Gisteren precies 14 maanden dood.
14 maanden stilte, verdriet en vragen.
De dag begon om 0730 met mijn werk, om 0930 door voor een bestuursvergadering van team Danielle.
Samen met Sylvia en Tien heb ik diverse zaken doorgenomen.
1230 met de jongste even weg, al wachtend schreef ik over het autoritje met een 15 jarige en het verhaal van de zus van deze persoon.
1430 met ena oudste ziekenhuis.
1530 thuis, theetje met man lief.
1630 -2200 werk ik. Leuke cliënten, boeiende casussen en een klok die stevig doortikte.
2200 eet ik mijn andijvie, drink wat en plof daarna op de bank.
Tijd om antwoord te geven op berichtjes, apjes en tv te kijken.
Ik word gecontact door een jonge man, gevorderd 20 en werkzaam binnen de hardcore. In het kort gesproken over dat wat hij nuttigde en genuttigd had. Meerdere malen ernstige fysieke problemen na gebruik van de middelen die hij tot zich nam.
Hij was door een vriend op mijn sites gewezen en contacte mij.
De vraag die hij zichzelf stelde was waarom hij nou eigenlijk gebruikte, hij snapte het zelf ook niet altijd meer.
Hij wilde wat voor mij doen, zaterdag als hij op een hardcore feest werkt wil hij flyers uitdelen, ik zeg hem toe deze morgen op te sturen.
Tijdens deze chat krijg ik een tweede chat. De moeder van wie haar kind net als Danielle aan xtc overleed. Sinds kort zijn wij bevriend met elkaar, wij hebben praktisch een exact gelijk verhaal meegemaakt. Zij en ik zullen elkaar binnenkort ontmoeten.
0000 stap ik onder de douche, 26 september wordt vervangen door 27 september.
Ik mis Danielle iedere dag, en met mij een boel anderen.
Mijn missie wordt steeds duidelijker voor anderen, bewustwording is een feit.

Daar zit je dan, boos en opstandig.
Het was jouw dag niet zei je zonet.
Het gemis wordt met de dag erger, en er zijn van die dagen.
Als je zo jong als jij bent, de hormonen door je lijf gieren, weet je soms niet meer wie je bent.
Je moet wennen aan je nieuwe ik, gaat situaties anders ervaren.
Vroeger gaf ik een kus op je knie, hoofd, arm als je pijn of verdriet had.
Nu praten we, huil, schreeuw of doe je dingen die het verdriet helpen te dragen.
Kusjes geven helpen niet meer, dit verdriet heeft alles overtroffen.
Vanavond spraken we over dit verdriet, jouw bezoek aan het graf en de k@tdag.
Als moeder wil ik jouw pijn weg nemen, jouw verdriet wegnemen.
Niets kan dit verdriet wegnemen, ik kan er wel voor je zijn.
We praten, huilen en ik kus je op je hoofd.
Ik hou van jou xxx

In de auto rijdend praten wij, jouw zus verslaafd aan diverse middelen, een hulpverleningstraject en hoe nu verder?
Jij een gewoon kind van jonge leeftijd, jouw zus al wat ouder en andere keuzes makend in het leven.
Pillen in allerlei vormen, slikken, snuiven, noem maar op.
Mensen denken altijd dat dit hun niet overkomt. Dat gebeurt alleen bij anderen, bij gezinnen waar misschien wel vooroordelen over zijn.
Helaas kan een verhaal zoals hierboven beschreven bij iedereen voor komen.
Schroom niet om hulp te zoeken als dit nodig blijkt te zijn.
Want hoe gewoon is gewoon eigenlijk?

