Categoriearchief: Zussen en broer

De zorg

De zorg.
Daar waar jij zo graag in wilde werken, maar wat je niet gegund werd. Werken in de zorg, daar waar jij goed in was, daar waar jouw kracht lag.
De zorg.
Daar waar ik in ga werken, waar ik mijn plekje wil gaan vinden. Gister kreeg ik te horen dat ik ben aangenomen bij de zorgbalans, vandaag kwam daarbij dat ik ook officieel ben aangenomen als student Verzorgende-IG.
Binnenkort ga ik starten, een opleiding van 1.5 jaar om mijzelf om te scholen, om de zorg in de gaan.
Laatst viel het kwartje, mijn paardenstudie was niet waar ik de rest van mijn tijd wil werken maar meer mijn hobby. Na een gesprek met Colinda kwam de vraag waarom ik niet de zorg in ging. Na wat opzoeken kwam de interne opleiding voorbij, want fulltime studeren met een eigen huis ging het niet worden. Op naar de informatieavond. En hoe…ouderenzorg, zorgen voor anderen. Aangemeld, toetsen gemaakt en vandaag de aanname.
In de auto naar huis kwam het besef. Dat ik de studie(s) ga doen, die jij zo graag wilde doen.
Om te beginnen dus als verzorgende, daarna hopelijk kraamhulp en misschien wel Hbo-v.
Het was vandaag zo’n dag, Tijger(mijn kat) onder narcose bij de dierenarts..daar begon het gevoel al, onder narcose. Nu wachten op het telefoontje dat ze goed en wel wakker is geworden. Zenuwen.
Daarna het goede nieuws over de studie.
En om het af te maken, onderweg 2 ambulances die met gillende sirenes langskwamen.
Weer alles wat me aan jou doet denken.
Ik kom zo even bij je langs, langs je graf. Ik kom er regelmatig, minstens eens in de week. Om je bij te praten, een bloemetje te brengen of om een kaarsje aan te steken.
Ik kan alleenmaar hopen dat je trots op me bent.
Over 22 dagen ben je 2 jaar dood, maar weet dat we dan op je proosten. Op jou en op het leven. Dat we ons leven maar mogen leven, dat is wat ik zal doen. Leven.
Weet dat ik je mis, en dat ik hoop dat je trots op ons bent.
Dikke kus Maaike

P.s. je hebt er weer een gedachtenreis bij. Marion Bloemendal Stolwijk heeft jou meegenomen tijdens haar wandeling de Alpe d’Huzes op.

Presenteren…..

Dit leek wel de week van de presentaties.
Dinsdag togen Tom en ik op naar VSO de schakel in Haarlem. Op een ieders eigen niveau mocht ik twee presentaties aan derdejaars klassen geven. Het bijzondere op VSO is dat de kinderen vaak verschillende niveaus hebben.
Dinsdagavond de heren van de rotaryclub. Deze heren allen in een iets gevorderde leeftijd luisterde ademloos naar mijn verhaal.
Woensdag heb ik presentaties in Haarlem en Castricum gegeven.
Turn over had mij benaderd met de vraag of ik de jongeren die aan dit project gekoppeld waren een presentatie wilde geven.
Op beide locaties gebeurde er mooie dingen met de jongeren, het ontroerde mij behoorlijk.
Vandaag VSO voor dove kinderen in Brabant. Een nieuwe vorm van presenteren voor mij, samen met een tolk wordt mijn verhaal verteld.
Juist gekozen woorden, soms zoekend voor mij maakte dat de twee presentaties voorbij vlogen.
Kinderen die met de juiste informatie weer naar huis gingen maakte mijn dag goed.
Tijdens de presentatie benadruk ik altijd dat het zo belangrijk is dat je met je ouders blijft praten.
Met enige regelmaat krijg ik berichten van ouders dat hun kind na een presentatie thuis kwam en erover ging vertellen.
Voor nu is het voor even de laatste presentatie. Volgende maand gaan we weer verder

