Siene, je tantes, hoe moest het nu verder?

Zo kort geleden nog maar…. Maar Nicolette heeft, ondanks of misschien wel dankzij haar verdriet, een enorme drive om het gevaar van XTC te verspreiden. Zij wil met deze vreselijke onherroepelijke ervaring de ouders en de kinderen waarschuwen voor de gevaren van deze “onschuldige” pilletjes. Dit doet zij d.m.v. facebook en de website van Team Danielle en zij wil voorlichting gaan geven op scholen.

De slangen waar je aanligt mogen er nog niet vanaf, received_1321426834576189omdat het een niet natuurlijke dood is moet er een speciale lijkschouwing plaats vinden. Ik wil je zo graag in mijn armen houden en niet meer loslaten, een bataljon slangen staat tussen ons in. Wel had ik je linkerhand al een poos vast, deze laat ik niet eerder los dan dat het echt niet meer kan. Bij het loslaten weet ik dat dit het meest letterlijke loslaten is. Je hand was nog lekker warm toen hij in mijn hand lag, nu ik hem los liet zou hij in een rap tempo afkoelen.

Juist deze jongeren, die het leven aan het ontdekken zijn, zijn zo kwetsbaar vertelt Nicolette. De groepsdruk, ach het kan geen kwaad: de pillen worden gecontroleerd, eentje maar… iedereen kent deze redenen… maar de pillen worden niet voldoende gecontroleerd, er worden namelijk maar 3 onderdelen in de pil  gecontroleerd en de andere 3 die erin zitten dus niet…. de hoeveelheid MDMA (de synthetische drug die het geluksgevoel veroorzaakt) verschilt per pil en is in de afgelopen jaren aanzienlijk toegenomen. Onvoorspelbaar en zeer gevaarlijk dus….

De zusters halen alle spullen van jou af na de schouwing, ik mag weer bij je, de zuster vraagt wat ik wil doen? Ik wil je haren wel kammen, ze zijn zo verschrikkelijk in de tis, ik ga een poging wagen. Ondertussen zie ik dat er op jouw linkerschouder een streepjescode is geplakt, boing die had ik even niet aan zien komen. Ik pak een doekje en leg deze over deze code heen, dat je dood bent, dat weet ik nu wel. Op het plankje verder op zie ik een kaartje met een touwtje, jezus dat zie je toch alleen in films, een touwtje om je teen? Ik pak het touwtje, ja hoor het gaat straks vast om jouw teen, jouw naam staat erop.

Als ouders zijn wij (ook ik, er gaat een wereld voor mij open nu ik dit stuk schrijf) niet bekend met de reikwijdte en de toegankelijkheid van deze pillen. Wist jij dat 8 op de 10 jongeren wel eens een pilletje slikt? Ja, dus hoogstwaarschijnlijk die van jou ook…. Wist jij dat er zoutzuur in XTC zit? Dat gebruik je inderdaad ook om je gootsteen te ontstoppen… Wist jij dat ze deze pillen overal, ja dus ook op de school van jouw kind of op het pleintje bij de lokale supermarkt, verhandelen? Gok eens, wat kost 1 zo’n pilletje? Een paar eurootjes maar….

Mijn kind was net als jouw kind een doodgewoon kind
Jouw vriendin was net als jij een doodgewoon kind
Jouw klasgenote was net zoals jij een doodgewoon kind
Mijn kind was jouw kleinkind, een doodgewoon kind
Mijn kind was jouw neef of nicht, een doodgewoon kind
Mijn kind was jouw buurmeisje, jouw werkneemster, jouw passagier in de bus, jouw leerling op school…………………………………

Mijn kind nam net zoals jij xtc, jij hebt de mazzel dat je het na kan vertellen, mijne kan dat niet meer.

img-20160730-wa0039Dus zeg nooit: “Mijn kind doet dit niet” of “ik let wel goed op” want zo werkt het gewoon niet met XTC. Afgelopen periode heeft Nicolette contact gehad met ouders in soortgelijke situatie. Ook dit zijn heel gewone gezinnen met heel gewone kinderen en ook daar ging na het gebruik van XTC een jongere dood…. heel veel respect heb ik voor Nicolette, inderdaad een gewone moeder net als ik, die een nachtmerrie probeert om te zetten naar behapbare situatie. Ik weet zeker dat zij door haar enorme drive vele ogen zal gaan openen en dat de dood van Danielle niet voor niets is geweest…

Lieve Nicolette, ik wens jou en je familie heel veel kracht en liefde toe om dit verlies te dragen…

Liefs ♥ Sandra

De stukjes in de blokjes komen uit de blog “Dood gewoon”. Deze blog en vele andere rondom de dood van Danielle zijn gepubliceerd op de site http://www.teamdanielle.nl. Hier kun je ook meer lezen over het mooie werk van Nicolette en het doel van deze Stichting.

