Schoonzus

Tijd om iets te schrijven over de vrouw achter Team Danielle, Nicolette.

Als ik aan Nicolette denk, denk ik aan de vrouw van mijn broer . Zij denderde een jaar of 18 geleden onze familie binnen zoals ze is. Wij konden niet om haar heen, zij was binnen.

Als ik denk aan Nicolette, denk ik aan de schoondochter van mijn steeds kwetsbaarder wordende moeder. Altijd zorgzaam, betrokken en respectvol is zij er voor haar. Niet altijd makkelijk, maar de deur staat altijd open.

Als ik aan Nicolette denk, denk ik aan haar als schoonzus. Twee sterke vrouwen bij elkaar, wij zijn het zeker niet altijd met elkaar eens, maar bij bijna geen ander weet ik waaraan ik toe ben. Zij is degene die in Mei tegen mij zei: “Francien je rent maar door, altijd maar druk, misschien wordt het eens tijd om na te denken wat je echt wilt in je leven.”

Als ik aan Nicolette denk, denk ik aan de schoonzus van Erik, Mirian en Paul. Wat hebben we vele mooie momenten met elkaar gedeeld. Heel veel lachen, eten, drinken, feestjes en verjaardagen, wandelen, irritaties en soms ook tranen.

Als ik aan Nicolette denk, denk ik aan de tante van Patrick, Mitchell en Noa. Zij kunnen niet om haar heen. Soms leidt dit tot felle discussies met Pat en Mitch, maar ze kunnen ook ongelooflijk met elkaar lachen. Bij tante Nicolette is the fun in the house.

Als ik aan Nicolette denk, denk ik vooral aan de moeder van Maaike, Wessel, Ilse en Danielle. Onvoorwaardelijk is haar liefde voor haar kinderen. Zij is een oermoeder die zorgt, beschermt en omarmt.
Hoe ongelooflijk verdrietig dat zij haar oudste, Danielle, op 26 juli heeft los moeten laten.

Maar Nicolette zou Nicolette niet zijn als ze niet Team Danielle vorm zou hebben gegeven, als ze niet door gegaan zou zijn met leven, als ze niet geïnteresseerd zou blijven in die ander, als ze niet haar grote neef Patrick zou troosten, als ze niet blijft zorgen voor haar kinderen, als ze niet praat over al die risico’s van het slikken van XTC, als ze niet praat met haar nichtje Noa over de dood van Danielle, als ze niet in gesprek gaat met Daan haar vriendinnen, als we niet samen een fles Cava drinken midden in de nacht en samen met Peter tranen met tuiten huilen bij het prachtige lied van Frank Boeijen: Zeg Me Dat Het Niet Zo Is.

Als ik aan Nicolette denk, denk ik aan die kwetsbare vrouw met haar immense verdriet. Aan die vrouw met haar soms ‘harde’ buitenkant, maar oh zo zachte binnenkant.