De dag dat mijn leven veranderde.

De dag dat mijn leven veranderde.

Dit was het eerste stuk dat ik vorig jaar schreef nadat Danielle overleed.
Op veler verzoek plaats ik hem nogmaals.

23 juli 2016

Ik word gebeld dat het niet goed gaat met mijn kind.
Na een 2e telefoontje rijden wij zsm naar het ziekenhuis .
Bij aankomst zijn wij enige uren getuigen van wat later gebruik van xtc bleek te zijn.
Heftige bijwerkingen, zeer hoge koorts en nog wat akelige zaken zorgen ervoor dat 6 verpleegsters en 2 dokters er werkelijk alles aan doen om de temperatuur van 42.7 en de hartslag van 168 naar beneden te krijgen.
3 ventilatoren, ijs, water en wat al niet meer moeten hierbij helpen.
Bloeduitslagen gaven xtc aan, wij ouders kijken elkaar aan, xtc?
Rond 0030 ligt mijn kind op de IC en gaan wij naar huis.
Ik bel om 0200 nog even om te vragen hoe het gaat, naar omstandigheden gaat het redelijk.
1100 in het zh en ook om1430, ze reageerd op vragen, avonds weer bellen. Ze had een paar hapjes ijs gegeten en een slokje thee gedronken.
Wel had ze een neussonde omdat er dan voedingsstoffen naar binnen konden.
Ook veel infussen en enkele medische zaken om te kunnen functioneren, het klonk best goed.
Smorgens sta ik klaar om weer naar het ziekenhuis te gaan, mijn telefoon gaat, ziekenhuis, dokter, het gaat niet goed met uw kind, jullie moeten rekening met het ergste houden.
Ik maak de kinderen wakker en zeg wat er ad hand is. Eerst bel ik mijn kind die al aan het werk was, wek mijn zoon en bel de jongste die in Frankrijk op vakantie is. Zij moet direct terug naar Nederland, maar hoe? Mijn beste vriend rijdt direct naar Frankrijk om haar te halen.
Ik bel in de auto met veel mensen om dingen te tegelen, ondertussen zijn wij zijn ih zh.
Weer gesprekken, procedure wordt uitgelegd, na een ieders afscheid wordt mijn mooie kind in slaap gebracht en wordt ad beademing gelegd.
Een IC ambulance zal haar met een speciaal team naar Leiden brengen.
Wij rijden hier als ouders ook heen.
Hier volgen weer gesprekken en onderzoeken.
Danielle reageerde savonds om 2215 uur 3x op de jongste haar stem, een bijzonder moment.
Moe en totaal in de war gaan wij rond 2315 naar huis.
Hier is mijn vriendin ondertussen, we praten nog wat en om 0200 bel ik naar het zh om te vragen hoe het gaat.
0600 bel ik weer, ze gaan haar nu opereren, deze operatie duurt minimaal 6 uur.
0830 de telefoon gaat, de dokter belt met het nieuws dat de situatie die hij aantrof niet meer verenigbaar met het leven was. Hoge koorts en xtc hebben haar lijf verwoest.
Wij worden verzocht zsm te komen, de behandeling zal dan gestaakt worden, met het overlijden als gevolg.
Wij roepen alle kinderen beneden, vertellen hen dit vreselijke nieuws en laten ze bij mijn vriendin achter.
Nog geen uur later zijn wij in het ziekenhuis, een laatste gesprek met de dokters. Wij krijgen uitleg over wat er plaats had gevonden en wat er zou gaan gebeuren.
We worden weer naar ons kind gebracht.
De beademing deed zijn werk goed, wij gaven elkaar de ruimte om indien gewenst nog even alleen met haar te zijn.
Veel kusjes, knuffels en woorden later gaat om 1130 de 1e knop uit, de andere volgen.
1139 mijn partner zegt, daar gaat ze….hartslag gaat van 130 in stappen van 5 naar beneden.
1140 is 0 bereikt en slaapt mijn rebelse dochter met haar hand in mijn hand in, 21 jaar oud.
Emoties komen nog meer los, wat moeten we nu toch?
Partner belt naar huis, ik informeer vrienden.
We wachten op de speciale schouwarts, het is een niet natuurlijke dood, ander protocol.
Na een dik uur komt er iemand, wij moeten weg.
5 minuten later mogen wij er weer bij. De officier van justitie wordt gebeld, deze moet het lichaam vrijgeven.
Weer een half uur later gebeurt dit. De apparatuur mag nu van haar lijf af.
Wij bellen de uitvaart leidster die ik er graag bij willen hebben, de stap is gezet.
Ik help bij het opfrissen van mijn kind en kam haar geweldige bos haren.
Zonder kind verlaten wij huilend het zh en gaan naar huis.
Hier zijn onze kinderen, vrienden en familie. Er wordt veel gehuild, geknuffeld en gepraat.
Veel tijd hebben wij niet, de uitvaart leidster en wij hebben de 1e afspraak.
Mijn kind komt die avond om 1915 aan in het uitvaartcentrum .
De uitvaartleidster legt stap voor stap uit wat wij zullen zien.
Wij ouders kleden haar zelf aan, de kinderen zullen haar hierna van make up en accessoires voorzien.
Een avond vol nieuwe ervaringen en indrukken verder kom ik savonds laat thuis.
De slaap is nog ver te zoeken, en als ik niet meer kan val ik rond 0215 in slaap.
De volgende dag 1030 afspraak met de uitvaartleidster over welke stappen nu te maken.
De kist wordt uitgezocht de kaart ontwikkeld.
Daarna naar mijn kind om haar zonnebril en sjaal om te doen, ze ziet er zelfs overleden prachtig uit.
Ondertussen zijn wij iedere dag bij ons kind en zien wij de uitvaartleidster om het draaiboek kloppend te maken.
De kinderen proberen wij te laten wennen aan de situatie, we praten er zoveel mogelijk over en laten alles zien.
Vriendin gaat weer naar huis en andere vriendin neemt veel over.
Wij hoeven niet te koken of ons over andere zaken druk te maken. Vrienden en buren koken voor ons, iedere avond eten wij met een groep.
Vrijdag is de kist er voor mijn dochter, ik ben er eerst zelf in gaan liggen om te voelen waar zij in komt, na mijn buik, wieg en bedden was dit een niet verwachte plek om haar neer te leggen.
Ook dit doen wijzelf, wij leggen haar zelf in de kist.
Zondag is de condeolance, het is ontzettend druk, wat een troost! Veel mensen willen een knuffel, ik vind alles goed!
Maandag, de uitvaart…..
1145 naar het uitvaartcentrum , ik ga achter id lijkenwagen zitten, kijk voel en huil.
Na de bloemen id auto’s gedaan te hebben gaan wij met onze dochter naar de ingang.
Wij tillen haar zelf in de auto en ik wil graag bij de chauffeur zitten.
1250 aankomst crematorium, heel veel mensen in een erehaag, de chauffeuse en ik huilen, wat mooi.
Iets na 1300 gaan wij op Beyonce naar binnen, verstand op nul, blik op oneindig.
Wat een mensen, ik durf niet te kijken.
De 1e speach wordt gevolgd door Racoon
dan ga ik. Niet voorbereid en vanuit mijn moederhart spreek ik, zonder enige twijfel. Ik open met de zin, ik ben Nicolette de moeder van Danielle.
Ik weet wat ik de jeugd die aanwezig is wil vertellen.
Onze live zangeres zingt waanzinnig mooi een lied van Marco Borsato, een gedicht volgt en de kinderen volgen. Wauw wat heb ik toch geweldige kinderen, prachtige verhalen hebben zij over hun zus, echt top!
Weer muziek, de familie en mijn vriendin. Muziek volgt en ook de vriendin van mijn dochter doet een verhaal, weer muziek en dan…. de uitvaart is klaar…..
Huh nu al denk ik, de laatste muziekstukken starten en een ieder verlaat de zaal.
Wij blijven met ons allen achter om de kist te sluiten, ook dit doen wij samen.
De kinderen verlaten de ruimte, wij brengen onze dochter zelf naar de oven.
Weer horen wij stap voor stap wat wij te zien krijgen.
Niets engs, de procedure wordt uitgelegd en ik leg mijn zakdoek op de kist. De kist gaat in de oven en dat was het dan.
De uitvaaertleidster brengt ons naar de condeolance, lieve vrienden wachten hier op ons.
Om 1630 gaan wij met ons allen op het leven te proosten.
Savonds aten wij met al onze vrienden en sloten zo deze hectische dagen af.

