Ik leef mijn eigen leven, dit liedje was Danielle op haar lijf geschreven!

Ik hoorde dit liedje, gezongen door jongeman Hazes jr een paar jaar geleden.
Luisterend naar de tekst van het liedje kon ik niets anders meer dan huilen, ik moest mijn auto aan de zijkant van de weg neerzetten.
De tekst ging voor 95% over haar, de manier hoe zij graag haar leven leefde, het bezorgde mij nog wel eens kopzorgen.
Loslaten, dat moeten wij ouders dan doen, pff, altijd weer die angst in mijn achterhoofd houdend, stel je nou toch voor dat het fout gaat? Danielle maakte HAAR keuzes, hoe moeilijk ik dat ook kon vinden, het was okay.

Met vriendinnen besprak ik mijn angsten, gaf aan dat ik bang was haar te verliezen.
Met de woorden in mijn hoofd: als ze dan toch dood moet gaan dan heeft ze in ieder geval geleefd en een stukje gepaste afstand kon ik er beter mee omgaan.

Een paar weken voordat zij dood ging zaten zij en ik bij haar werk een theetje te doen, ze zat er doorheen zei ze. We spraken over haar drukte en dingen die haar bezig hielden.
Voorzichtig vroeg ik naar een aantal zaken, de zin: ” Jezus mam dat doe ik echt niet” moet ik nog veel aan denken.
Helaas zat ik er met mijn gevoel niet veel naast, ik voelde dat er wat was, maar kon min vinger er niet op leggen. Het was een ander gevoel dan datgene wat ik eerder had.

Ik heb al eerder geschreven wat het met mij als moeder deed toen ik dat ene telefoontje kreeg, dat zij idd geleefd en al dood zou gaan.
Ik heb niet geschreeuwd, niet gegild, toen nog niet gehuild, HET telefoontje wat je nooit wil krijgen, het was er, mijn angst werd waarheid.

Op het moment dat je dan in het ziekenhuis komt, de dood daar op je wacht, dan zakt de moed je in de schoenen.  Je weet dat als je het ziekenhuis weer uitgaat, je kind dood is.
Lopend over de parkeerplaats rekende ik uit wat de datum was, welke plaats ik was< en dat dat het dan was.
De woorden van de dokter: zodra u arriveert zullen wij als u daar klaar voor bent de behandeling stoppen, met de dood als gevolg, die woorden ben ik nog niet vergeten.

Mijn mooie, stoere, knappe, grappige, drukke, grote bek hebbende dochter heeft geleefd tot zij er letterlijk bij neerviel. Ik kon haar niet opvangen, want dat is wat ik als moeder het liefste had willen doen, zij wilde doorlopen, maar werd uiteindelijk toch getackeld.