 

www.meerdansandra.nl

Lieve Danielle

Lieve Daniëlle,

Hier staan we dan, 26 juli 2017, een jaar na je overlijden en je crematie later en vandaag hebben we je vanmorgen toch ook begraven. Want dat is nodig Daan, zeker voor je zussen, broer, je moeder en Peter, je vader en Rivka, maar ook voor veel anderen. Om een plek te hebben om naar je toe te gaan om zo tegen je te kunnen praten, bij je te huilen, verhalen te vertellen of wat dan ook.

Want wat is het een jaar geweest. Ik weet niet of je ons van bovenaf kunt zien maar het is een rollercoaster geweest. Een jaar met zo veel emoties, zoveel intens verdriet, bijzondere gebeurtenissen en ook nieuwe dingen.

Je moeder heeft bijvoorbeeld Stichting Team Daniëlle opgericht. Een stichting waarmee ze de bewustwording van xtc aan iedereen gaat bijbrengen. En dat doet ze goed, heel goed. Ze heeft een tomeloze energie en drive hiervoor. Het is echt bewonderenswaardig. Ze organiseert allerlei activiteiten waar ze sponsors voor werft om zo geld voor de Stichting op te halen. Met dit geld wordt allerlei promotie materiaal geregeld die ze op presentaties uitdeelt. Ze geeft presentaties op scholen, sportverenigingen en allerlei organisaties die daar behoefte aan hebben. Want wat is er veel onbegrip en onwetendheid bij het gebruik van xtc. Echt wat ze al heeft bereikt is ongelofelijk. Maar ze is ook moe, zo moe door haar inzet voor de Stichting maar ook van verdriet.

Want er is een verdriet en gemis Daan, heel veel. Je kon jezelf wellicht niet voor stellen hoeveel. Maar ik zie het om me heen en lees het op facebook. Je moeder en Ilse schrijven er over op facebook, het is hartverscheurend. Maar ook je tante Francis en je familie hebben zo veel verdriet.

En je weet, we staan geregeld in de poort bij ons achter, bij jullie voor, met buurtjes een borreltje te drinken. En weet je, soms is het net of je zo de hoek om kunt komen en dan met een kreet; “hallo, staan jullie er weer”!!!
Je moeder had laatst een opgeslagen gesproken bericht van jou gevonden en liet dat horen toen we achter stonden. Niet normaal, we zagen je in gedachten al aankomen. Echt ongelofelijk, ergens kwam er een glimlach bij ons; het was zo des jou maar aan de andere kant was er ook een zwaar gevoel; dit komt nooit meer!

Pff en dan deze periode. De herinnering en beleving van vorig jaar, het komt zo boven. Wat een afschuwelijke dagen waren dat na je opname in het ziekenhuis, met de spanning; ga je het redden? Het was een zenuwslopende tijd waarin je het helaas hebt moeten opgeven, ze hebben je moeten laten gaan. Het ergste wat er kon gebeuren is gebeurd Daan, je bent niet meer hier.

En het leven van je ouders, jullie gezin, van je familie; het is niet meer hetzelfde, wordt nooit meer hetzelfde. Er is altijd een gedachte aan jou. Jij hoorde er gewoon bij, je was altijd zo aanwezig, zorgde voor levendigheid. Je moeder zegt ook wel; “het is gewoon oorverdovend stil “ zo zonder jou. Ja meis, er is veel veranderd nu je er niet meer bent.
En ik ben blij dat er nu een graf van je is. Voor de herinnering aan jou is het niet nodig ; we zullen je nooit vergeten, je wordt nooit vergeten maar er is behoefte om bij je te zijn, je nabijheid te voelen.

Ik hoop dat je alle verhalen die verteld gaan worden kunt horen. En dat het kunnen vertellen, de mensen verlichting geeft en kracht geeft om door te gaan, door te gaan zonder jou, lieve Daan…..

Liefs van Conny

foto van Conny van der Peet.

Sinds een jaar.

