Tim Jansen

Terug naar de Sterrenhemel

 Lieve Tim,

Tranen weer in mijn ogen nu, 3 jaar en 2 maanden na je dood, terwijl ik dit nu schrijf.
Ik herinner mij 19 oktober 2013 als de dag van gisteren.

Het was zaterdagochtend.
Ik was alleen thuis en stond nog bemodderd in de keuken na een barre mountainbiketocht met mijn fietsclub van 8.

Een fietsclub die nog bestaat maar ik ben alle vrienden daaruit verloren na je dood.

Vrienden waren dat. Zij konden daarna niet meer met mij omgaan en ik niet met hen.
Inmiddels wil ik geen vrienden meer en trek me op mezelf terug.
De deurbel ging en er stonden twee politieagenten voor de deur.
Ik lachte nog. Ik zei:” Heb ik te hard gefietst”.
Al snel kreeg ik het bericht van je ongeval.

Naar later bleek was je vanuit Breda, waar je toen in opleiding was tot chirurg/uroloog, naar je broer gegaan in Amsterda naar ADE. Ik wist toen niet eens dat dat bestond, laat staan dat jij als nuchter type, daar iets aan vond.
Het bleek achteraf de tweede of derde keer te zijn dat je hier heen ging.
Omdat je niet zo makkelijk loskomt heb je daar een pilletje, of misschien wel twee genomen.

‘Smorgens om 11 uur op de bus, later trein gestapt naar Geldrop. Een niet verzonden appje op je gsm liet zien dat je naar ons onderweg was.
Maar je nam de verkeerde bus naar het station en belandde op station Bijlmermeer en moest daar 30 minuten wachten voor een aansluiting naar CS.

Het was een leeg station. Je werd boos en ongeduldig.
Je kreeg het warm, trok al je kleren uit op je ondergoed na, stopte alles netjes in je rugzak en wilde over de veel te lage reling springen om naar het water te gaan dat verderop zichtbaar leek.

Schande ook dat op zo’n plaats zo’n lage reling is. Echter je schatte het verkeerd in. 2 meter doorgelopen en je was op het grastalud gekomen en we hadden het allemaal nooit geweten. Maar je schatte het verkeerd in en sprong te vroeg en belandde op de straat 6 meter lager op je hoofd.

Ik heb je lieve gezicht nooit meer mogen zien, want dat was te confronterend en onherkenbaar.
We hebben afscheid mogen nemen van een mummie. Aan een knobbel aan je voet heb ik definitief pas aanvaard dat jij het was. Ik kon het niet geloven.

Wat er daarna met ons gezin gebeurd is, is onbeschrijflijk. Ik schrijf al 3 jaar in mijn dagboek alleen aan jou, omdat ik dan meen contact te hebben. Na 2 jaar ben ik gestopt met dagelijks huilen.

Ik merk dat ik te veel de ik-vorm gebruik maar het geldt ook allemaal voor je moeder.

Mijn dagboek heeft een enorme omvang gekregen.

Jouw dood, jouw onverstandige XTC gebruik (uit politierapport in bloed allerlei zooi aangetroffen van mogelijk vervuilde tablet) heeft ons niet sterker gemaakt.

Je was toch arts? Die zouden beter moeten weten, althans over pilletjes van onbekende origine?Ons gezin van 4, met aanhang en jou er nog bij rekenend 8, is uit elkaar gevallen.
De vriendinnen zijn uiteindelijk bij jullie weggegaan.

Mamma en ik hebben meer problemen dan ooit en jullie jongens hebben het er nog steeds erg moeilijk mee. Ook kwam het de sfeer tussen ons 4 overgeblevenen niet ten goede, maar dat tij lijkt gekeerd na 2 jaar.

Het valt mij wel op dat jullie zo weinig naar Tim’s graf gaan achter in onze tuin, maar ik begrijp het. De confrontatie en herinnering vermijden?

Ik ben nu 3 jaar met pensioen, ben al mijn vrienden kwijt, deels door eigen schuld, zelfmedelijden, slachtofferrol, depressie of wat ook de oorzaak. Wat zulke mooie jaren hadden kunnen zijn is nu verstoord door één domme actie.

Soms ben ik boos op je maar dan heb ik direct zo’n spijt. Ik verlang naar de dood nu. Morgen niet wakker worden zou voor mij het mooiste zijn. Niet voor je 2 broers en je moeder.
Daarom heb ik de destijds door mij overwogen suïcide niet durven plegen.

Vaak zit er een roodborstje in onze tuin en eenmaal kwam hij op mijn vinger zitten toen ik ‘smorgens bedroefd nog in mijn slaaptruitje op mijn terras zat. Hij bleef zelfs zitten toen ik naar binnen ging.

Ik had een truitje aan met TIM erop. Dan ga je wel denken, zelfs als ongelovige. Als je kind overlijdt, sterft niet alleen hij of zij. Het hele gezin moet wel erg sterk in haar schoenen staan om dit te overleven.

Na 2 jaar begon dat pas wat te normaliseren. En we waren zo ontzettend hecht. En zie hoe fragiel het bleek te zijn. En zo zou ik nog uren door kunnen en willen typen maar ik moet bij de les blijven.

De les dat XTC-gebruik zo vreselijk onverstandig is. Louche handelaren, wat zit erin en waarom niet gewoon 5 biertjes, dan kun je stoppen wanneer je wilt. Een pilletje is irreversibel en met onvoorspelbaar effect. Er zijn veel meer sterfgevallen tgv XTC dan de statistieken aantonen.
Ik zei het al langer, Nicolette schreef er zojuist over.

Want jouw overlijden heeft als officiële doodsoorzaak SUICIDE gekregen omdat er geen relatie is gelegd met de XTC gezien het tijdsstip van de fatale sprong.

Of omdat de politie en de overheid er maar vanaf willen zijn met een makkelijke oorzaak.

Nee de justitie knijpt ook een oogje toe.

Ik neem dat hen zeer kwalijk.

Tom Jansen Geldrop