Hartezeer….

De afgelopen dagen kroop het afschuwelijke gevoel wederom in mijn lijf.
Pijn, verdriet, misselijkheid.
God allemachtig wat kan je iemand missen.
Missen zit hem in zoveel dingen.
Het kopen van de kerstcadeautjes voor de kinderen.
Het dekken van de tafel, iedere dag weer.
Het willen delen van nieuwtjes
Het ……
Ik ontmoet de afgelopen dagen mede hartezeer ouders, allen verloren wij ons kind
Zij mogen zeggen ” ik snap wat je zegt en of voelt”.
Ik lees van veel ouders de pijn van het gemis, het is zo herkenbaar.
Hoe gezellig ik mijn huis ook maak, ik word er niet blij van.
Natuurlijk heb ik de andere kinderen (godzijdank) om mij heen.
Uiteraard ben ik heel blij met ze, maar ik mis mijn andere kind.
Waar is ze?
Met wie?
Hoe gaat het met haar?
101 vragen gaan door mijn hoofd, tranen blijven over mijn wangen rollen.
Vrolijk kerstfeest, hoe dan?
2 zusjes en 1 broer, een bonusvader en ik, ALLES is anders.
Zoals ik al vaker las, KerstMIS……..
Morgen zet ik zoals iedere week een nieuwe kaars bij Danielle neer, mocht je nou niets te doen hebben, zet er dan ook 1 bij haar neer.