Ik kijk en luister zojuist naar een fragment van het programma spreekrecht. Ik hoor deze dappere moeder en ik huil, ik huil om dat wat zij zegt en om dat wat ik herken.
Ons leven is volledig op de kop gezet, de dood van je kind, de dood die voorkomen had kunnen worden. Nee ze is niet door een misdrijf in de zin van een wapen omgekomen, ja ze heeft er zelf voor gekozen om drugs te nemen.
Er bleek iemand in de omgeving van mijn Danielle , en ja ik weet nu wie dat is, wie drugs verkocht. De shock toen Danielle dood was, het dood gaan, de dagen daaraan voorafgaand, het was de hel.
De zaterdagavond toen ik buiten zat om even de geluiden en de bewegingen te ontlopen ben ik meteen op jacht gegaan naar……….
Het is moeilijk, want het is HAAR keuze geweest, maar er mensen die dit in dit geval verkopen. Je weet wat je verkoopt, je wet wat het met mensen kan doen, en toch doe je het.
Ik kwam er redelijk snel achter in welke hoek ik kon gaan zoeken, ben gaan bellen. Na enige tijd werd dat wat ik dacht werkelijkheid. De persoon die haar verkocht was een bekende van haar. en hij had bekend dat hij haar verkocht had.
Ik hoor de moeder op het fragment vertellen over het geluk en de hel die in een paar uur over elkaar heen schoven. Geluk is zo fragiel, voordat je het weet is het weg.
De kelder zoals zij zei waar zij niet aan haar zoon mocht komen, ik die Danielle niet in mijn armen kon nemen omdat er zoveel slangen aan haar zaten. Ik voel wat deze mevrouw zegt, ieder woord dat er gesproken wordt, iedere emotie die er vrij komt.
Ik hoor haar over haar andere zoon praten, de strijd die hij moet leveren om te (over)leven. Hier binnen het gezin is dit ook herkenbaar en heb ik hier grote zorgen over (gehad).
Mensen staan er niet bij stil wat ze een ander aandoen, Mensen staan er niet bij stil wat zij zichzelf aan kunnen doen.
Mensen staan er niet bij stil wat ze de achterblijvende mensen aan doen.
Verbitterd ben ik niet, maar verpletterd ben ik wel.
Mijn leven is geen dag meet hetzelfde geweest, mijn verdriet is soms zo groot dat ik mijzelf afvraag of dat nog over gaat?
Je kiest bewust voor een kind, als het je gegeven is een kind te krijgen, dan ben je de koning te rijk. Nu, bijna 14 maanden later heb ik net gehuild om deze dappere moeder, heb ik bloemen gemaakt voor mijn prachtige kind en mis is het gelukt dat ik 14 maanden geleden nog had.
Maar nu kom ik terug op spreekrecht…….. Helaas werkt het verhaal met drugs iets anders, heb ik geen aangifte gedaan omdat ik niet kon bewijzen dat mijn kind van zijn drugs dood was gegaan. Had hij al een keer eerder een boete gekregen omdat hij toen gepakt was met verkopen (600 euro boete). De politie kwam na een paar dagen toen bleek dat er nog 2 slachtoffers waren, maar verdwenen nog sneller toen er niets gevonden kon worden. Ook niet terwijl ik ze vertelde wie haar dealde. De wijkagent fietst vrolijk door mijn dorp heen, ook hier heb ik nooit een woord van gehoord.
Spreekrecht…….. wat zou ik nog moeten zeggen?
Nicolette

Vakantie 2017

Ook in de vakantie gebeuren er mooie team Danielle dingen.
De tv uitzending bij SBS was er.
* ontzettend leuke reacties hierop gekregen*
Naar aanleiding van een vraag van OOK
*ouders overleden kind* wordt er in hun blad een door mij georganiseerd en geschreven stuk geplaatst.
Na de vakantieperiode hebben wij facetoface contact over wat wij mogelijk voor elkaar kunnen betekenen.
Een verzoek tot meewerken aan een einscriptie in de vorm van een documentaire. Na hierover met elkaar gesproken te hebben zal ik in September een filmintervieuw geven.
#bewustwording

Vandaag een artikel op de Linda site over slikkende moeders. Los van wat ik hiervan vind lees ik massaal dat drank minstens zo slecht is.
En dat stoort mij, niet omdat drank slecht voor je kan zijn, maar dat dit de discussie niet is.
De discussie gaat over xtc en niet over drank.
Met de huidige eier crisis in Nederland zeg je toch ook niet dat je beter veganist kunt worden? Dat antwoord slaat nergens op in verhouding tot de eier crisis.
Persoonlijk ervaar ik het als een soort van Ja maar……..
Wat mij betreft hoef je met mij niet te discussiëren, jij vindt wat jij vindt en ik vind wat ik vind.
Geen ge-ja maar, gewoon diverse meningen.
Als jij wilt slikken, als kind, opa, oma, vader, moeder…..ga je gang! Maar ga nou niet zeggen dat het geen kwaad kan, want daar zijn teveel voorbeelden van…….