Het verhaal van Maaike

Daniëlle.
23 juli 2016. Terwijl ik bij mijn toenmalige schoonouders aan het avondeten was, kreeg ik een telefoontje van mama, of ik naar papa wou gaan. Danielle was onwel geworden en ging met de ambulance naar het ziekenhuis. Samen met T ben ik de auto ingestapt om 2 straten verder bij mijn vader aan te komen. Zelf stapte Daniëlle de ambulance nog in, ik heb haar gezicht niet kunnen zien. Achter de ambulance aan naar het Rode Kruis Ziekenhuis in Beverwijk.
Onderweg stopt de ambulance en komt de chauffeur naar mij toe, of ik de zus ben, om uitleg te geven dat we naar het ziekenhuis rijden en er kans is dat hij er met spoed vandoor moet, voor zover het er zo uitziet niet omdat het zo slecht gaat met Daniëlle, maar omdat er een andere spoedrit tussendoor kan komen. Op de snelweg komt dit dan ook uit, ik zie de zwaailichten en hoor de sirenes aangaan en voordat ik het me goed kan beseffen maakt de ambulance snelheid.
Terwijl ik in lichte paniek raak, niet wetende of dit voor mijn zus is of voor een ander spoedgeval, probeert T mij rustig te houden, wat weinig zin heeft….boetes of niet, ik wil mijn zus niet alleen laten! Voor zover ik me kan herinneren heb ik de 130 op mijn km teller voorbij zien komen. Ik raak achter een vrachtwagen in de verkeersbocht, er wordt aan de velsertunnel gewerkt dus moeten we via een omleiding. Achter de vrachtwagen rijdende wordt mijn paniek meer wanneer ik de ambulance uit mijn zicht zie gaan. Gelukkig weet ik waar hij heen is gereden. Als ik bij het ziekenhuis aankom, al rennend, word ik bij de balie gelijk naar de spoedpost doorverwezen waar ik gelijk naar door ren.
Als ik bij Danielle in de kamer aankom, ziet het er in alle opzichten uit als een epileptische aanval. Ik heb dit eerder gezien en dit is ook niet waar ik me al te druk om maak. Het is meer het aantal artsen wat constant bij haar aanwezig is. Lang mag ik niet bij haar zijn, ik word weggestuurd…omdat ik geen ruzie wil maken hier, zeg ik nog tegen Danielle dat ik op haar wacht, mocht ze me horen.
Terwijl T en ik in de wachtkamer zitten hoor ik mijn naam door de gang geroepen, R is ook in het ziekenhuis aangekomen. Wanneer ik vraag hoe ze wist waar ik was, zei ze dat Danielle meerdere keren mijn naam had gezegd en mij was komen zoeken.
De tijd die hierna komt bestaat alleen maar uit wachten. Ik mag niet bij Danielle en ik kan dus ook helemaal niks. Ondertussen probeer ik wel met mama in contact te blijven die net is aangekomen op haar vakantieadres aan de andere kant van het land ongeveer.
R komt zo nu en dan terug om mij updates te geven, en in de gang zie ik alleen maar dokters de kamer in- en uitlopen. Chaos.
Mama wordt ondertussen 2 keer gebeld. De eerste keer wordt er gezegd dat het niet nodig lijkt om naar huis te komen. De 2e keer is hier verandering ingekomen….Danielle gaat slechter en mama wordt gevraagd om zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te komen. Ik heb ondertussen ook contact met mama en beloof haar in het ziekenhuis, zo dichtbij als ik kan komen, bij Danielle te blijven.
Het lijkt uren te duren voordat mama eindelijk in het ziekenhuis is, maar zodra ik haar stem hoor in de gang overvalt mij een zeker soort rust. Mama is er, wat voor mij betekend dat er iemand is die Danielle overneemt en mij kan overtuigen naar huis te gaan. Geen dwang of geschreeuw, rust. Terwijl ik door de gang loop, kan ik Danielle niet meer zien door de vele witte jassen aan haar bed.
Terwijl we naar huis rijden, wordt ik al overspoeld door vermoeidheid, mama houdt iedereen ondertussen op de hoogte. Ondanks de vermoeidheid doe ik geen oog dicht, hetzelfde geldt voor de nachten daarop.
De volgende dag ben ik niet in het ziekenhuis geweest, mama en papa gaan en houden ons op de hoogte hoe het met Danielle gaat. Het lijkt beter te gaan, zondag kan ik me verder niet veel van herinneren. Enkel dat mama met ons afspreek de volgende dag gewoon allen ons ding te gaan doen. Wessel heeft vakantie en is vrij, Ilse is in Frankrijk. Peter blijft constant bij mama, en biedt veel steun. We spreken af de volgende dag na mijn werk naar het ziekenhuis te gaan.
Op maandagochtend ben ik om 0900 op mijn werk. Moe. Mijn baas een korte uitleg geven van hoe en wat, met het dringende verzoek dat ik mijn telefoon bij me houdt en moet opnemen. .sindsdien heb ik altijd op werk mijn telefoon op zak. Om 1000 belt mama, terwijl ik opneem reken ik nog snel een klant af en vraag de volgende even te wachten i.v.m. een spoedgeval. Mama vraagt me iemand mijn kassa over te laten nemen en rustig richting het ziekenhuis te gaan. Ze wacht daar op me zegt ze, meer informatie krijg ik niet. Terwijl mama mij belt is ze al onderweg naar de auto.
Rust heb ik niet, zo snel als het verkeer toelaat ga ik naar het ziekenhuis, later bedacht erg roekeloos…. Tegelijkertijd met mama en papa kom ik aan op de parkeerplaats van het ziekenhuis.
Papa loopt een stukje verderop, als mama roept hoort hij haar niet, pas als ik ‘papa’ schreeuw blijft hij staan. Met zijn allen gaan we naar binnen, mama geeft ondertussen uitleg dat Danielle haar lever is uitgevallen en dat ze nu meer te horen krijgen. T bel ik ondertussen, na een paar keer krijg ik hem te pakken.
In het ziekenhuis krijgen we Danielle te zien. De laatste keer dat ik haar zag lag ze op de eerste hulp, nu ligt ze op een eigen kamer in het brandwondencentrum onder volledige bewaking, omringd met snoeren van infusen en een leverdialise. Zo heb ik mijn zus nog nooit gezien. Nog gekleed in mijn werkkleding, waar ik nog grapjes naar Danielle over maak, komen we met zijn allen bijeen in een familiekamer. Hier krijgen we van de artsen te horen hoe slecht het gaat, en worden de opties besproken. Hier komt uit dat Danielle naar het LUMC gaat onder speciale begeleiding. Haar bloed is zo dun, dat ze van een klein wondje al kan doodbloeden. Een voor zich, en met zijn allen mogen we nog naar Danielle toe. We kunnen wel tegen haar praten, maar ze is constant met haar hoofd aan het schudden en ogen aan het draaien. Een hand vasthouden wil ze niet, dus ik wrijf over haar arm en geef haar nog een dikke kus en knuffel.
Dan is het tijd om afscheid te nemen…waarop de artsen er bij zeggen, dat we er rekening mee moeten houden dat dit ‘het’ afscheid zou kunnen zijn, maar ik blijf vol goede moed en fluister nog in je oor hoe trots ik op je ben en dat je gaat vechten zo lang je kan.
Helemaal naar Leiden moet je…een academisch ziekenhuis…verder gespecialiseerd…de beste dokters krijg je…
Mama en Peter gaan ook na een korte stop thuis door naar het ziekenhuis, ik blijf met Wessel thuis. Ilse wordt opgehaald in Frankrijk en komt ’s avonds met mama en Peter mee terug naar huis
Ondertussen blijft mama iedereen op de hoogte houden via de app, zoveel als mogelijk.
’s Avonds komen mama en peter thuis. Het is ondertussen bekend dat Danielle op de nr 1 Europese donorlijst staat en wanneer er een matchende lever vrijkomt deze voor haar is.
Om 2 uur is de lever bekend en wordt Danielle operatie klaar gemaakt. Ik weet dat ze in slaap is gebracht om vervoerd te worden naar het LUMC, maar kan alleen maar hopen dat ze hier niks van meemaakt. Ik weet nog hoe zenuwachtig ik was voor mijn operatie, en hoe trots ze was toen ik weer naar huis mocht. Ik kan alleen maar hopen dat ik als zij eruit komt, ik dan ook zo trots op haar kan zijn.
Om 0600 krijgt mama het telefoontje dat de operatie gaat beginnen, het gaat een zware operatie worden van minstens 6 uur, na 12 uur wordt mama weer teruggebeld.
Ik zit ondertussen beneden op de bank. Niet kunnen slapen zit ik al vanaf 8 uur beneden. Ik wil alleen maar wachten. Rond 10 uur komt peter naar beneden, ik zie aan zijn gezicht dat er iets niet klopt. Ik heb mama haar appje nog niet gelezen, maar peter komt mij het nieuws vertellen dat mama om 10 uur is gebeld….de operatie is stopgezet….Danielle is verwoest. Mijn lieve, stoere en sterke zus is kapot…letterlijk. Mama en peter gaan weer naar het ziekenhuis, wetende dat Danielle daar haar laatste adem zal uitblazen. Weer mag ik niet mee. Ik blijf thuis om wessel en ilse op te vangen, zij hebben mij nodig. Er komen steeds meer mensen bij, T neemt een groot deel van de zorg van iedereen op zich en ontlast mij hier veel mee. Ik sluit me van iedereen af, Wessel en Ilse komen op de eerste plek.
Terwijl wij op het berichtje wachten, het berichtje dat zij haar laatste adem heeft uitgeblazen, kom ik op facebook berichtjes tegen naar Danielle alsof ze al dood is, woest ben ik….mijn zus is nog aan het knokken, nog niet dood, ookal komt dat wel. 26 juli 2016, 11.40u. Danielle is dood. Hierna wachten wij tot mama en peter thuiskomen.
Hierna gaat alles snel. Heel snel. Dezelfde dag zien we Danielle weer. Dood. In het uitvaartcentrum. Als wij haar zien is ze al aangekleed, ik herken haar niet meer. Dit is niet mijn Danielle, ik wil dan ook niet in de buurt komen. Mijn nu dode zus…dezelfde zus met wie ik 2 weken daarvoor nog voor mijn verjaardag naar Beyoncé ging, waarvoor ik de eeuwige taxi naar het werk was en die altijd te laat kon komen, en er ook nog mee wegkwam ook. Mijn stapmaatje, drinkmaatje, feestmaatje, mijn zus. Dood.
De uitvaartbegeleidster is Patty, ze legt alles uit en we mogen haar alles vragen. Fijn is dat.
Elke dag gaan we naar Danielle toe.
Het eerste wat ik heb gedaan toen we het doodbericht kregen, is iedereen inlichten. Iedereen waarvan ik wist met wie ze omging, vrienden en collega’s. Dat was ook het enige wat in me opkwam. Zodra de rouwkaart er was, heb ik deze weer naar iedereen gestuurd, de enige stress of ik niemand was vergeten. Ik weet bijna zeker dat iedereen toen de kaart heeft gehad. Zowel bij de condoleance als bij de uitvaart. Honderden mensen.
De dagen tot de condoleance gaan we dagelijks naar haar toe. 1 keer ben ik even alleen met haar geweest, even maar. Ze lag er zo rustig bij, en ik zal haar grapjes nooit vergeten, dat ik er van overtuigd was dat ze zo op kon springen en dat het allemaal een grap was. 1 grote kutgrap.
Bij de condoleance maak ik me nuttig waar het kan, uiteindelijk is dit praktisch alleen in de ontvangstkamer…ik blijf bij Wessel en Ilse in de buurt. Ik kan me sterk houden, ben andere mensen aan het troosten. Totdat mijn klasgenootjes binnen komen lopen, dat is me teveel. Deze meiden met wie ik lief en leed deel, zij zijn er ook nu voor me.
Dan is het de dag van de uitvaart. Danielle had precies, met grappen, aangegeven hoe haar ideale uitvaart eruit zag….ik in jurk was daar deel van…lieve zus, die kutjurk heb ik aangehad. Mijn speech heb ik geschreven, voor het geval mijn improvisatiekunsten niet helemaal meewerken. Ik ga met de gewone auto mee. Mama rijdt met Danielle mee.
Aangekomen bij het crematorium staat er een enorme erehaag voor Danielle, wij lopen met het gezin en aanhang achter de auto aan. Wat een mensen, wat een groots gebaar dat iedereen er was. Ook wanneer de kist weggevoerd wordt naar de oven mag ik niet mee. Hier heb ik het erg moeilijk mee, ik mis een stukje afscheid. Maar ook hierin zet ik me om in het steunen en troosten van een ieder die dit nodig had. Wanneer we een tijd erna weggaan weet ik , Danielle is nu al as.
De tijd hierna blijf ik proberen iedereen te steun, het is moeilijk om ontlopen te worden omdat mensen niet weten wat ze moeten zeggen. Terwijl het enige wat ik wil is dat mijn leven gewoon weer verder gaat, ik zet alles aan de kant en wil weer mijn ding doen. Rouwen wil ik niet, leven wil ik.
5 weken hierna vertrek ik naar Spanje, in overleg met school en thuis ben ik toch gegaan. De beste keuze. Wat heb ik hier een geweldige tijd gehad, vol liefde en steun.
De tijd hierna ben ik zoveel mogelijk bezig om alles gewoon te doen zoals ik dat al deed. Leven.
Op 26 juli 2017 wordt Danielle haar urn alsnog begraven. Een hele begrafenis, waarin ik mag helpen de kist te laten zakken. Een stukje afscheid neem ik hiermee. Ik ga wekelijks langs het graf, om een kaarsje aan te steken, een bloemetje neer te leggen of om gewoon even gedag te zeggen.
Afstuderen doe ik , diploma op zak.
Leven, doe ik.
De enige angstmomenten die ik heb, zijn ambulances. Wanneer ik dit op 28-12-17 schrijf, ben ik net een paar uur thuis. Terwijl ik naar huis reed, kwam een van Danielle haar liedjes op de radio, en kwam er een ambulance met gillende sirenes voorbij. Elke keer als dit gebeurt, denk ik terug aan dat moment waarin haar ambulance er plotseling ook met gillende sirenes vandoor ging. Dan krijg ik even een moeilijk moment.
Reanimeren, ook zo’n ding…wat ik ondertussen kan. Omdat ik op de dierenambulance rijd, ben ik hulpverlener. Een titel waar ik trots op ben. Tijdens de RDW training kregen we ook uitleg hoe je moet samenwerken met andere hulpdiensten. Ambulances dus ook. Ook weet ik dat ik ga leren reanimeren. Tijdens deze cursus houdt ik eigenlijk geen rekening met geluidsfragmenten, totdat het omgaan met stikgedeelte komt. Ik breek hierbij, dit geluid herken ik uit duizenden.
Ondertussen kan ik wel reanimeren, ben ik aangesloten bij de hartstichting en hoop ik wanneer dit nodig is dat ik een leven kan redden.
8 januari vertrek ik naar Spanje, een langere tijd deze keer. 8 maanden ongeveer. Ik ben deze keer zenuwachtiger, maar weet ook wel dat het goed gaat komen. Het is moeilijk om alles en iedereen zo achter me te laten, ook de honden en Jouke. Maar ook de dierenambulance, hier heb ik mijn plekje gevonden en ligt mijn hart. De dieren zijn wat mij er de vorige keer doorheen geholpen heeft, ik weet zeker dat zij mij deze keer ook gaan helpen.
x Maaike

