Categoriearchief: Vrienden

Nicolette

Nicolette,

Gisteren voorlopig de laatste presentatie van dit schoolseizoen gehad. Volgens mij nummertje 60.
Alle presentaties ben ik erbij geweest, honderden kilometers in de auto. Meestal heel vroeg op weg, jij nog de laatste mailtjes behandelen zowel privé alsmede op je werktelefoon. Op de terugweg spraken we de presentaties nog even door, daarna ging je vaak de binnenkant van je oogleden bekijken.
Op alle scholen werden we allerhartelijkst begroet dan op weg naar het lokaal, de PowerPoint installeren en wachten op wat komen ging. Daar kwamen ze binnen, telefoon in de hand, oortjes in. Luidruchtig en vaak niet wetend wat hun te wachten stond. De druktemakers gingen gelijk achterin zitten, de meer bedeesde voorin. Wij wisselen een blik van verstandhouding, na een groot aantal presentaties weten we wel dat het goed gaat komen.
Moet ik jullie introduceren vragen de docenten geregeld, nee hoor antwoord jij dan, ik neem de klas hierbij van je over. Ik glimlach dan altijd even want ik weet wat er komen gaat.
Goedemorgen, ik heb een slechte mededeling en een goede mededeling. De telefoons gaan weg, wil ze niet horen en zien en de oortjes gaan uit. Sommigen kijken zeer verongelijkt. Zo de toon is gezet. Wat is dan de goede mededeling, durven sommige te vragen. Nou dat ik er ben zeg jij.
Nadat het eerste liedje is gehoord, begint de presentatie. Als leidraad gebruik je de Power point. Doodse stilte valt, naarmate de presentatie vordert kan je een speld horen vallen. Af en toe zie ik gezichten wegkijken en huilende kinderen. Ook docenten en volwassen toehoorders kunnen het vaak niet droog houden. De interactie die vaak volgt met zo’n groep kinderen doet jouw presentatie soms gelijk veranderen. Ik zit vaak met gekromde tenen te luisteren en bij de laatste presentatie wilde ik bijna inbreken, maar hield gelukkig mijn mond. Zoals altijd komt alles op z’n pootjes terecht en waarom? Omdat jij de taal van de kinderen spreekt.
Hoe vaak is het niet voorgekomen dat kinderen blijven hangen, nog meer vragen stellen of mededelen wat er in hun nabije omgeving voorkomt. Hoe vaak staan de docenten met open mond, omdat de kinderen na afloop van de presentatie ons een hand komen geven. Dat doen ze anders nooit zegt de docent. Wat mij opgevallen is van deze presentaties is dat waar het ene kind van 15 zich nog bedeesd afvraagt of het wel speelt in hun leeftijdscategorie , de andere in dezelfde klas door de wol geverfd en het klappen van de zweep kent. Zelfde leeftijd zelfde groep.
Wat de aanleiding van het geven van deze presentaties is geweest weten we allemaal, Wat we tot nu toe in een half jaar hebben bereikt mag jij trots op zijn. Ik ben in ieder geval vereerd dat ik hierbij mag zijn. Nu toch even de rust pakken die je nodig hebt, maar iedereen weet dat rust voor jou een relatief begrip is. toch adviseer ik je pak het even.

foto van Nicolette Roze.
foto van Nicolette Roze.

Tamara

26 juli 2016…

Gisteravond om half 6 kreeg ik te horen dat je in het ziekenhuis lag, het zag er slecht uit. Heel Facebook kwam vol te staan met kaarsjes en met z’n allen hoopten we op het beste. Direct besloten om vrij te nemen van mijn werk de volgende dag, voor het geval ik nog even bij je had kunnen zijn.

Slapen deed ik maar half en hield constant mijn telefoon in de gaten wachtend op bericht van Nicolette. Rond 8:20 was daar het bericht dat er een donor was en dat Daniëlle geopereerd werd. Pfoe wat een opluchting. In alle onrust wachtte ik weer (on)geduldig af op het volgende bericht. Mijn hoop was groot.