Sinds een jaar staat ons leven op z’n kop. Een paar dagen daarvoor kwamen wij aan op Kreta. Toen we onze telefoons weer aanzetten kregen we een app van Nicolette met de vraag of we thuis waren. Nee was ons antwoord. Nicolette deelde ons daarna mee dat Daniëlle in kritieke toestand in het ziekenhuis was opgenomen. Onze vakantie kreeg meteen een andere wending. De dagen en nachten daarna hadden we zeer regelmatig contact en werden op de hoogte gehouden van alle ontwikkelingen. Op afstand leefden we mee met alle ups en downs. De mededeling dat er een donor nier gevonden was werd door ons euforisch begroet maar wel met in ons achterhoofd dat er eerst nog een zware operatie te wachten stond. Groot was de klap die middag toen we te horen kregen dat Daniëlle om 11.40 uur alsnog was komen te overlijden. De wereld van Peter, Nicolette, Martin en Rivka, en hun kinderen, stortte in. En met hun leven ook dat van de vele vrienden en kennissen waaronder dat van ons. Daniëlle was er niet meer. De volgende dag zijn wij terug gevlogen om daar waar nodig hulp en steun te bieden.
Nu zijn we een jaar verder. Vandaag hebben we de as van Daniëlle naar haar laatste rustplaats gebracht. In een emotionele bijeenkomst hebben we Daniëlle, uiteraard in een roze kist, begraven.
Hoewel ze niet meer in ons midden is, leeft Daniëlle voort in de harten van de vele aanwezigen bij deze bijeenkomst.
Daarnaast leeft ze voort als kloppend hart van de Stichting Team Daniëlle. En daarnaast, gelet op de vele mooie en lieve reacties, ook in de harten van degenen die haar nooit persoonlijk gekend hebben maar door het werk van Nicolette en Team Daniëlle met haar in aanraking gekomen zijn.
Daniëlle is niet meer onder ons maar ze leeft nog wel diep in ons hart. En dat zal altijd zo blijven.

Bert

www.mamaisthuis.nl

Nicolette verloor haar dochter Daniëlle door XTC

Eens in de zoveel tijd lees je het in de krant of zie je een bericht op social media voorbij komen: ‘overleden na het gebruik van XTC’. Vaak zijn het jonge mensen die in de bloei van hun leven experimenteren met drugs en dat moeten bekopen met de dood.

Het is de angst van iedere ouder om je kind het verkeerde pad op te zien gaan. Maar dat het artikel in de krant op een dag over jouw kind gaat, dat kun je je bijna niet voorstellen, want ‘mijn kind doet zoiets niet’. Als ouder probeer je je kind zo goed mogelijk op te voeden, geef je het normen en waarden mee, geef je het voorlichting en leer je het wat de gevaren in de samenleving zijn. Dat je weken na een bericht over de dood van iemands kind na het gebruik van XTC zelf een soortgelijk bericht aan het typen bent, dat kun je je niet voorstellen!

Daniëlle

In de aula staat een felroze kist met daarin een jonge vrouw van éénentwintig jaar, gekleed in een strakke zwarte spijkerbroek en All-stars en opgemaakt zoals iedereen haar kende.  Nicolette, moeder van vier prachtige kinderen heeft een maand geleden haar beeldschone dochter Daniëlle voor de laatste keer aangeraakt en een knuffel kunnen geven. Zij had nooit kunnen bedenken dat ze haar dochter zou verliezen nadat zij een XTC pilletje had geslikt. Daniëlle was een vrolijke en ‘gekke’ meid. Ze was altijd in voor een dolletje en had een fijne vriendenkring waar ze graag mee op stap ging. Nicolette had het er wel eens over gehad met haar dochter, of ze wel eens drugs gebruikte of interesse had om het eens uit te proberen. Maar ze reageerde altijd ontkennend: ‘joh mam, daar heb ik helemaal geen behoefte aan, laat anderen dat lekker doen!’

14045173_1321428714576001_1850283933_o (1)

Mama Nicolette

 

Maar hoe anders liep het. Vier weken geleden zaten Nicolette en haar gezin van het ene op het andere moment in het ziekenhuis en zagen ze hun dochter en zus vechten voor haar leven. XTC is haar fataal geworden en na een korte strijd is zij overleden in het bijzijn van haar familie.