 

MAY 2018.

Jeetje mina wat vliegt de tijd voorbij, nog ruim 2 maanden en dan ben je er al 2 jaar niet meer. Onvoorstelbaar. Wat een tranen, wat een tijd.
2 jaar geleden kon ik nog genieten van het zonnetje met je, konden we nog lachen, gieren, brullen. Konden we mekaar nog flink uitschelden en belachelijk maken en dan altijd erbij zeggen ‘gelukkig lijk je op me’! Wat een momenten, heb zelf nooit gezien dat we op elkaar leken.
Tot vandaag, ik was naar het strand, lekker even uitwaaien, zonnen, en uiteraard foto’s maken. Zonder het bewust zijn had ik kleding aan wat jij ook aan zou kunnen doen, me haar zoals jij dat vaak had, en jou zonnebril op me neus….. Toen ik vanmiddag na dat het me al zeker 5 keer gezegd was, nog een keer naar de foto keek, zag ik toch echt voor de allereerste keer dat ik aardig wat van jou weg heb.
Over een week klaar met me examens, de ‘sunny days’ zijn aangekomen. Veel vrije tijd, en veel gedachtes. Hoe zou onze band nu zijn nu ik weer wat ouder ben? Hoe zou je me het succes wensen voor me laatste examens? Wat zou ik voor me 16e verjaardag krijgen? Pffff soms denk ik dat ik gek word!
Ik merk dat ik nu in het 2e jaar van de rauw zoveel meer last van alles heb, ik vond kerst zo zwaar. Jou verjaardag? mijn God wat heb ik gehuild. Zondagen, muziek, herinneringen, en nu ook de zonnige dagen. Daan what the fack! Zo onvoorstelbaar dat ik ze nooit meer met je ga meemaken, dat ik al die 3e, 4e, 5e en ga zo maar door ook zonder jou moet doorbrengen.
Het is zo fucking oneerlijk, maar helaas gaat wat ik ook schrijf jou niet terug brengen in me leven. Ik hoop zo dat je mee gluurt, me hoort als ik bij je ben, en je trots bent. Je was een heerlijk wijf! Ik mis je lieve zus. 🖤

Het gebeurt altijd een ander…

Cijfers en statistieken vliegen ons om de oren.
Zoveel mensen hebben of doen dit en zoveel hebben of doen dat.
Gisteravond keek ik voor het slapen naar het programma drugs inc.
De narigheid die drugs daar aanricht (bendes, kartels,verslaafden) zijn werkelijk enorm!
Eergisteren heb ik contact met 2 verschillende journalisten. Beide schrijven onder andere (voor kranten) over drugs. Beide zijn met een boek bezig, beide willen mij hiervoor interviewen en mee naar een presentatie (1 is al mee naar een presentatie geweest).
Vanmorgen ontvang ik een inbox, een meisje die ik heb leren kennen heeft haar broer vlak voor Danielle verloren.
Zelfde leeftijd, zelfde drugssoort, zelfde drama.
In haar dorp overleed nu weer een jongere aan hetzelfde als haar broer
Een jongen die bij haar broer was toen die nog leefde en dood ging, een jongen wiens ouders nu net zo wanhopig zijn als haar en andere ouders.
Zelf ben ik onderweg naar Woerden, geef vandaag 3 presentaties aan kwetsbare jongeren.
Daar vertel ik ze over Danielle, mijn gezin en wat xtc is.
Ik wijs met geen enkele vinger, laat ze meekijken binnen het stukje #bewustwording.
Dat waar wij van denken dat het ons deurtje voorbij gaat, dat wij weten hoe of wat, dat wij……dat zij…..dat……
Voor de jongen waar ik nu net bericht over kreeg, voor zijn ouders, voor zijn broer, zus en liefhebbende…..sterkte.
Liefs Nicolette

Lieve zuster

Lieve zuster,

 