9:30 volgde het bericht, het bericht dat de wereld onder mijn voeten vandaan haalde… alles stortte ineen. Hoe heeft dit kunnen gebeuren?? Hoe kon het nou dat mijn vriendin die al 14 jaar mijn vriendin was, er ineens niet meer zou zijn?

26 juli 2016 11:40 klopte jouw hart voor de laatste keer. Ik zou je nooit meer in levende lijve zien. Ik zou nooit meer je lach horen, nooit meer geheimpjes met je kunnen delen, nooit meer je even vasthouden, nooit meer gekke dingen met je uithalen, en zoveel andere dingen die ik nooit meer met je zou kunnen doen.

Wat zou ik graag de tijd willen terug draaien, naar toen alles nog anders was. Toen we samen al die dingen nog deden. Ik heb spijt dat we de laatste 2 jaar van jouw leven apart geleefd hebben, dat we geen herinneringen hebben gemaakt. Ik moet het nu doen met “oudere” herinneringen. Die ook heel mooi zijn en waar ik er gelukkig heel veel van heb. Ik mis je zo ontzettend…

26 juli 2017

Ik lig wakker in bed en denk aan jou. Het voelt als gisteren dat ik de laatste berichten kreeg. De pijn en het verdriet zijn het zelfde, nog elke dag. Al een jaar lang.

Vandaag om 11:40 nemen we voor de laatste keer afscheid van jou. Precies een jaar na jouw laatste adem. Je krijgt een mooi plekje waar we even tegen je kunnen praten. Ik hoop en geloof dat je ons dan zult horen en dan zal ik je vertellen hoeveel ik je mis.

“Aan een tere draad van tranen, rijg ik stil de jaren van gemis”

In loving memory
Ik hou van je 

foto van Tamara Diaz Gautier.
foto van Tamara Diaz Gautier.
foto van Tamara Diaz Gautier.
foto van Tamara Diaz Gautier.

Tamara

Lieve vriendin,

Dinsdagochtend 26 juli 2016. Deze dag kan ik mij herinneren als de dag van gisteren… Deze dag staat geschreven in mijn hart.

Maandagavond om half 6 hoorde ik dat het niet goed met je ging. Direct besloot ik om de volgende dag vrij te nemen, in de hoop dat het allemaal goed zou komen en dat ik naar je toe kon. Ik ben de rest van de avond/nacht nergens anders meer mee bezig geweest.

Dinsdagochtend 26 juli 2016 rond half 9 kreeg ik goed nieuws, er was een donor! Danny en ik besloten toen samen dat hij toch naar zijn werk kon gaan en ik kon hem bellen wanneer er iets was (verder was ik alleen, want we pasten op een huisje). Een uur lang heb ik in bed gelegen, liggen draaien en bedenken wat ik die dag moest gaan doen.

Dinsdagochtend 26 juli 2016 een paar minuten voor half 10, nog geen uur na het goede bericht. Ik zat op het randje van mijn bed toen ik het slechte nieuws hoorde… Je zou het niet halen…
Alles ging door mij heen. Ik was boos, verdrietig, ik begreep het niet. Ik stortte even helemaal in.
Direct heb ik Danny gebeld (die net op z’n werk was) dat hij naar huis moest komen. Ik hoefde niet veel te zeggen, want bij het opnemen kon hij het al horen aan mijn huil. Ik kreeg het niet voor elkaar het uit m’n strot te krijgen.
In de tijd tussen het telefoontje en dat hij thuis was, was ik alleen. Ik heb gehuild als een gek, gevloekt, geschreeuwd, waarom!? Hoe heeft dit kunnen gebeuren?