Nicolette deelde haar verhaal op Facebook om andere ouders te laten inzien dat dit iedereen kan overkomen. Haar bericht was openhartig en emotioneel en bedoeld om mensen wakker te schudden; er loert een gevaar in de samenleving, op elk feest, in elke bar wordt er tegenwoordig gebruikt en het lijkt steeds normaler te worden om ook mee te doen. Gebruik je dan hoor je erbij, doe je dit niet dan ben je een softie en word je vaak niet geaccepteerd door bepaalde groepen. Maar niet alleen acceptatie is een reden om te gebruiken, ook nieuwsgierigheid speelt mee. Vaak willen jongeren even ervaren wat het is, wat het met je doet. Ze horen er mooie verhalen over. Zo zou je je na het gebruik van XTC vrijer voelen en ervaar je meer energie. Om dat zelf te ervaren gaan ze experimenteren maar zijn ze zich totaal niet bewust van het gevaar. Want XTC is levensgevaarlijk! Hoe een lichaam op de drug reageert is niet van te voren te bepalen en allergische reacties op bepaalde stoffen zijn niet te voorzien. Daniëlle is één van de vele slachtoffers en zal niet de laatste zijn.

14075086_1321426794576193_484339862_o

Zusje vlecht haar haar voor de laatste keer in


Niet voor niets

Toch wil Nicolette proberen hier verandering in te brengen want je bent niet stoer als je een pilletje neemt, je bent juist stoer als je het NIET neemt. Deze boodschap wil Nicolette op scholen gaan overbrengen. Daarbij wil ze informatie geven over drugs en wat het met je doet en kinderen, jong volwassenen, bewust maken van de gevaren. Tevens wil ze ook haar persoonlijke verhaal delen. De dood van Daniëlle mag niet voor niks geweest zijn. Als ze op deze manier nog iets kan betekenen voor de samenleving, dan leeft Daniëlle voort. Dan kan haar verhaal, haar dood misschien andere kinderen en ouders laten inzien dat veilig XTC gebruik niet bestaat. Dat je met elke pil die je neemt een groot risico neemt en dat elke pil je fataal kan worden. Want als het jouw kind niet zal overkomen waarom de mijne dan wel?

Heel erg

“Na het overlijden van Danielle hoorde ik met grote regelmaat ‘het is heel erg Nicolette’.

Maar ik wist niet hoe dat voelde.
Ik weet hoe liefde voelt, kou, warmte etc.
Maar wat voel je bij heel erg?

Ik voel vanaf binnenkomst in het ziekenhuis misselijkheid, erge misselijkheid.
Dat voelde ik alle andere dagen nog steeds, tot op de dag van vandaag.

Ik voelde verdriet, moest veel huilen.
Ik voelde mij sterk, was en ben strijdbaar.

Maar is dat alles het ‘heel erg’ gevoel?

Ik omschreef het vanmiddag als volgt:

Een olifant heeft een dood jong, met haar slurf en been duwt zij tegen haar jong aan. Ze weet dat hij dood is maar probeert van alles om het jong te doen bewegen.
Ze maakt geluid met haar slurf (huilt met geluid en tranen) is onrustig en blijft heen en weer lopen.

Dit is wat ik voel.

Ik kan en wil niet zitten (nooit fijn gevonden).
Ik luister muziek, kijk foto’s en huil.
Ik praat over mijn kind (eren).
Heb direct in de eerste week hulp gezocht, doe daar mijn verhaal en spiegel mijzelf en laat mij spiegelen. Zo kom ik tot waar ik nu ben, strijdbaar en vol trots.
Trots op mijn kinderen, partner, vrienden en gezin.
Maar ook trots op mijzelf, als moeder van Danielle zal ik met Team Danielle van mij laten horen!”

Nicolette

14075160_1321426834576189_1126820923_o (1)

Voor altijd

 

Sponsoring

Om het lesmateriaal voor scholen te kunnen ontwikkelen is geld nodig. Om dit voor elkaar te krijgen heeft Nicolette een speciale groep aangemaakt op Facebook en is een website in de maak. Onder de naam ‘Team Daniëlle’ zal zij samen met nog dertig andere mensen de dam tot dam loop gaan lopen en op 25 september zal Nicolette de Halve van Haarlem lopen. Zij hoopt hiermee voldoende geld te kunnen inzamelen om voorlichtingsmateriaal voor scholen te kunnen ontwikkelen. Voor informatie over Team Daniëlle of mogelijkheden tot sponsoring kun je terecht op de Facebookgroep.

www.mamaisthuis.nl

Inne kan toch gin kwaad?

Onder de titel:
‘Inne kan toch gin kwaad!’,
was er gisterenavond in Heusden weer een informatie avond over Drank & Drugs. Ook ik heb daar weer verteld over ons Renate ??. En weer was het muisstil in de volle zaal. We moeten blijven waarschuwen, we moeten het gebruik van D&D nog meer bespreekbaar maken, en vooral we moeten het sámen doen, met ouders én kinderen, want:
‘Inne (un pilletje dan hè) kan echt wél kwaad’ ?

foto van Lion Van de Burgt.