Ik tref vandaag een jonge voor mij bekende dame, zij en ik raken aan de praat en ik stel haar vragen.
Zeer open geeft zij mij antwoorden, ik ben niet veroordelend, hierdoor kunnen wij een open gesprek hebben.
Pratend over de reacties die ik van diverse mensen hebben gehad stel ik diverse vragen. Ik probeer een “helder” beeld van slikkend Nederland te krijgen.
Waarom slik je nou toch, wat is dat wat jou ertoe drijft om te slikken? Als ik dit aan Danielle had kunnen vragen had ik het gedaan, maar ik kan haar niets meer vragen, maar kan dit wel aan andere mensen vragen.
Helemaal “los” van alles hoor ik terug, mijn eigen cocon, mijn eigen wereld.
Ik heb geen mensen getroffen die mij aangaven maximaal 6 keer per jaar 1 pil te slikken, nee ik hoor dat vele mensen veel pillen van hoge doseringen slikken. Daar waar door instanties over pillen van 140 of 150 mg gesproken wordt, hoor ik 240 mg en zelfs 330 mg MDMA.
Ook hoor ik veel andere middelen voorbij komen, cocaïne, ketamine en GHB.
Er zit geen rem op, dat wat voor handen is, dat wordt er geslikt.
Op mijn vraag of er geen angst is dat het fout gaat hoor ik dat dit er niet is. De zin, je kan niet dood gaan aan 1 pil doet mij nu toch wel mijn mening te geven. Dit kan 100% wel, we hopen allemaal dat dit ons niet overkomt, en het overkomt de meeste ook niet. Het onsterfelijke overheerst, een ieder denkt en hoopt dat het hen niet gaat overkomen, want zij weten waar zij hun pillen vandaan hebben.
Op de vraag of ouders op de hoogte waren……….nee.
Hier rust toch een soort van taboe op, kinderen kunnen, willen of durven hier niet met hun ouders over te praten.
Vorige week zag ik een documentaire van Jan Ikema, een zeer goede schaatser. Hij raakte verslaafd aan o.a. cocaïne, de zin die hij uitsprak blijft ook na dit gesprek van vandaag naar voren komen: “ik dacht dat ik alles onder controle had”.
Waarop hij antwoorde dat hij niet lager dan lager kon komen, hij had steeds meer nodig. Zoals hij zelf zei, ik had zelfs mijn medaille opgesnoven als die thuis had geweest (deze hangt in een café).
Ik denk dat veel mensen denken dat zij het prima onder controle hebben, feestje links, pilletje links, snufje rechts, ghbtje in het midden en nog een extra middeltje er bovenop.
Heb jij jezelf wel een afgevraagd waarom jij slikt, snuift of gebruikt?
Is dat omdat je jezelf zo ontzettend fijn voelt?
Als ik hoor dat na veel gebruik je de hele week naar de klote bent, je lijf op allerlei manieren protesteert, je niet kan eten, je kaken zo zeer doen………je toch weer voor die paar uur met dat ene gevoel gaat………
Ik zal van een andere generatie zijn, of ben oud aan het worden, ben misschien saai?
Toch ben ik blij dat jullie er met mij over willen praten, ik hier weer over kan schrijven, zo komen we misschien toch ergens tot elkaar.
Begrijpen zal ik het nooit, maar dat is waarschijnlijk omdat ik mijn kind van a tot z aan dit zelfde middel dood heb zien gaan.
En mijn angst is dat dit jullie misschien ook overkomt, maar ik hoor dan……………………..ik heb alles onder controle…………..

