Op het moment van het schrijven van dit stuk, vlieg ik hoog in de lucht.
Ik bedenk mij eens en te meer hoeveel ik Danielle mis. Met de andere kinderen app ik de afgelopen dagen hoe het is. Mijn zoon stuurt mij net nog een lief berichtje.
Wij staan met ons allen vol in het leven, zonder zus en kind.
Een paar dagen weg van alles, het is mij gelukt om mijn hoofd leeg te maken.
Ik las boeken, deed mijn social media en zocht naar de rust focus.
Ik besef mij dat ik mij rijk prijs met dat wat ik heb. Nu hoog in de lucht denk ik toch aan de hemel. Want daar is wat ik niet meer heb.
Je wil zo graag dat het bestaat, dat ze het goed heeft. Dat ze geen pijn en verdriet heeft.
Als ik straks land en met 2 benen weer op de grond sta, sta ik ook weer met 2 benen in het leven.
Vanavond eerst de kinderen in mijn armen, ik heb ze gemist.
Morgen een presentatie in Kampen, nieuwe aanvragen inplannen en sporten. Het dagelijkse leven weer oppakken en door leven.
Het blijft een klus, maar wel de moeite waard.
Nicolette