Wat een gekte, de lente is weer begonnen, de dagen gaan weer langer duren, ik zit in de allerlaatste weken van mijn middelbare school jaren. Of te wel, what the fuck.
Vorige week donderdag is jou prachtige steen eindelijk geplaatst, nu heb je eindelijk je eigen plek om te rusten. We hebben weer een hoofdstuk af moeten sluiten van de rouw, maar ook van de zaken regelen. Wat er nu overblijft is, huilen, aan je denken, en een kaars branden.
De laatste weken ben ik over van alles aan het nadenken. Ik vraag me van alles af, ik laat dingen los, en probeer open te staan voor alle nieuwe dingen. Ik praat met vriendinnen over jou dood, ik luister onze liedjes stiekem toch nog een keer, en ik ben op zoek naar al onze foto’s in de loop van jaren van vroeger tot juli 2016.
Ik zei vanavond nadat mama een week op vakantie was geweest tegen mama, Jezus mam, wat gaat de tijd fucking snel. Al bijna 2 jaar, want voor dat je het weet is het weer zomer.. De periode waar wij het meeste van hielden! Kon ik de leuke tijden maar overdoen, kon ik maar weer even bij dat strand staan in Spanje samen, konden we nog maar even saampjes de winkelstraten onveilig maken, en kon ik je nog maar even heel stevig vast houden en zeggen hoe veel ik je wel niet miste.
Deze zomer word ik 16, de leeftijd waarop we samen zouden gaan touren op de scooter, en de leeftijd wanneer ik voor de eerste keer mee uit zo mogen met je. De leeftijd waarop jij als enige op me sweet 16 achter de bar zou mogen staan, en de leeftijd waarop ik een nieuwe start moet maken, nieuwe school, nieuwe mensen, nieuwe stage’s, nieuwe vriendinnen, en ga zo maar door.
Lieve Daan, maak je over mij geen zorgen, ik kom er wel, en ik ga je trots maken ❤.
Kus van your ‘little’ girl 😘.

Recensie Mondriaan College

Francis Kramer

Je bezoek heeft weer een boel losgemaakt… was goed. Onze projectweek staat in het teken van ‘jij en de ander’ …. jij maakte gisteren en vandaag weer anderen wakker. In de gangen gonsde het sinds gisteren… het woord werd gedeeld, sommigen kwamen bij voorbaat al langs “juf, ik vind het eng”…

1,5 jaar door Ilse

Anderhalf jaar missen geschreven door Ilse…….
1.5 year, 18 months, 549 days
Al zo veel maanden, al zo veel weken, al zoveel dagen, al zoveel uren, onrust. Onrust door middel van huilen, angst, pijn, verdriet, woede, en heel veel leegte.
1.5 jaar geleden stond ons leven stil, kwam er een enorme leegte, kreeg onze onrustzaaier uit de familie rust. Ging mijn moedige zus de reis tegemoet als een engel. Na gevochten te hebben als een vlinder zonder vleugels.
Zoveel moedige keuzes kunnen maken in je leven. Je leefde als een rebel, maar hoe slecht het ook ging, hoeveel pijn je ook had, hoeveel verdriet er in de om ging, jij gaf nooit op, je was een doorzetter. Je familie stond altijd op nummer 1, altijd lieve berichtjes, altijd gekke foto’s, altijd mooie herinneringen.
Ik heb nog steeds zo veel vragen, nog steeds zo veel gevoelens, en zo veel leegte.
Volgende maand ben je jarig, zou je 23 worden, zou er een feestje komen net zoals altijd, zouden we samen gek doen. Maar wij gaan jouw 2e verjaardag zonder jou vieren. Jij gaat boven een feestje bouwen zonder ons, en ooit op een goede dag, hoop ik dat het zo zou mogen zijn dat we weer net zoals vroeger samen kunnen vieren, en samen gek kunnen doen.
Een jaar geleden schreef ik over ons geweldig avontuur op de avond van Marco Borsato, over de dingen waar ik toen aan dacht, en de dingen die ik toen miste, nu een jaar later kan ik nog wel veel meer dingen opnoemen die ik zo erg mis, zoveel liedjes waarbij ik aan jou denk, zoveel dingen gedaan waar papa en mama boos om zouden worden maar wij keihard om zouden kunnen lachen.
Mijn woorden raken op, mijn gedachtes schieten vol, en de tranen lopen over mijn wangen. Liedjes lijken mijn gevoel te beschrijven, en de juiste liedjes goed te beluisteren, lijkt het enige wat mij begrijpt.
Het doet zo veel pijn. Iloveyou ❤.
Ilse

1.5 jaar

1.5 jaar gemis door Maaike geschreven……

1.5 jaar zonder jou. 1.5 jaar vol emoties….wat missen we jou. Terwijl ik dit schrijf sta ik in het Spaanse zonnetje, probeert Princessa mijn aandacht te krijgen en kijk ik uit over een groot land met veulens die van de zon genieten. Vandaag denk ik extra aan je. Laat je wat van je weten? Dan drink ik vanavond een drankje op je ❤❤

Maaike haar verhaal.

