Zondagavond, er wordt gegourmet, radio aan. Zoals iedere zondag wordt Marco Borsato gedraaid. Vorig jaar gingen wij hier met ons allen heen, het hele gezin in de auto op naar Amsterdam. Marco Borsato heeft muziek die wij graag luisteren, en meezingen C:

Ik hoor ze vanavond allemaal langs komen, de mooie liedjes met nog veel mooiere herinneringen, ik koester ze stuk voor stuk. Als er nooit meer een morgen zou zijn, maar ook de liedjes die wij vorig jaar allen meezongen. Ik in een rolstoel met een fiks gips been, Danielle die de boel op stelten zette, Wessel die onder luid protest meeging maar oh zo genoot en dit later ook zei. Ilse die samen met Danielle vooraan terecht kwam en de aandacht van Marco wist te trekken. Maaike die zo genoot van alles om haar heen, Peter die genoot van Richard die mee was, de muziek die hij iedere week zo van genoot en nog steeds geniet. En ik, ik weet nog dat er een mevrouw achter mij zat, zij was terminaal ziek, was jonger dan ik, en ik wist nog dat ik zo aan haar moest denken als ik haar en haar kinderen en partner zo zag. Zonder elkaar verder, wat een narigheid, dat waren mijn gedachtes.

Nog geen half jaar later was ik zelf aan de beurt, viel mijn oh zo leuke gezin als een glas in 1000 stukjes uiteen.

En nu, 8,5 maand verder luister ik vanavond zeer aandachtig naar de muziek en koester ik de oh zo kostbare herinneringen aan mijn oh zo mooie gezin.

Nicolette