De dag dat mijn leven veranderde.
Dit was het eerste stuk dat ik vorig jaar schreef nadat Danielle overleed.
Op veler verzoek plaats ik hem nogmaals.
23 juli 2016
Ik word gebeld dat het niet goed gaat met mijn kind.
Na een 2e telefoontje rijden wij zsm naar het ziekenhuis .
Bij aankomst zijn wij enige uren getuigen van wat later gebruik van xtc bleek te zijn.
Heftige bijwerkingen, zeer hoge koorts en nog wat akelige zaken zorgen ervoor dat 6 verpleegsters en 2 dokters er werkelijk alles aan doen om de temperatuur van 42.7 en de hartslag van 168 naar beneden te krijgen.
3 ventilatoren, ijs, water en wat al niet meer moeten hierbij helpen.
Bloeduitslagen gaven xtc aan, wij ouders kijken elkaar aan, xtc?
Rond 0030 ligt mijn kind op de IC en gaan wij naar huis.
Ik bel om 0200 nog even om te vragen hoe het gaat, naar omstandigheden gaat het redelijk.
1100 in het zh en ook om1430, ze reageerd op vragen, avonds weer bellen. Ze had een paar hapjes ijs gegeten en een slokje thee gedronken.
Wel had ze een neussonde omdat er dan voedingsstoffen naar binnen konden.
Ook veel infussen en enkele medische zaken om te kunnen functioneren, het klonk best goed.
Smorgens sta ik klaar om weer naar het ziekenhuis te gaan, mijn telefoon gaat, ziekenhuis, dokter, het gaat niet goed met uw kind, jullie moeten rekening met het ergste houden.
Ik maak de kinderen wakker en zeg wat er ad hand is. Eerst bel ik mijn kind die al aan het werk was, wek mijn zoon en bel de jongste die in Frankrijk op vakantie is. Zij moet direct terug naar Nederland, maar hoe? Mijn beste vriend rijdt direct naar Frankrijk om haar te halen.
Ik bel in de auto met veel mensen om dingen te tegelen, ondertussen zijn wij zijn ih zh.
Weer gesprekken, procedure wordt uitgelegd, na een ieders afscheid wordt mijn mooie kind in slaap gebracht en wordt ad beademing gelegd.
Een IC ambulance zal haar met een speciaal team naar Leiden brengen.
Wij rijden hier als ouders ook heen.
Hier volgen weer gesprekken en onderzoeken.
Danielle reageerde savonds om 2215 uur 3x op de jongste haar stem, een bijzonder moment.
Moe en totaal in de war gaan wij rond 2315 naar huis.
Hier is mijn vriendin ondertussen, we praten nog wat en om 0200 bel ik naar het zh om te vragen hoe het gaat.
0600 bel ik weer, ze gaan haar nu opereren, deze operatie duurt minimaal 6 uur.
0830 de telefoon gaat, de dokter belt met het nieuws dat de situatie die hij aantrof niet meer verenigbaar met het leven was. Hoge koorts en xtc hebben haar lijf verwoest.
Wij worden verzocht zsm te komen, de behandeling zal dan gestaakt worden, met het overlijden als gevolg.
Wij roepen alle kinderen beneden, vertellen hen dit vreselijke nieuws en laten ze bij mijn vriendin achter.
Nog geen uur later zijn wij in het ziekenhuis, een laatste gesprek met de dokters. Wij krijgen uitleg over wat er plaats had gevonden en wat er zou gaan gebeuren.
We worden weer naar ons kind gebracht.
De beademing deed zijn werk goed, wij gaven elkaar de ruimte om indien gewenst nog even alleen met haar te zijn.
Veel kusjes, knuffels en woorden later gaat om 1130 de 1e knop uit, de andere volgen.
1139 mijn partner zegt, daar gaat ze….hartslag gaat van 130 in stappen van 5 naar beneden.
1140 is 0 bereikt en slaapt mijn rebelse dochter met haar hand in mijn hand in, 21 jaar oud.
Emoties komen nog meer los, wat moeten we nu toch?
Partner belt naar huis, ik informeer vrienden.
We wachten op de speciale schouwarts, het is een niet natuurlijke dood, ander protocol.
Na een dik uur komt er iemand, wij moeten weg.
5 minuten later mogen wij er weer bij. De officier van justitie wordt gebeld, deze moet het lichaam vrijgeven.
Weer een half uur later gebeurt dit. De apparatuur mag nu van haar lijf af.
Wij bellen de uitvaart leidster die ik er graag bij willen hebben, de stap is gezet.
Ik help bij het opfrissen van mijn kind en kam haar geweldige bos haren.
Zonder kind verlaten wij huilend het zh en gaan naar huis.
Hier zijn onze kinderen, vrienden en familie. Er wordt veel gehuild, geknuffeld en gepraat.
Veel tijd hebben wij niet, de uitvaart leidster en wij hebben de 1e afspraak.