Dinsdagmiddag 26 juli 2016. Danny moest helaas terug naar zijn werk en ik had Marloes gebeld of ze de dag bij mij wilde zijn. Samen zijn we op mijn verzoek die middag naar het strand gegaan. Ik had het gevoel dat dat mij zou helpen die dag. En dat was ook zo.
Ik heb het die middag veel over je gehad met Marloes. Over alle herinneren die ik aan je heb, alles wat we hebben meegemaakt, hoe bijzonder jij voor mij was. Helaas kwam toen ook ter sprake hoe onze vriendschap stuk gelopen is toen der tijd. Ik ben die dag (niet alleen die dag) boos geweest dat dat zo gegaan is en dat ik het nooit recht gezet heb met je. Ik heb altijd gehoopt (en dat gevoel had ik ook echt) dat we elkaar weer zouden vinden en dat het dan zou zijn zoals het was. Dat we dan weer de vriendinnen zouden zijn die we waren. Helaas heb ik dat dus nooit waar mogen maken. Marloes vertelde mij die dag dat zij jou tegengekomen was een tijdje daarvoor en dat jij haar vertelde dat het wel weer goed zou komen tussen ons. Dat heeft mij wel goed gedaan.

Donderdagavond 28 juli 2016. Deze avond nam ik afscheid van jou. Ik ben jouw mama ontzettend dankbaar dat zij mij hierbij heeft geholpen en van zoiets verschrikkelijks iets heel moois gemaakt heeft. Samen met jouw gezin (die voor mij als eigen voelt) heb ik herinneringen opgehaald, gelachen, gehuild en veel geknuffeld. Dit is voor mij een heel belangrijk deel in het hele proces geweest.

Zondagavond 31 juli 2016. Samen met mijn moeder, die overgevlogen was vanuit Italië, heb ik jou nogmaals gedag gezegd. Ik ben heel blij dat ik dat toch nog samen met mama heb kunnen doen. Je lag al mooi in je velroze kist, met al die mooie bloemen en mensen om je heen. Ik denk dat ik je niet hoef te vertellen hoe geliefd je was.

Maandagmiddag 1 augustus 2016, 13.00 uur. Het moment van afscheid nemen en loslaten. Mama, Kenneth en ik hadden een mooie plek vrijwel vooraan. Het moment dat je binnenkomt in de kist barst ik in tranen uit. De avond daarvoor heb ik je nog zien liggen in die kist en was het vredig, maar nu ben ik weer boos, verdrietig en die onmacht… Kenneth houdt mij stevig vast en troost mij zo goed mogelijk. Dit was heel fijn.
Stuk voor stuk spraken jouw ouders, broertje en zusjes mooie verhalen over jou. Elke keer weer die tranen. Er worden mooie nummers afgespeeld terwijl er foto’s van jou verschijnen op beeldschermen. Wat hebben ze dat mooi gedaan.

Na alle mooie verhalen, liedjes en foto’s begint het laatste nummer te draaien en moet iedereen langzaam de zaal gaan verlaten. Omdat wij op 1 van de eerste rijen zitten, moeten we wachten tot iedereen van achteren langs jou gelopen is en de zaal verlaten heeft. Mijn hemel, wat waren dat veel mensen.
Ik zie het steeds dichterbij komen, het moment dat wij aan de beurt zijn en ik wordt steeds banger. Wij moeten aansluiten in de rij en lopen langzaam jouw kant op. Eenmaal bij jou stort ik in. Mama zegt mij jou nog een laatste kus te geven en dat doe ik. Ik geloof dat ik dat moment harder gehuild heb dan toen ik het slechte nieuws hoorde. Wat was dit kut. Godverdomme wat een kut moment.

Met z’n drieën komen we de andere ruimte binnen en zoek ik meteen de buitenlucht weer op. Ik moet bekennen dat het heel fijn was dat Kenneth zich op dat moment heel groot voor mij hield en er helemaal voor mij was. Zodra ik weer wat bijgekomen ben haalt hij wat te drinken voor mama en mij en daar staat Nikki. We pakken elkaar vast en weer komen de tranen. Samen hebben we het er even over.

