Sinds een jaar staat ons leven op z’n kop. Een paar dagen daarvoor kwamen wij aan op Kreta. Toen we onze telefoons weer aanzetten kregen we een app van Nicolette met de vraag of we thuis waren. Nee was ons antwoord. Nicolette deelde ons daarna mee dat Daniëlle in kritieke toestand in het ziekenhuis was opgenomen. Onze vakantie kreeg meteen een andere wending. De dagen en nachten daarna hadden we zeer regelmatig contact en werden op de hoogte gehouden van alle ontwikkelingen. Op afstand leefden we mee met alle ups en downs. De mededeling dat er een donor nier gevonden was werd door ons euforisch begroet maar wel met in ons achterhoofd dat er eerst nog een zware operatie te wachten stond. Groot was de klap die middag toen we te horen kregen dat Daniëlle om 11.40 uur alsnog was komen te overlijden. De wereld van Peter, Nicolette, Martin en Rivka, en hun kinderen, stortte in. En met hun leven ook dat van de vele vrienden en kennissen waaronder dat van ons. Daniëlle was er niet meer. De volgende dag zijn wij terug gevlogen om daar waar nodig hulp en steun te bieden.
Nu zijn we een jaar verder. Vandaag hebben we de as van Daniëlle naar haar laatste rustplaats gebracht. In een emotionele bijeenkomst hebben we Daniëlle, uiteraard in een roze kist, begraven.
Hoewel ze niet meer in ons midden is, leeft Daniëlle voort in de harten van de vele aanwezigen bij deze bijeenkomst.
Daarnaast leeft ze voort als kloppend hart van de Stichting Team Daniëlle. En daarnaast, gelet op de vele mooie en lieve reacties, ook in de harten van degenen die haar nooit persoonlijk gekend hebben maar door het werk van Nicolette en Team Daniëlle met haar in aanraking gekomen zijn.
Daniëlle is niet meer onder ons maar ze leeft nog wel diep in ons hart. En dat zal altijd zo blijven.