Vandaag ben jij 23 jaar geleden geboren.
Voor het tweede achtereenvolgende jaar ben je er niet meer bij.
Wat kan ik er nog over zeggen, mijn gedachtes zijn te veel om op te schrijven.
Ik ben erg emotioneel, heb vandaag op Peter zijn verjaardag een paar keer gehuild. Stilletjes als ik in de keuken stond of naar de wc moest.
Drie en twintig, je had moeten shinen, je huisje op orde hebben, vriendje, kindje……maar van dit alles niets.
Je bent weg, zo onnoemelijk ver weg.
Ik ben bang je stemgeluid te vergeten, je geur te vergeten. Ik ben bang dat mensen jou gaan vergeten, dat je naam niet meer genoemd gaat worden.
Ik kreeg lieve berichtjes van Megan, Steffie en Roos, wat een toppers van meiden zijn dat!
Deze week ga ik een paar honderd leerlingen vertellen hoe leuk jij was, hoe stoer jij was, hoe stront irritant jij kon zijn en hoe ik je mis.
Tot aan de sterren en terug zouden we zeggen als we dat nog hadden gekund.
Je grafsteen is deze week waarschijnlijk klaar. Een prachtige grote glazen plaat met jouw foto erop.
Groot, zodat mensen niet om jou heen kunnen, met de vlinders erop, de vlinders die nu op mijn schouder en in mijn hart zitten.
Drie en twintig kusjes op toet.
Mama