Mijn kind komt die avond om 1915 aan in het uitvaartcentrum .
De uitvaartleidster legt stap voor stap uit wat wij zullen zien.
Wij ouders kleden haar zelf aan, de kinderen zullen haar hierna van make up en accessoires voorzien.
Een avond vol nieuwe ervaringen en indrukken verder kom ik savonds laat thuis.
De slaap is nog ver te zoeken, en als ik niet meer kan val ik rond 0215 in slaap.
De volgende dag 1030 afspraak met de uitvaartleidster over welke stappen nu te maken.
De kist wordt uitgezocht de kaart ontwikkeld.
Daarna naar mijn kind om haar zonnebril en sjaal om te doen, ze ziet er zelfs overleden prachtig uit.
Ondertussen zijn wij iedere dag bij ons kind en zien wij de uitvaartleidster om het draaiboek kloppend te maken.
De kinderen proberen wij te laten wennen aan de situatie, we praten er zoveel mogelijk over en laten alles zien.
Vriendin gaat weer naar huis en andere vriendin neemt veel over.
Wij hoeven niet te koken of ons over andere zaken druk te maken. Vrienden en buren koken voor ons, iedere avond eten wij met een groep.
Vrijdag is de kist er voor mijn dochter, ik ben er eerst zelf in gaan liggen om te voelen waar zij in komt, na mijn buik, wieg en bedden was dit een niet verwachte plek om haar neer te leggen.
Ook dit doen wijzelf, wij leggen haar zelf in de kist.
Zondag is de condeolance, het is ontzettend druk, wat een troost! Veel mensen willen een knuffel, ik vind alles goed!
Maandag, de uitvaart…..
1145 naar het uitvaartcentrum , ik ga achter id lijkenwagen zitten, kijk voel en huil.
Na de bloemen id auto’s gedaan te hebben gaan wij met onze dochter naar de ingang.
Wij tillen haar zelf in de auto en ik wil graag bij de chauffeur zitten.
1250 aankomst crematorium, heel veel mensen in een erehaag, de chauffeuse en ik huilen, wat mooi.
Iets na 1300 gaan wij op Beyonce naar binnen, verstand op nul, blik op oneindig.
Wat een mensen, ik durf niet te kijken.
De 1e speach wordt gevolgd door Racoon
dan ga ik. Niet voorbereid en vanuit mijn moederhart spreek ik, zonder enige twijfel. Ik open met de zin, ik ben Nicolette de moeder van Danielle.
Ik weet wat ik de jeugd die aanwezig is wil vertellen.
Onze live zangeres zingt waanzinnig mooi een lied van Marco Borsato, een gedicht volgt en de kinderen volgen. Wauw wat heb ik toch geweldige kinderen, prachtige verhalen hebben zij over hun zus, echt top!
Weer muziek, de familie en mijn vriendin. Muziek volgt en ook de vriendin van mijn dochter doet een verhaal, weer muziek en dan…. de uitvaart is klaar…..
Huh nu al denk ik, de laatste muziekstukken starten en een ieder verlaat de zaal.
Wij blijven met ons allen achter om de kist te sluiten, ook dit doen wij samen.
De kinderen verlaten de ruimte, wij brengen onze dochter zelf naar de oven.
Weer horen wij stap voor stap wat wij te zien krijgen.
Niets engs, de procedure wordt uitgelegd en ik leg mijn zakdoek op de kist. De kist gaat in de oven en dat was het dan.
De uitvaaertleidster brengt ons naar de condeolance, lieve vrienden wachten hier op ons.
Om 1630 gaan wij met ons allen op het leven te proosten.
Savonds aten wij met al onze vrienden en sloten zo deze hectische dagen af.
Thuis hebben de bloemen veel kleur gegeven.
Hebben we ontzettend veel kaarten gehad, inbox berichten en WhatsApp berichten.
Nu vrijdagnacht zit ik op de bank en schrijf mijn verhaal op.
De jongste zei vna nog, mam hoe moet dat nou zonder Daan?
We moeten verder, zullen situaties een plek moeten geven. We huilen, lachen en doen ons best.
Hier probeer ik een manier in te vinden hoe hier mee om te gaan.
Dit alles is nu bijna 1 jaar geleden
Een jaar waarin wij als gezin overleefde, waar wij diepe dalen hebben gezien en gevoeld.
Ik heb Stichting Team Daniëlle opgericht, ontwierp Kusje van Daan, kreeg een website. Ik gaf interviews, deed tv en ben presentaties op scholen gaan geven.
Kortom, een verschrikkelijk jaar. Een jaar waar ik het liefste verloor wat ik bezat, mijn kind.
Wel heb ik lieve mensen mogen ontmoeten, mooie projecten op mogen zetten en uitvoeren.
Ik heb gemerkt wie mijn vrienden zijn en hoe waardevol mijn gezin en familie zijn.
Nicolette