Mijn verhaal…
Daniëlle.
23 juli 2016. Terwijl ik bij mijn toenmalige schoonouders aan het avondeten was, kreeg ik een telefoontje van mama, of ik naar papa wou gaan. Danielle was onwel geworden en ging met de ambulance naar het ziekenhuis. Samen met T ben ik de auto ingestapt om 2 straten verder bij mijn vader aan te komen. Zelf stapte Daniëlle de ambulance nog in, ik heb haar gezicht niet kunnen zien. Achter de ambulance aan naar het Rode Kruis Ziekenhuis in Beverwijk.
Onderweg stopt de ambulance en komt de chauffeur naar mij toe, of ik de zus ben, om uitleg te geven dat we naar het ziekenhuis rijden en er kans is dat hij er met spoed vandoor moet, voor zover het er zo uitziet niet omdat het zo slecht gaat met Daniëlle, maar omdat er een andere spoedrit tussendoor kan komen. Op de snelweg komt dit dan ook uit, ik zie de zwaailichten en hoor de sirenes aangaan en voordat ik het me goed kan beseffen maakt de ambulance snelheid.
Terwijl ik in lichte paniek raak, niet wetende of dit voor mijn zus is of voor een ander spoedgeval, probeert T mij rustig te houden, wat weinig zin heeft….boetes of niet, ik wil mijn zus niet alleen laten! Voor zover ik me kan herinneren heb ik de 130 op mijn km teller voorbij zien komen. Ik raak achter een vrachtwagen in de verkeersbocht, er wordt aan de velsertunnel gewerkt dus moeten we via een omleiding. Achter de vrachtwagen rijdende wordt mijn paniek meer wanneer ik de ambulance uit mijn zicht zie gaan. Gelukkig weet ik waar hij heen is gereden. Als ik bij het ziekenhuis aankom, al rennend, word ik bij de balie gelijk naar de spoedpost doorverwezen waar ik gelijk naar door ren.
Als ik bij Danielle in de kamer aankom, ziet het er in alle opzichten uit als een epileptische aanval. Ik heb dit eerder gezien en dit is ook niet waar ik me al te druk om maak. Het is meer het aantal artsen wat constant bij haar aanwezig is. Lang mag ik niet bij haar zijn, ik word weggestuurd…omdat ik geen ruzie wil maken hier, zeg ik nog tegen Danielle dat ik op haar wacht, mocht ze me horen.
Terwijl T en ik in de wachtkamer zitten hoor ik mijn naam door de gang geroepen, R is ook in het ziekenhuis aangekomen. Wanneer ik vraag hoe ze wist waar ik was, zei ze dat Danielle meerdere keren mijn naam had gezegd en mij was komen zoeken.
De tijd die hierna komt bestaat alleen maar uit wachten. Ik mag niet bij Danielle en ik kan dus ook helemaal niks. Ondertussen probeer ik wel met mama in contact te blijven die net is aangekomen op haar vakantieadres aan de andere kant van het land ongeveer.
R komt zo nu en dan terug om mij updates te geven, en in de gang zie ik alleen maar dokters de kamer in- en uitlopen. Chaos.
Mama wordt ondertussen 2 keer gebeld. De eerste keer wordt er gezegd dat het niet nodig lijkt om naar huis te komen. De 2e keer is hier verandering ingekomen….Danielle gaat slechter en mama wordt gevraagd om zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te komen. Ik heb ondertussen ook contact met mama en beloof haar in het ziekenhuis, zo dichtbij als ik kan komen, bij Danielle te blijven.
Het lijkt uren te duren voordat mama eindelijk in het ziekenhuis is, maar zodra ik haar stem hoor in de gang overvalt mij een zeker soort rust. Mama is er, wat voor mij betekend dat er iemand is die Danielle overneemt en mij kan overtuigen naar huis te gaan. Geen dwang of geschreeuw, rust. Terwijl ik door de gang loop, kan ik Danielle niet meer zien door de vele witte jassen aan haar bed.
Terwijl we naar huis rijden, wordt ik al overspoeld door vermoeidheid, mama houdt iedereen ondertussen op de hoogte. Ondanks de vermoeidheid doe ik geen oog dicht, hetzelfde geldt voor de nachten daarop.
De volgende dag ben ik niet in het ziekenhuis geweest, mama en papa gaan en houden ons op de hoogte hoe het met Danielle gaat. Het lijkt beter te gaan, zondag kan ik me verder niet veel van herinneren. Enkel dat mama met ons afspreek de volgende dag gewoon allen ons ding te gaan doen. Wessel heeft vakantie en is vrij, Ilse is in Frankrijk. Peter blijft constant bij mama, en biedt veel steun. We spreken af de volgende dag na mijn werk naar het ziekenhuis te gaan.
Op maandagochtend ben ik om 0900 op mijn werk. Moe. Mijn baas een korte uitleg geven van hoe en wat, met het dringende verzoek dat ik mijn telefoon bij me houdt en moet opnemen. .sindsdien heb ik altijd op werk mijn telefoon op zak. Om 1000 belt mama, terwijl ik opneem reken ik nog snel een klant af en vraag de volgende even te wachten i.v.m. een spoedgeval. Mama vraagt me iemand mijn kassa over te laten nemen en rustig richting het ziekenhuis te gaan. Ze wacht daar op me zegt ze, meer informatie krijg ik niet. Terwijl mama mij belt is ze al onderweg naar de auto.
Rust heb ik niet, zo snel als het verkeer toelaat ga ik naar het ziekenhuis, later bedacht erg roekeloos…. Tegelijkertijd met mama en papa kom ik aan op de parkeerplaats van het ziekenhuis.
Papa loopt een stukje verderop, als mama roept hoort hij haar niet, pas als ik ‘papa’ schreeuw blijft hij staan. Met zijn allen gaan we naar binnen, mama geeft ondertussen uitleg dat Danielle haar lever is uitgevallen en dat ze nu meer te horen krijgen. T bel ik ondertussen, na een paar keer krijg ik hem te pakken.
In het ziekenhuis krijgen we Danielle te zien. De laatste keer dat ik haar zag lag ze op de eerste hulp, nu ligt ze op een eigen kamer in het brandwondencentrum onder volledige bewaking, omringd met snoeren van infusen en een leverdialise. Zo heb ik mijn zus nog nooit gezien. Nog gekleed in mijn werkkleding, waar ik nog grapjes naar Danielle over maak, komen we met zijn allen bijeen in een familiekamer. Hier krijgen we van de artsen te horen hoe slecht het gaat, en worden de opties besproken. Hier komt uit dat Danielle naar het LUMC gaat onder speciale begeleiding. Haar bloed is zo dun, dat ze van een klein wondje al kan doodbloeden. Een voor zich, en met zijn allen mogen we nog naar Danielle toe. We kunnen wel tegen haar praten, maar ze is constant met haar hoofd aan het schudden en ogen aan het draaien. Een hand vasthouden wil ze niet, dus ik wrijf over haar arm en geef haar nog een dikke kus en knuffel.
Dan is het tijd om afscheid te nemen…waarop de artsen er bij zeggen, dat we er rekening mee moeten houden dat dit ‘het’ afscheid zou kunnen zijn, maar ik blijf vol goede moed en fluister nog in je oor hoe trots ik op je ben en dat je gaat vechten zo lang je kan.
Helemaal naar Leiden moet je…een academisch ziekenhuis…verder gespecialiseerd…de beste dokters krijg je…
Mama en Peter gaan ook na een korte stop thuis door naar het ziekenhuis, ik blijf met Wessel thuis. Ilse wordt opgehaald in Frankrijk en komt ’s avonds met mama en Peter mee terug naar huis
Ondertussen blijft mama iedereen op de hoogte houden via de app, zoveel als mogelijk.
’s Avonds komen mama en peter thuis. Het is ondertussen bekend dat Danielle op de nr 1 Europese donorlijst staat en wanneer er een matchende lever vrijkomt deze voor haar is.
Om 2 uur is de lever bekend en wordt Danielle operatie klaar gemaakt. Ik weet dat ze in slaap is gebracht om vervoerd te worden naar het LUMC, maar kan alleen maar hopen dat ze hier niks van meemaakt. Ik weet nog hoe zenuwachtig ik was voor mijn operatie, en hoe trots ze was toen ik weer naar huis mocht. Ik kan alleen maar hopen dat ik als zij eruit komt, ik dan ook zo trots op haar kan zijn.
Om 0600 krijgt mama het telefoontje dat de operatie gaat beginnen, het gaat een zware operatie worden van minstens 6 uur, na 12 uur wordt mama weer teruggebeld.
Ik zit ondertussen beneden op de bank. Niet kunnen slapen zit ik al vanaf 8 uur beneden. Ik wil alleen maar wachten. Rond 10 uur komt peter naar beneden, ik zie aan zijn gezicht dat er iets niet klopt. Ik heb mama haar appje nog niet gelezen, maar peter komt mij het nieuws vertellen dat mama om 10 uur is gebeld….de operatie is stopgezet….Danielle is verwoest. Mijn lieve, stoere en sterke zus is kapot…letterlijk. Mama en peter gaan weer naar het ziekenhuis, wetende dat Danielle daar haar laatste adem zal uitblazen. Weer mag ik niet mee. Ik blijf thuis om wessel en ilse op te vangen, zij hebben mij nodig. Er komen steeds meer mensen bij, T neemt een groot deel van de zorg van iedereen op zich en ontlast mij hier veel mee. Ik sluit me van iedereen af, Wessel en Ilse komen op de eerste plek.
Terwijl wij op het berichtje wachten, het berichtje dat zij haar laatste adem heeft uitgeblazen, kom ik op facebook berichtjes tegen naar Danielle alsof ze al dood is, woest ben ik….mijn zus is nog aan het knokken, nog niet dood, ookal komt dat wel. 26 juli 2016, 11.40u. Danielle is dood. Hierna wachten wij tot mama en peter thuiskomen.
Hierna gaat alles snel. Heel snel. Dezelfde dag zien we Danielle weer. Dood. In het uitvaartcentrum. Als wij haar zien is ze al aangekleed, ik herken haar niet meer. Dit is niet mijn Danielle, ik wil dan ook niet in de buurt komen. Mijn nu dode zus…dezelfde zus met wie ik 2 weken daarvoor nog voor mijn verjaardag naar Beyoncé ging, waarvoor ik de eeuwige taxi naar het werk was en die altijd te laat kon komen, en er ook nog mee wegkwam ook. Mijn stapmaatje, drinkmaatje, feestmaatje, mijn zus. Dood.
De uitvaartbegeleidster is Patty, ze legt alles uit en we mogen haar alles vragen. Fijn is dat.
Elke dag gaan we naar Danielle toe.
Het eerste wat ik heb gedaan toen we het doodbericht kregen, is iedereen inlichten. Iedereen waarvan ik wist met wie ze omging, vrienden en collega’s. Dat was ook het enige wat in me opkwam. Zodra de rouwkaart er was, heb ik deze weer naar iedereen gestuurd, de enige stress of ik niemand was vergeten. Ik weet bijna zeker dat iedereen toen de kaart heeft gehad. Zowel bij de condoleance als bij de uitvaart. Honderden mensen.
De dagen tot de condoleance gaan we dagelijks naar haar toe. 1 keer ben ik even alleen met haar geweest, even maar. Ze lag er zo rustig bij, en ik zal haar grapjes nooit vergeten, dat ik er van overtuigd was dat ze zo op kon springen en dat het allemaal een grap was. 1 grote kutgrap.
Bij de condoleance maak ik me nuttig waar het kan, uiteindelijk is dit praktisch alleen in de ontvangstkamer…ik blijf bij Wessel en Ilse in de buurt. Ik kan me sterk houden, ben andere mensen aan het troosten. Totdat mijn klasgenootjes binnen komen lopen, dat is me teveel. Deze meiden met wie ik lief en leed deel, zij zijn er ook nu voor me.
Dan is het de dag van de uitvaart. Danielle had precies, met grappen, aangegeven hoe haar ideale uitvaart eruit zag….ik in jurk was daar deel van…lieve zus, die kutjurk heb ik aangehad. Mijn speech heb ik geschreven, voor het geval mijn improvisatiekunsten niet helemaal meewerken. Ik ga met de gewone auto mee. Mama rijdt met Danielle mee.
Aangekomen bij het crematorium staat er een enorme erehaag voor Danielle, wij lopen met het gezin en aanhang achter de auto aan. Wat een mensen, wat een groots gebaar dat iedereen er was. Ook wanneer de kist weggevoerd wordt naar de oven mag ik niet mee. Hier heb ik het erg moeilijk mee, ik mis een stukje afscheid. Maar ook hierin zet ik me om in het steunen en troosten van een ieder die dit nodig had. Wanneer we een tijd erna weggaan weet ik , Danielle is nu al as.
De tijd hierna blijf ik proberen iedereen te steun, het is moeilijk om ontlopen te worden omdat mensen niet weten wat ze moeten zeggen. Terwijl het enige wat ik wil is dat mijn leven gewoon weer verder gaat, ik zet alles aan de kant en wil weer mijn ding doen. Rouwen wil ik niet, leven wil ik.
5 weken hierna vertrek ik naar Spanje, in overleg met school en thuis ben ik toch gegaan. De beste keuze. Wat heb ik hier een geweldige tijd gehad, vol liefde en steun.
De tijd hierna ben ik zoveel mogelijk bezig om alles gewoon te doen zoals ik dat al deed. Leven.
Op 26 juli 2017 wordt Danielle haar urn alsnog begraven. Een hele begrafenis, waarin ik mag helpen de kist te laten zakken. Een stukje afscheid neem ik hiermee. Ik ga wekelijks langs het graf, om een kaarsje aan te steken, een bloemetje neer te leggen of om gewoon even gedag te zeggen.
Afstuderen doe ik , diploma op zak.
Leven, doe ik.
De enige angstmomenten die ik heb, zijn ambulances. Wanneer ik dit op 28-12-17 schrijf, ben ik net een paar uur thuis. Terwijl ik naar huis reed, kwam een van Danielle haar liedjes op de radio, en kwam er een ambulance met gillende sirenes voorbij. Elke keer als dit gebeurt, denk ik terug aan dat moment waarin haar ambulance er plotseling ook met gillende sirenes vandoor ging. Dan krijg ik even een moeilijk moment.
Reanimeren, ook zo’n ding…wat ik ondertussen kan. Omdat ik op de dierenambulance rijd, ben ik hulpverlener. Een titel waar ik trots op ben. Tijdens de RDW training kregen we ook uitleg hoe je moet samenwerken met andere hulpdiensten. Ambulances dus ook. Ook weet ik dat ik ga leren reanimeren. Tijdens deze cursus houdt ik eigenlijk geen rekening met geluidsfragmenten, totdat het omgaan met stikgedeelte komt. Ik breek hierbij, dit geluid herken ik uit duizenden.
Ondertussen kan ik wel reanimeren, ben ik aangesloten bij de hartstichting en hoop ik wanneer dit nodig is dat ik een leven kan redden.
8 januari vertrek ik naar Spanje, een langere tijd deze keer. 8 maanden ongeveer. Ik ben deze keer zenuwachtiger, maar weet ook wel dat het goed gaat komen. Het is moeilijk om alles en iedereen zo achter me te laten, ook de honden en Jouke. Maar ook de dierenambulance, hier heb ik mijn plekje gevonden en ligt mijn hart. De dieren zijn wat mij er de vorige keer doorheen geholpen heeft, ik weet zeker dat zij mij deze keer ook gaan helpen.
x Maaike

