Maandag 25 juli 2016

Weer slaap ik slecht, ik ben blij dat het ochtend is en ik mijn bed uit kan.
De verpleger van vanacht klonk positief, ik ga zo weer naar het ziekenhuis eens kijken hoe het gaat.
Mijn man en ik hebben besloten dat als alles weer goed gaat wij weer terug naar ons vakantieadres gaan.

Ik zet koffie en thee en mijn telefoon gaat, ik zie het kengetal van het ziekenhuis, huh waarvoor hebben zij mij nu nodig?
Het hoofd van de IC aan de telefoon, zeer temide, een slecht nieuws gesprek volgt…..
Ik hoor lever stopt, rekening houden met ergste en ander ziekenhuis. Gisteren nog 50% van de dood vandaan en nu rekening houden met het ergste?

Ik bel Maaike die op haar werk is, zeg haar de kassa over te dragen en naar het zh te komen.
Wessel sliep nog, zo wakker gemaakt worden met dit nieuws……En dan Ilse……1000 km bij mij vandaan…..Eerst bel ik met de moeder van haar vriendin, daarna met haar. Ze schreeuwt en gilt ik probeer niet te huilen en blijf rustig. Ze moet terug naar Nederland, maar hoe? Mijn man en ik kleden ons aan en samen met onze zoon rijden wij naar het ziekenhuis. In de auto bel ik mijn beste vriend, of hij Ilse op kan halen is mijn vraag……hij pakt zijn sleutels en gaat! Volgende telefoontjes pleeg ik en we komen aan in het ziekenhuis. Dit is zo.n slechte film, en wij spelen de hoofdrol. Er komt een ic ambulance om mijn kind op te halen om naar een ander zh te brengen. Tot die tijd kunnen wij afscheid nemen. Ik ga met zoon, man, dochter en schoonzus naar mijn kind. Ze wordt als de ambulance er is in slaap gebracht, de kinderen beseffen dat de situatie zeer ernstig is. Dan wordt ze opgehaald, ik kan niet mee met de ambulance, deze gaat met gillende sirenes richting de snelweg. Kinderen gaan naar huis waar de hulptroepen zijn, wij naar Leiden.

In dit inmense ziekenhuis is Danielle “kwijt”. Met een lieve dame loop ik verschillende afdelingen op, voel paniek, ze zeiden toch dat het dit ziekenhuis was? Na een half uur vinden we haar, de familiekamer wordt onze kamer. Nog vol in de onderzoeken is Danielle ver bij mij vandaan.
Ik bel en app continu met Ilse, waar zij nu is……2215 is zij er dan (eindelijk).
Wij zijn ondertussen steeds bij Danielle en hebben veel gesprekken met allerlei doktoren.
Ik bereid Ilse voor op dat zij te zien krijgt, haar grote voorbeeld haar alles…….samen gaan zij en ik naar haar zus. Danielle is in een diepe slaap gebracht, het middel wordt vermindert om te kijken hoe het met haar neurologisch functies is. Ilse legt haar hoofd op het kussen naast Danielle haar hoofd en fluistert in haar oor dat ze er is. Danielle doet haar ogen wijd open als ze Ilse hoort, ik moet huilen. Ik breng Ilse naar mijn man en neem samen met mijn beste vriend afscheid van Danielle. Dit doe ik ook samen met mijn man en Ilse adviseer ik nog een keer gedag te zeggen. En weer doet Danielle haar ogen open bij het horen van Ilse, in totaal gebeurt dit 3 keer.
Na veel kussen en veel lieve woorden moet ik naar huis, iets wat ik niet wil. Mijn man zegt dat ik mee moet, de andere kinderen hebben mij ook nodig en ik moet slapen. Huilend verlaat ik de afdeling en het ziekenhuis om thuis de andere kinderen in mijn armen te sluiten.
Slapen wordt moeilijk, mijn beste vriendin en ik praten lang met elkaar.
0200 uur bel ik naar het ziekenhuis, goed nieuws, er is een donor en er wordt alles aan gedaan om zo snel mogelijk te opereren.
ik ga naar bed en check meerdere malen of mijn telefoon het doet……En met de telefoon tussen mijn oor en schouder val ik in slaap tot 0600 uur.
De dokter die gaat opereren belt mij persoonlijk, het ziet er goed uit wens ons succes wij gaan nu naar de OK.
ik zeg nog geef haar een kus en succes!
Hij en ik zullen elkaar rond 1200 uur weer spreken. Met een onrustig gevoel ga ik weer slapen……