Al eerder schreef ik gebroken rouw.
Twee gezinnen die totaal verschillende blikken op het leven ėn Danielle hadden.
Alle spullen van Danielle lagen bij haar vader, daar was haar slaapkamer. Gevolg was nadat zij overleed wij letterlijk met lege handen stonden
Wij hadden wel een aantal spullen, maar haar sieraden, make up etc lag niet bij mij. Ilse had de badjas waarin zij naar het ziekenhuis werd vervoerd direct na haar dood gekregen. Ik een foto en oh zo.n waardevolle test ❤ Maaike een horloge, Wessel vnl foto.s. De ring gaf ik zoals beloofd aan Kelly.

Drie presentaties vandaag op het Technisch en Maritiem college. Drie totaal verschillende groepen op alle fronten.

Daar zie ik jou zitten, tikkie bijdehand tegen mij, in uitspraken en blik. Dan start ik de presentatie en zie ik jouw houding veranderen. Als ik klaar ben zie ik je draaien en kijken, kom je via een omweg nog even naar mij toe. We praten wat en je gaat weer weg
10 minuten later ben je er weer,nu met iemand bij je. Je vraagt of wij even kunnen praten, natuurlijk kan dat……
Jouw zus had xtc geslikt, het was heel fout gegaan, zij raakte ook oververhit en haar lever was er ook mee gestopt….zij kreeg ook een levertransplantatie……En die was gelukt! Nu met medicijnen ging het goed met jouw zus, ze had zelfs een baan.

Zeeland, vanavond op terras.
Meerdere koppels zitten hier, jij doet de bestellingen.
Een ander koppel zegt iets over pillen, ik zwijg eerst nog. Jij doet mee aan dit gesprek en verteld op terras jouw ervaringen met pilletjes. De gesprekken zijn luid en goed te verstaan. Ik hoor slikken, testen, en nog wat kreten.
Dan besluit ik toch wat te zeggen en vraag of ze een mobieltje hebben en op www.teamdanielle.nl willen lezen.
Er wordt naar mij gekeken, telefoons worden gepakt.
Jij doet eerst nog wat “grappig” maar daarna lees je en schrik je en huilt.
Oh nee, oh jee …….. Jij komt bij onze tafel praten, blijft sorry zeggen.
Ik zeg “geeft niet” we praten over naïef gedrag. Je gaat weer verder met werken en komt ons een kopje thee van jou aanbieden.