 

 

De dood en het leven.

Ik heb een hekel aan de dood. Het neemt dat weg wat ik lief had en of heb.
De dood is genadeloos, maakt geen onderscheid, de dood neemt.
Ik hou van het leven, ik hou van mijn leven. Een leven dat 49 jaar geleden werd gegeven. Een leven waar ik altijd heel hard mijn best in heb moeten doen.
Geen cadeautjes, hard werken en goede investeringen maakte dat ik hier en nu in het leven sta.
De dood ontnam mij een stuk van mijn leven, de dood nam mijn kind mee.
Mijn alles, mijn mooiste en liefste wat ik had en heb.
Vandaag ben ik jarig en dat is geen feest. Ik ben blij met het leven, maar ik ben boos op de dood.

D E C E M B E R 🎄🎅🏽🌟.

Lieve Daan ,
De maand december is weer aangebroken, de laatste, maar leukste maand, onze lievelingsmaand. Vorig jaar schreef ik over dat ik er zo geen zin in had , het is dit jaar niet heel veel anders. Ik mis je zo verschrikkelijk erg , al bij zo veel dingen jou moeten missen.
Vandaag sprak ik met mama over de tijden tussen 23 juli & 1 augustus. Het is allemaal zo heftig geweest , en ik heb zo veel vragen en gesprekstof voor jou. Ik vraag me zo erg af wat jij heb gedacht en heb gevoelt in die tijd , ik vraag me zo af of er echt een hemel is waar jij in leeft. En ik vraag me zo af hoe ik zou zijn als je nog zou leven.
Ondertussen shine ik m in me examenjaar , loop k stage bij de kapper , en raken me kledingkasten en make up stage net zo vol als dat van jou was.
En dan komen de vragen , hoe zou jij nu zijn? , hoeveel nieuwe leuke herinneringen zouden we nu hebben gemaakt?, Hoeveel goede en slechte gesprekken zouden we nu hebben gehad? En zo heb ik nog wel 300 vragen waar ik nooit antwoord op ga krijgen.
Daan k mis je in deze tijd , maar ik mis je ook in het dagelijkse leven. Ik mis jou en je aanwezigheid. Denk je aan me in de hemel 🌟. LoveYouZus 💛.

 

Recensie

Zojuist contact gehad met de mentor van me dochter. Over een info avond bij haar op school. Ik heb vertelt hoe het ons al raakte en impact maakte om alles te lezen. Zo open over het rouw proces en de verwerking. Maar ook de kracht om een boodschap over te brengen. Het maakt bij ons het onderwerp drugs gebruik zeer bespreekbaar. De mentor gaat zeker kijken voor een info avond op school. Ik hoop je met vele ouders te mogen ontmoeten en dat er vele ogen geopend zullen worden.

Met 2 benen….