Thuis hebben de bloemen veel kleur gegeven.
Hebben we ontzettend veel kaarten gehad, inbox berichten en WhatsApp berichten.

Nu vrijdagnacht zit ik op de bank en schrijf mijn verhaal op.
De jongste zei vna nog, mam hoe moet dat nou zonder Daan?
We moeten verder, zullen situaties een plek moeten geven. We huilen, lachen en doen ons best.
Hier probeer ik een manier in te vinden hoe hier mee om te gaan.

Dit alles is nu bijna 1 jaar geleden
Een jaar waarin wij als gezin overleefde, waar wij diepe dalen hebben gezien en gevoeld.

Ik heb Stichting Team Daniëlle opgericht, ontwierp Kusje van Daan, kreeg een website. Ik gaf interviews, deed tv en ben presentaties op scholen gaan geven.

Kortom, een verschrikkelijk jaar. Een jaar waar ik het liefste verloor wat ik bezat, mijn kind.
Wel heb ik lieve mensen mogen ontmoeten, mooie projecten op mogen zetten en uitvoeren.

Ik heb gemerkt wie mijn vrienden zijn en hoe waardevol mijn gezin en familie zijn.

Nicolette

https://www.facebook.com/groups/565583256978218/

foto van Nicolette Roze.
foto van Nicolette Roze.