We hebben wat gedronken, gesproken met anderen, een kaartje voor je geschreven en staan te wachten tot jouw ouders, broertje en zusjes de zaal binnenkomen. Er zijn veel mensen die daar op wachten en ze bij binnenkomst één voor één knuffelen, een hand geven en condoleren. Ik wacht geduldig en wanneer ik mijn kans zie geef ik je ouders een dikke knuffel.
Niet lang daarna zijn wij naar huis gegaan. Ik zet mama weer af op het vliegveld en ik rijd naar huis.

Dit was het dan. Vanaf nu moet ik het een plekje gaan geven, er mee leren leven. Ik doe mijn best het beste ervan te maken, maar er zijn ook dagen dat het even niet meer gaat.
Ik heb veel contact met je mama en probeer zo veel mogelijk voor de stichting te doen.
Ik denk elke dag aan je, onze foto staat op mijn nachtkastje en je hebt een mooie plekje op de sitetabel. Daar steek ik elke avond een kaars voor je aan en bij het uitblazen wens ik je weltrusten.

Lieve vriendin, weet dat ik je enorm mis. Ik hoop dat je ziet wat we allemaal doen om je te herdenken en hoe lief we je hebben.

Ik kan het niet afsluiten zonder te zeggen:
One day we’ll meer again. Ik hou van je ??

Nikkie

Lieve Daan,

Ongeveer 17 jaar geleden leerde ik je kennen in de kleuterklas, wat jou een van mijn oudste vriendinnen maakt. Vanaf dag 1 dikke vriendinnen, de hele basisschool door. Slaapfeestje hier, tussendemiddag eten daar, mee naar de camping en weet ik veel wat allemaal nog meer. Na de basisschool gingen we alle twee naar een andere middelbare school. Ondanks dat we elkaar niet meer elke dag spraken toch even goede vriendinnen. Zo ben ik nog een keer mee geweest naar de camping en was mijn eerste keer echt dronken zijn met jou.

Maar ook in minder leuke tijden stond je voor mij klaar. Bijna 8 jaar geleden overleed mijn vader, waarbij ook jij zo mee kon lachen. Je was er voor me. In de jaren daarna hebben we het vaak over mijn vader nog gehad, ook samen met jou mama. Je hebt me nog getroost toen het nummer dochters voorbij kwam, toen we bij jou aan de eettafel zaten. Je bent er voor me geweest in goede en slechte tijden, zoals een echte vriendin er voor je is! Na de middelbare school ging ik een jaar na het buitenland en daarna is het contact verwaterd. Ik zag je nog wel eens in de bus of ergens met drankje in ons handen, en dan was het alsof we elkaar gister nog gesproken hadden. De laatste keer dat ik jou koppie mocht zien was vlak voordat ik naar Mauritius ging voor 5 maanden in februari, in de bus. We zouden in die week nog wat gaan drinken, maar dat ging niet door omdat je twee hele mooie tattoos ging laten zetten. De vlinder en je tattoo voor Maaike, Wessel en Ilse. Nja, dan zou dat drankje nadat ik terug was wel komen toch?

Ik was net twee weken terug toen ik hoorde dat je in het ziekenhuis lag en dat het niet goed met je ging. Ik kon het niet geloven, en ik kon niet stoppen met huilen. JIJ?! WAAROM JIJ? Dit gevoel heb ik nog steeds. Ik was een paar weken geleden naar ADE, en ik trok het niet. Iedereen met grote ogen, en het enige wat ik kon denken was waarom leef jij nog wel?! En waarom mijn lieve, eigenwijze vriendinnetje niet meer? Ik snap het niet, en ik wil het niet snappen. Het is gewoon fucking oneerlijk.

Maar lieve lieve Daan, je hebt ervoor gezorgd dat ik nu ben zoals ik ben, en ik draag je altijd met mij mee. Ik hoop dat je daarboven een mooi plekje hebt (dat kan natuurlijk niet anders), en misschien dat je nog een keer tussendemiddag een broodje kan eten met mijn papa. Het nummer dochters heeft nu voor mij twee betekenissen, waarvan jij er nu een bent. Voor alles wat je helaas niet meer hebt mee mogen maken.

Ik hou van je, je zit in mn hart ❤️❤️