Op het moment van het schrijven van dit stuk, vlieg ik hoog in de lucht.
Ik bedenk mij eens en te meer hoeveel ik Danielle mis. Met de andere kinderen app ik de afgelopen dagen hoe het is. Mijn zoon stuurt mij net nog een lief berichtje.
Wij staan met ons allen vol in het leven, zonder zus en kind.
Een paar dagen weg van alles, het is mij gelukt om mijn hoofd leeg te maken.
Ik las boeken, deed mijn social media en zocht naar de rust focus.
Ik besef mij dat ik mij rijk prijs met dat wat ik heb. Nu hoog in de lucht denk ik toch aan de hemel. Want daar is wat ik niet meer heb.
Je wil zo graag dat het bestaat, dat ze het goed heeft. Dat ze geen pijn en verdriet heeft.
Als ik straks land en met 2 benen weer op de grond sta, sta ik ook weer met 2 benen in het leven.
Vanavond eerst de kinderen in mijn armen, ik heb ze gemist.
Morgen een presentatie in Kampen, nieuwe aanvragen inplannen en sporten. Het dagelijkse leven weer oppakken en door leven.
Het blijft een klus, maar wel de moeite waard.
Nicolette

Inbox

Vandaag ontving ik deze mail, deze persoon en ik hadden al eerder (nav mijn vraag)contact met elkaar.
Een verhaal zoals ik er vele mocht ontvangen, een verhaal zoals het ons zomaar kan overkomen.
Lees mee, het verhaal is niet door mij opgeschreven, gewoon zoals het is.
Weet dat je mij altijd jouw verhaal mag sturen, en nee…..ik schrijf en of plaats niet alleen negatieve verhalen.
Ik ben en blijf oprecht benieuwd naar jullie verhalen, stuur ze mij gerust.
Dit kan je doen via info@teamdanielle.nl.
Nicolette
Beste team danielle,
Ik heb u een keer eerder gesproken, en zou mijn ervaring met xtc delen,
zodat jullie er misschien wat mee kunnen. Ik kan helaas niet over sommige dingen teveel in detail treden. Maar wel open kaart spelen over mijn ervaringen, en wat ik heb meegemaakt, zodat jullie wellicht misschien hier wat mee kunnen. En ik wil even zeggen dat het super mooi is wat jullie doen.
Hieronder mijn verhaal, wellicht kunnen er een paar typ fouten in zitten, dit is zo’n beetje alles wat ik mee heb gemaakt. Ik wil graag anoniem blijven omdat dit niet iets is wat je aan de grote klok hangt.
En ik er niet trots op ben, dit is overigens een afgesloten hoofdstuk in mijn leven.
Ik nam mijn eerste xtc pilletje toen ik 18 jaar was, ik ging met een groep vrienden naar mijn eerste party toe.
Zelf was ik hier altijd erg op tegen.
Die dag had ik weinig, een evenement is namelijk erg duur.
Voor we naar de party toe gingen, dronken we samen wat in, een maat zei neem gewoon een halfje.
Dan kan je kijken of het wat is, omdat ik zo weinig geld had dacht ik waarom niet. We hadden onderling wel afgesproken om goed bij elkaar te blijven. Ik vond het erg spannend namelijk, en wist niet wat mij te wachten stond.
Op het feestje voelde ik me top, iedereen was mijn vriend, op een of andere manier trok ik ook andere gebruikers aan.
Vreemde die je normaal als je niks op zou hebben voorbij zou lopen, maar dan tegen zei hij; “gaat lekker he”?
Gelukkig veel water gedronken die dag, aan het einde van het feestje besloten we nog de stad in te gaan,
Ik mocht dit niet van mijn moeder die had, zo iets van je hebt al 8uur op je poten gestaan, dat is lang genoeg.
Maar omdat ik wat op had en me letterlijk niets meer kon schelen ben ik toch naar huis gegaan, smorgens om 6 uur,
Ik kwam ergens aan, helaas stond mijn moeder beneden aan de trap te wachten, die is namelijk niet van gisteren,
En die zag meteen dat ik wat op had, dus die was flink pissig, en zei dat dit mijn laatste feestje was.
Ik ben toen naar bed gegaan, de dag erop voelde ik me flink beroerd, geen zin om te eten en merkte dat het flink zijn tol had geëist .
Daarna ben ik door die keer vaker gaan experimenteren, met drugs, en is het in mijn leven berg afwaars gegaan.
De drang naar xtc bleef ik lang aanhouden, wanneer het weekend was ik de drang kreeg om te feesten.En als ik op een party was dan liep ik naar de eerste beste dealer toe, om wat te kopen om lekker te gaan op een party.
Ik ben een keer nockout gegaan en ook een paar keer als ik drank op had dat ik ineens weg was de dag erop wakker werd.
Ook een keer 48 uur lang geslapen na gebruik van mdma christallen. Het gekke wat ik vooral merkte bij xtc, of mdma wanneer ik het gebruikte elke keer was anders. Ik wist nooit wat ik deed, je bent gewoon jezelf niet meer.
Mensen kunnen dit ontkennen maar ik denk dat veel mensen die eerlijk, en open kaart spelen dat ze dit herkennen.
Ook wanneer ik wel eens de drang had om wat te nemen, en de gene waar ik het bij haalde waarvan ik zeker wistt dat het zuiver was,
Als die niet kon ging ik het via iemand anders halen, of op een andere manier. Er zijn namelijk genoeg manieren om eraan te komen.
Via een chat,of het wordt je aangeboden in het centrum of evenement.
Veel mensen zeggen dat er op een evenement toch niks wordt gebruikt.
Er staat security, nee dat is dus onzin. Het wordt gewoon bij een dame in de bh, bij een jongen via de boxershort naar binnen genomen.
Daar fouilleren ze immers niet.
Maar goed ik wil even terug komen dat als ik geen zuiver spul kon krijgen ik het via een andere weg haalde.
Ik nam daarmee risico,s, pillen die na 1 uur niet werke dan mag je niets meer innemen omdat er zooi in kan zitten. Hier denk je vaak op dat moment niet meer over na waardoor je toch het risico neemt en er nog een bij gaat nemen. Dit met alle gevolgen vandien.
Verdere side effects die ik vaak had, bij xtc erna de dagen erna een kortje lontje, moeilijk kunnen plassen, soms slechte ontlasting”diaree”.
Toen ik vaak gebruikte dat ik dingen zag die er niet waren. Een mooi voorbeel:
ik liep in de winkel, er stond een vreemde man voor mij.
Ik keek hem aan en zag ineens het gezicht van mijn buurman, en het flitste weer weg. S’avonds als ik wilde slapen leek het soms net alsof ik in een
diepe kuil na beneden viel. Dit verdween gelukkig toen ik ging minderen. Soms dat ik de dag erop dacht dat ik nockout ding “soort van schokken”
Ik kan het niet precies uitleggen, soort schokken door je hoofd, en lichte evenwicht stoornissen.
Kortom dit alles bij elkaar opgeteld wil ik alleen maar zeggen dat het in werkelijkheid, niet bij één keer blijft.
En dat een pilletje alles op zijn kop kan gooien, of je moet heel sterk in je schoenen staan en het bij één keer laten.
De herinnering en het goede gevoel van je eerste keer zal altijd bij je blijven. Wanneer het even kut gaat in je leven is de kans ook groot dat je hier naar gaat grijpen of andere middelen. Als iemand je over wil halen moet je toch eens gaan nadenken of je dit het waard is.
Sommige zullen wel zeggen dat dit overdreven is, maar lees maar eens forms over xtc gebruikers bijvoorbeeld partyflock daar staat het er vol mee.
Ook zijn de pillen van tegenwoordig niet meer te doen, omdat ze rond de 180 tot 240 mg mdma bevatte hierdoor kunnen er sneller side effects optreden.
Ook is het niet fijn voor je omgeving als ze je zien lijden, of voor je vader of moeder, vriendin etc..
Wat ik heb gedaan om niet meer naar dit spul te grijpen, is gaan werken, sporten.
Al de nummers van de dealers uit mijn telefoon gegooid.
Ook is er een punt geweest dat ik het zelf niet meer kon, toen ben ik naar een afkick centrum gegaan omdat ik wist dat het anders grote gevolgen zou hebben voor mijn gezondheid.

Lieve Lievelingszus,

Het gaat allemaal zo snel, niet normaal. Ik heb herfstvakantie, normaal zouden we allemaal leuke dingen gaan doen, samen daagjes weg, ik mis het allemaal zo erg. En zoals iedereen altijd zegt, het leven gaat door, maar hoe de fack kan ik leven zonder jou om me heen, al zo fucking veel dagen geen leuke appjes & Snapchats gekregen. Al zo veel dagen aan je gedacht zonder een top gevoel, ik kan het niet, ik kan niet de leuke dingen op een rij zetten en alleen daar aan denken, want als ik aan jou denk, dan gaat alles wat ik heb gezien door me hoofd. De pijn die ik had toen je daar lag, de gedachtes die ik had op dat moment, en nog veel meer. Daan soms zijn der liedjes die ik bij leven van jou nooit zou luisteren, maar me nu nu je dood bent zo erg helpen. Teksten luisteren, en een stukje voor je schrijven. Al is het alleen maar te zeggen hoe belangrijk sommigen banden zijn, Daan ik mis je zo. Ik denk aan je, dag en nacht. Ooit gaan we weer een feestje maken samen en de oh zo leuke herrineringen samen ophalen.
Liefs van Ils 💋💕.

Drie en twintig zeven……

Deze dag was je nog in het leven, apte wij de hele dag heen en weer.
Na een drukke week waarin je broer geopereerd werd gingen wij die zaterdag op vakantie.
De week vulde zich met werk, vakantie dingen die nog geregeld moesten worden en voorpret.
Ilse ging lekker met Kristi naar Frankrijk, Maaike maakte zich op voor haar aankomende stage en jij werkte nog even door.
Nog een paar weken dan zou jij met je vriendin naar Mallorca gaan. Eindelijk naar de zon, het was al geboekt, je keek er zo naar uit.
Zaterdagochtend apte jij en ik nog, je was druk, ik moest met je broer naar de spoedpost wat onwijs lang duurde.
Na een paar uur eindelijk op weg naar vakantie.
Jij en ik apte nog en je vroeg nog ” wat is er met Wessel?”
Je was de laatste tijd “afwezig” had het druk en “vergat ” afspraken.
Je was zelfs zo druk dat we je al twee weken niet gezien hadden. Zo lang hadden we je nog nooit niet gezien.
De operatie van je broer en vakantie van je zusje waren voor het eerst in je leven aan je aandacht ontsnapt.
Drie en twintig zeven om veertien uur zeven en achtien secondes hebben wij onze laatste apjes gehad.
23_07_2016 14 :07:18
Niet lang hierna heb jij dat genomen waar ik s’avonds voor naar huis kwam.
Wat zou je nou toch gedacht hebben, gevoeld hebben.
Je moest naar je werk om 1700, was moe…..
1830 kreeg ik het eerste telefoontje, 1930 het tweede.
2145 zag ik je, was je al verwikkeld in een helse strijd om leven en dood.
Nu ik het schrijf zie en hoor ik alles weer, voel ik de onmacht en voel ik het verdriet van die avond.
Jij, zo mooi en ijdel, overgeleverd aan de goden, goden die jou niet gunstig gezind waren.
Geluiden en beelden die ik nooit van mijn leven meer zal vergeten.
Vooral dat laatste heeft mij strijdbaar gemaakt.
Dat maakt dat ik mensen wil voorlichten, ze wil uitleggen dat er een schaduwzijde is.
Ik hoop zo dat je niet zoveel hebt meegekregen van wat wij wel hebben meegekregen.
Ik hoop zo dat er een hemel bestaat of iets waar je rust hebt.
Xx mama

 

Oneerlijk.
Ik heb best vaak dat er wat vreemds gebeurt, zo heb ik al eerder geschreven dat ik de tunnel onder het station doorliep, mijn ketting met een beetje van jou daarin heen en weer ging en ik opeens jouw geurtje rook.
Soms lig ik in mijn bed, word ik wakker, ga ik slapen, of lig ik na te denken met muziek op en dan denk ik standaard aan jou.
Ik heb het heel lang zwaar kut gevonden dat ik niet over je droomde, dan bedacht ik tja, dood is dood en er is niks na de dood.
Maar toen ik vorige week bij jouw plek was en ik opeens weer je geurtje rook, liepen de tranen over me wangen en besefte ik alles dubbel hard. Ik besefte nog een keer dat alles al zo lang over en klaar is. Dat ik je nu dingen had kunnen vertellen waar je zo hard om zou kunnen lachen, en dat je zo trots zou zijn dat ik zo op je lijk, en dat niet alleen qua uiterlijk, nee Daan ik lijk qua gedrag knetter veel op je! En ik ben er zo trots op!
Ik heb veel gesprekken over je gehad en de ene keer gaat het heel gemakkelijk, en de andere keer lukt het me niet en komen de tranen weer.
Ik kom op een leeftijd waar ik van alles ga ondekken, ik mag steeds meer, en soms ook steeds minder. Soms word ik vergeleken met je en vind ik het totaal oneerlijk aangezien jij geen makkelijke puber was. En soms word ik vergeleken met je en ben ik er alleen maar heel blij mee, ik word er vrolijk van omdat ik gewoon zo trots ben dan.
Daan ik kan nog 1 ding zeggen, en dat is dat je me alles was, bent en blijft! Proud of you. Iloveyou 💜.

Studenten….

 

Ik loop in Nijmegen en word omringt door studenten en studentenverenigingen.

Shirtjes aan en uit, opdrachten uitvoeren, hoop gelach.

De gedachtes laten mij niet los als ik aan de avonden en weekenden denk.
Hoe zal het een ieder dan vergaan?
Sommige meiden (ik zag vooral meiden) zien er nog zo bleu uit.
Nu zie ik ze met de ontstane groepjes meedoen. Sommige meiden kijken nog wat onwennig om zich heen,

Hoe gaat dit als er gedronken, gesnoven, geslikt en wat nog meer gaat worden?
Ik denk ook aan de ouders, vaak denken dat die van hun……

Ik denk aan mijn kind, deze week flink gehuild, god wat mis ik haar.
Ook zij had haar dromen, groepjes met wie zij omging, zij had een toekomst…..

Nu zit ik een terras, theetje erbij, zon op mijn bol.
Overal jongeren, vaak onwetend en vooral genietend.

Danielle haar spreuk galmt door mijn hoofd…..

Leraar

Leraar……

Bij mijn presentaties zijn altijd docenten aanwezig.
Mannen en vrouwen die met passie hun beroep uitoefenen.

Gisteren na de 1e presentatie spreek ik met u. U vertelde mij dat 3 familieleden waaronder uw broer aan drugs waren overleden. Ik benoem dat dat niet misselijk is.

Het uur erna ontmoet ik u.
U wil mij iets zeggen, maar dat lukt niet omdat u moet huilen. Ik geef u een pepermuntje en wacht tot u rustig bent.
Uw zoon had ketamine gebruikt en dat ging heel fout…..u moest in het ziekenhuis komen, waar uw zoon gelukkig weer opknapte.

Ook u was er, u vertelde over uw zoons en de teleurstelling die zij u brachten. Teleurstellingen die drugs gerelateerd waren.

U sprak ik 2 maanden geleden. Een leerlinge van u at paddo,s en voor uw ogen sprong zij van de flat af.

Leraar, een mooi beroep, maar zoals u vanmiddag zei; ” dit jaar zit het mij tot hier!”

Weet dat ik het erg waardeer en respecteer dat u onze kinderen onderwijs wil geven.

Tot gauw!

Nicolette (team Danielle).